...Άργησα... και με περίμεναν...
...Στην αρχή δήλωνα άρνηση, μετά υπήρξαν εμπόδια. (π.χ.καιρός, χιόνια)
...Καθυστέρησα την μάννα, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.
"Στάσου", της έλεγα νοητά. "Αρνούμαι να ξαναβράσω κόλλυβα. Αρνούμαι. Αρνούμαι να ξαναφορέσω μαύρα, αρνούμαι να ξαναδώ νεκρούς, τόσο στενούς και αγαπημένους ανθρώπους.
Δε θα έρθω, ακόμα... να Σε Φωνάξω. Θ' αργήσω μάννα, εσύ με καταλαβαίνεις. Ξέρεις να περιμένεις..."
Κι ήταν 11 Δεκέμβρη 2016, που το πρωτοείπα, τότε, στην μάννα.
...Μετά, ενδιάμεσα έγιναν σαρανταήμερα γαμπρού, νύφης και φίλου, απούσα παντού, παρούσα η άρνηση, που έφερνε και σωματική αδυναμία.
Κι ήρθε η 15 Γενάρη 2017...
Ανάμεσά τους, με περίμενε κι ο παππούς. (πεθερός).
...Εκεί η άρνηση σκάλωσε. Άρχισε να ψάχνεται...
Μα, τα είχε πετάξει ΟΛΑ, ότι είχε απομείνει στα ντουλάπια, ακόμα και τα ασημένια κουφετάκια...
Καλύτερα...
Όχι, δε θα πάρω άλλα.
Θα πάρω γλυκά...
Να τους γλυκάνω...
Να γλυκαθώ.
Μα, οι νεκροί περιμένουν κόλλυβα, φτιαγμένα με αγάπη και δάκρυ...
Αδιέξοδο.
Είχα αγάπη, δάκρυ δεν είχα.
Στέγνωσα.
Αδιέξοδο.
Ακινησία και Προσευχή.
"Σ'χωράτε! Δεν είμαι έτοιμη. Δεν έχω δεχθεί, ακόμα, τους καινούργιους... Δε θέλω. Δεν το μπορώ. Δεν με είχαν προετοιμάσει. Αρνούμαι. Η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει.Μαζί της κι εσείς."
Κι ήρθε ο χιονιάς, να ζεστάνει την άρνηση και να κάνει τις πρώτες κινήσεις:
"Θα ήθελα να παραγγείλω μια πιατέλα σταράκι..."
"Δε γένεται. Άλλη μέρα. Από Δευτέρα."
Βολεύτηκε η άρνηση, με την άρνηση του πρώτου τηλεφωνήματος.
Βολεύτηκε τόσο καλά, μέχρι που από την Δευτέρα, άρχισαν τα όνειρα...
(Δεν τα γράφω.Με περίμεναν,εν ολίγοις.)
...Και, πήγε Πέμπτη, μεταφράζοντας τα όνειρα... κι η Παρασκευή που πήγα στον Άγιο Νεκτάριο, δική μου, φτωχή πιατελίτσα. Χωρίς ασημένιο κουφετάκι... δεν με πείραζε. Κι Εκείνους, δε νομίζω...
Δεν κατέβηκα κέντρο, δεν μου έφεραν εγκαίρως.
Δεν ήθελα να φύγει κι αυτή η Παρασκευή...
Είχε κοιμηθεί η άρνηση...
Φοβήθηκα μην ξυπνήσει, πάλι.
Έγραψα τα ονόματα βιαστικά, να μην τα βλέπω τόσα πολλά... και με ξυπνάνε...
Έτσι, ξέχασα έναν Φίλο, τον Αργύρη (δεν το πιστεύω! Το κεράκι! Τώρα είναι το δικό του! Ώρα 3 και 52! Τώρα τελείωσε το προηγούμενο, του σπιτιού! Τώρα, Αργύρη! Δικό σου! Τ' ανάβω!)
>>>>
Ποιος είπε πως οι Ψυχές δεν επικοινωνούν; Γελιούνται!
(Αυτά. Συγκινημένη ξανά!
Μού το έκανε και νωρίτερα ο Αργύρης, το έγραψα σε άλλο blog, ΕΚΕΙ.)
Άγιος Νεκτάριος.
Ούτε στην Ανάσταση, η αποψινή αγαλλίαση!
Δεν έκλαψα όταν ο Ιερέας διάβαζε το τρισάγιο των Πολλών, έκλαψα με λυγμούς, μετά, μένοντας παραπίσω στον Εσπερινό!
ΛΥΤΡΩΣΗ!
Ξεκλειδώθηκα.
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ για το αποψινό Δώρο και Μήνυμα...
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ!
ΕΚΕΙΝΟΣ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΞΕΡΩ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ, ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ! Όπως Ξέρει και γιατί δεν τα γράφω και Συγχωρεί.
Άφησα ΕΚΕΙ την Άρνηση και έφυγα.
Είχα εισιτήριο στην τσέπη για να βγάλω εύκολα την ανηφόρα, αλλά ο παγωμένος αέρας και το ψυχικό ξεκλείδωμα ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, μού έδωσαν φτερά στα πόδια και την πιο λυτρωτική βόλτα, κι ας ήταν μαύρος ο ουρανός!
Κι έπειτα... ήταν και ο Άγιος Εφραίμ!
Βασική μου Στάση! Πάντα!
Ο Άλλος Μέγας Θαυματουργός, Άγιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου