...
....Το γατί επέμενε να νιαουρίζει. Νύσταζα πολύ, αλλά αναγκάστηκα να σηκωθώ να του ανοίξω.
"Να μην ξεχάσω τ' όνειρο", σκεφτόμουν, αν κι αυτό, δεν ήταν μόνο όνειρο...
Ηρέμησα το γατί και ξαναξάπλωσα.
...Κι εκεί που ξαναπροσπάθησα να κοιμηθώ, ένα "κλικ" του μυαλού στα "περίεργα" του ύπνου και του ξύπνιου, με πέταξαν πάνω, σαν ελατήριο.
...Μα, κοιμήθηκα με τόση Προσευχή και φυλαχτά...
Πώς είναι δυνατόν;
Επιμένει. Κάτι θέλει να πει. Αίμα. Πολύ αίμα. "Να θυμηθώ ότι μύριζε ο τόπος, ανθρώπινο αίμα", έλεγα από νωρίς, μέσα στο όνειρο.
Μετά... η επιμονή των "σημαδιών".
Ε, ρε, και να ήμουνα πράγματι ελεύθερη και να έγραφα!
Ας είναι! Θα φανεί. "Η αλήθεια και το λάδι, επιπλέουν πάντα", όσο κι αν αργούν.
Επικαλέστηκα πολλούς στην Προσευχή μου, χθες, εκτός απ' τον Άγιο Ανδρέα!
Κι όμως, διαβάζοντας γι' Αυτόν, κοιμήθηκα χθες!
Να μ' επιρέασε το κείμενο;
Δεν ξέρω.
Σηκώθηκα, κι είπα στον εαυτό μου, "θα καταλάβω απ' τα Σημάδια".
Ω! Θεέ μου! Πόσο "μπερδεμένα" είναι όλα!
Πώς θα τα καταφέρουμε να τα ξεμπερδέψουμε εμείς οι απλοί οι άνθρωποι;
Δως μας κι άλλο Φως!
Δως μου, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, περισσότερο ΦΩΣ, να μη με "μπερδεύει", ΤΙΠΟΤΑ!
ΥΓ. Κρατάω αυτές τις αναρτήσεις, όλες μαζί, έτσι, για να μην σκορπίζονται κι άλλο, οι άγραφες στιγμές μου. Να μπορέσω να με συναρμολογήσω, κάποτε...!
ΥΓ.2 Ναι, μπορώ να γράψω εδώ, ένα παλιό όνειρο και γεγονός, μαζί, χωρίς να σημαίνει ότι δίνω αξία σε όλα τα όνειρά μου. Μένουν στην ιστορία μου αυτά που είναι "διαφορετικά".
...Περπατούσα. Ήταν σαν ένας πολύ φαρδύς χωματόδρομος. Μπορείς να το πεις και μεγάλη αλάνα.
Άκουσα μια γνωστή αντρική φωνή να σπαράζει κλαίγοντας και να λέει:
"Συγγνώμη, δεν ήξερα! Συγγνώμη, δεν ήξερα!...."
Ανατρίχιασα μέσα στο όνειρο και προχωρούσα. Στον δρόμο μου, δεν άλλαξα πορεία, από κει ερχόταν και η φωνή.
Προχωρούσα...κι είδα την πίσω πλευρά ενός παλαιού μνήματος.
Από κει ερχόταν και η φωνή που συνέχιζε να κλαίει σπαραχτικά και πιο δυνατά (εφόσον και την είχα πλησιάσει) "Συγγνώμη, δεν ήξερα".
....Πλησίασα. Είδα κάτι τρομαχτικό. Ένα ανθρώπινο λάρυγγα να σπαρταράει, από κει έβγαινε η φωνή, και μια καρδιά να πάλλεται, μαύρη καρδιά, συνδεδεμένη με ένα έντερο (ομφάλιος λώρος) κι από κει και μετά, χώμα.
Έν μνήμα λεηλατημένο, σα να είχαν κάνει εκταφή και είχαν αφήσει εκεί τα ζωντανά τμήματα σώματος....
"Αδελφέ μου, μην κλαίς! Σταμάτα! Σε συγχώρεσα... Πού να σε κρύψω;" έλεγα.
Πήρα αγκαλιά μου τα ζωντανά τμήματα, κι έτρεχα μέσ' την χωμάτινη αλάνα...
"Πού να τα κρύψω; Που;"
"Συγγνώμη δεν ήξερα, συγγνώμη δεν ήξερα..." δεν σταμάτησε λεπτό.
...Και δεν ξυπνούσα, σ' έναν τόσο ζωντανό εφιάλτη.
Πραγματικότητα:
Το τηλέφωνο επέμενε να χτυπά. Ξύπνησα! Τί ευλογία! Να ξυπνάς!
Ήταν η Τράπεζα. Βγήκε κόκκινο το δάνειο για 20 ευρώ.
"Πότε θα καταθέσετε; Πότε; Πρέπει να ξέρουμε, αν μπορείτε να ανταπεξέλθετε στις υποχρεώσεις του δανείου σας!"
Επέμεναν. Έπρεπε είπαν, "να κατατεθούν επειγόντως".
Τρελάθηκα. Ήμουν και άρρωστη, τότε.
"Αιμορραγεί η Τράπεζα για 20 ευρώ; Επείγει να τα στείλω με ασθενοφόρο; Δεν ενδιαφέρεστε καν, αν ο πελάτης σας είναι ζωντανός;Χρειάζομαι ασθενοφόρο για την υγεία μου και δεν το καθυστερώ, για να μην είμαι εις βάρος της υγείας άλλων. Θα φροντίσω να πάω με ταξί στο Νοσοκομείο, αλλά αν κινδυνεύει η Τράπεζα, να το καλέσω να σας καταθέσει γρήγορα το 20ρικο, να μην πτωχεύσετε..."
είπα με θράσσος που ναι, δεν είναι εγωιστικό, δεν με διακατέχει.
Ήταν το Σημάδι του αδελφού... Του ανθρώπινου λάθους του. Ήξερε, μετά θάνατον "έμαθε" αλήθειες και τον πονούσε...
...Κι ύστερα, προσπαθούσα να συνέλθω και απ' το όνειρο, και απ' την Τράπεζα.
...Κι ύστερα, τηλεφώνησα σε μια αδελφή, να της πω το όνειρο...
Ανατρίχιασε!
Εγώ, να δεις!
"Δεν το πιστεύω!" είπε!
Εγώ, να δεις!
"Έμαθα, πριν μια βδομάδα έκανε εκταφή η νύφη μας και δεν μας είπε τίποτα!Από κοινή φίλη έμαθα, πως δεν ήταν "έτοιμη" η καρδιά του και ο λάρυγγάς του! Δεν θα σου το έλεγα, ακόμα, για να μην στεναχωρηθείς! Αλλά να το δεις και σ' όνειρο! Έτσι που μου το λες, σα να τον ακούω! Πω, πω, Θεέ μου! Άναψέ του ένα κεράκι, Κατερίνα!..." και άλλα, είπε.
Μόνο;
Μόνο ένα κεράκι;
***
Αυτό το όνειρο ήταν πριν δυο χρόνια, σχεδόν, κι έμεινε και το έγραψα σήμερα.
Κάπως έτσι θα μείνει και το χθεσινό, κι ένα παλιότερο, για να γραφτεί στο μέλλον, αν ο Αληθινός Θεός, το θελήσει.
Νά 'ναι για ΚΑΛΟ!
Θεός να βοηθήσει!
Υγ.3. Βαρύ για πρωινό, που έφτασε μεσημέρι.
Θέλουν υπομονή τα "μπερδεμένα", έχουμε.
Όσο από Ψηλά, μας δίνει, θα έχουμε.
Αυτά, τα πολλά και δύσκολα, των νυχτών και των ημερών μου...
Υγ.4. Διορθώσεις δεν έχει. Σαν τα ειπωμένα... που πίσω δεν γυρίζουν.
**************
***********
***************
********************
*********************
***************
....Το γατί επέμενε να νιαουρίζει. Νύσταζα πολύ, αλλά αναγκάστηκα να σηκωθώ να του ανοίξω.
"Να μην ξεχάσω τ' όνειρο", σκεφτόμουν, αν κι αυτό, δεν ήταν μόνο όνειρο...
Ηρέμησα το γατί και ξαναξάπλωσα.
...Κι εκεί που ξαναπροσπάθησα να κοιμηθώ, ένα "κλικ" του μυαλού στα "περίεργα" του ύπνου και του ξύπνιου, με πέταξαν πάνω, σαν ελατήριο.
...Μα, κοιμήθηκα με τόση Προσευχή και φυλαχτά...
Πώς είναι δυνατόν;
Επιμένει. Κάτι θέλει να πει. Αίμα. Πολύ αίμα. "Να θυμηθώ ότι μύριζε ο τόπος, ανθρώπινο αίμα", έλεγα από νωρίς, μέσα στο όνειρο.
Μετά... η επιμονή των "σημαδιών".
Ε, ρε, και να ήμουνα πράγματι ελεύθερη και να έγραφα!
Ας είναι! Θα φανεί. "Η αλήθεια και το λάδι, επιπλέουν πάντα", όσο κι αν αργούν.
Επικαλέστηκα πολλούς στην Προσευχή μου, χθες, εκτός απ' τον Άγιο Ανδρέα!
Κι όμως, διαβάζοντας γι' Αυτόν, κοιμήθηκα χθες!
Να μ' επιρέασε το κείμενο;
Δεν ξέρω.
Σηκώθηκα, κι είπα στον εαυτό μου, "θα καταλάβω απ' τα Σημάδια".
Ω! Θεέ μου! Πόσο "μπερδεμένα" είναι όλα!
Πώς θα τα καταφέρουμε να τα ξεμπερδέψουμε εμείς οι απλοί οι άνθρωποι;
Δως μας κι άλλο Φως!
Δως μου, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, περισσότερο ΦΩΣ, να μη με "μπερδεύει", ΤΙΠΟΤΑ!
ΥΓ. Κρατάω αυτές τις αναρτήσεις, όλες μαζί, έτσι, για να μην σκορπίζονται κι άλλο, οι άγραφες στιγμές μου. Να μπορέσω να με συναρμολογήσω, κάποτε...!
ΥΓ.2 Ναι, μπορώ να γράψω εδώ, ένα παλιό όνειρο και γεγονός, μαζί, χωρίς να σημαίνει ότι δίνω αξία σε όλα τα όνειρά μου. Μένουν στην ιστορία μου αυτά που είναι "διαφορετικά".
...Περπατούσα. Ήταν σαν ένας πολύ φαρδύς χωματόδρομος. Μπορείς να το πεις και μεγάλη αλάνα.
Άκουσα μια γνωστή αντρική φωνή να σπαράζει κλαίγοντας και να λέει:
"Συγγνώμη, δεν ήξερα! Συγγνώμη, δεν ήξερα!...."
Ανατρίχιασα μέσα στο όνειρο και προχωρούσα. Στον δρόμο μου, δεν άλλαξα πορεία, από κει ερχόταν και η φωνή.
Προχωρούσα...κι είδα την πίσω πλευρά ενός παλαιού μνήματος.
Από κει ερχόταν και η φωνή που συνέχιζε να κλαίει σπαραχτικά και πιο δυνατά (εφόσον και την είχα πλησιάσει) "Συγγνώμη, δεν ήξερα".
....Πλησίασα. Είδα κάτι τρομαχτικό. Ένα ανθρώπινο λάρυγγα να σπαρταράει, από κει έβγαινε η φωνή, και μια καρδιά να πάλλεται, μαύρη καρδιά, συνδεδεμένη με ένα έντερο (ομφάλιος λώρος) κι από κει και μετά, χώμα.
Έν μνήμα λεηλατημένο, σα να είχαν κάνει εκταφή και είχαν αφήσει εκεί τα ζωντανά τμήματα σώματος....
"Αδελφέ μου, μην κλαίς! Σταμάτα! Σε συγχώρεσα... Πού να σε κρύψω;" έλεγα.
Πήρα αγκαλιά μου τα ζωντανά τμήματα, κι έτρεχα μέσ' την χωμάτινη αλάνα...
"Πού να τα κρύψω; Που;"
"Συγγνώμη δεν ήξερα, συγγνώμη δεν ήξερα..." δεν σταμάτησε λεπτό.
...Και δεν ξυπνούσα, σ' έναν τόσο ζωντανό εφιάλτη.
Πραγματικότητα:
Το τηλέφωνο επέμενε να χτυπά. Ξύπνησα! Τί ευλογία! Να ξυπνάς!
Ήταν η Τράπεζα. Βγήκε κόκκινο το δάνειο για 20 ευρώ.
"Πότε θα καταθέσετε; Πότε; Πρέπει να ξέρουμε, αν μπορείτε να ανταπεξέλθετε στις υποχρεώσεις του δανείου σας!"
Επέμεναν. Έπρεπε είπαν, "να κατατεθούν επειγόντως".
Τρελάθηκα. Ήμουν και άρρωστη, τότε.
"Αιμορραγεί η Τράπεζα για 20 ευρώ; Επείγει να τα στείλω με ασθενοφόρο; Δεν ενδιαφέρεστε καν, αν ο πελάτης σας είναι ζωντανός;Χρειάζομαι ασθενοφόρο για την υγεία μου και δεν το καθυστερώ, για να μην είμαι εις βάρος της υγείας άλλων. Θα φροντίσω να πάω με ταξί στο Νοσοκομείο, αλλά αν κινδυνεύει η Τράπεζα, να το καλέσω να σας καταθέσει γρήγορα το 20ρικο, να μην πτωχεύσετε..."
είπα με θράσσος που ναι, δεν είναι εγωιστικό, δεν με διακατέχει.
Ήταν το Σημάδι του αδελφού... Του ανθρώπινου λάθους του. Ήξερε, μετά θάνατον "έμαθε" αλήθειες και τον πονούσε...
...Κι ύστερα, προσπαθούσα να συνέλθω και απ' το όνειρο, και απ' την Τράπεζα.
...Κι ύστερα, τηλεφώνησα σε μια αδελφή, να της πω το όνειρο...
Ανατρίχιασε!
Εγώ, να δεις!
"Δεν το πιστεύω!" είπε!
Εγώ, να δεις!
"Έμαθα, πριν μια βδομάδα έκανε εκταφή η νύφη μας και δεν μας είπε τίποτα!Από κοινή φίλη έμαθα, πως δεν ήταν "έτοιμη" η καρδιά του και ο λάρυγγάς του! Δεν θα σου το έλεγα, ακόμα, για να μην στεναχωρηθείς! Αλλά να το δεις και σ' όνειρο! Έτσι που μου το λες, σα να τον ακούω! Πω, πω, Θεέ μου! Άναψέ του ένα κεράκι, Κατερίνα!..." και άλλα, είπε.
Μόνο;
Μόνο ένα κεράκι;
***
Αυτό το όνειρο ήταν πριν δυο χρόνια, σχεδόν, κι έμεινε και το έγραψα σήμερα.
Κάπως έτσι θα μείνει και το χθεσινό, κι ένα παλιότερο, για να γραφτεί στο μέλλον, αν ο Αληθινός Θεός, το θελήσει.
Νά 'ναι για ΚΑΛΟ!
Θεός να βοηθήσει!
Υγ.3. Βαρύ για πρωινό, που έφτασε μεσημέρι.
Θέλουν υπομονή τα "μπερδεμένα", έχουμε.
Όσο από Ψηλά, μας δίνει, θα έχουμε.
Αυτά, τα πολλά και δύσκολα, των νυχτών και των ημερών μου...
Υγ.4. Διορθώσεις δεν έχει. Σαν τα ειπωμένα... που πίσω δεν γυρίζουν.
**************
***********
***************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου