Καθυστερημένο... αλλά...

 όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων των σελίδων της ζωής μου.

Φέρνω δυο τραγούδια, επαναστατικά, όχι τυχαία.

*

Μαρία Δημητριάδη - Αφροδίτη Μάνου - Ήρωες | Official Audio Release

**

https://www.youtube.com/watch?v=H3wsCLJ5ePc

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του - Σοφία Βέμπο

***

Και λίγο (όσο γίνεται) από λόγια. Η ανάρτηση αυτή θα μπορούσε να έχει τίτλο: 

"Ο δάσκαλός μου, ο εγγονός μου." (Τρίχρονο παρακαλώ...)

***

26 Οκτώβρη μάθαμε την έκπληξη. "Μαμά, ερχόμαστε, σας πεθυμήσαμε!"

Να πεις "ΟΧΙ, τώρα", σε κάτι που λαχταράει η ψυχή σου;

Όχι, βέβαια!

27 τα μαστόρια είχαν το πρόγραμμά τους.

28 πρωί, μάζευα μπετά, καρβούνες, μαγείρευα και κυρίως ετοίμαζα μια γωνιά για το παιδί, για τα παιχνίδια μας.

Εν ολίγοις, "χόρευα".

Μεσημεράκι και φτάσανε. "Όχι, ξενοδοχείο, σπίτι μας! Στην γιαγιά και στον παππού!"

Άντε να του πουν "όχι" να του εξηγήσουν να καταλάβει, αν δεν δει, πως το σπίτι μας μυρίζει μπογιές, κ.λ.π. κ.λ.π. (Να εξηγήσω στους περίεργους, πως από αρχές Σεπτέμβρη, σάπιοι σωλήνες ύδρευσης, μας ανάγκασαν σε νέες εγκαταστάσεις, κι από κει και πέρα, αφού ξεσπιτωθήκαμε και έγινε τόσο ανακάτεμα, φτάσαμε και σε άλλες ανακαινήσεις, μέχρι και στην καμινάδα.)

Είδε το παιδί, κατάλαβε. Του αρκούσε που θα βλεπόμασταν έξω και πως η γωνιά μας ήταν έτοιμη για τις 29, την άλλη μέρα, μόνοι μας, μόνο για παιχνίδι!

Πλατιάζω και δεν έχω την πολυτέλεια χρόνου.

Τα σημαντικά να πω στα γρήγορα. 

Εκεί που τα πρισμένα πόδια απ' την κούραση δυο μηνών, έβγαλαν φτερά κοντά του και χοροπηδάγαμε στην παραλία, τον άκουσα πολλές φορές να τραγουδάει τους ΗΡΩΕΣ και τον Ντούτσε.

Εκεί έπαθα σοκ. Εγώ θυμόμουνα μόνο το ρεφραίν, κι έκανα παραλλαγές με λόγια και λέξεις που αφορούσαν την χαρά μου και την αγάπη μου για κείνον, κι εκείνος γελούσε.

Όταν αποχαιρετιστήκαμε για βράδυ, κι ήθελε να έρθει πάλι σπίτι μας, μου χάϊδευε τα μαλλιά, έπαιζε με τα κορδόνια και τα γυαλιά μου και γελούσε.

Φοβήθηκα για τα δεύτερα μάτια μου και του είπα:

"Αγόρι μου, πρόσεχε λίγο τα γυαλιά μου, γιατί αν χαλάσουν τώρα που είσαι κοντά μου, δεν θα μπορώ να βλέπω καθαρά το προσωπάκι σου, τα ματάκια σου, τα κάτασπρα δοντάκια σου που συνέχεια πλένεις κι ο μάστορας θ' ανοίξει την Δευτέρα, είναι κλειστός, κι εσύ θα έχεις φύγει!

...Δε θα ξεχάσω το χάδι του στα μαλλιά... και την σοβαρότητά του...

"Πώς να τα βάλω γιαγιά; Έτσι; Έτσι;"

"Όχι, τόσο κοντά, αγόρι μου, σε βλέπω θολά, λίγο πιο έξω..."

Εν ολίγοις, εκείνο το βράδυ μου έβαλε τόσο τρυφερά τα γυαλιά που καμιά περιγραφή με λέξεις, δε γίνεται.

Στις 30 που μείναμε πολλές ώρες σπίτι και μόνοι μας, μου έβαλε τα άλλα γυαλιά που ίσως χρειάζονται και οι δασκαλοι, για να βλέπουν καλύτερα...

"Να σε μάθω τα τραγούδια, γιαγιά, να τα λέμε σωστά, μαζί!"

"Ναι, δάσκαλέ μου, ήρωα!

Πιάσαμε τραπέζι κουζίνα, που επιτέλους μπήκε στην θέση του.

Πάτησα και τα πρώτα που βρήκα, ήταν αυτά τα βίντεο που ανέβασα, ήδη.

(Δεν ήξερα πως το τραγουδάνε και τα ζουζούνια, αλλά καμία σχέση με την δύσκολη ερμηνεία των επαναστατικών!)

Στους ΗΡΩΕΣ, δεν βρήκα στίχους, έτσι αναγκάστηκα να τους γράφω, όσους προλάβαινα, με το πρώτο άκουσμα και το δεύτερο.

Ο μικρός με περίμενε με υπομονή, σιγοτραγουδώντας και ζωγραφίζοντας στοίβες χαρτιά που του είχα μπροστά του.

Όταν πήγα στον Ντούτσε, παρ' όλο που οι στίχοι ήταν γραμμένοι, τα βρήκα μπαστούνια!

Το τραγούδι τελείωνε και μου έλειπαν λόγια.

"Άλλη μια φορά, αγόρι μου, γιατί η γιαγιά δεν προλαβαίνει και τα λόγια είναι πολλά."

"Γράψε γιαγιά, εγώ θα ζωγραφίσω κι άλλο, αλλά θέλω να βλέπω τις εικόνες στα βουνά."

"Λίγο ακόμα υπομονή, αγόρι μου, για να προλάβω εγώ να γράψω στο χαρτί, όλα τα λόγια, να το μάθω, όπως κι εσύ!"

"Εντάξει..."

Εν πολλοίς, δεν τα κατάφερα να τον συνοδέψω στα Γαλλικά τραγούδια που ήξερε και μου έδειξε να μάθω, κλείσαμε τον υπολογιστή και καθίσαμε στο πάτωμα στο σαλόνι, με στοίβες παιχνίδια, αλλά εκείνος ήθελε να πλύνουμε όλα τα καπάκια απ' τα νερά, για να είναι καθαρά για την ανακύκλωση που θα βοηθήσουν τους άρρωστους ανθρώπους και παιδάκια.

Μέχρι την ώρα κοινής ησυχίας, όλη η γειτονιά άκουγε τους δυο μας, να τραγουδάμε αυτά τα δυο τραγούδια και με πολλές διακοπές και διορθώσεις απ' τον μικρό μαέστρο δάσκαλο:

"Όχι, έτσι γιαγιά! Έτσι! Εμπρός! Ωχχχχ! Έλα πάλι. Πες το σωστά!" τύφλα να έχουν οι δάσκαλοι μουσικής, μπροστά στο τρίχρονο!

Μου έβαλε όντως τα γυαλιά, σε πολλά θέματα, που θα χρειαστώ βιβλίο και δεν σκοπεύω.

Υγ. Να είναι ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ταλαντούχα, έξυπνα ή όχι και η αγάπη μας να τα "αγγίζει" με λεπτότητα και να είναι αληθινή, γιατί τα παιδιά διαισθάνονται την αληθινή αγάπη απ' την ψεύτικη ή την ορμητική που ανάγκη έχει να καλύψει τις δικές μας ανάγκες.

Κι εδώ θέλω να τονίσω κάποιες άγαρμπες αγκαλιές και φιλιά από γνωστούς, γειτόνους, κ.λ.π. που δεν αμφιβάλλω για την αγάπη τους, μα για την "μόρφωσή" τους, για την συμπεριφορά τους, απέναντι σε ένα τρίχρονο παιδί που βλέπει αγνώστους να ορμάνε πάνω του.

Η λογικότατη αντίδρασή του είναι τσίριγμα και τρέξιμο στην αγκαλιά της μαμάς.

Η σίγουρη προστασία. Η μαμά και ο μπαμπάς.

Αυτά και πέρασε η ώρα, πάλι!

Υγ2. Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε βιαστικά το μεσημέρι και κλείνοντάς την στα πρόχειρα, είδα πως την έγραψα κατά λάθος, εδώ, αντί στο Αγάντα!

Αφού προέκυψε έτσι, εδώ και θα μείνει.

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ΠΙΣΤΕΥΩ!