Ξανά κοντά στον Άγιο Νικολάκη....

Ιστορία... που θέλει μεγάλη ανάπτυξη...
Είχα τάξει να ξαναπάω...
Ήξερα πως είναι αδύνατον!
Δυο χρόνια πήγαινα απέναντι απ' την στεριά.... μιλούσα μαζί Του... σχεδόν έκλαιγα...
"Αν μ' αξιώσεις!... Αν..."
Μ' αξίωσε, στέλνοντας τον κατάλληλο άνθρωπο, φίλο του άντρα μου, Κώστας Κουτσοκώστας το όνομά του με την κατάλληλη βάρκα, κι ας την λένε "Δαίμωνας"!, την κατάλληλη στιγμή, Δευτέρα, 19 Αυγούστου, πρώτη μέρα των διακοπών του άντρα μου!
Ακόμα δεν το πιστεύω, δύσκολο να εξηγήσω στα γρήγορα, περισσότερα... μόνο να πω ότι, παρέδωσα εκεί, στον αγαπημένο μου βράχο... την εικόνα του Αγίου Νικολάου, από κείνο το καράβι που πολτοποιήθηκε... κι εγώ την γλύτωσα...
Νομίζω... πως εκεί είναι η θέση της και όχι στο σπίτι μου.
Καράβια είναι και τα σπίτια μας, μεγάλες φουρτούνες περνάμε, μα ΑΥΤΗ  η εικόνα, ανήκει πραγματικά, ΕΚΕΙ!
(Κάποια στιγμή, ελπίζω, θα βρω και θα φέρω τα λινκ απ' τα άλλα μου μπλογκ).
Θα φέρω τα βιντεάκια, κι άλλη στιγμή τις φώτο.

Κοντά εκεί ήταν κι ένα παλιό βιντεάκι. Το φέρνω, αφού το πέτυχα...