....
Να έχεις τόσα χρόνια να πας...
Τί να λέω;
Μεγάλες στιγμές!
Υγ.1 (3 και 07)
Όταν έφυγα από Βόλο, δεν ήμουνα σίγουρη αν θα πάω, κι αυτό... όχι μόνο που δεν θα προλάβαινα με τις συγκοινωνίες, αλλά... δεν ήξερα και αν με ήθελε...
Έτσι, δεν πήρα φούστα μακριά (ώς συνήθως), αν και την είδα στην ντουλάπα μου, δεν την πήρα...
"Αν με θέλεις και 'ρθώ, ξέρω ότι έχει πολλές εκεί!" Του είπα... εσωτερικά μου.
Υπήρχε πρόγραμμα.
Τετάρτη Γλυφάδα, Πέμπτη Περισσό, απόγευμα Πέμπτης, άντε Παρασκευή πρωί, επιστροφή.
Αμ, δε! Με ήθελε! Αυτό δείχναν τα Σημάδια! Εμπόδια αλλού, άνοιγμα Αλλού!
Δύσκολη πολύ η Γλυφάδα...
Είχα να 'ρθω αντιμέτωπη με νέους και αγαπημένους νεκρούς, συν αγαπημένους ζωντανούς.
Εκεί στους αγαπημένους, ανάμεσα σε μια στίβα ρούχα που δεν φορά πια η αδελφή μου, με ρώτησε αν θέλω κάτι.
Μου έδειχνε χρωματιστά, μα εγώ... αφού είχα δει ένα Σημάδι, (έχω σε ίδιο σχέδιο, σακάκι και παντελόνι) το τράβηξα να δω και ήταν φούστα, μάξι!
"Θα πάω!" Λέει, σκεφτόμουνα από μέσα μου, "αλλά, δεν μου Λέει, πώς;"
Την πήρα, ούτε που με έννοιαξε η υπόλοιπη στίβα της...
Μεσημέρι ήταν και δεν είπα τίποτα.
Τρία τα εμπόδια άλλης συνάντησης, έφεραν την απάντηση.
"Θα μείνεις Γλυφάδα, απόψε;"
"Όχι, θα γυρίσω στα παιδιά. Αν ήξερα πως να έρθω, θα ερχόμουνα απόψε και να ξαναφύγω όμως, γιατί θα ήθελα να πάω και στον Άγιο Εφραίμ!" τόλμησα να ξεστομίσω και να:
"Μέσα σε δυο μέρες, θέλεις να προλάβεις και Άγιο Εφραίμ;" είπε η αδελφή μου τσιριχτά... και σχεδόν, ντράπηκα!
Έλα όμως που το τσίριγμά της ήταν για ΚΑΛΟ και την άκουσε από μακριά ο γαμπρός μου!
"Έλα και θα σε πάω εγώ!" τον άκουσα από μακριά και αυτό ήταν!
Άνοιξαν οι Δρόμοι!
Την άλλη μέρα, πρωί - πρωί, με πήραν απ' το τρένο, πήγαμε πρώτα Εκεί και μετά σπίτι τους!
Κι ύστερα, δεν το πίστευα...!
Ούτε που κατάλαβα πως, ο γαμπρός μου μπήκε φορτσάτος με το αυτοκίνητο, μέσα στο προαύλιο (γιατί ήταν άδειο, είπε!), κάτι που δεν θα επέτρεπα, ΠΟΤΕ!
Κατεβαίνοντας απ' το αυτοκίνητο, μαλώνοντάς τον, καθώς κατέβαινα, νόμιζα πως ξυπνούσα από όνειρο και προσγειωνόμουνα ΕΚΕΙ!
Ξαναβγήκα αμέσως, περπατώντας και ξαναμπήκα απ' την αρχή, φορώντας και την δώρο φούστα μου και ζώντας Ιερές στιγμές και φωτογραφίζοντας μαζί!
Το ζευγάρι ξαναβγήκε με την όπισθεν, κι όλα ΚΑΛΑ!
Υγ. 3 και 37
Έχω πολλά ακόμα, υστερόγραφα να συμπληρώσω!
Δεν την σβήνω, λόγω γαρδένιας...
Ήταν εκεί και με περίμενε... όπως και στον κήπο μου, απόψε!
Κι η εδώ... ήταν ξερή και βρήκα άνθη!
Τί να λέω;
Συνέχεια στο Νο 3, ΕΔΩ.
Τί να λέω;
Μεγάλες στιγμές!
Υγ.1 (3 και 07)
Όταν έφυγα από Βόλο, δεν ήμουνα σίγουρη αν θα πάω, κι αυτό... όχι μόνο που δεν θα προλάβαινα με τις συγκοινωνίες, αλλά... δεν ήξερα και αν με ήθελε...
Έτσι, δεν πήρα φούστα μακριά (ώς συνήθως), αν και την είδα στην ντουλάπα μου, δεν την πήρα...
"Αν με θέλεις και 'ρθώ, ξέρω ότι έχει πολλές εκεί!" Του είπα... εσωτερικά μου.
Υπήρχε πρόγραμμα.
Τετάρτη Γλυφάδα, Πέμπτη Περισσό, απόγευμα Πέμπτης, άντε Παρασκευή πρωί, επιστροφή.
Αμ, δε! Με ήθελε! Αυτό δείχναν τα Σημάδια! Εμπόδια αλλού, άνοιγμα Αλλού!
Δύσκολη πολύ η Γλυφάδα...
Είχα να 'ρθω αντιμέτωπη με νέους και αγαπημένους νεκρούς, συν αγαπημένους ζωντανούς.
Εκεί στους αγαπημένους, ανάμεσα σε μια στίβα ρούχα που δεν φορά πια η αδελφή μου, με ρώτησε αν θέλω κάτι.
Μου έδειχνε χρωματιστά, μα εγώ... αφού είχα δει ένα Σημάδι, (έχω σε ίδιο σχέδιο, σακάκι και παντελόνι) το τράβηξα να δω και ήταν φούστα, μάξι!
"Θα πάω!" Λέει, σκεφτόμουνα από μέσα μου, "αλλά, δεν μου Λέει, πώς;"
Την πήρα, ούτε που με έννοιαξε η υπόλοιπη στίβα της...
Μεσημέρι ήταν και δεν είπα τίποτα.
Τρία τα εμπόδια άλλης συνάντησης, έφεραν την απάντηση.
"Θα μείνεις Γλυφάδα, απόψε;"
"Όχι, θα γυρίσω στα παιδιά. Αν ήξερα πως να έρθω, θα ερχόμουνα απόψε και να ξαναφύγω όμως, γιατί θα ήθελα να πάω και στον Άγιο Εφραίμ!" τόλμησα να ξεστομίσω και να:
"Μέσα σε δυο μέρες, θέλεις να προλάβεις και Άγιο Εφραίμ;" είπε η αδελφή μου τσιριχτά... και σχεδόν, ντράπηκα!
Έλα όμως που το τσίριγμά της ήταν για ΚΑΛΟ και την άκουσε από μακριά ο γαμπρός μου!
"Έλα και θα σε πάω εγώ!" τον άκουσα από μακριά και αυτό ήταν!
Άνοιξαν οι Δρόμοι!
Την άλλη μέρα, πρωί - πρωί, με πήραν απ' το τρένο, πήγαμε πρώτα Εκεί και μετά σπίτι τους!
Κι ύστερα, δεν το πίστευα...!
Ούτε που κατάλαβα πως, ο γαμπρός μου μπήκε φορτσάτος με το αυτοκίνητο, μέσα στο προαύλιο (γιατί ήταν άδειο, είπε!), κάτι που δεν θα επέτρεπα, ΠΟΤΕ!
Κατεβαίνοντας απ' το αυτοκίνητο, μαλώνοντάς τον, καθώς κατέβαινα, νόμιζα πως ξυπνούσα από όνειρο και προσγειωνόμουνα ΕΚΕΙ!
Ξαναβγήκα αμέσως, περπατώντας και ξαναμπήκα απ' την αρχή, φορώντας και την δώρο φούστα μου και ζώντας Ιερές στιγμές και φωτογραφίζοντας μαζί!
Το ζευγάρι ξαναβγήκε με την όπισθεν, κι όλα ΚΑΛΑ!
Υγ. 3 και 37
Έχω πολλά ακόμα, υστερόγραφα να συμπληρώσω!
Δεν την σβήνω, λόγω γαρδένιας...
Ήταν εκεί και με περίμενε... όπως και στον κήπο μου, απόψε!
Κι η εδώ... ήταν ξερή και βρήκα άνθη!
Τί να λέω;
Συνέχεια στο Νο 3, ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου