Άγιος Εφραίμ, τρις! Ψυχοσάββατο

Ψυχοσάββατο 22 Ιούνη 2013

Ώρα 1:47, ξημερώματα

Λίγες ώρες πέρασαν απ' το χθες, της Παρασκευής...
Ας τα πάρω απ' την αρχή.
Έβρασα το σταράκι μου και το ετοίμασα.
Σχόλασε ο άντρας μου και ήρθε να φορέσει το μαγιό του, για να πάει για μπάνιο. (Αρχίζει απ' τον Απρίλη, συνήθως.)
Στο αυτοκίνητο τον περίμενε ο ξάδελφός του και βιαζόταν.
Νόμιζε πως δεν θα πήγαινα εγώ σήμερα.
Ήξερε πως έχω πολλές δουλειές μισές.
"Θα έρθω κι εγώ", του είπα. Είμαι πανέτοιμη! Θα μ' αφήσετε σε μια εκκλησιά, τόσες βρίσκουμε στο δρόμο μας και μετά θα έρθω να σας βρω!"
"Έλα! Κοντά θα πάμε! Η Αγία Ειρήνη είναι δίπλα στην πλαζ, στις Αλυκές. Θα καθίσουμε εκεί κοντά και θα σε περιμένουμε".
Εντάξει;
Εντάξει!

Όλα έγιναν κανονικά.
Κι αν είναι σταθερά ιερέας εκεί!
Κι αν, κι αν, κι αν...
Χωρίς "αν", η εκκλησία ήταν ορθάνοιχτη, πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ' έξω, πολλές γυναίκες διάβαζαν σταράκι στα Φευγάτα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Πήγα, να μην τα πολυλογώ.
Θα ήθελα να έρθουν και οι άντρες μαζί μου, μα ξέροντας την "τεμπελιά" τους, ούτε καν, το πρότεινα.

Δυο ιερείς μαζί, ο ένας έδινε οδηγίες στον νεότερο τι να διαβάσει, είχαν αρχίσει το Τρισάγιο.
Αν και τελευταία, δεύτερο διάβασε το χαρτί μου με τα ονόματα που είχα ακουμπήσει διακριτικά δίπλα απ' τα σιτάρια.

Ο ιερέας τελείωσε, κι ομολογώ πως αυτή την φορά, δεν αυτοσυγκεντρώθηκα όπως άλλες φορές. Το κατάλαβα αμέσως, γιατί δεν με είχε "αγγίξει" εκείνη η συγκίνηση, η γνωστή...
Σίγουρα, ο πολύς κόσμος, δε με βοηθάει στην βαθιά προσευχή μου... Το ξέρω.

Χαρωπή, λοιπόν, μετά, ρώτησα τον ιερέα, αν μπορώ να βγάλω φωτογραφίες μέσα στην εκκλησία.
"Τι να κάνεις;" με ρώτησε.
"Αμάν!" είπα από μέσα μου. "Πάει η ροδοκόκκινη αντηλιά!" που μου είχε τραβήξει την προσοχή, με το που μπήκα στην εκκλησία.
Ωστόσο, ενώ ήμουνα να τον προλάβω, λέγοντάς  του:
"Δεν πειράζει! Το σέβομαι το "ΟΧΙ" σας!" τον ακούω να λέει: "Να φωτογραφήσεις; ΜΠΟΡΕΙΣ!"
Πώς το είπε, όμως! Η ερώτηση έδειχνε άρνηση και η απάντηση περιείχε το "ΝΑΙ" και με κούνημα κεφαλιού!
Με ξάφνιασε, λιγάκι! Δεν το περίμενα!
Φυσικά, το χάρηκα αφάνταστα!
Πρώτα έτρεξα να φωτογραφήσω την εικόνα της Αγίας Ειρήνης και μετά... κατευθύνθηκα δεξιά, ώστε να προλάβω την αντηλιά μου!
Ένα, δυο, πόσα "κλικ", δε θυμάμαι (είναι αργά για να δω σχολαστικά τις φώτο - επείγομαι να γράψω...), κάνω να δω πάνω μου, σαν κάτι να μ' έσμπρωχνε.... και βλέπω την Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, του Προστάτη μου!
Συγκλονίστηκα!
Το είπα στις γυναίκες εκεί, ακόμα και στον ιερέα (τον μεγαλύτερο) που ήταν εκείνη την στιγμή εκεί κοντά!
Μια κυρία έκανε τον σταυρό της... με την δική μου "σύμπτωση".

Κι ύστερα, αφού συνήλθα, τράβηξα μέσα στο παρεκκλήσι της αντηλιάς.
Δε μπορούσα! Με τράβαγε...
Κλικ την κόκκινη κουρτίνα, κλικ και πλάνο από μέσα απ' το παρεκκλήσι, να φαίνεται η Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, έξω, στον Κυρίως Ναό!
Κι εκεί, παθαίνω... ΣΟΚ!
Αριστερά μου, μεγαλύτερη Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ!
"Δεν πάω καλά!" σκέφτηκα, φωτογράφιζα και ξαναφωτογράφιζα!

Βγήκα έξω, τι να σας λέω;
Περνούσε από μπροστά μου ο ιερέας βιαστικός (τον περίμεναν νέοι δίσκοι με σταράκια), τον σταμάτησα και του το είπα.
"Πάτερ μου, δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλη εκκλησία δυο Αγιογραφίες του Αγίου Εφραίμ!"
"Ναι, είναι πολύ (προσιτός; δε θυμάμαι το επίθετο - θα το διορθώσω. Πιστευτικός;) στο πιστευόμενο κόσμο, γι' αυτό." (Κάτι τέτοιο.)

Βγήκα απ' την εκκλησία, πήρα ανάσες, ξεχάστηκα απ' τα δυο απανωτά ΣΟΚ, φωτογράφησα στην γύρα, ώσπου είδα κι άλλο ένα εκκλησάκι.

Έ, δε θα πήγαινα;
Άγιος Φανούριος ήταν αυτός!
Τα πόδια πήγαιναν, τ' αριστερό χέρι φορτωμένο με γυναικεία τσάντα και με την άλλη τσάντα με το σταράκι, στο δεξί η φωτογραφική μηχανή αναμμένη, δεν είχα προλάβει να βγάλω κέρμα για κεράκι.
Το σκέφτηκα και είπα μέσα μου:
"Μετά, Άγιε, όταν θα βγαίνω!"
Πήρα ένα κερί, τ' άναψα, σταυροκοπήθηκα, φωτογράφησα πάλι, κι ενώ είχα πλάτη μου το Ιερό, πρώτα είδα τον ήλιο που έλαμπε στην πόρτα κι αμέσως δίπλα τα κεριά.
"Δεν είμαι κλέφτρα... Δεν το ξέχασα, Άγιε..." είπα από μέσα μου και πριν, καν, ασχοληθώ με την τσάντα, τι βλέπω;
Τρελάθηκα!
Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ και του Αγίου Νικολάου, στον θόλο, κεφάλι με κεφάλι!
Εκείνη την ώρα άρχισε να χτυπάει τρελά κι η καμπάνα!
Τι να μην τρελαθώ;
Πολύ ήθελε;
Τρεις Αγιογραφίες του Αγίου Εφραίμ, απανωτές, σε ένα χώρο εκκλησίας, ήταν πολλές!
Κι ο Άγιος Νικόλαος, δίπλα του...
Τό σημάδι μου!
Κι εκείνος Προστάτης μου, πολύ πριν γνωρίσω τον Άγιο Εφραίμ!
Και μια άλλη εικόνα, μέσα... στην αντηλιά... που μάλλον δεν φωτογράφησα, αν ήταν ο Άγιος Νεκτάριος ή Νικόλαος (πολύ τους μπερδεύω... σ' αυτή την έκφραση... μα κάτι δυνατό μού θυμίζει),
πολλές οι συμπτώσεις!
Κι ο Άγιος Φανούριος... τι μου "φανέρωσε;"
Δεν ξέρω!
Εύχομαι να είναι για καλό, αν και δεν έχω ξαναδεί λοξή ματιά του Αγίου  Εφραίμ σε Αγιογραφία!
Σίγουρα ο Αγιογράφος ήθελε κάτι να τονίσει... (θέλω κάποτε να τον βρω, να μάθω ακριβώς)
Εν ολίγοις, συγκλονισμένη!
Αφού, εκεί στο νταν - νταν, πάτησα βιντεάκι!
Μαθημένη στις αποδείξεις!...
Για να μη με λένε τρελή, όταν τα περιγράφω, έντονα.... έτσι, όπως τα ζω.
Φυσικά και έριξα κέρμα... ότι έπιασε το χέρι μου.

Και μετά και ύστερα.... ο Ήλιος "έπαιξε" μαζί μου, (ναι, εκείνος!), τόσο που το σχολίασε και ο ξάδελφος, κι ήρθε κι έκατσε κοντά μου, για να μαυρίσει!
Μαγκιά! Δεν ξαπλώνουν κοντά στα δέντρα, ξάδελφε! Κρύβουν το ηλιοβασίλεμα!
Εδώ υπάρχει λογική, ναι... αλλά... σήμερα, ο  Ήλιος και έτρεχε... και έλαμπε και λοιπά.
Δεν επείγει όμως ο Ήλιος!
Άλλη στιγμή!
"Αιωνία η μνήμη" στα αγαπημένα μας πρόσωπα!
Δεν πέθαναν, γιατί δεν τους ξεχνάμε!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Υγ. Μεγάλη η χάρη όλων των Αγίων!
Δεν ξεχωρίζω, απλά, κάτι "ιδιαίτερο" συμβαίνει με τον Άγιο Εφραίμ!
Ίσως τον νοιώθω πιο οικείο, γιατί Εκείνος ήρθε στον ύπνο μου, πριν Τον μάθω!
Και να σκεφτείς, είχα να πάω στο μοναστήρι, στη Νέα Μάκρη, από 29 Μαρτίου του 2012!
(Στις 30 Μαρτίου Έφυγε ο αδελφός μου, ο Ντίνος, ξημερώματα...
Λυτρώθηκε απ' τους πόνους...)
...και, την προηγούμενη Κυριακή, βρέθηκα εκτάκτως Αθήνα και πήγα και στο μοναστήρι!
Βιαστική όμως, δεν Τον αισθάνθηκα, όπως άλλες φορές...
Μου αρκούσε το ότι πήγα!
Τόσα εμπόδια, τόσον καιρό, απίστευτο μου φαίνονταν!
Και να, που απόψε... μου λάλησε...τρις!
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ!
Εκείνος ξέρει, τι λέει...

ώρα 3:13
Δε διορθώνω τίποτα. Αύριο. Μόνο, να φέρω τις φωτογραφίες και το βίντεο!

    

* * ΥΓ. του ύστερα... 3:27 Δεν έγραψα πως: Κάθε φορά που πάμε για μπάνιο εκεί και χτυπάει το ρολόι της εκκλησίας, νοιώθω σα να με καλεί... Από μέσα μου έλεγα: "Θα έρθω κάποια μέρα..." αλλά... δεν με βόλεψε. Για μια ώρας κυνηγημένου μπάνιου, παντού είναι ο Θεός! Απλά, έτυχε! Είχα πάει ξανά, εκεί, σε ένα γάμο, μα μάλλον τότε, κοίταζα τη νύφη!