Τ' άκουσες, Άγιε Εφραίμ;

"Εκτός απ' τα άλλα δυο, τα ήδη δεδομένα... οι υπόλοιπες εξετάσεις βγήκαν καλές, εκτός, ΑΠΟ....
Αυτό πρέπει να ψάξουμε τώρα. Γι' αυτό πρέπει να Προσεύχεσαι, τώρα!"

...Παρέλυσα...
Το παιδί εστιάστηκε στις Προσευχές μου!...

Δεν εκδηλώθηκα, κι ας βούρκωσαν τα μάτια μου.

"Κι αν, δείξει "ναι"; είπα με όση φωνή φυσιολογική μπόρεσα να βρω.

"Τότε, ξέχνα τα όλα, τα προγραμματισμένα... Δεν έχει νόημα."

Ναι, αγόρι μου, δεν έχει νόημα. (Δεν το είπα.)

"Ναι αγόρι μου, θα Προσευχηθώ..., μη στεναχωριέσαι..."

...Δεν κάνω και τίποτ' άλλο, Άγιε Εφραίμ!
Δεν τολμώ να Σου ζητήσω, κι άλλα, πια.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Μου αρκεί που είναι κάτω απ' τα Φτερά σου και θα είναι... είτε εδώ, είτε Εκεί.

Πονάει. Ματώνει. Σε πέτυχα σε κέντημα, με βελόνι...

Θα κεντήσω...

Ανάσα.
"Πιστεύεις;" ρώτησα μια νέα φίλη σήμερα.

"....Μπλα, μπλα, μπλα, μπλά, θα σου χαρίσω μια εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Τον ξέρεις;" μου είπε γεμάτη καλοσύνη.

"Τι είπες τώρα; Αν ήξερες πότε και πως τον "γνώρισα"..!" της είπα.
"Πες μου!"
"Άλλη φορά, από κοντά."

***
Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, ΕΣΥ ξέρεις, Γιατρέ, Άγιε Εφραίμ!
Όλοι μας ήρθαμε για να Φύγουμε, δύσκολο, μα θα το "χωνέψουμε" κάποτε, εμείς οι άνθρωποι.
Μαζί τους κι εγώ.
Σ'χώρα με που Σου ζήτησα τόσα, μέχρι τώρα!
Σ' Ευχαριστώ, ως εδώ...!
Άπονα, ΜΟΝΟ, όσο μπορείς!... ΑΠΟΝΑ!