(Συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση.)
Έγραψα αυτά τα λόγια πολύ αυθόρμητα στο Φεις...
Θα πάω σε άλλη ανάρτηση για την συνέχεια, γιατί εδώ μπερδεύονται τα κόπυ.
***************
Κι ύστερα.... ήταν 12 παρά πολύ, που τηλεφώνησα, έμαθα, ξαφνιάστηκα, ένιωσα πως για μένα ήταν θαύμα, απλά η λογική έλεγε: "Δεν είχε κίνηση, ο οδηγός έτρεχε και το κορίτσι μου έφτασε πολύ νωρίτερα!"
Βγήκα απ' το Φεις, κι έτρεξα να στρώσω τραπέζι, να ζεστάνω την σούπα, να είμαι έτοιμη.
Η καρδιά μου, αν και πήρε τα χαπάκια της, αλλιώς ξεφύσαγε και μου έκανε εντύπωση, μέχρι τις 4 παρά που κοιμήθηκα.
Χαρούμενη, μα σιωπηλή, μην κουράσω το παιδί στις ερωτήσεις, ζούσα έντονα τις στιγμές αγγίγματος, όπως κάνει μια μάνα όταν βουβαίνεται από χαρά και σφίγγεται να μην κλάψει από χαρά.
...Γιατί... τι άλλο θέλει μια μάνα, όσο μεγάλα κι αν είναι τα παιδιά της, άλλο απ' το να τα αγκαλιάζει η ματιά της και τα χέρια της;
Κι ύστερα, όταν η καρδιά πάλευε να ισορροπήσει, και να σταματήσει να ξεφυσά, σα να έτρεχε σε Μαραθώνιο αγάπης, το μυαλό πρόλαβε να σκεφτεί μια Προσευχή που θα μπορούσε να γίνει Δημόσια, αν ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός, αν δεν είχα βγάλει τους κωδικούς.
"Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω πως μου χρωστάς!
Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω ΜΟΝΟ, πως Σού χρωστάω!..."
Κι έτσι είναι. Πολλές φορές το σκέφτηκα. Κάποια στιγμή, προκάλεσα τον εαυτό μου. "Κι αν το έγραφες, τι ώρα θα ήταν;"
Να, ένα πρόβλημα. Το σκέφτηκα 12 και 20(;) , όταν ήδη κρατούσα το παιδί στην αγκαλιά μου, κι εγώ - ίσως ξαναέμπαινα στο Φεις, απόγευμα!
(Χτυπάει η καμπάνα του Αγίου Ανδρέα, σαν τρελή! Πάντα έτσι χτυπάει! Σταυρός! μεγάλη η Χάρη Του!)
"Δεν πειράζει η ώρα", σκέφτηκα μετά, καθότι ημερολογιακός τύπος. "Θα έγραφα ήταν ώρα χαράς" και μ' άρεσε η σκέψη αυτής της ώρας...
Γιατί, "τι είναι χαρά;" Κανένα μεγάλο πακέτο με συσκευασία δώρου; Απλά πράγματα είναι...
Χωρίς βάρος, χωρίς όγκο, χωρίς χρήματα. Ένα σπαρτάρισμα της καρδιάς και μια ανάσα, ή πολλές που βγαίνουν κατευθείαν από την ίδια την ψυχή...
Κι ύστερα... κοιμήθηκα, ώσπου με "σήκωσε" πάνω, πολύ πριν την ώρα μου, ένα "παράξενο" όνειρο.
Θα το γράψω, όσο μπορώ να το θυμηθώ, σε άλλη ανάρτηση, για να μην μπερδεύονται οι στιγμές με τις στιγμές, αν και είναι αλληλένδετες.
Έγραψα αυτά τα λόγια πολύ αυθόρμητα στο Φεις...
Θα πάω σε άλλη ανάρτηση για την συνέχεια, γιατί εδώ μπερδεύονται τα κόπυ.
***************
Κι ύστερα.... ήταν 12 παρά πολύ, που τηλεφώνησα, έμαθα, ξαφνιάστηκα, ένιωσα πως για μένα ήταν θαύμα, απλά η λογική έλεγε: "Δεν είχε κίνηση, ο οδηγός έτρεχε και το κορίτσι μου έφτασε πολύ νωρίτερα!"
Βγήκα απ' το Φεις, κι έτρεξα να στρώσω τραπέζι, να ζεστάνω την σούπα, να είμαι έτοιμη.
Η καρδιά μου, αν και πήρε τα χαπάκια της, αλλιώς ξεφύσαγε και μου έκανε εντύπωση, μέχρι τις 4 παρά που κοιμήθηκα.
Χαρούμενη, μα σιωπηλή, μην κουράσω το παιδί στις ερωτήσεις, ζούσα έντονα τις στιγμές αγγίγματος, όπως κάνει μια μάνα όταν βουβαίνεται από χαρά και σφίγγεται να μην κλάψει από χαρά.
...Γιατί... τι άλλο θέλει μια μάνα, όσο μεγάλα κι αν είναι τα παιδιά της, άλλο απ' το να τα αγκαλιάζει η ματιά της και τα χέρια της;
Κι ύστερα, όταν η καρδιά πάλευε να ισορροπήσει, και να σταματήσει να ξεφυσά, σα να έτρεχε σε Μαραθώνιο αγάπης, το μυαλό πρόλαβε να σκεφτεί μια Προσευχή που θα μπορούσε να γίνει Δημόσια, αν ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός, αν δεν είχα βγάλει τους κωδικούς.
"Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω πως μου χρωστάς!
Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω ΜΟΝΟ, πως Σού χρωστάω!..."
Κι έτσι είναι. Πολλές φορές το σκέφτηκα. Κάποια στιγμή, προκάλεσα τον εαυτό μου. "Κι αν το έγραφες, τι ώρα θα ήταν;"
Να, ένα πρόβλημα. Το σκέφτηκα 12 και 20(;) , όταν ήδη κρατούσα το παιδί στην αγκαλιά μου, κι εγώ - ίσως ξαναέμπαινα στο Φεις, απόγευμα!
(Χτυπάει η καμπάνα του Αγίου Ανδρέα, σαν τρελή! Πάντα έτσι χτυπάει! Σταυρός! μεγάλη η Χάρη Του!)
"Δεν πειράζει η ώρα", σκέφτηκα μετά, καθότι ημερολογιακός τύπος. "Θα έγραφα ήταν ώρα χαράς" και μ' άρεσε η σκέψη αυτής της ώρας...
Γιατί, "τι είναι χαρά;" Κανένα μεγάλο πακέτο με συσκευασία δώρου; Απλά πράγματα είναι...
Χωρίς βάρος, χωρίς όγκο, χωρίς χρήματα. Ένα σπαρτάρισμα της καρδιάς και μια ανάσα, ή πολλές που βγαίνουν κατευθείαν από την ίδια την ψυχή...
Κι ύστερα... κοιμήθηκα, ώσπου με "σήκωσε" πάνω, πολύ πριν την ώρα μου, ένα "παράξενο" όνειρο.
Θα το γράψω, όσο μπορώ να το θυμηθώ, σε άλλη ανάρτηση, για να μην μπερδεύονται οι στιγμές με τις στιγμές, αν και είναι αλληλένδετες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου