“Kαλό είναι στην ζωή μας να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που να σκέφτεται το ίδιο με εμάς…”
15 Ιουλίου 2015, 11:40 πμ
Όταν νιώθουμε μεγάλο βάρος λόγω δύσκολων σκέψεων, αν έχουμε την
δυνατότητα να εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας σε ένα άτομο που σκέφτεται
το ίδιο όπως και εμείς, τότε και αυτό είναι εξομολόγηση. Τότε έρχεται ο
Κύριος και μας παρηγορεί διαμέσου αυτού του ανθρώπου που έχει σύμφωνη
γνώμη με εμάς.
Εννοείται πως ο Κύριος μας παρηγορεί κάθε στιγμή, ακόμα και όταν
είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε κάποιο καλό Χριστιανό δίπλα μας. Επειδή
όμως πολλές φορές είμαστε μπερδεμένοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε
την παρουσία του Κυρίου, είναι καλό να έχουμε δίπλα μας έναν καλό
Χριστιανό που να σκέφτεται όπως εμείς. Ο Κύριος είναι πράος και ήσυχος, η
φωνή του δεν είναι θορυβώδης, αλλά ήσυχη και ταπεινή και εμείς, επειδή
είμαστε ταραγμένοι, δεν μπορούμε να την ακούσουμε.
Την μια στιγμή όμως έχουμε την μια σκέψη και την άλλη στιγμή έχουμε
άλλη σκέψη και ούτω καθεξής. Γι΄αυτό το λόγο σπάνια μπορούμε να
ακούσουμε την ήσυχη, σιγανή, θεϊκή φωνή.
Αν στην συνέχεια αγωνιστούμε κάνοντας καλές πράξεις, αγωνιστούμε να
είμαστε καλοί, ο Κύριος μας επισκέπτεται και μας ελευθερώνει από την
τυραννία των δύσκολων σκέψεων. Μας ελευθερώνει από τον καταιγισμό των
σκέψεων. Τότε μας έρχονται ήσυχες σκέψεις… Τότε ακούμε ξεκάθαρα την φωνή
του Κυρίου και αισθανόμαστε απερίγραπτη χαρά!
από το βιβλίο: Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις,
εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη». σ. 106-107 – φωτο από jenny.gr
antexoume.wordpress.com
Απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου Δεν έχουμε νιώσει αγαπημένοι του Θεού.
Αν νιώθαμε διαρκώς το χάδι, το άγγιγμα του Χριστού στην δική μας την καρδιά ...;
Φαντάσου τώρα νοερά την καρδιά σου, σαν ένα σχήμα, να την κρατάει ο
Χριστός μέσα στα χέρια του, ή να 'χει ο Χριστός τα χέρια Του μέσα σου
και να αγγίζει την καρδιά σου, συνέχεια..
Και να τη χαϊδεύει, και να τη χαϊδεύει απαλά, και να σου λέει:
"Εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι εδώ, εγώ σ' αγαπάω, εγώ σε δέχομαι, εγώ σου
λέω ότι έχεις αξία γιατί εγώ σου δίνω αξία, γιατί εγώ σε έχω πλάσει,
γιατί εγώ σε φροντίζω, διότι εγώ τώρα έχω την καλύτερη διάθεση να σε
κρατάω στη ζωή, να σου δίνω τα καλυτέρα δώρα που σου δίνω, και είμαι δίπλα σου, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια".
Όταν αυτό το νιώθεις απ' το Χριστό, και νιώθεις ότι είσαι αγαπημένος
άνθρωπος, αγαπημένο πλάσμα του Χριστού, είσαι τόσο πολύ χορτάτος, τόσο
πολύ γεμάτη είναι η ψυχή σου με το δοχείο αυτό της καρδιά σου
ξεχειλίζει, και μετά δε σε ενδιαφέρει να σου δώσουν άλλη για να γεμίσει η
καρδιά σου από αγάπη. Είναι ήδη γεμάτη!
Οπότε, όταν σου δίνουν, λες ευχαριστώ πάρα πολύ και χαίρεσαι την
αδελφική αγάπη, την κοινότητα με τους άλλους, την κοινή ζωή, το κοινό
βλέμμα της ζεστασιάς, το φιλί του άλλου, την αγκαλιά, τα χαίρεσαι όλα
αυτά, γιατί είσαι άνθρωπος.
Αλλά, έχεις την καταπληκτική δυνατότητα, το προνόμιο να μη σε πειράζει κι όταν δε στα δώσουν.. Γιατί έχεις προσηλωμένη την καρδιά σου και το νου σου στη μοναδική αξία που σου δίνει ο Χριστός.
Κι ακούς μέσα σου αυτή τη φωνή του Χριστού που σου λέει:
"Εγώ σ' αγαπώ ...; Σε αγαπώ εγώ, ο πλάστης σου, ο δημιουργός σου".
Ο Θεός που είναι απόλυτα ανιδιοτελής, ο Χριστός που 'χει καθαρή αγάπη,
ειλικρίνεια στη σχέση του μαζί μας, που μπορεί να μας σώσει, που μπορεί
να μας αναζωογονήσει. Εσύ θες να σε αγαπήσουν άνθρωποι, γιατί είσαι
άνθρωπος και δικαίως το θέλεις.
Αλλά μην περιμένεις και πάρα πολλά απ τη δική τους αγάπη, γιατί κάποια
στιγμή θα σταματήσει, κάποια στιγμή ο άλλος θα κουραστεί... πηγή
Συμβουλές από Αγιορείτη: Πετάξτε τα φάρμακα - Οι μοναχοί ξέρουν τα πάντα για την υγεία
Πριν προχωρήσω στην επί μέρους παρουσίαση των θαυματουργών βοτάνων επί των ουσιών των οποίων στηρίζεται
και η σύγχρονη Φαρμακολογία-φαρμακοβιομηχανία, μια και τα περισσότερα
σκευάσματά της προέρχονται από τα βότανα που υπάρχουν γύρω μας και μέσα
στην κουζίνα της γιαγιάς μας.
Οι καλόγεροι “πάσχουν” από… άκρατον υγεία μακροβιότητας. Κι ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Το
διατροφικόν του μοναχού, που παίζει κύριο ρόλο στηρίζεται σε προϊόντα
της φύσης ( και στη νηστεία) που σημαίνει ότι οργανισμός του μοναχού δεν
εκτίθεται στους κινδύνους οξείδωσης, που εκτίθεται ο άνθρωπος των
πόλεων σήμερα. Ας πούμε μια αλήθεια που επιμένουμε να
παραβλέπουμε Η πολυφαρμακία που μαστίζει ειδικά την ελληνική κοινωνία,
οφείλεται σε πολλούς παράγοντες.
Από το 1960, από όσο μπορώ να θυμάμαι αναπτύχθηκε υδροκεφαλικά τόσο ο
πληθυσμός των ιατρών, όσο παράλληλα και οι κερδοφόρες
φαρμακοβιομηχανίες. Κι οι δυο φορείς αυτοί, ποντάροντας στη
πατροπαράδοτη φοβία του ΄Ελληνα, άρχισαν να τον δουλεύουν
δεόντως…εκφοβίζοντας τον ακόμη περισσότερο, καθιστώντας τον φυσικά και
μόνιμο πελάτη τους! Με τον καιρό, λόγω αγνωσίας, ο ΄Ελληνας εξελίχθηκε
σε υποτακτικό των ιατρών, τους οποίους και πιστεύει με φανατισμό.
Δεν είμαι ασφαλώς κατά της κλασσικής ιατρικής, που όντως κάνει θαυμαστό
έργο. Είμαι όμως κάθετα και πολεμικά εναντίον ορισμένων μεθόδων, ενίοτε
εγκληματικών που υιοθετούν προκειμένου να εξασφαλίζουν περισσότερο
κέρδος ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ, που ξέρουν ότι δεν διατρέχει κίνδυνο,
αλλά επιμένυν να τον απομυζούν! Αν η φαρμακευτική στο μεγαλύτερο μέρος
στηρίζεται στη βοτανολογία, γιατί πολεμιέται το βότανο, η ολιστική
ιατρική (όπου ανήκει και ο Ιπποκράτης);… Γιατί η μαγειρική σόδα ή το σέληνο ή το οξειγονούχο υδρογονο
(οξυζενέ) που καταπολεμάνε τον καρκίνο και πολλές άλλες δημοφιλείς
ασθένειες ( που υιοθετούνται από τη φαρμακοβιομηχανία στις
χημειοθεραπείες) αποτάσσονται ή αποσιωπώνται –ακόμη και η Ιπποκράτειος
ασπιρίνη; Είναι πολύ απλό… ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΗ!
Τα βότανα ως γνωστόν είναι πάμφθηνα και βρίσκονται και γύρω μας … Και
το σύστημα ιατροί –φαρμακοβιομήχανοι , ως μίας σπείρα-ΜΑΦΙΑ, κανονικά
θεωρούν τους βοτανολόγους ως κομπογιανίτες… Θα αναφερθώ στο μέλλον σε
πολλές τέτοιες λεπτομέρειες… Θυμήθηκα τώρα όμως τον σπουδαίο και
πρωτοπόρο Γιατρό Δρ. Μπάρναρντ, που έκανε την πρώτη μεταμόσχεση καρδιάς…
Το ιατρικό σύστημα όμως τον εξαφάνισε… διότι εφήρμοσε επιστημονικά τη
χρήση του οξειγονούχου υδραργύρου, στις μετέπειτα χειρουργικές
επεμβάσεις του. Σκανδαλώδες για τη φαρμακοβιομηχανία! Η χρήση του Ο.Υ
εξαφανίζει τον καρκίνο και βοηθάει όλες σχεδόν τις ασθένειες. Αυτό δεν
καλάρεσε στα στυγνά φαρμακοιατρικά συμφέροντα της Μαφίας. Και απλά … τον
έβγαλαν από τη μέση…Θυμάται κανείς σήμερα τον πρωτοπόρο αυτό γιατρό των
μεταμοσχέυσεων;… Για να δείτε το εύρος του μεγάλου αυτού γιατρού: Έτυχε στα νιάτα μου να τον γνωρίσω και να κουβεντιάσω μαζί του… Και εν ψυχρώ του έκανα την εξής πλάκα: Του πρόσφερα τσιγάρο!
–Ευχαριστώ ,μα δεν καπνίζω… –Δηλαδή δόκτωρ, συμφωνείτε με τους
…τρομοκράτες συναδέλφους σας πως το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο; –΄Οχι κάθε
άλλο , αγαπητέ μου, …Κατά την άποψη μου, το τσιγάρο, δεν προκαλεί
καρκίνο… αλλά θάλλει, ανθεί σε οργανισμούς που έχουν προδιάθεση προς τον
καρκίνο.
Δρα επί κατεστραμένων κυττάρων του οργανισμού, πρόσφορο έδαφος για να
επιδεινώσει τη κατάστασή τους…Αυτό είναι όλο. Και πρόσθεσε ο κορυφαίος
γιατρός... από το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής: –Είπα δεν καπνίζω,
διότι πολύ απλά μέσα στην οικογένειά μου δεν είχαμε τέτοια συνήθεια…
Είναι απλό! θυμήθηκα μεν τον Μπάρναρντ, αλλά ξέχασα να πω: πως όντας εγώ
παιδί δημοτικού δούλευα τα καλοκαίρια σε φαρμακείο!Τότε υπήρχε -και
νομίζω καλώς- πως τα παιδιά πρέπει να ασκούνται στην δούλεψη..για
ωριμάζουν σε ζωή.΄Ετσι πρέσβευε ο πατήρ μου και η τότε ολάκερη η
κοινωνία! Στο φαρμακείο έμαθα πολλά…κυρίως μου έμεινε η εντύπωση ότι τα
περισσότερα φάρμακα τα φτιάχναμε στο φαρμακείο… Εγώ δε ήμουν
μονίμως στημένος πάνω από μια μαρμάρινη γαβάθα και με το γουδί στο χέρι
στούμπαγα τα υλικά που ο φαρμακοποιός έβαζε μέχρις ότου γίνουν ..αλοιφή!
Έτσι για να ξέρετε πως ο φαρμακοποιός μπήκε στη μπάντα και
δημιουργήθηκαν οι υδροκέφαλες και ληστρικές κατά βάση
Φαρμακοβιομηχανίες! Ο φαρμακοποιός είναι ο απόλυτος άρχων για τα φάρμακά
μας και την υγεία μας. Μπήκε όμως στη μπάντα από την επέλαση των
αρπακτικών της βιομηχανίας, εξανεμίστηκε ο ουσιαστικός ρόλος του και
έγινε απλά ..ΜΠΑΚΑΛΗΣ!…Και φαίνεται ότι μάλλον βολεύεται στον νέο του
ρόλο! Θα αναφερθώ ξανά στον Μπάρναρντ σε μελλοντική ευκαιρία… Το βιβλίο
της υγείας που συναρμολογώ ΚΟΨΤΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ.Μειώστε τις επισκέψεις σε
γιατρούς”… έχει πολλά καλούδια στον τροβά του! Για σήμερα θα σας δώσω
σύντομα την …καλογερίστικη ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΡΙΖΕΣ στο Βυζάντιο..
Τα δανείζομαι από βιβλίο του μακαρίτη φίλου μου, Γιάννη Χατζηφώτη,
διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Αρχιεπισκοπής … Αρχιεπισκοπεύοντος του
Λεβέντη-αντάρτη του ΖΕΡΒΑ, μακαριστού ΣΕΡΑΦΕΙΜ! Μια παράκληση: Τα όσα
βότανα αναφέρονται πιο κάτω μην τα λαμβάνετε ως γκαραντί, διότι στο
μεταξύ η Βοτανολογία έχει εξελιχθεί και τα ίδια αυτά βότανα έχουν
διευρυνθεί σε θεραπευτικές διαστάσεις…Χωρις αυτό να σημαίνει ότι οι
καλογερίστικες αυτές συνταγές (που θα δείτε πιο κάτω) δεν έχουν ισχύ και
σήμερα…μια και οι εφαρμογές τους εμφανίζουν δυσνόητες περιπλοκές.
Δείτε: Αγιορειτικές πρακτικές ιατρικές συνταγές Ο Ι.Μ. Χατζηφώτης στο
βιβλίο του Η καθημερινή ζωή στο Άγιον Όρος, αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην
«Πρακτική ιατρική και φαρμακευτική» η οποία εφαρμοζόταν από τα βυζαντινά
χρόνια στο Άγιο Όρος, με την παράδοση αυτή να συνεχίζεται από κάποιους
μοναχούς και μεταβυζαντινά, ακόμη και μέχρι τα μέσα του περασμένου
αιώνα. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε συγγράμματα Αγιορειτών, εκδοθέντα
κυρίως στη Βενετία τον 17ο αιώνα και σε ανέκδοτα τετράδια ή σημειώσεις
που εντόπισε σε διάφορες Μονές και Σκήτες. Ενδεικτικά παραθέτω κάποιες
χαρακτηριστικές συνταγές: Για να βγάλεις γένια: «Δια να φυτρώσουσι τρίχες. Καύσε
αβδέλαις, να γένουν σκόνι, την οποία βράσε με νερόν έως να φυράνη το
τρίτον, και με το νερόν αυτό άλειφε τον τόπον. Βράσε την φλούδα της
πτελέας, ήγουν φτηλιάς (ιταλ. οlmo), με νερόν, και μετ’ εκείνο αλείφου,
έπειτα βάνε απάνω σκόνιν απηγάνου. Έπαρε ένα αχηναίον και μίαν
κολυσαύραν, οπού λέγουν εις την στερεάν γουστερίτσα (ιταλ. topa) και
ρίζαν καλαμίου. Κάμε σκόνιν αυτά τα τρία, και πρώτον μεν άλειφε με το
μέλι τον τόπον, οπού θέλεις να φυτρώσουσιν οι τρίχες.
Έπειτα βάνε απάνω την άνωθεν σκόνιν. Το οξύγγι του λούτσου να αλείφεσαι
συχνάκις φυτρτώνουσι». Μοναστηριακή Φαρμακευτική, “Γεωπονικόν” Σπυριά
προσώπου, χεριών κλπ Τσίπουρον δράμια 25, τρίβομεν ολίγον σάπωνα και
ολίγην ζάχαριν και τα πολτοποιούμεν αλείφοντες το μέρος ποιούντες την
επάλειψιν καθ’ εκάστην» Αλοιφές για όλες τις πληγές «Ρητίνη ελάτης,
κατράμι, κηρός ισόβαρα ή πίσσα, ρητίνη, κηρός ισόβαρα. Μαστίχη, κηρός,
έλαιον ισόβαρα. Του νοσοκόμου Μ. Καρακάλλου Παϊσίου» Όταν συμβή να
πρήζωνται «Παίρνομεν αγριάδα, την αποξηραίνομεν εις τον ήλιον και
βράζομεν με νερό, την στραγγίζομεν και δίδομεν προς πόσιν αντί νερού.
Δίαιτα: Γαλακτοτροφία και χόρτα, ραδίκια, πράσσο, λάχανα, κουνουπίδι,
κομπόστες και καφέ δια την καρδιά. Απαγορεύονται: ψωμί, αυγά και όλα όσα
αρχίζουν από σίγμα (σ): σπανάκι, σέσκουλα, σέλινα, πλην σκόρδου, δια
την πτώσιν της πιέσεως». Τετράδιον πρακτικών συνταγών Ι.Μ. Καρακάλλου
Παχυσαρκία «Δια να περιορίσωμεν το πάχος, θα τρώγωμεν οι πολύσαρκοι κάθε
βράδυ σκορδαλιά» Ακράτεια ούρων «Παίρνουμε μια μύτη χοίρου, την ψήνουμε
και την κάνουμε σκόνη. Επίσης παίρνουμε λίγη σκόνη μαστίχας χιώτικης
και σόδα φαγητού.
Θα τα ανακατέψουμε και τα τρία αυτά και θα πίνουμε με νερό από ένα
σκονάκι πρωί και βράδυ. Άλλος τρόπος. Βάζουμε στα παραπάνω τρία είδη και
σκόνη τριών ψαριών μικρών απ’ αυτά που μένουν στα δίχτυα της τράτας
μπλεγμένα». Βαρυκοΐα «Στίβουμε φύλλο βρομοκαρυάς και τον χυμό του
τον βάζουμε με βαμβάκι στα αφτιά. Άλλος τρόπος. Τηγανίζουμε τέσσερις
κρόκους αβγών και το λάδι που θα βγάλουν το βάζουμε με βαμβάκι στα
αφτιά». Εκατό ιατρικαί συνταγαί του Π. Γυμνασίου Λαυριώτου 1899 –
Πρακτικές συνταγές για ιατρικές παθήσεις, του Μοναχού Αγαπίου του Κρητός
Μητέρα της παραδοσιακής φαρμακευτικής είναι η πατροπαράδοτη
φαρμακοβοτανική, η οποία ανδρώθηκε και διαδόθηκε με τη λαϊκή φροντίδα,
παρατήρηση, μνήμη, εμπειρία, προφορική μετάδοση και πρακτική.
Οι βοτανοθεραπευτές μοναχοί του 19ου αιώνα στήριζαν τις γνώσεις τους
αποκλειστικά στη μελέτη του φυτικού κόσμου, του απέραντου περιβολιού της
γης, το οποίο παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη συλλογή δρογών (προϊόντων
του πρώτου φαρμακείου του ανθρώπου, της φύσης). Γνώριζαν πολύ καλά ότι
τα βότανα προστατεύουν, θεραπεύουν, τονώνουν, και μακροημερεύουν τον
άνθρωπο, ενώ παράλληλα αξιοποιούσαν αποτελεσματικά την αντιφλεγμονώδη,
τονωτική, αντισηπτική δράση των φυτικών, αιθέριων ελαίων που προέρχονταν
από το χημείο της ζωής.
Οι ονομαστοί βοτανολόγοι του Αθω Κλήμης, Γυμνάσιος, Αγάπιος, Λάνδος,
Θεόφιλος, Δοσίθεος προσέφεραν αφιλοκερδώς τις πολύτιμες φαρμακογνωστικές
εμπειρίες τους στους αρρώστους της Iεράς Xερσονήσου. Σ’ όλα τα
μοναστήρια του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου βρίσκονται πολύτιμα
φαρμακευτικά τετράδια γραμμένα από νοσοκόμους, βοτανολόγους και
φαρμακοτρίφτες μοναχούς. Για παράδειγμα, στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος
υπάρχει το τετράδιο του μοναχού Γρηγορίου και στη Σιμωνόπετρα το έργο
πρακτικής ιατρικής του μοναχού Δοσιθέου με ημερομηνία 1η Μαρτίου 1909.
Επίσης, ο Ε. Διονυσάτης έγραψε το φαρμακευτικό του τετράδιο με
ημερομηνία 21 Ιανουαρίου 1941. Οι ταπεινοί αυτοί υπηρέτες της υγείας της Αγιωνύμου Χερσονήσου
μας άφησαν τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις παρατηρήσεις τους στα
φαρμακευτικά τετράδια – συνταγολόγια που φυλάσσονται επιμελώς στις
αγιορείτικες βιβλιοθήκες. Τα τετράδια αυτά και η προφορική
παραδοσιακή φαρμακευτική αποτελούν τα θεμέλια της λαϊκής φαρμακευτικής
που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Ο μοναχός Αγάπιος ο Κρης, κατά
κόσμον Αθανάσιος ή Αγάπιος Λάνδος, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης περί το
1580 και πέθανε στη Βενετία το Φεβρουάριο του 1656. Το 1610 μονάζει
στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας της Αθωνικής Χερσονήσου και ασχολείται με
τη μελέτη των κωδίκων της τεράστιας βιβλιοθήκης της, τη διδασκαλία των
Αρχαίων Ελληνικών και τη συγγραφή πολλών έργων του. Το ιατροσοφικό
βιβλίο «ΓΕΩΠΟΝΙΚΟΝ» του λόγιου Λαυρεώτη μοναχού αποτελείται από 230
κεφάλαια και χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το ονόμασε «ΓΕΩΠΟΝΙΚΟΝ» διότι τα πρώτα κεφάλαιά του
αναφέρονται στους γεωργούς και τους κηπουρούς. Το τρίτο μέρος
(φαρμακευτικό τετράδιο) – και πιο συγκεκριμένα τα κεφάλαια ΡΛΗ΄ μέχρι
ΣΛ΄ – περιλαμβάνει σειρά συνταγών για ιατρικές παθήσεις, πολλές από τις
οποίες παρατίθενται αναλυτικά παρακάτω: Αιμορροΐδες εξωτερικές: Παίρνετε
λίγο ζαμπούρι και το βάζετε μέσα σε ζεστή ψημένη μελιτζάνα με λίγο
φωτιστικό οινόπνευμα. Τοποθετείτε τη μελιτζάνα επί του πονεμένου μέρους,
κατόπιν την αφαιρείτε και στο ίδιο μέρος τοποθετείτε μία πάνα.
Επαναλάβετε 5 – 6 φορές για να επιτευχθεί η θεραπεία. Αμυγδαλίτιδα:
Παίρνετε αγκινάρες με τα φύλλα και αφού τις βράσετε καλά, τις κάνετε
ζεστό κατάπλασμα επάνω στο λαιμό. Αναιμία: Βράζετε κρασί, 100 δράμια
αγριάδα, 100 δράμια ζάχαρη, 100 δράμια κινά, 2 χούφτες σκορπίδι (φυτό)
και πίνετε το υγρό. Αλλος τρόπος Παραγεμίζετε 3 καρπούζια με 50 δράμια
γαρύφαλλα και 100 δράμια μαστίχα. Τα στέλνετε στο φούρνο και αφού
ψηθούν, τα κάνετε πολτό μέσα σε αγγείο, βάζετε την ανάλογη ζάχαρη και το
βράζετε μέχρις ότου δέσει. Χορηγείτε στον άρρωστο τρία κουταλάκια την
ημέρα. Βήχας: Αναμιγνύετε ρακή και γαλαζόπετρα, τα χτυπάτε
καλά στο μπουκάλι και κάνετε εντριβή του λάρυγγα (Η χρήση πρέπει να
είναι εξωτερική διότι λαμβανόμενο το φάρμακο εσωτερικώς δηλητηριάζει). Βλεννόρροια: Παίρνετε δυόσμο, φύλλα κυδωνιάς ή φλοιό,
μια κουταλιά ζάχαρη και καλαμίδι και τα ανακατεύετε. Ακολούθως, πίνετε
το ζωμό τους. Δυναμωτικό φάρμακο: Βράζετε ύσσωπο (χόρτο) και το περνάτε
από ψιλό πανί.Κάθε πρωί πίνετε αυτό αντί για τσάι. Δυσκοιλιότητα: Βράζετε μουστάκια κουκουνάρας
(καλαμποκιού) και πίνετε το νερό. Εμμηνόρροια: όταν έρχεται συχνά
Βράζετε κρασί αχλαδιάς και αφού το στραγγίσετε με νερό, κάνετε πικρό
καφέ και τον πίνετε. όταν αργεί να έρθει Βράζετε και πίνετε 100 δράμια
μαλλί άπλυτο, 100 δράμια φλούδα ασκαμιάς, 100 δράμια φλούδα κρεμμυδιού
και κυπαρισσόμηλα και 100 δράμια πολυτρίχι.Πίνετε κάθε πρωί ένα ποτήρι
του κρασιού. Ευκοιλιότητα: Ζυμώνετε έναν κρόκο αυγού με 3 – 4 κουταλιές
καφέ. Από το υλικό αυτό κατασκευάζετε χάπια από τα οποία παίρνετε 3 – 4
την ημέρα. Καθάρισμα δοντιών: Καθαρίζετε καλά το αγιόκλημα, το καίτε σαν
κάρβουνο και με τη σκόνη αυτή καθαρίζετε τα δόντια. Καθαρτικά: Ελαιόλαδο, ροδολάδι, δαμάσκηνα, μάννα
Καλαβρίας. Κάλλοι: Αλείφετε τους κάλλους με γάλα συκόφυλλου,
αναμεμιγμένο με σκόνη ζαμπούκου. Κότσια χειρών: Βάζετε επάνω αγριόσυκα.
Ορχίτιδες: Σε πάνινη σακούλα βάζετε ζεστά βρασμένα κουκιά και την
ακουμπάτε στους πρησμένους όρχεις. Πέτρα στα νεφρά: Βράζετε μαϊντανό και πίνετε το νερό.
Πιτυρίδα: Χτυπάτε δύο κρόκους αυγών με σκόνη ξηρού συκόφυλλου, κάνετε
αλοιφή και αλείφετε το κεφάλι. Πληγές βαριές: Βράζετε φύλλο κερασιάς
μέσα στο κρασί και το φύλλο αυτό το βάζετε στην πληγή. Βγάζετε το φύλλο
και πλένετε την πληγή με ρετσινόλαδο. Αλλος τρόπος Χτυπάτε καλά ρακή,
καμφορά και λάδι και επαλείφετε την πληγή, αφού την πλύνετε προηγουμένως
καλά με σαπουνάδα. Πολύποδας ρινός: Τρίβετε ένα ξηρό λουλούδι κολοκυθιάς
και τη σκόνη αυτού τη ρουφάτε σαν ταμπάκο. Πονόδοντος: Εντριβές των
ούλων με σκόνη δεντρολίβανου και τσουκνίδας. Αλλος τρόπος Βράζετε ξύδι,
αλάτι και μέλι και κάνετε γαργάρα. Πόνοι στα νεφρά: Καίτε παξιμάδι
μέχρις ότου κοκκινίσει καλά, το βάζετε στο νερό και πίνετε το νερό. Πονοκέφαλος: Βράζετε κουκούτσια κυδωνιού και πίνετε το
νερό. Πονόλαιμος: Γλυκόριζα, γαργάρες με πιτουρόνερο και ριγανόζουμο,
ροδόμελο, περιλαίμιο με ζεστά μαλλιά προβάτου. Πόνος αυτιών: Ζωμός
αψιθιάς με άσπρο κρασί, ζεστά επιθέματα μαλλιού προβάτου με γλυκό
αμυγδαλόλαδο. Αλλος τρόπος Τηγανίζετε δύο κρόκους αυγών στο τηγάνι χωρίς
να θέσετε σε αυτό τίποτα άλλο εκτός των δύο κρόκων. Το λάδι που θα
εξαχθεί από τους κρόκους το εισάγετε στο αυτί με βαμβάκι. Πούντα: Αναμιγνύετε κοκκινοπίπερο με ρακή και κάνετε 2
– 3 ημέρες εντριβές. Κατόπιν εμποτίζετε ένα τεμάχιο από άπλυτο μαλλί,
το οποίο περιφέρετε σε ολόκληρο το σώμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Ρευματισμοί: Κάνετε αλοιφή από ένα φλιτζάνι νέφτι, 100 δράμια λάδι, ένα
φλιτζάνι ξύδι, τρεις κόκκους αυγών και μια κουταλιά αλάτι και την
αλείφετε στα πόδια. Αλλος τρόπος Βράζετε ξύδι και βάζετε επάνω στον αχνό
τις γάμπες. Ρευματόπονοι: Επαλείψεις με ζεστά τηγανισμένα φύλλα
πράσου με λάδι. Χτυπάτε ασπράδι αυγού, λιβάνι, ελαιόλαδο, λάδι και
επαλείφετε το πονεμένο μέρος. Ρεύσεις: Βράζετε φύλλα ροδακινιάς και τα
πίνετε. (επιμέλεια: Δημήτριος Γκιζάνης, Φαρμακοποιός – Μέλος Advance, Ν.
Σμύρνη). πηγή
Συγκλονιστικός διάλογος του Οσίου Παϊσίου με έναν Αμερικανό
Από
Desk Agioritikovima
- «Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;»
- «Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε.
- «Πόσο μακρυά είναι» τον ρωτάω;
- Ας πούμε,μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα»,μου λέει.
- Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;
- «Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων». - Στο Θεό πήγατε; τον ρωτάω.
- Πόσο μακρυά είναι ο Θεός;
- Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακρυά.
- Εμείς όμως, του λέω, μ'ενα παξιμάδι πάμε στον Θεό! Από το Βιβλίο: "ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α” πηγή
Ο όρος κατακόμβη παράγεται από την ελληνική πρόθεση κατά και τη λατινική λέξη cuba , η οποία είναι δάνειο από την ελληνική κύμβη, που σημαίνει τύμβος, τάφος.[1] Η αρχική έννοια της λέξεως δεν σχετιζόταν με τους τόπους ταφής, αλλά αποτελούσε ονομασία συγκεκριμένης περιοχής στην Ρώμη: στον ποταμό Τίβερη συγκεκριμένα, υπήρχε τοποθεσία με πολλές κοιλότητες στο έδαφος που χρησίμευε ως σταθμός πλοίων.[2] Η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για το υπόγειο κοιμητήριο του Αγίου Σεβαστιανού της στη Ρώμη:«cimeterium catecumbas ad St. Sebastianum Via Appia»[3]. Σ' αυτό απ' ότι πιστεύεται, φύλαξαν και τα λείψανα των αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Κατ' επέκταση χρησιμοποιήθηκε για όλα τα υπόγεια κοιμητήρια, γύρω από
τη Ρώμη. Οι υπόγειοι τάφοι δεν είναι χριστιανική εφεύρεση, αλλά
εντοπίζονται στην Ετρουρία και στο Λάτιο, αλλά και στην Παλαιστίνη
φτιαγμένοι από τους Φοίνικες. Οι Ιουδαίοι είχαν κατακόμβες πριν τους
Χριστιανούς στη Ρώμη.[4]
H προέλευσή τους
Άποψη πολλών αρχαιολόγων στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνων ήταν πως οι κατακόμβες χρησιμοποιήθηκαν τα υπόγεια λατομεία που οι Εθνικοί γύρω από τη Ρώμη είχαν κατασκευάσει[5].
Η άποψη όμως πως οι πρώτες κατακόμβες ήταν πρώην λατομεία αμφισβητείται
για τους εξής λόγους: α) διαφέρουν στο εδαφικό στρώμα στο οποίο
βρίσκονται τα μεν από τις δε: τα λατομεία σκάβονταν σε λιθοειδή
στρώματα, ενώ οι κατακόμβες σε κοκκοειδή στρώματα, ακατάλληλα για
οικοδομική χρήση. β)διαφέρουν ως προς την κατασκευή μεταξύ τους: οι
διάδρομοι των λατομείων ήταν ευρύχωροι, ενώ των κατακομβών πολύ
στενότεροι. Επίσης οι διάδρομοι στα λατομεία ήταν δημιουργημένοι όχι
βάσει κάποιου σχεδίου αλλά ακανόνιστα, κάτι που δεν ίσχυε για τις
κατακόμβες. Τέλος, η μετατροπή ορυχείου σε κατακόμβη απαιτούσε επιπλέον
εργασίες.[6]
Οι κατακόμβες χρησιμοποιούνταν ως τόποι ταφής των κατώτερων τάξεων που
δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν γη για το σκοπό αυτό - και αποτελούν από
αυτήν την άποψη φαινόμενο οικονομικό: συγκέντρωσαν έναν μεγάλο αριθμό
τάφων σε μικρό χώρο.[7]
Η κατασκευή των κατακομβών
Οι κατακόμβες λαξεύονταν σε πορώδες έδαφος περιέχοντας περίπλοκα
συμπλέγματα διαδρόμων και κεντρικών θαλάμων στα τοιχώματα των οποίων
ανοίγονται τάφοι σε επάλληλες σειρές και σε διάφορα σχήματα. Οι
“κοπιάτες” (fessores) ήταν αυτοί οι οποίοι είχαν την επιμέλεια (εκσκαφή,
συντήρηση, διαφύλαξη) των κατακομβών και ήταν ειδικευμένοι τεχνίτες που
με το πέρασμα του χρόνου αποτέλεσαν και συντεχνίες[8].
Επρόκειτο για λαβύρινθο υπόγειων διαδρόμων και αλλεπέλληλων επιπέδων
αποτελώντας διάφορα πατώματα ή ορόφους (piani) (έχουμε πέντε, έξι ή
ακόμα και επτά ορόφους) Η μετάβαση από τον ένα στον άλλο όροφο γινόταν
με εσωτερική κλίμακα κι όχι με βαθμιαία κλίση των διαδρόμων. Τα κατώτερα
πατώματα είναι και τα μεταγενέστερα, χωρίς να αποκλείται οι οι ανώτεροι
όροφοι να είναι μεταγενέστεροι. Συχνά οι κοπιάται, από φόβο μήπως
καταρεύσει το έδαφος, άφηναν αρκετά συμπαγές έδαφος ενδιάμεσα από δύο
ορόφους, αλλά διαπιστώνοτας στη συνέχεια τη στερεότητα του εδάφους,
διάνοιγαν εκ των υστέρων εκεί άλλο διάδρομο. Οι διάδρομοι (ambulacra)
δεν διανόγονταν βάσει κάποιου συστήματος. Οι διάδρομοι αποτελούσαν αυτό
το ίδιο το κοιμητήριο και δεν οδηγούσαν σε κάποιο υπόγειο κοιμητήριο:
εκατέροθεν οι κατακόρυφοι τοίχοι ήταν τάφοι (loculi). Αυτοί διανόιγονταν
στο βάθος του βράχου σε σχήμα μικρών παραθύρων , σε σειρές επάλληλες
που έφταναν τους 5, 6 μέχρι και 12 (παρομοιάζονται με κουκέτες καμπινών
πλοίων. Το βάθος κάθε τέτοιου τάφου και κατ΄επέκταση η χωρητικότητά του
ποικίλε: από ένα νεκρό, μέχρι δύο (bisomi),τρεις (trisomi), ή τέσσερις
(quadrisomi). Το σχήμα τους ήταν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο ή τραπέζιο.
Μετά την τοποθέτηση του νεκρού ο τάφος έκλεινε με πλάκα μαρμάρινη
(tabula)με επίχρισμα ασβέστου. [9] Είδος μεταγενέστερων τάφων είναι οι σε σχήμα τραπεζιού τάφοι (Spolcro a mensa)και τα αρκοσόλια
(arcosolium): τα τελευταία ήταν αψιδωτοί τάφοι όπου τοποθετούνταν κατά
κύριο λόγο οι μάρτυρες ή οι διακριθέντες ή οι επίσημοι χριστιανοί. Οι
τάφοι αυτοί ανοίγονταν σαν σαρκοφάγοι και σκάβονταν κάθετα προς τα κάτω.
Πολλές αψίδες καταστράφηκαν επειδή αργότερα διάφοροι χριστιανοί
επιθυμώντας να ταφούν κοντά σε μάρτυρες, άνοιγαν τάφους (loculi) στα
τοιχώματα των αψίδων. Αρκοσόλια βρίσκονται κυρίως όχι τόσο στους
διαδρόμους αλλά στους νεκρικούς θαλάμους (cubiculum): οι θάλαμοι αυτοί
ήταν προορισμένοι για οικογενειακούς τάφους κατ' επίδρασιν των εθνικών.
Το σχήμα τους ήταν τετράγωνο ή τριγωνικό, ή πεντάγωνο ή εξάγωνο ή
οκτάγωνο, κυκλικό ή ημικυκλικό.[10]
Ως προς τον αερισμό τους κατά διάφορες αποστάσεις υπήρχαν αεραγωγοί που
επικοινωνούσαν με την επιφάνεια, ενώ για το φωτισμό υπήρχαν λυχνίες από
αργυρό ή ορύχαλκο: μάλιστα με τη χρήση αυτών των λυχνιών συνδέεται η
συνήθεια καύσης καντηλιών ή ανάματος κεριών στις εκκλησίες σε ανάμνηση
των δοκιμασιών των πρώτων χριστιανών.[11]
Η χρήση τους
Οι κατακόμβες ήταν τόπoι μυστικής σύναξης των χριστιανών, λατρείας ή
τόποι καταφυγής σε περιόδους διωγμών. Προορίζονταν αποκλειστικά για
τόποι ταφής. Οι εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με τη χρήση τους
καλλιεργήθηκαν από λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα όπως Φαβιόλα,
Κβό Βάντις και Χιτώνας. Λόγω της κατασκευής τους ήταν ακατάλληλοι χώροι
για απόκρυψη μεγάλου αριθμού χριστιανών: στενότητα χώρου, έλλειψη
αερισμού, ανεπαρκής φωτισμός. Ενώ η μαζική προσφυγή χριστιανών σε αυτές
αυτομάτως θα κινούσε την περιέργεια των Ρωμαϊκών διωκτικών αρχών[12]
Ως προς την εποπτεία τους αυτή είχε ανατεθεί σε επτά διακόνους και
ισάριθμους υποδιακόνους (liber pontificalis), καθώς όμως αυξάνονταν
αυτές, αρμόδιοι ήταν οι εντεταλμένοι για τις ιεραπραξίες εφημέριοι. Στην
Ρώμη υπήρχαν τόσες ενορίες όσες και οι κατακόμβες.[13]
Στα χρόνια μετά τους διωγμούς οι κατακόμβες απετέλεσαν τόπους
προσκυνήματος για τους Χριστιανούς, ενώ τα οστά των κατακομβών
μεταφέρονται στις ανεγειρόμενες εκκλησίες και τα Μαρτύρια.[14]Ο Πάπας Μιλτιάδης ήταν ο τελευταίος που ετάφη σε κατακόμβη.[15]Λόγω των εισβολών των Ούνων
και Βισιγότθων, στην Ιταλική χερσόνησο οι κατακόμβες υπέστησαν
καταστροφές και απογυμνώθηκαν από λείψανα νεκρών και αφιερώματα. Ο Πάπας Γρηγόριος Γ΄
προσπάθησε να αναθερμάνει το ενδιαφέρον των Χριστιανών γι'αυτές με την
τέλεση της Θείας Ευχαριστίας κατά την επέτειο του μαρτυρίου των εκεί
θαμμένων μαρτύρων. Η εισβολές των Λογγοβάρδων επίσης συνέβαλαν στην
ενίσχυση της άποψης πως έπρεπε να μεταφερθούν τα οστά των μαρτύρων σε
νεοανειγειρόμενες εκκλησίες.[16]. Στον Μεσαίωνα μετατρέπονται σε κρησφύγετα ληστών και εγκληματιών. Μόλις το 1578 ανακαλύφθηκε η κατακόμβη της Αγίας Πρίσκιλλας από εργάτες που έψαχναν πορσελάνη γη.[17]
Η χριστιανική τέχνη στις κατακόμβες
Η ζωγραφική των κατακομβών συνιστά την πρώτη μνημειακή ζωγραφική του Χριστιανισμού[18]
Τα θέματα της ζωγραφικής των κατακομών είναι εθνικά και χριστιανικά.
Εντοπίζονται στις οροφές των νεκρικών θαλάμων και στα μεταξύ των τάφων
διαστήματα Όλες οι απεικονίσεις είναι νωπογραφίες. Τα θέματα είναι
συμβολίκα και αντλούνται από την εθνική και χριστιανική παράδοση. Από
την πρώτη έχουμε φυτικά και ζωϊκά θέματα: η ελιά (δηλώνει την ειρήνη),
το αμπέλι (ο Χριστός, εγώ ειμί η άμπελος, Ιω.15, 1, αλλά και το
μηστήριο της Θείας Ευχαριστίας), το πτηνό φοίνικας (νίκη κατά του
θανάτου), το ελάφι (ο πόθος της ψυχής προς τον Χριστό). Αντικείμενα: ο
φάρος (σωτηρία από το ναυάγιο της ζωής), το πλοίο (η Εκκλησία), η άγκυρα
(σύμβολο ελπίδας). ΄Αλλα πάλι ζωικά θέματα απλά έχουν διακοσμητικό
χαρακτήρα (άλογα, κριάρια). Εξωβιβλικά σύμβολα είναι ακόμα: η Δεομένη
Μορφή σε στάση προσευχής (πρβλ. Μινωική θεά με υψωμέα χέρια). Ο Ιχθύς,
σύμβολο προϋπάρχων στη Συρία όπου και ιχθυολατρεία (στο Χριστιανισμό: η
ακροστιχίδα Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ δηλώνει τη χριστιανική πίστη. Είναι σύμβολο ευχαριστίας και του Βαπτίσματος)[19]
Χριστιανικά θέματα διακρίνονται σε Παλαιοδιαθηκικά και Καινοδιαθηκικά:
και στα μεν πρώτα ανήκουν τα :Αμάρτημα και πτώση των πρωτοπλάστων, ο Νώε
στην Κιβωτό, η θυσία του Αβραάμ, ο Μωυσής και καιόμενη βάτος, ο Μωυσής
που χτυπά το βράχο και βγάζει νερό, η διατροφή των Ιουδαίων στην Έρημο, η
Ανάληψη του προφήτη Ηλία, ο Ιώβ, οι Τρεις Παίδες στην κάμινο, ο Δανιήλ
στα λιοντάρια, η Σωσάννα και οι Κριτές, η ιστορία του Ιωνά (πάνω από 130
τοιχογραφίες, αφοί ο Ιωνάς συμβολίζει την προτύπωση της τριήμερης ταφής
και ανάστασης του Ιησού). Στα δε δεύτερα, έχουμε:την Προσκήνυση των
Μάγων, τη Βάπτιση του Ιησού, το Θαύμα της Κανά, τη διατροφή των
Πεντακισχιλίων, ο Χριστός και η Σαμαρείτιδα, η παραβολή των Δέκα
Παρθένων, η θεραπεία του Παραλυτικού, η ανάβλεψη του τυφλού, η
αιμορροούσα, η Ανάσταση του Λαζάρου, η άρνηση του Πέτρου, ο Χριστός και
οι Απόστολοι, ο Χριστός και οι Κορυφαίοι Πέτρος και Παύλος[20].
Οι κυριώτερες κατακόμβες
Υπάρχουν 36 μεγάλες στη Ρώμη. Επίσης στη Νάπολη, στη Σικελία (Συρακούσες, Παλέρμο), στην Αίγυπτο και Βόρρειο Αφρική, στη Συρία, στη Μικρά Ασία και στα νησιά Μάλτα, Κύπρο και Μήλο[21]
Παραπομπές
Π.
Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4
(1920), σελ.628-629. Αθανάσιος Παλιούρας, «Κατακόμβες», Εκπαιδευτική
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Θρησκείες, Εκδοτική Αθηνών, τομ.21 (1992), σελ.226-227
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.438
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.439
Ιάκωβος Αρχιτζικάκης, «Ο Χριστιανισμός και αι κατακόμβαι της Ρώμης», Νέα Σιών τομ.10, (1910), σελ. 454
Π. Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4 (1920), σελ.627
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.440-442Π.
Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4
(1920), σελ.628
Ιάκωβος Αρχιτζικάκης, «Ο Χριστιανισμός και αι κατακόμβαι της Ρώμης», Νέα Σιών τομ.10, (1910), σελ.460
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.442
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.443-444
Παναγιώτης
Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο:Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη
επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου
Παπαδόπουλου (επί. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, εν Αθήναις 1931, σελ.446-447
Π. Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4 (1920), σελ.711
Παναγιώτης Παπαευαγγέλου, «Κατακόμβαι», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.7 (1965), στ.438
Π. Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4 (1920), σελ.714
Ο
Άγιος Ιερώνυμος στα παιδικά του χρόνια, στα 354 μ.Χ., θυμάται:«Όταν
ήμην παις και εσπόυδαζον εν Ρώμη, συνήθιζον κατά πάσαν Κυριακήν να
επισκέπτομαι , εν συνοδεία και άλλων πάιδων της αυτής μ' εμέ ηλικίας
τους τάφους των αποστόλων και μαρτύρων και να εισδύω εις τας κρύπτας τας
εσκαμμένας εν τοις σπλάχνοις της γης. Οι τοίχοι ένθεν και και ένθεν τω
εισερχομένω προβάλλουν πεπληρωμένοι νεκρικών λειψάνων. το δε σύνολον
μέρος είναι τοσούτον ζοφώδες, ώστε οι λόγοι του Ψαλμωδού καταβήτωσαν εις Άδου ζώντες
, νομίζει τις ότι εδώ εφαρμόζονται. Κάποτε αμυδρόν φως καταπίπτει εκ
των άνω διά τινός φεγγίτη, αλλά μόλις κάνει τις δεύτερον βήμα και εις τα
βάθη παχυλού ερέβους πάλι βυθίζεται» στο: Κ216-217
Π. Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4 (1920), σελ.719
Π. Ρόκκος, «Αρχή και γέννησις των κατακομβών», Γρηγόριος Παλαμάς, τ/χ.4 (1920), σελ.719-720
Αθανάσιος Παλιούρας, Εισαγωγή στη Βυζαντινή Αρχαιολογία, εκδ.Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2000, σελ.22-23
Αθανάσιος Παλιούρας, Εισαγωγή στη Βυζαντινή Αρχαιολογία, εκδ.Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2000, σελ.17
Πηγές
Παναγιώτης Τρεμπέλας, «Αι κατακόμβαι», στο: Εναίσιμα επί τη τριακοστή πέμπτη επετηρίδι της επιστημονικής δράσεως του Μακαριωτάτου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου (επίμ. Γρηγόριος Παπαμιχαήλ), εν Αθήναις 1931, σελ.438-450
Βιογραφία
Ο
Προφήτης Ιερεμίας γεννήθηκε πιθανώς κατά το 650 π.Χ., στην μικρή πόλη
της φυλής Βενιαμίν Αναθώθ, βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του
ήταν ιερέας και ονομαζόταν Χελκίας. Ανατράφηκε στην ιερατική αυτή
οικογένεια με αυστηρότητα. Μελετούσε τους προ αυτού Προφήτες Ησαΐα και
Ωσηέ. Νεότατος στην ηλικία, περίπου 23 - 25 ετών, περί το 627 - 625
π.Χ., καλείται από τον Θεό στο προφητικό αξίωμα. Ανταποκρίνεται στο
θέλημα του Κυρίου και έτσι το όνομά του (Ιερεμίας), που σημαίνει ο Θεός
ανυψώνει ή καθιστά, εκφράζει και την αποστολή του.
Κατάπληκτος
από την τιμή αυτή ο Ιερεμίας, αρνείται την υψηλή τιμητική κλήση,
προβάλλοντας τις ασθενείς νεανικές του δυνάμεις. Ο Θεός όμως ενισχύει
αυτόν υποσχόμενος, όχι υλικές αμοιβές και τιμές, αλλά το πολυτιμότερο
όλων: τη βοήθειά Του. Ο Ιερεμίας υπακούει.
Ο Προφήτης Ιερεμίας
καθαγιάσθηκε πριν από τη γέννησή του, όπως γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος.
Πράγματι, στην αρχή του προφητικού του βιβλίου ο Ίδιος ο Θεός του λέγει:
«Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμεί σε και προ του σε εξελθείν εκ
μήτρας ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε».
Σε τέσσερις
περιόδους δυνάμεθα να διαιρέσουμε την δημόσια δράση του. Πρώτον, επί του
βασιλέως Ιωσίου προ της μετερρυθμίσεως (627 - 621 π.Χ.), δεύτερον, επί
του βασιλέως Ιωακείμ μέχρι του Σεδεκίου (609 - 598 π.Χ.), τρίτον, επί
Σεδεκίου (598 - 586 π.Χ.) και τέταρτον, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ
και την αιχμαλωσία του Σεδεκίου.
Μετά την καταστροφή του
βασιλείου του Ισραήλ, το βασίλειο του Ιούδα, όπου βρισκόταν ο Προφήτης
Ιερεμίας, τελούσε υπό την επίδραση των Ασσυρίων, όχι μόνο πολιτικά αλλά
και θρησκευτικά. Η πολυθεΐα των Ασσυρίων είχε εισχωρήσει στους
Ιουδαίους, διότι ο βασιλέας Μανασσής (693 - 639 π.Χ.) ήταν υποτελής των
Ασσυρίων και είχε παραδοθεί σε θρησκευτικό συγκρητισμό και σε
ειδωλολατρία. Όσες πόλεις υπήρχαν στην Ιουδαία, τόσοι ήταν και οι θεοί,
όσοι οι δρόμοι της Ιερουσαλήμ, τόσα θυσιαστήρια του Βαάλ. Υπήρχε η
ειδωλολατρία του Μολώχ με τα ανθρώπινα θύματα. Στις αυλές του ναού ήταν
θυσιαστήρια των Ασσυρίων θεών και το είδωλο της Αστάρτης. Ο Ιερεμίας,
επί της βασιλείας του Ιωσίου, από το 627 π.Χ., επέρχεται κατά της
πολυθεΐας κηρύσσοντας τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό και στηλιτεύοντας τη
διαφθορά. Εκτός της ειδωλολατρίας και ανηθικότητας, ο Ιερεμίας πολεμάει
κατά την περίοδο αυτή και τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι παραπλανούσαν
τον λαό με ψευδείς προφητείες. Ο Προφήτης διαισθάνεται κάποια μεταβολή
του λαού, κάποια μετάνοια, διότι στην πρόσκληση του Θεού, ο λαός απαντά:
«Ὁδοῦ, πρὸς Σὲ ἔρχομαι». Η μετάνοια όμως αυτή ήταν πρόσκαιρη λόγω της
ανομβρίας. Ο Προφήτης πονάει, υποφέρει. Περιέρχεται σε απόγνωση. Όμως η
μακροθυμία του Θεού δεν εξαντλείται. Ο Θεός συμβουλεύει τον Προφήτη να
ερευνήσει την υπό του κακού τρυγηθείσα άμπελο, το λαό Του, μήπως εύρει
ρώγα σταφυλιού, κάποιον άνθρωπο ευσεβή, ατρύγητο από το κακό. Έτσι
τονίζεται η μεγάλη αξία του ανθρώπου. Ο Προφήτης δεν βρίσκει δυστυχώς
καμία ρώγα σταφυλιού ατρύγητη από το κακό. Στην άκαρπη αυτή προσπάθεια
του Προφήτη, ο Θεός συνιστά σε αυτόν και πάλι να συνεχίσει την εργασία
του, για να πεισθεί και ο ίδιος ο Προφήτης για το αδιόρθωτο του λαού και
τη δίκαιη τιμωρία του. Ο Θεός παρομοιάζει τον Προφήτη με μεταλλουργό
που δοκιμάζει τα μέταλλα και φροντίζει από το μείγμα να εξαγάγει αυτά
που είναι ευγενή, δηλαδή το χρυσό και τον άργυρο. Μάταια όμως.
Εδώ
τερματίζεται η πρώτη περίοδος της δράσεως του Προφήτη Ιερεμία. Κατόπιν
έρχεται η κατάλυση του Ασσυριακού βασιλείου διά της πίστεως της Νινευή
το 621 π.Χ. Ο ευσεβής βασιλέας Ιωσίας, επωφελούμενος από την κατάρρευση
αυτή, ανέλαβε πολιτική εξωτερικής ανεξαρτησίας και προέβη σε εσωτερικές
μεταρρυθμίσεις, για να ορθώσει την πίστη στον Θεό. Ο Ιερεμίας, κατά το
χρονικό διάστημα 621 - 608 π.Χ., αποσύρθηκε πιθανότατα σε μόνωση.
Χαρακτηριστικό της ασκητικής του ζωής ήταν ότι αυτός «λινοῦν περίζωμα
εἶχε μόνον. Ὡς δὲ τὰ εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι
τὴν ἀκμήν, οὕτω καὶ τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ ἀνειλούμενον ἀπειροκάλοις
φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται».
Κατά την δεύτερη περίοδο
της δράσης του, επί της εποχής του βασιλέως Ιωακείμ (609 - 598 π.Χ.), ο
Προφήτης Ιερεμίας στρέφεται κατά των ατόπων της Ισραηλιτικής θρησκείας.
Ο μαγικός χαρακτήρας, τον οποίο απέδιδαν οι Ιουδαίοι στο ναό και στις
τελετές, τον ενοχλούσε. Έλεγε δε, ότι «ο ναός, ο οποίος χρησιμεύει να
καλύπτει τα κακουργήματα, είναι όχι ναός Θεού, αλλά σπήλαιο ληστών».
Κατά
το πρώτο έτος της βασιλείας του Ιωακείμ, σε κάποια μεγάλη εορτή,
εμφανίζεται ο Προφήτης Ιερεμίας στην αυλή του ναού και μέσα στο
ενθουσιώδες από τη θέα του ναού πλήθος, προσβάλλει την εσφαλμένη αυτή
πίστη, την οποία είχε ο λαός περί του ναού και κηρύσσει την επερχόμενη
καταστροφή του ναού. Όλος ο λαός εξεγείρεται και ζητεί τον θάνατό του.
Σώζεται με την επέμβαση του Αχικάμ. Μεταβαίνει στο εργαστήριο του
κεραμέως και παρατηρεί ότι ο κεραμέας μεταπλάσσει όσα από τα πήλινα
δοχεία δεν αρέσουν σε αυτόν. Έτσι, λέγει ο Προφήτης, θα κάνει ο Θεός σε
έθνη και ανθρώπους, τα οποία δεν αρέσουν σε Αυτόν. Για την αποφυγή της
καταστροφής συνιστά την εσωτερική μετάνοια του ανθρώπου. Άρχοντες και
λαός αντιδρούν. Κουρασμένος ο Προφήτης από τους άκαρπους αγώνες του
ζητεί τη μόνωση και προβλέποντας την αμετανοησία του λαού του Θεού,
προλέγει την καταστροφή του.
Κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να τον
δηλητηριάσουν στην Αναθώθ. Συνωμοτούν εναντίον του και συγγενείς του. Ο
Ιερεμίας αποδίδει την σωτηρία του στον Θεό. Στρέφεται κατά των αρχόντων,
του βασιλέως Ιωακείμ και των ανακτόρων, των οποίων κηρύσσει την
καταστροφή. Όλος ο κόσμος είναι εναντίον του. Προς στιγμήν κάμπτεται,
διότι νομίζει ότι έχει εγκαταλειφθεί από τον Θεό και παραπονείται.
Συνέρχεται όμως και συνεχίζει το έργο του. Στην αυλή του ναού κηρύσσει
και πάλι την καταστροφή του ναού. Το κήρυγμα αυτό προκαλεί αναταραχή.
Γι' αυτό ο στρατηγός του ιερού χώρου του ναού Πασχώρ τον ραβδίζει και
τον ρίχνει στη φυλακή. Τα κηρύγματά του γίνονται δεκτά με ειρωνείες. Του
απαγορεύουν να επισκέπτεται το ναό. Ο Προφήτης σκέπτεται να
εγκαταλείψει τον αγώνα. Η φωτιά όμως του λόγου του Θεού, που είναι μέσα
του, δεν τον αφήνει. Κατά το τέλος του 605 π.Χ., μετά την ήττα των
Αιγυπτίων στο Χαρκαμύς, επειδή ο ίδιος δεν ήταν δυνατόν να εισέλθει στην
αυλή του ναού, δίδει στον μαθητή του Βαρούχ να αναγνώσει στο μέσο της
αυλής του ναού, προφητεία, διά της οποίας κηρυσσόταν η καταστροφή του
ναού. Όλοι τότε επαναστατούν εναντίον του. Ο Ιερεμίας και ο Βαρούχ
κρύβονται, για να μη συλληφθούν. Η προλεχθείσα όμως καταστροφή επήλθε.
Οι
Βαβυλώνιοι κατέστησαν φόρου υποτελή, το βασιλέα Ιωακείμ. Αυτός,
επιθυμώντας την ανεξαρτησία και αφού παρακινήθηκε από άκριτους
ανθρώπους, προκαλεί τη Βαβυλώνιο εκστρατεία κατά της Ιερουσαλήμ. Ο
Ναβουχοδονόσωρ επέρχεται εναντίον του και πολιορκεί την Ιερουσαλήμ. Ο
Ιερεμίας μάταια συνιστά στον βασιλέα Ιωακείμ, υποταγή στους Βαβυλώνιους.
Ο Ιωακείμ πεθαίνει και η πόλη καταλαμβάνεται και πολιορκείται. Ο ναός
καταστρέφεται. Ο άμεσος διάδοχος του Ιωακείμ, ο Ιωαχείμ (Ιεχονίας)
πορεύεται σε αιχμαλωσία με τους αξιωματούχους της χώρας και δέκα
χιλιάδες από το λαό. Ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ ορίζει ως διάδοχο του
Ιεχονίου, τον Σεδεκία.
Κατά την Τρίτη περίοδο της δράσεως του
Προφήτη Ιερεμίου, το 594 π.Χ., απεσταλμένοι των Ιδουμαίων, Αμμωνιτών,
Τύρου και Σιδώνος, παρακάλεσαν τον Σεδεκία να συμμαχήσουν κατά των
Βαβυλωνίων. Οι ψευδοπροφήτες κηρύσσουν ότι τα ιερά σκεύη του ναού που
είχαν κλαπεί θα επιστραφούν. Ο Ιερεμίας αντιτίθεται και συμβολικά θέτει
ζυγό στον τράχηλό του, για να δηλώσει ότι θα είναι δούλοι του
Ναβουχοδονόσορ. Ο ψευδοπροφήτης Ανανίας σπάζει το ζυγό πάνω στον τράχηλο
του Ιερεμία, για να τονίσει την αποτίναξη του ζυγού των Βαβυλωνίων. Ο
Ιερεμίας απαντά: «Έσπασες ξύλινους ζυγούς; Σιδερένιους θα θέσει ο Θεός
στον τράχηλό σας».
Ο Σεδεκίας τήρησε συνετή πολιτική προς τους
απεσταλμένους των άλλων περιοχών και ενέκρινε την γνώμη του Προφήτη
Ιερεμία. Όμως, κατά το 588 π.Χ., ο φαραώ της Αιγύπτου Ουαφρής
επαναστατεί κατά των Βαβυλωνίων. Το φρόνημα των Ιουδαίων αναπτερώνεται
και λαμβάνουν και αυτοί μέρος στην επανάσταση αυτή. Ο Ιερεμίας τους
αποτρέπει από το να συμμαχήσουν με τους Αιγυπτίους κατά των Βαβυλωνίων.
Οι Ιουδαίοι δεν υπακούν και επαναστατούν. Ο Ιερεμίας επιμένει ότι η πόλη
των Ιεροσολύμων θα καταστραφεί. Οι άρχοντες τον ρίχνουν σε λάκκο
βορβορώδη, διότι με τον τρόπο που ο Προφήτης ομιλούσε παρέλυε τα χέρια
των πολεμιστών. Με την επέμβαση όμως του Αβδεμέλεχ αποσύρεται από τον
λάκκο. Η πόλη των Ιεροσολύμων καταλαμβάνεται και ο βασιλέας Σεδεκίας
συλλαμβάνεται, τυφλώνεται και οδηγείται στη Βαβυλώνα. Η πόλις
παραδίδεται στις φλόγες.
Κατά την τέταρτη περίοδο της δράσεώς
του, ο Ιερεμίας, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ, αποφασίζει να διαμείνει
πλησίον του Γοδολίου. Τον Γοδολία, ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ εγκαθιστά
κυβερνήτη της Ιουδαίας. Μετά από λίγο, όμως, ο Γοδολίας δολοφονείται και
ο Ιουδαϊκός λαός, φοβούμενος την τιμωρία από τους Βαβυλωνίους,
αποφασίζει να απέλθει στην Αίγυπτο παρά την γνώμη του Ιερεμίου και την
εντολή του Θεού. Χωρίς την θέλησή του, παίρνουν μαζί τους και τον
Ιερεμία, ο οποίος κηρύττει και στην Αίγυπτο. Προλέγει την εισβολή του
Ναβουχοδονόσωρ, η οποία και έγινε. Εκεί οι Ιουδαίοι περιπίπτουν σε
ειδωλολατρία. Ο Προφήτης επέρχεται και πάλι εναντίον αυτών. Εκείνοι όμως
δεν υπακούουν και ο Προφήτης προλέγει την καταστροφή τους.
Ο
Προφήτης Ιερεμίας λιθοβολήθηκε από τους συμπατριώτες του στην πόλη Τάφνα
της Αιγύπτου ή απήχθη μαζί με τον Βαρούχ αιχμάλωτος από τον βασιλέα
Ναβουχοδονόσωρ σε κάποια εισβολή του στην Αίγυπτο το 568 π.Χ., ως λέγει
κάποια Ραββινική παράδοση.
Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο ναό του Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.
Το
βιβλίο του Προφήτη Ιερεμία στην Παλαιά Διαθήκη δεν παρουσιάζει μόνο
υψηλές θρησκευτικές ιδέες, αλλά κυρίως μια ζωηρή θρησκευτική
προσωπικότητα, διότι ο Ιερεμίας δεν κήρυττε μόνο, αλλά ζούσε την
διδασκαλία αυτή με τόση επιμονή, ώστε όχι μόνο ο θάνατός του υπήρξε
μαρτυρικός, αλλά και ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα διαρκές μαρτύριο. Η
διδασκαλία του Προφήτη Ιερεμία αφορούσε, α) τον άνθρωπο, β) τον Θεό και
γ) το λαό του Θεού. Κέντρο και των τριών αυτών είναι η καρδιά, η βάση
της προσωπικότητας του ανθρώπου.
Η ιστορία της εικόνας της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας
Η
Θαυματουργή Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», έχει
Αγιογραφηθεί τον 19ο αιώνα Θαυματουργικός. Φέρει χρονολογία 1870 και
έχει το εξής ιστορικό: Υπήρχε τον καιρό εκείνο μία αγιογράφος Μοναχή
ονόματι Τατιανή, της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της
Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του απέναντι της Ιερουσαλήμ
Όρους των Ελαιών. Η Τατιανή καθώς κοιμόταν, είδε το εξής Όραμα: Είδε ότι
την επισκέφθηκε στο κελλί της μία άγνωστη Μοναχή, η οποία της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήλθα να με ζωγραφίσεις». Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον, αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος». Και η Επισκέπτρια της λέγει: «Τότε να με αγιογραφήσεις». Η Τατιανή εξεπλάγη με το θάρρος της ξένης και απεκρίθη: «Δεν έχω ξύλο, πού να σε ζωγραφίσω;». Και τότε η Επισκέπτρια Μοναχή της δίδει ένα σανίδι αγιογραφήσεως και λέγει: «Ζωγράφισε»!
Αλλά ενώ ζωγράφιζε η Τατιανή την Μοναχή, είδε τα Άμφιά Της να γίνονται
χρυσά, το Πρόσωπό Της να λάμπει πολύ, και Την άκουσε να λέγει: «Ω μακαρία Τατιανή, μετά τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά, θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ».
Η Τατιανή αντελήφθη ότι αγιογραφούσε την Παναγία! Ταράχτηκε και
ξύπνησε. Αμέσως έσπευσε στην Ηγουμένη και της διηγήθηκε το Όραμα. Η
Ηγουμένη δυσπίστησε και της είπε να πάει να κοιμηθεί και αύριο να
αγιογραφήσει μία Εικόνα της Παναγίας.
Καθώς όμως επέστρεφε, είδε να βγαίνει από το κελί της φως και
αισθάνθηκε ευωδιά! Τότε ειδοποίησε την Ηγουμένη και μαζί εισήλθαν στο
φωτεινό και ευωδιάζον κελί, όπου είδαν ένα Θαύμα εκπληκτικό. Η Εικόνα
του Οράματος βρισκόταν μέσα στο κελί πραγματική, Αχειροποίητη! Η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας!
Μετά από όλα αυτά, παρουσιάζεται πάλι η Παναγία στη Μοναχή και λέγει: «Να με κατεβάσετε κάτω στο σπίτι μου, στη Γεθσημανή». Πράγμα που έγινε.
Από τότε η Αχειροποίητη Αγία Εικόνα της Παναγίας
«Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», βρίσκεται στο Ιερό Προσκύνημα του Θεομητορικού
Μνήματος της Γεθσημανής, και Θαυματουργεί.
Και τις τρεις φορές που πλημμύρισε ο Ιερός Ναός στη Γεθσημανή, η
Εικόνα ανέβηκε μόνη Της από τον μαρμάρινο θρόνο που βρίσκεται και
στάθηκε στο σύστημα εξαερισμού, χωρίς να στηρίζεται πουθενά! Τα Θαύματά
Της είναι αναρίθμητα, όπου και αν πήγε.
(Από ξενάγηση του Ηγουμένου του Θεομητορικού Μνήματος)
Σημειώσεις 1. Η παρακάτω πληροφορία έχει ευρέως γνωστοποιηθεί
(ειπωθεί και καταγραφεί), μέσα από τις διηγήσεις Αγίων Γερόντων της
Πίστεώς μας (όπως για παράδειγμα του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου), οι
οποίοι είχαν την Ευλογία (όταν ζούσαν στον κόσμο αυτό) να δουν σε
Οράματα την Υπεραγία Θεοτόκο. Οι Μαρτυρίες όλων συμφωνούν πως η
Αγία αυτή Εικόνα της «Ιεροσολυμίτισσας», είναι εκείνη που απεικονίζει
ακριβέστερα από οποιαδήποτε άλλη, τα Χαρακτηριστικά της Αγίας Μορφής της
Παναγίας. 2. Το Θεομητορικό Μνήμα αποτελεί τον Κενό Τάφο της Παναγίας μας (το ονομαζόμενο Κενοτάφιο), αφού το Σώμα Της Ανελήφθη στους Ουρανούς την τρίτη ημέρα από την Κοίμηση Της, διότι «δεν ήταν δυνατό να παραμείνει κάτω από τη γη το Σώμα Εκείνης, χάριν της Οποίας ο Θεός έπλασε όλο τον κόσμο», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος. 3.Σήμερα η Θαυματουργή Αχειροποίητη εικόνα
της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας βρίσκεται στην Αθήνα και δεν μπορούν
να την σηκώσουν για να την επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα. Διαβάστε σχετικά εδώ Παραμονή της εικόνας της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας στην Πλάκα… – katohika.gr
Απολυτίκιον της Παναγίας της Ιεροσολυμιτίσσης
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Την σεπτήν σου εικόνα ως της δόξης σου σκήνωμα, Ιεροσολυμίτισσα
Παρθένε, προσκυνούμεν Πανάχραντε. Εκ ταύτης γαρ πηγάζεις μυστικώς
θαυμάτων ποταμούς τας δωρεάς• και αρδεύεις τας καρδίας και τας ψυχάς των
πίστει κραυγαζόντων σοι• Δόξα τω Θείω Τόκω σου, Αγνή, δόξα τη παρθενία
σου, δόξα τη προς ημάς σου ανεκφράστω προνοία, Άχραντε.
Η βουλευτής των ΑΝΕΛ στη Β' Θεσσαλονίκης, Σταυρούλα Ξουλίδου τονίζει ότι θα... ψηφίσει τα μέτρα (θυμίζουμε βέβαια ότι πριν λίγο ο Πάνος Καμμένος τόνισε ότι δεν θα ψηφίσουν οι ΑΝΕΛ τα μέτρα) και ζητάει από την Ζωή Κωνσταντοπούλου να παραιτηθεί...
Η κ. Ξουλίδου ξεκαθαρίζει
ότι θα στηρίξει την συμφωνία και θα ψηφίσει τα μέτρα που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή.
«Θα ψηφίσω τα μέτρα. Από εδώ και πέρα θα κάνω αυτό που επιτάσσει το
εθνικό συμφέρον. Θα κάνω ότι πρέπει για να σωθεί η Ελλάδα» λέει.
Όπως αναφέρει η κ. Ξουλίδου η ημέρα της περασμένης Παρασκευής ήταν βαριά φορτισμένη. Η ίδια από το πρωί έκλαιγε για τη σχετική ψηφοφορία. «Χωρίς να ξέρουν κάποιοι δημοσιογράφοι και να με πάρουν τηλέφωνο έβγαλαν ένα παραπολιτικό ότι είδα όραμα με τον Άγιο Εφραίμ. Πρόκειται για ένα τελείως προσωπικό βίωμα που μετέφερα μόνο στον Πρόεδρό μας. Δεν μιλούσα για τον Άγιο Εφραίμ αλλά για τον γέροντα Εφραίμ
που είναι πνευματικός μου. Μου είπε κάποια πράγματα. Δεν είδα όραμα.
Ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Μια συζήτηση που είχα μαζί του. Η ημέρα ήταν
ταραγμένη. Ήμουν όλη μέρα με κλάματα και αποφασισμένη για το ΟΧΙ» λέει η
κ. Ξουλίδου.
Η βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης
αναφέρει πως άλλαξε την ψήφο της, όταν κάποιος τη φώναξε και της είπε
ότι πέφτει η κυβέρνηση. «Θα έπεφτε η κυβέρνηση από μένα. Μπορείς να
πάρεις τέτοιο ιστορικό βάρος». Σύμφωνα με την κ. Ξουλίδου ο πρόεδρος των
Ανεξαρτήτων Ελλήνων όταν εισήλθε στην αίθουσα της Ολομέλειας της
φώναξε: «Πρέπει να σώσουμε την πατρίδα».
«Δεν θα μας έβγαζαν από το ευρώ αλλά από την ΕΕ» σχολιάζει. Για το δημοψήφισμα
επιμένει πως δεν ήταν λάθος. «Έδειξε τη δύναμη του κόσμου να μπορεί
μετά από τόση προπαγάνδα να μπορεί να επιβληθεί. Οι απέξω είχαν
προετοιμαστεί για όλα εμείς δεν είχαμε προετοιμαστεί».
Για τον
Γιάνη Βαρουφάκη σημειώνει ότι: «οι μήνες διαπραγμάτευσης δεν θα έπρεπε
να ήταν πέντε αλλά ένας. Δεν έπρεπε να μας εκβιάζουν στο παρά πέντε. Με
προβληματίζει η στάση του και η συμπεριφορά του ακόμα και την ημέρα του δημοψηφίσματος. Κάποιος άντρας πρέπει να τιμά τα παντελόνια του και να πρέπει στο τέλος να λέει ΝΑΙ ή ΌΧΙ. Ούτε το ΠΑΡΩΝ των συναδέλφων του ΣΥΡΙΖΑ με ικανοποιεί».
Η κ. Ξουλίδου αναφορικά με τη στάση που κράτησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το μέλλον της στην... καρέκλα της προέδρου της Βουλής ισχυρίζεται πως: «πρόκειται για θέμα Βουλής. Είναι ψηφισμένη δεν είναι διορισμένη, όπως οι υπουργοί. Θεωρώ ότι εάν έχει την ευθυκρισία θα πρέπει να παραιτηθεί. Είναι ένα πολιτικό θέμα που πρέπει να χειριστούν στο ΣΥΡΙΖΑ». Πηγή
(6:54 ξεκινάω τα λόγια, που πρέπει να είναι λίγα..., γιατί οι φωτογραφίες άργησαν πολύ)
....Σάββατο πρωί ξύπνησα από ένα όνειρο, όχι καλό...
Φτάνοντας στο χωλ μου, το καντηλάκι του Αγίου Εφραίμ, δεν μού τα έλεγε καλά...
...Προσευχή, κι όπως πάντα: "Φέξε μου την μέρα μου, Εσύ ξέρεις."
Πάει καιρός που κατάλαβα πως δεν πάμε μόνοι μας, όπου πάμε...
...Μπήκα στον υπολογιστή, κι έπεφτα πάνω σε "σημάδια"... και τρομακτικές ειδήσεις.
"Να είσαι εκεί", το πρώτο που πέτυχα.
Σκεφτόμουνα, φοβόμουνα, ήξερα, ήθελα, νόμιζα ότι ήξερα... που έπρεπε να είμαι... να μην τα πολυλογώ.
Ήρθε η Κυριακή κι ήμουνα ακόμα σπίτι μου.
Είχα ενημερωθεί για την "γιορτή" (το λέω γιορτή, "κλέβοντας" τον τίτλο απ' το βιντεάκι) του Αγίου Παϊσίου στον Άγιο Νικόλαο, μέρες πριν, αλλά εγώ, με φανταζόμουνα να πάω αλλού, στο εκκλησάκι της Διακονίας, Βόλου, εκεί που τον υμνούσαν, πολύ πριν γίνει Άγιος απ' τους ανθρώπους.
Δεν είχε όμως, "γιορτή", εκεί!
Φαντάστηκα, δεν θα χωρούσε, τόσος κόσμος!
Και τώρα που είδα, ναι, δεν θα χωρούσε!
...Θα πήγαινα. Περαστική, χαλαρή και σε συνδυασμό με τα "μετά" μου.
...Εκεί που ετοιμαζόμουνα, ήρθε ο άντρας μου απ' την δουλειά, κι ήταν η πρώτη φορά, που δεν βιαζόταν να πάει θάλασσα!
Επέμενε να με περιμένει, να με κατεβάσει στην πόλη, εκείνος!
Όσο κι αν αργούσα, εκείνος με περίμενε!
Απίστευτος!
...Ανέτοιμη, σχεδόν, φύγαμε απ' το σπίτι, αφού είπα στο καντηλάκι μου: "Ξέρω, θα σε βρω σβηστό, όταν γυρίσω, δεν προλαβαίνω, (μην αγριέψει - κιόλας, ο άντρας μου, που κι άλλο καθυστερώ!) σ'χώρα με, λαδάκι, όταν γυρίσω..." κι έφυγα.(Σημ. μετά: Γύρισα 1 και μισή νύχτα και μόλις άνοιξα την πόρτα, μού έκανε σήματα η φλόγα!!! Συγκλονίστηκα! Με περίμενε! Δεν έσβησε! Εγώ το έσβησα, για ν' αλλάξω φυτιλάκι και να προσθέσω νέο λαδάκι, να έχει, να φέγγει, όλον τον κόσμο!)
Μπήκα στην εκκλησία, η "γιορτή" δεν είχε αρχίσει.
Είδα και γνωστούς και άδειες καρέκλες.
Κάθισα πίσω - πίσω, δεξιά της εκκλησίας.
Κόσμος έρχονταν, προσκυνούσε.
Πίσω μου, όρθιες κυρίες, πολλά καθίσματα άδεια, μπρος μου, δίπλα μου.
Η "γιορτή" άρχισε, όλο και συγκεντρωνόμουνα... κάποια στιγμή μ' έπιασε βήχας, ασταμάτητος, τόσο που αναγκάστικα να βγω, άρον - άρον, να πάω στο περίπτερο, να πάρω νερό... (άμα είσαι και καπνίστρια, τρέχα γύρευε...)
Συνήλθα, ξαναμπήκα στην εκκλησία.
Ένας κύριος στο τσακ, κάθισε στην καρέκλα μου.
"Παραλίγο να την προλαβαίνατε!" είπε η κυρία που επέμενε να στέκεται όρθια πίσω απ' την καρέκλα μου, νωρίτερα.
"Δεν πειράζει, έχει άλλες..."
Άλλαξα θέση, λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο μπροστά, βολεύτηκα.
"Καλύτερα! Βλέπω και πιο καλά τον Άγιο Ιωάννη!", σκέφτηκα.
Πάντα μού "μιλάει" Αυτός, ο Άγιος, βρίσκει τρόπο.
...Τί ήταν να το σκεφτώ; Άρχισε πάλι ένας βήχας, τί κι αν είχα νερό, βγήκα άρον - άρον, απ' την μεσαία πόρτα, δεξιά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.
Ήπια νερό, συνήλθα, στάθηκα εκεί και άκουγα και έβλεπα το κέντρο του Ναού και τον κόσμο, ενώ ήμουνα έξω και τα ρεύματα του αέρα απ' τις δυο ανοιχτές πόρτες, συν του έξω, με κρατούσαν όρθια και χωρίς καρέκλα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Φώς φανάρι, δεν είχε να μου πει, τίποτα ο Άι- Γιάννης, αυτή την φορά, δεν με ήθελε...
Με μια κυρία, μοιραζόμασταν δίκαια τον τοίχο της εκκλησίας, όταν τα πόδια κουράζονταν.
"Όμορφα είναι κι εδώ. Δεν το είχα σκεφτεί, νωρίτερα, ενοχλούσα και με τον βήχα μου, τον κόσμο..." της είπα.
"Εγώ το συνδυάζω με το παιδί. Το προσέχω που παίζει, ..."
....Χμ, ναι. Η κυρία είχε λόγο. Εγώ; Ο βήχας. Μα πού πήγε ο βήχας;
....Πότε - πότε, έφευγε και η ματιά, κοίταζε και έξω.
...Τότε, είδα μια πόρτα ανοιχτή...
....τράβηξα προς το μέρος της.
Μπήκα. Κανείς. Ηρεμία και καθαρές συχνότητες ψαλμωδιών, ακουστικές.
Στο ένα βήμα, δεξιά μου, καρέκλα.
Κάθισα, με κομμένη την ανάσα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Με "χόρταινε" αυτός ο Ιερός χώρος, άγνωστο γιατί.
Έμοιαζε με παρεκκλήσι.
....Αφού κάποια στιγμή σηκώθηκα με την σκέψη ότι ίσως ήμουνα στο Ιερό και δεν έκανε για γυναίκα, και σαν αμαρτωλή, έβγαλα και καναδό φωτογραφίες, χωρίς φλας, να τις δω λεπτομερώς στο σπίτι.
...Μετά, πήγα να χαιρετήσω τις εικόνες και να φύγω.
Τότε, είδα μέσα το Ιερό, με είδε κι ένας Ιερέας, κι αμέσως μετά ήρθε ένας παππούς με το εγγόνι του και κάθισαν εκεί, στον ίδιο χώρο.
Ίσως, φοβήθηκαν ότι θα έμπαινε πολύς κόσμος και δίπλα απ' το Ιερό, δεν έπρεπε να υπάρχει φασαρία.
Το παιδάκι έπαιζε, έκανε πολύ φασαρία, ένιωθα άσχημα.
"Σουτ!" έλεγε ο παππούς, πολύ συχνά.
...Έμεινα, όμως, δεν έφυγα. Κοιτάζοντας με τα γήινα μάτια, μετά, είδα την καρέκλα, την Καινή Διαθήκη, τον Σταυρό, το Πετραχήλι, έκανε "κλικ" το μυαλό μου, και ρώτησα και έμαθα απ' τον παππού:
Εκεί ήταν το Εξομολογητήριο του Ιερέα Βασίλειου!
Έμεινα!
....Ο Άι- Γιάννης, "μίλησε", πάλι!
...Κάπου εκεί, ήρθε κι ο Ιερέας.
Δεν δυσανασχέτησε με την παρουσία μου... γλυκύτατος και Αγγελικός, τον ρώτησα, του είπα...
"...Μείνετε. Καθείστε μόνο από κει, (αριστερά), γιατί θα δώσω μια συνέντευξη για τον Άγιο Παϊσιο.
Τόν είδα, εννοείτε, συγχρόνως, να κλείνει με δυο καρέκλες, αόρατα, την πόρτα, κι εγώ μέσα!
Είχα παραλύσει...
Τύψεις...
Τι δουλειά είχα εγώ, κλεισμένη σε έναν τόσο Ιερό, χώρο;
...Κι έμενα. Τα πόδια... δεν άκουγαν εσωτερικές φωνές, κουφάθηκαν...
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Αμέσως ήρθαν οι δυο δημοσιογράφοι, βιαστικοί θα έλεγα.
Δεν πρόλαβα, ούτε να πάω πίσω - πίσω.
Στο μισό μέτρο ο Ιερέας, στους 20 πόντους απόσταση το μικρόφωνο και οι πλάτες των δημοσιογράφων...
Άκουγα απ' ευθείας, ότι εσείς ακούσατε σήμερα!
...Ένιωσα "κερδισμένη" και κατασυγκινημένη, ακόμα και γι' αυτό!
Το δαιμονάκι... μέσα μου, σκέφτηκε την μηχανή, αλλά τα χέρια.... τα βρίσκω πάντα πιο υπάκουα και σωστά απ' τα πόδια, ούτε που κινήθηκαν να ψάξουν την τσάντα.
Σεβάστηκαν. Τα ευχαριστώ!
ΒΟΛΟΣ ΓΙΟΡΤΗ ΠΑΙΣΙΟΥ
Άγιος Νικόλαος, Κυριακή 12 Ιουλίου 2015
Κι ύστερα, μόλις έφυγαν, κοίταξα πάνω και δίπλα μου, αριστερά, τον Προφήτη Ιερεμία και την Αγία Αικατερίνα, σα να τους ευχαριστούσα από ψυχής!
Κι εκείνη την στιγμή, βλέπω να έρχεται προς το γραφείο, να πλησιάζει το τηλέφωνο, ένας γνωστός παππούλης!
Έμεινα! Ήταν ο παππούλης του Αγίου Κων/νου, που έκανα κάποτε (υπάρχει ανάρτηση), μια μίνι εξομολόγηση. (Πρόβα ήταν, τελικά, άργησα να το καταλάβω... Τόσο εκτός, απ' τους Κανόνες...)
Τον έχω ξαναδεί και στο Μοναστήρι της Παναγίας Γοργουπηκόου, (στο Φυτόκο), της Παναγίας που με έσωσε στα φανάρια, πριν 5 χρόνια. (Υπάρχουν σκόρπιες αναρτήσεις, εδώ, δίπλα.)
Του ασπάστηκα το χέρι, τον ρώτησα αν εξομολογεί κι εκείνος εκεί, του εξήγησα ... πως κατά λάθος βρέθηκα εκεί, κι έμεινα... (όχι από ασέβεια, πάντως!..)
Δεν τον πείραξε, έφυγε κι εκείνος, πήγε στο Ιερό, στον φυσικό του χώρο και στο Ιερό του καθήκον.
...Λίγο έμεινα, μετά.
Με θεώρησα πολύ ανάξια για να είμαι εκεί, η λογική ξυπνούσε καθυστερημένα, μετακίνησα μια καρέκλα, πέρασα, "έκλεισα" ξανά, αοράτως, ξαναπήγα πάλι στον τοίχο μου... στην μεσαία ανοιχτή πόρτα, συγκλονισμένη.
...Κοιτάζοντας μέσα στην εκκλησία, μια εικόνα μου "Μιλούσε". Άλλαζε πρόσωπα, κάποια δεν τα ξεχώριζα, δεν τα ήξερα - ίσως και συνάμα, μαύριζε το πρόσωπό της...
Ήταν η μεγάλη εικόνα, μπαίνοντας, η Παναγιά με τον Χριστό, αριστερά, η χρυσή.
...Απέφευγα να κοιτάζω μέσα, μετά, ...Δεν άντεχα, ήταν πολλά, γενικώς... για την μέρα μου, έφυγα όσο ήταν μέρα, ακόμα, πριν τελειώσει η "γιορτή" του Αγίου Παίσίου.
...Είχα εξίσου Ιερές υποχρεώσεις, στον υπόλοιπο δρόμο μου, κυρίως, μια χαρά, για την γιαγιά... που με περίμενε... πως και πως!
Άλλωστε, οι Εκκλησιές, δεν είναι για χόρταση. Δε μετράει μόνο έτσι, η ψυχή σου...
Έτσι σκέφτομαι, γι' αυτό κι ο Άι- Γιάννης, όλο και με "μαλώνει", ίσως και να μ' αγαπάει!...
"Ούτε σαν το νυχάκι μου, δεν μάτωσες..." μού έδειξε, μια μέρα... σαν απάντηση στην κρυφή προσευχή μου.
(Δεν το έχω γράψει. Τί να πρωτογράψω; Σε ποιο κοινό ν' απευθυνθώ; Λίγοι καταλαβαίνουν, έτσι κι αλλιώς."
...Οι γιαγιάδες, αυτές οι Ιερές Γυναίκες, οι παλιές!
80 χρονών και τόσο Γυναίκα! Δεν ξαναείδα, με την καλή έννοια Γυναίκας!
Υγ. Ώρα 1 π.μ. ξημερώμ. Τετάρτης, αφού διόρθωσα ή συμπλήρωσα και έφτασα ως εδώ,
η Γυναίκα που ξέρει τον ρόλο της και τον σέβεται, που μπορεί να σταθεί στην ζωή, δυναμική, σαν άντρας, όταν μείνει μόνη, και που επιμένει, η όψη της, αν και 80, να δείχνει θηλυκή!
Για τέτοια Γυναίκα μιλάω, εκείνη με περίμενε μέρες, ευγενικά, σιωπηλά, καρτερικά.
8 χτύπησε το ρολόι της καμπάνας του Αγίου Νεκταρίου κι ο γιος μου, δεν πιστεύει πως η Ελπίδα η γάτα μου, με περιμένει σιωπηλή, με ανοιχτή την πόρτα, εδώ και ώρα και δεν πάει μόνη της στον κήπο, μέχρι να πάω να ανανεώσω το φυτιλάκι, απ' το εκεί, προσκυνητάρι!
"Απίστευτη η Ελπίδα! Την εξοικίωσες, πολύ!"
Πάω και μετά διορθώνω την ανάρτηση.
Αφού γράφτηκε αυτή την ώρα, πρέπει να φύγει, στην ώρα της...
Εδώ έπρεπε να έρθει το υστερόγραφο, δεν πειράζει!
Κατερίνας τα γραπτά, αναγνωρισμένα...
Η
Θαυματουργή Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», έχει
Αγιογραφηθεί τον 19ο αιώνα Θαυματουργικός. Φέρει χρονολογία 1870 και
έχει το εξής ιστορικό: Υπήρχε τον καιρό εκείνο μία αγιογράφος Μοναχή
ονόματι Τατιανή, της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της
Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του απέναντι της Ιερουσαλήμ
Όρους των Ελαιών. Η Τατιανή καθώς κοιμόταν, είδε το εξής Όραμα: Είδε ότι
την επισκέφθηκε στο κελλί της μία άγνωστη Μοναχή, η οποία της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήλθα να με ζωγραφίσεις». Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον, αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος». Και η Επισκέπτρια της λέγει: «Τότε να με αγιογραφήσεις». Η Τατιανή εξεπλάγη με το θάρρος της ξένης και απεκρίθη: «Δεν έχω ξύλο, πού να σε ζωγραφίσω;». Και τότε η Επισκέπτρια Μοναχή της δίδει ένα σανίδι αγιογραφήσεως και λέγει: «Ζωγράφισε»!
Αλλά ενώ ζωγράφιζε η Τατιανή την Μοναχή, είδε τα Άμφιά Της να γίνονται
χρυσά, το Πρόσωπό Της να λάμπει πολύ, και Την άκουσε να λέγει: «Ω μακαρία Τατιανή, μετά τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά, θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ».
Η Τατιανή αντελήφθη ότι αγιογραφούσε την Παναγία! Ταράχτηκε και
ξύπνησε. Αμέσως έσπευσε στην Ηγουμένη και της διηγήθηκε το Όραμα. Η
Ηγουμένη δυσπίστησε και της είπε να πάει να κοιμηθεί και αύριο να
αγιογραφήσει μία Εικόνα της Παναγίας.
