Γιατί έφερα εδώ, φώτο Πηλίου;
Έλα μου, ντε!
Χάλασα τόσο ωραίες φώτο, αρχικά, επειδή φαινόταν το πρόσωπό μου. ( και δεν είμαι ο τύπος, ούτε η ομορφιά, για να πω: "δες με, κόσμε"!)
Εκεί στο κόψιμο, το πρόγραμμα έκανε από λάθος μου μεγένθυση, κι εκεί.... φώναξα τον άντρα μου!
Δεν ήταν μια, δεν ήταν δυο! Άντε, οι σκιές, το δέντρο, σε μια, σε δυο, το αυτοκίνητο έτρεχε. Άλλαζαν τα τοπία και οι σκιές.
Γι' αυτό τις έφερα.
Ίσως κάποτε, ανατρέξω στο θέμα και το αναπτύξω.
Ο άντρας μου... στην αρχή έμεινε κόκαλο, μετά, δεν έβλεπε, μετά μού είπε, αστειευόμενος:
"Θα σε πάω στον γιατρό, πρόσεξε!"
Οπότε, πάνε οι καθρέφτες! Τους έκοψα όλους, εκτός από μία που ελπίζω να φαίνεται και αύριο και με άλλα γυαλιά και χωρίς γυαλιά!
Αν οι γιατροί τα "έβλεπαν" όλα, καλά θα ήταν!
Δεν θα υπήρχαν τα ανεξήγητα.
Ένα χαπάκι και θα έστρωναν οι φωτογραφίες, όπως και η ζωή!
3 σχόλια:
Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα τον Χριστό με μπαστούνι! Μού θύμισε χθες, τον παππού!
Το σχολιάζω εδώ που είναι πιο προσωπική η ανάρτηση.
Χρόνια πολλά ,(Αγία Κυριακή , Ζαγορά!- προηγούμενη ανάρτηση, λόγω της ημέρας... και ) Γενικώς... νάσαι καλά να πηγαίνεις στην θαυμάσια Ζαγορά!!!
και... αυτή η φώτο με το παράθυρο, το μισάνοιχτο... (να σκεφθείς... νόμισα ότι ήταν ουράνιο τόξο...) πολύ μου άρεσε...
Αν δεν τις έκοβα, Λαμπρινή, πήγαιναν για διαγωνισμό! Κι εμένα μ' άρεσαν, έχω πολλές, αλλά... ο καθρέφτης, ο άτιμος, δείχνει κι απέναντι, δείχνει και οπτασίες... άμα λάχει...
Είχαμε συνεπιβάτη...
Αν πω, ότι μου πήρε και τα γυαλιά... θα με δέσουν!
Σ' αυτές τις φώτο, τα γυαλιά τα φοράω, τα κορδόνια κρέμονται στον λαιμό μου.
Μετά, ενώ δεν κατεβήκαμε πουθενά, στις άλλες φώτο, ο καθρέφτης δείχνει πως δεν φοράω γυαλιά, μετά στης Μακρυράχης και Χορευτού, μέχρι να κατέβουμε.
Παρκάραμε, κατεβήκαμε 10 μέτρα, ο ήλιος έδυε, με τύφλωσε, τράβηξα βιντεάκια, κι αμέσως έψαξα - ψάχναμε για τα γυαλιά.
Άφαντα τα γυαλιά! Πουθενά!
Τυφλή από κει και πέρα... όσον αφορά τον υπολογιστή.
Για όλα τα άλλα, διάβασμα, ράψιμο, έχω πιο καινούργια γυαλιά. (τα υπόλοιπα τα ξέρεις)
Να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟ το χωριό μου, χωρίς δυστυχίες, νά 'ναι γεροί οι κατοικοί του και ευτυχισμένοι, είμαι δεν είμαι καλά εγώ, να μείνει τουλάχιστον η αυλίτσα... στο αίμα μου... να μην την πάρει η Τράπεζα... (μεγάλο το δάνειο, μέγα το λάθος!) Η λαχτάρα των ημερών, Λαμπρινή, αλλά μόνο ο Θεός ξέρει, τι, πως και γιατί!
Προέχουν άλλα, αλλά, να, που πονάει κι αυτό...
Πατρίδα το λένε, αναμνήσεις το λένε, ρίζες, το λένε...
<3 <3
Δημοσίευση σχολίου