Το πέρασμα από την ζωή ... Τα σημάδια μας
Βοήθησες κάποτε έναν πεσμένο να σηκωθεί. Και αυτός με την σειρά του σήκωσε αργότερα κάποιον άλλο. Και εκείνος κάποιον άλλο και το ίδιο συνεχίζεται ακόμα αλυσιδωτά. Πολλοί πεσμένοι σηκώθηκαν, επειδή εσύ κάποτε σήκωσες κάποιον.
Έχτισες ένα μικρό εκκλησάκι κάπου. Και στο πέρασμα των ετών χιλιάδες προσευχές έφτασαν στον ουρανό, επειδή εσύ κάποτε έχτισες εκείνο το εκκλησάκι.
Γέννησες κάποτε ένα παιδί, το ανέθρεψες σωστά, έγινε χρήσιμος άνθρωπος στο έργο του Θεού, βοήθησε με την σειρά του άλλους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους. Πολλοί άνθρωποι σώθηκαν επειδή εσύ κάποτε γέννησες αυτό το παιδί.
Η κάθε πράξη μας, αφήνει τα σημάδια της, στην πορεία της διαδρομής μας σε αυτήν την ζωή.
Πολλοί άνθρωποι θα ωφεληθούν και θα σωθούν, επειδή εσύ υπήρξες εδώ σε αυτό το πέρασμα του χρόνου. Ή και το αντίθετο. Πολλοί που θα υποφέρουν για τον ίδιο λόγο.
Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος παιδιά μου, που στα σημάδια που άφησε πίσω του φεύγοντας από την ζωή αυτή, και άλλοι θα θέλουν να βαδίσουν.
Παγιδευμένοι όμως οι άνθρωποι στους ρυθμούς της καθημερινότητας, δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν μας τις συνέπειες που μπορούν να έχουν οι πράξεις μας στην εξέλιξη της ζωής κάποιων ανθρώπων, ή και ακόμα χειρότερα, και να περνά από το μυαλό μας κάτι τέτοιο, απλά, δεν μας ενδιαφέρει.
Κυνηγάμε την εφήμερη δόξα με κάθε τρόπο, την αναγνώριση με κάθε τρόπο, τον πλούτο με κάθε τρόπο, ταΐζουμε τον εγωισμό μας με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για το κακό που κάνουμε στο πέρασμά μας από την ζωή, αδιαφορώντας για τα καταστροφικά σημάδια που θα αφήσουμε σε αυτό μας το πέρασμα, τα τοξικά σημάδια, που αν κάποιος από το περιβάλλον μας, επηρεασμένος ίσως από την εφήμερη κοινωνική μας επιτυχία ή καταξίωση που ήρθε σαν αποτέλεσμα -της κατά τα άλλα λαθεμένης μας πορείας στην ζωή- να μας θεωρήσει σαν πρότυπο και να θελήσει να βαδίσει και αυτός στα ίδια τοξικά σημάδια, στα χνάρια μας όπως λέμε συνήθως, θα έχει σαν αποτέλεσμα να πάει και η δική του ζωή χαμένη.
Θα μου πει βέβαια κάποιος, μα αφού πέτυχα σε αυτήν την ζωή, γιατί να μην ακολουθήσει τα χνάρια μου και κάποιος άλλος, για να πετύχει και αυτός;
Πέτυχες παιδί μου στα αλήθεια; Θα πω εγώ.
Το αν νικήσει κάποιος παιδί μου στον αγώνα του, αυτό τον χαρακτηρίζει νικητή. Ο τρόπος όμως που αγωνίστηκε, είναι αυτός που τον χαρακτηρίζει τελικά σαν άνθρωπο ή όχι. Κυνηγάς και τον Παράδεισο, με κάθε τρόπο. Μην το ξεχνάς αυτό. Εσύ τουλάχιστον που λες στις παρέες σου, ότι θες να πας στον Παράδεισο. Μόνο, που προϋπόθεση για να πάει κάποιος στον Παράδεισο, δεν είναι το αν ήταν καλός επιχειρηματίας και πλούσιος, αλλά αν κατάφερε να ξεχωρίσει σαν άνθρωπος. Τα λεφτά σου δεν τα χρειάζεται ο ουρανός. Ξεχωριστούς ανθρώπους που ανέπτυξαν στην ζωή, ένα ξεχωριστό πνεύμα χρειάζεται. Αυτά τα πνεύματα θα αποκτήσουν το δικαίωμα να ζήσουν αιώνια εκεί. Μαζί με άλλα ξεχωριστά επίσης πνεύματα, να δημιουργούν και αυτοί, στον κόσμο του δημιουργού μας. Μικροί Θεοί, στον κόσμο του Θεού.
Για αυτό έχει σημασία ο τρόπος που αγωνίστηκε κάποιος και τι σημάδια θα αφήσει πίσω του.
Για αυτό έχει σημασία ο τρόπος που απέκτησε τα λεφτά του, ο κάθε κατά την γνώμη του νικητής. Ο τρόπος που αγωνίστηκε μετράει.
Γιατί εδώ δεν ερχόμαστε για να αποκτήσουμε λεφτά, αλλά για να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνει ο Δημιουργός μας από αυτό το πέρασμα στην ζωή και να κερδίσουμε το δικαίωμα να καταλήξουμε στον κόσμο του.
Να μάθουμε, να εξελιχθούμε. Να καλλιεργήσουμε αξίες και όχι να θερίζουμε και να ζούμε από τις αξίες των άλλων.
Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία η πορεία μας σε αυτή την ζωή και -ακόμα μεγαλύτερη σημασία- έχουν τα σημάδια που θα αφήσουμε πίσω μας. Κάθε πράξη μας μετράει για τον Θεό. Κάθε δράση μας θα δημιουργήσει και την ανάλογη αντίδραση. Κάθε σκέψη μας, κάθε λέξη που λέμε, κάθε κίνηση που κάνουμε, κάθε ψυχή που σώζουμε ή καταστρέφουμε. Όλα μετράνε. Όλα μετράνε παιδιά μου.
Το θέμα -και αυτό είναι που πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας- ειλικρινά, μας νοιάζει να βρεθούμε στον κόσμο του Θεού; Ή έχει γίνει αυτό ένα σύνθημα αφηρημένο, που επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, από συνήθεια χωρίς να συνειδητοποιούμε ακριβώς τι λέμε;
Γιατί αυτό που λέμε είναι ... Θέλω κάποτε να βρεθώ κοντά στον Θεό. Στον κόσμο που μου έχει ετοιμάσει ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός. Θέλω να είμαι κοντά στην Παναγία μας, στους Αγίους. Θέλω τον Παράδεισο.
Αυτά λέμε. Μόνο που αυτά που λέμε, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι για να τα πετύχουμε, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Τι έχουμε σκοπό λοιπόν να κάνουμε για αυτό; Για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται μιλάω. Τις τηρούμε; Προσπαθούμε έστω να τις τηρήσουμε;
Προσπαθούμε το σημάδι που θα αφήσουμε σήμερα, από το πέρασμά μας από την ζωή, να αξίζει κάποτε και κάποιος άλλος να πατήσει πάνω σε αυτό; Ή έχουμε αδρανοποιήσει κάθε μας προσπάθεια και έχουμε βάλει τον αυτόματο πιλότο της καθημερινότητας, περιμένοντας να μας οδηγήσει στον Παράδεισο, επειδή κάνουμε έναν σταυρό κάθε ημέρα, ΖΗΤΩΝΤΑΣ κάθε ημέρα και κάτι για τον εαυτό μας από τον Θεό, χωρίς εμείς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να οδηγηθούμε προς αυτόν; Ζητάμε και σήμερα αγάπη από τον Θεό και από τους συνανθρώπους μας. Χωρίς πολλές φορές να δικαιούμαστε κάτι τέτοιο.
Όποιος παιδιά μου θέλει να γνωρίσει την αγάπη, πρέπει να ξέρει, ότι τι θα πει αγάπη, θα το μάθει μόνο αυτός που δίνει αγάπη. Τότε μόνο νοιώθεις την αγάπη να σε πλημυρίζει, σαν μοναδικό συναίσθημα ευτυχίας. Για αυτό που δώσαμε. Αυτή είναι η αγάπη. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις, για να βρεθεί κάποτε κάποιος στον κόσμο του Θεού. Τίποτα στον κόσμο που δημιούργησε ο Θεός δεν μπορεί να φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα για εμάς και την ψυχή μας, αν δεν συνοδεύεται η προσπάθεια μας αυτή από αγάπη.
Χρησιμοποίησα το θέμα της αγάπης, σαν ένα μικρό παράδειγμα, για τις προϋποθέσεις που ανέφερα πριν, ότι χρειάζονται για να μπει κάποιος στον κόσμο του Θεού, αφού λέει ότι αυτό είναι που θέλει σαν στόχο του.
Υπάρχουν φυσικά -όπως όλοι μας καλά γνωρίζουμε- και πολλές άλλες προϋποθέσεις που απαιτούνται, για αυτήν την πορεία. Και μην μου πει κάποιος σας παρακαλώ, ότι δεν τις ξέρει αυτές τις προϋποθέσεις. Ότι κανείς δεν του τις έμαθε. Οι ιερείς αυτό το έργο κάνουν. Αυτή είναι η αποστολή τους.
Αλλά ακόμα και για αυτούς που απέχουν από την εκκλησία του Θεού, έχει φροντίσει ο Κύριός μας να τους διδάξει, βάζοντας μέσα τους, όπως σε όλους μας έτσι και σε αυτούς, έναν πάνσοφο διδάσκαλο. Τον δάσκαλο αυτό, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να τον λέμε συνείδηση !!!
Μην μου πει κάποιος λοιπόν, ότι δεν ξέρει τι είναι το κακό, που αν το ακολουθήσει θα βγει από την πορεία του προς τον ουρανό, ή τι είναι το καλό που στον ουρανό τον οδηγεί, γιατί δεν θα τον πιστέψω. Τον δάσκαλο αυτόν, την συνείδηση όπως καλύτερα την ξέρουμε, ακούμε να μας μιλάει μέσα μας, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Να εκφράζεται μέσα από τα συναισθήματά μας -και να μας διδάσκει έτσι- τι είναι καλό και τι όχι. Άρα δικαιολογίες δεν χωράνε. Τις προϋποθέσεις για να πάμε στον Ουρανό τις ξέρουμε.
Και εδώ είναι που χάνω τις σκέψεις μου, γεμίζω με πατρικό θυμό και μου έρχεται να φωνάξω σε όλη την ανθρωπότητα. Και ειδικά σε όλους τους Χριστιανούς που ισχυρίζονται ότι θέλουν να πάνε τον Παράδεισο. Σε εσάς παιδιά μου:
ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ !!!
Έχετε ακούσει όλοι σας την έκφραση που λέμε συχνά, ότι κάτι πάει κατά Διαόλου. Ώρα να ξυπνήσουμε λοιπόν, γιατί όλη η ανθρωπότητα, με μαθηματική ακρίβεια, για εκεί έχει χαράξει κυριολεκτικά πορεία, εκτός αν ... Εκτός και αν προλάβουμε και ξυπνήσουμε.
Τα χρόνια μας στην Γη είναι λίγα. Και μην βιαστείτε να μου πείτε, βρε που να φας την γλώσσα σου παλιόγερε. Δεν εννοώ το μέλλον της ανθρωπότητας. Εξήντα ή εβδομήντα ή ογδόντα ή και εκατό αν θέλετε χρόνια ζωής, είναι ένα απειροελάχιστο χρονικό σημείο, λιγότερο και από ένα δευτερόλεπτο, σε σύγκριση με τον χρόνο του σύμπαντος.
Με την αιωνιότητα που έχουμε βάλει στόχο να κατακτήσουμε, όλοι όσοι λέμε ότι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο. Και όμως παιδιά μου. Για αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο που περνάμε εδώ στην ζωή, αν δεν ξυπνήσουμε κάποτε, θα χάσουμε την αιωνιότητα. Το ξέρουμε αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε σε όλη του την σημασία. Η μια μέρα της ζωής μας, φέρνει την επόμενη, ο χρόνος μας περνάει με μοναδικά ενδιαφέροντά μας να ικανοποιούμε τις αισθήσεις και να δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στις απολαύσεις μας. Και κάποια στιγμή καθώς τα γεράματα πλησιάζουν, πιθανόν κάποιοι από εμάς, να θυμηθούν ότι υπάρχουν και εκκλησίες, ότι υπάρχει Θεός, ότι υπάρχει η αιωνιότητα. Χρόνος πολύς όμως δεν θα υπάρχει τότε. Και η προσέγγισή μας προς τον Θεό, θα είναι μια προσέγγιση σκοπιμότητας. Όσοι προλάβουν τότε και ότι μπορούν να καταλάβουν από την αλήθεια του Θεού, σε αυτή την ηλικία.
Τότε είναι και η ώρα που οι περισσότεροι, θα κοιτάξουν πίσω, την πορεία της ζωής τους, τα χνάρια τους, τα σημάδια που άφησαν οι πράξεις τους στο πέρασμά τους από την ζωή και θα πρέπει μόνοι τους να αξιολογήσουν σωστά, αν πρέπει και κάποιος άλλος να πατήσει στα σημάδια τους για να πορευτεί, ή θα πρέπει να τα αποφύγει σαν ναρκοπέδιο.
Γιατί όμως παιδιά μου να γίνει αυτό τότε, στα γεράματά μας και όχι σήμερα; Σήμερα που έχουμε αν θέλετε το πλεονέκτημα και να μάθουμε καλύτερα αλλά και να διορθώσουμε και κάποια από τα σημάδια που θα αφήσουμε πίσω μας τελικά, αν καταλήξουμε ότι λάθος πράξαμε και λάθος αποτύπωμα αφήνουμε.
Και μην μου πείτε πάλι να φάω την γλώσσα μου, αν σας ρωτήσω, ποιός από μας ξέρει αν θα υπάρχει και αύριο; Είναι κάτι που το λέμε όλοι μας και είναι αν θέλετε και η απόλυτη ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε σε κάποιον που βάζει μακροπρόθεσμα σχέδια και στόχους.
Ας ξυπνήσουμε σήμερα λοιπόν παιδιά μου. Όσοι πιστεύουμε ότι είμαστε αναζητητές της αιώνιας ζωής. Ο Παράδεισος δεν κερδίζετε με όνειρα αλλά ούτε και με ψέμματα. Η αλήθεια μας είναι αυτή που θα περάσει τελικά μέσα, ή θα εξοστρακιστεί σαν κακή ενέργεια.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας ελευθερώσουμε το μυαλό μας από τα τετριμμένα, ας σπάσουμε τα δεσμά της φυλακής που το σύστημα φυλάκισε την λογική μας με την στοχευμένη του εκπαίδευση, που κατάφερε να κοιμίσει το μυαλό μας και να περιορίσει την αντίληψή μας, κάνοντας μας καταναλωτικά ρομπότ χωρίς ποιοτικά συναισθήματα, και ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας ανέβουμε με την φαντασία μας, αν θέλετε μερικά χιλιόμετρα ψηλά και ας κοιτάξουμε κάτω. Ας κοιτάξουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και σας ρωτάω:
Υπάρχει κάποιος πραγματικά τώρα, που να πιστεύει ότι όλα αυτά που βλέπει, δημιουργήθηκαν από τον Θεό, γιατί; .... Για να γεννιούνται άνθρωποι, οι οποίοι το μόνο που θα κάνουν και ο μόνος λόγος που έρχονται στην Γή, είναι να τρώνε για να γεμίζουν οι αποχετεύσεις, να υπηρετούν σαν σκλάβοι τις αισθήσεις τους, να ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους, όχι για να αναζητούν την σοφία του Θεού, αλλά έναν ερωτικό σύντροφο και γενικά όλο αυτό το μπάχαλο που λέμε ζωή και που με την φαντασία σας βλέπετε, να συμβαίνει εδώ στην Γή ... πιστεύει κανείς ότι αυτός ήταν ο λόγος που ο Δημιουργός μας έφτιαξε τον άνθρωπο; Για να γεμίσει με σκουπίδια και αρνητική ενέργεια το σύμπαν; Γιατί αυτό παράγουμε παιδιά μου.
Εγώ δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο σκοπός του. Πιστεύω ότι είχε μεγάλα σχέδια για εμάς. Στα οποία εμείς αποτυγχάνουμε καθημερινά. Αποτύχαμε στον κήπο της Εδέμ, αποτυγχάνουμε και στη Γη. Τι περίεργο είδος το ανθρώπινο αλήθεια; Του λες τι πρέπει να κάνει για να γίνει Θεός και αυτό κοιμάται μέσα στις εφήμερες απολαύσεις και δεν ακούει. Του λες πώς να γίνει άγγελος και αυτό γίνεται δαίμονας.
Ας ξυπνήσουμε παιδιά μου. Ας διορθώσουμε όσα από τα λάθη μας μπορούμε και προλαβαίνουμε, ας διορθώσουμε τα σημάδια μας, ας αγαπήσουμε επιτέλους τον άνθρωπο δίπλα μας, ας γίνουμε καλύτεροι εμείς, ας κάνουμε καλύτερους και τους άλλους, μα πάνω από όλα να σταματήσουμε να φοβόμαστε τον Θεό και να μάθουμε να τον αγαπάμε. Αγαπώντας αληθινά τον Θεό, ας αγαπήσουμε τώρα και την ψυχή μας, ας ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τον φόβο, για να τον γνωρίσουμε επιτέλους. Ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια μας. Ας καταλήξουμε με θάρρος, ότι αυτοί είμαστε σήμερα, ατελείς και σε λάθος πορεία, αλλά θέλουμε από εδώ και πέρα να γινόμαστε καλύτεροι, κάθε νέα ημέρα της ζωής μας.
Ας αφήσουμε όμορφα και ευλογημένα σημάδια, στο πέρασμα μας από αυτήν την ζωή, εμείς όλοι που λέμε ότι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο. Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος παιδιά μου, που στα σημάδια που άφησε πίσω του, φεύγοντας από την ζωή αυτή, και άλλοι θα θέλουν να βαδίσουν.
Με την ευλογία μου και την αγάπη μου, θα τελειώσω εδώ, λέγοντάς σας να θυμάστε, ότι ο άνθρωπος δεν έχει φτερά και όμως ψηλά μπορεί να φτάσει.-
π. Ιωάννης
pater-ioannis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου