.......
Άν έδινα ένα σωστό τίτλο σ' αυτή την ανάρτηση, θα ήταν:
"Προσπαθώντας να είμαι σύντομη",
πράγμα που δεν ξέρω, αν θα καταφέρω....
...Είναι ένα "μπερδεμένο" κουβάρι που όσο ξετυλίγεται, τόσο πιο πολύ σοκάρομαι και η ίδια.
Τί να εξηγήσω τώρα, στους άλλους;
Χλωμό, αλλά τόσο φωτεινό!
Δύσκολο, μα κάνω μια αρχή...
Οι συμπτώσεις και τα "σημάδια", έχουν ξεπεράσει τα όρια των ορίων, οπότε, ναι, όλα εξηγούνται... με τον Άλλον τρόπο, όχι όμως της λογικής, ούτε της παράνοιας, κυρίως!
Θα σταθώ ψυχρά στα σημερινά γεγονότα και στις φωτογραφίες μου... (Ναι, ίσως τις χρησιμοποιώ και για "απόδειξη", για όσα ΔΕΝ, άλλοι, πιστεύουν.)
Με την λογική σειρά:
Δεν πάω Κυριακές στην Εκκλησία, εκτός απροόπτου.
Προέκυψε απρόοπτο και έταξα πως χθες (πια! πέρασε!) θα πήγαινα στον Άγιο Ανδρέα, που συχνά η καμπάνα του μού θυμίζει, πόσο γαϊδούρα είμαι.
Πάτησα το ξυπνητήρι, λογικό, την ώρα που κοιμάμαι.
Ξύπνησα καθυστερημένα, όλα στο γρήγορο, να προλάβω.
Πήρα μαζί μου ένα κυκλαμινάκι που αγόρασα προχθές, δώρο στον Άγιο Ανδρέα! (Έχει κι αυτό την ιστορία του! Από φωτογράφιση μού προέκυψε και η ακριβή αγορά του!)
Ανηφόρα, βιαζόμουνα, μακρύς ο δρόμος, έκανα ωτοστόπ σ' ένα μηχανάκι, τίποτα, ένα αμάξι μού ξέφυγε, το επόμενο, δε θα τ' άφηνα...
"Σάς παρακαλώ! Μήπως μπορείτε να μ' αφήσετε στον Άγιο Ανδρέα, γιατί δε θα προλάβω..."κ.λ.π. εξηγήσεις.
"Ελάτε... Κι εγώ άργησα. Θα πήγαινα πάνω στο μοναστήρι, στην Παναγία, αλλά... τώρα θα πάω κι εγώ στον Άγιο Ανδρέα", μού απάντησε μια γλυκύτατη κυρία.
"Παναγία;" είπε; Δεν το πίστευα!
Μπήκα στο αυτοκίνητο, είπαμε πέντε λόγια, βασικά, κι εγώ η συμφεροντολόγα:
"Τί λέτε; Ανάβουμε ένα κεράκι μαζί στον Άγιο Ανδρέα και να πάμε πάνω, κι ότι προλάβουμε;"
"Μπα... Δε γίνεται. Μιάμιση η ώρα πρέπει να είμαι εκεί, πέθανε η μαμά μιας φίλης μου και θέλω να της συμπαρασταθώ."
"Κι εγώ, εντεκάμιση, θέλω να είμαι κάπου..."
.....
.....
................
"Μα, μη μπαίνετε μέσα στο πραύλιο!Προλαβαίνουμε!"
"Θέλω να στρίψω, να προλάβουμε..."
Μ' άφησε μπροστά στην πόρτα της Εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα, κι εκείνη προχώρησε να στρίψει.
Άφησα το κυκλάμινο έξω, μπήκα.
Άναψα τα κεράκια μου, έκανα τον Σταυρό μου, τις προσευχές μου, πέρασα και πιο μέσα στον Ιερό Ναό, τον Κυρίως Ναό.
Μου σταμάτησε την φόρα, το:
"Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα..."
.....
Είχα μείνει εκεί στη μέση, του Ιερού Ναού, για ώρα.
"Είχα προλάβει;" σκέφτηκα.
"Να προλάβουμε;" είχε πει η κυρία; Τί εννοούσε; Τί δεν είχα καταλάβει;
Ένα αγαπημένο νιόπατρο ζευγαράκι, μ' αγκάλιαζε ατελείωτα.
"Καθείστε, κυρία Κατερίνα! Έχει μια άδεια θέση, εδώ!"
"Όχι, παιδιά, μπορεί να φύγω. Μία κυρία μού είπε", τότε κατάλαβα, ότι μπορεί και να με περίμενε έξω, τους άφησα άρον - άρον, κι έτρεξα να την βρω.
Στον προθάλαμο η κυρία άναβε το κεράκι της.
Ήταν αυτή ή είχα κάνει λάθος;
"Δεν αργώ, πάμε!"
"Μη βιάζεστε, κι εγώ, δεν είμαι έτοιμη, ακόμα..."
Γύρισα στην εικόνα του Αγίου Ανδρέα. Προσευχήθηκα, τον ευχαρίστησα, του ζήτησα συγγνώμη... Έφυγα με την σιγουριά πως, Εκείνος, με καταλαβαίνει.
Η μηχανή στην τσέπη, το χέρι φωτογράφησε το κυκλαμινάκι, μα στην Παναγιά, τί θα πήγαινα;
Αν ήξερα, θα έπαιρνα το άσπρο κυκλάμινο της Ελπίδας, τουλάχιστον!
Δεν πειράζει, κι Εκείνη θα με καταλάβαινε...
Ανεβαίναμε το βουνό. Ένας παππούς με κάτι σακκούλες νάυλον, μπαστούνι και κάτι παπούτσια και ρούχα, λες και πέρασε από λασπωμένο ποτάμι και στέγνωσε, ανέβαινε, κι εκείνος.
Την είδα να κόβει ταχύτητα, να σταματά, ν' ανοίγει το παράθυρο, την άκουσα να ρωτά:
"Κύριε, μήπως θέλετε να σας πάρουμε πιο πάνω; Πού πάτε;"
Τον πήραμε.
Τον πήρε!
Δεν το πίστευα!
Ήθελα να τσιμπηθώ, να δω αν θα πονέσω, για να καταλάβω, αν είμαι ξυπνητή ή βλέπω ένα Ανθρώπινο όνειρο!
Αφού κατέβηκε ο παππούς, ήθελα να τσιμπήσω εκείνη, να δω, αν ήταν αληθινή...
Της το είπα.
Μετά το "θαύμα" του Περιφερειακού, ένα "κάτι", το έχω πάθει...
Πριν φτάσουμε, είδα ένα μαύρο άλογο!
"Άλογο!!!"
Της εξήγησα και γι' αυτό, κόψαμε και τον πληθυντικό, μού είπε και για την μαμά της, ότι την έλεγαν Κατερίνα!
Αγαπημένο όνομα.
Φτάσαμε.
Εγώ αλλού, η Χ, αλλού.
Έβγαζα φωτογραφίες, έψαχνα και για φούστα.
Δεν είχα ξεκινήσει για μοναστήρι.
Καμία στο νούμερό μου.
Πολλά τα παρδαλά σχέδια και χρώματα, βάλε νούμερα μεγάλα 50 -54, κι εγώ έφτασα 46αρι...
"Θα βάλω την μπλε πλισέ!"
"Μα, θα σού πέφτει!"
"Μην ανησυχείτε! θα βρω τρόπο!"
Βρήκα... και γυρίζοντας, έτοιμη πια, βλέπω την φατσούλα μιας παλιάς αγαπημένης συναδέλφου, να μού χαμογελάει που με είδε μετά από καιρό, αλλά ... και για την φούστα...
"Έχουμε το μνημόσυνο του πεθερού της αδελφής μου.... κ.λ.π."
"Α! Γι' αυτό προλάβαμε! Να ζήσετε να τον θυμόσαστε..."
"Σε θυμάμαι πολύ συχνά, μη νομίζεις!Πες τηλέφωνο!"
"Δε νομίζω! Κι εγώ σ' αγαπάω!"
Μπήκα πιο μέσα, πιο μέσα, ξαναβγήκα, ξαναμπήκα, στη σειρά να πάρω κι αντίδωρο, συγκλονισμένη απ' τα κυκλάμινα που είδα πάνω στην εικόνα της Παναγίας και συγκινημένη απ' το γνωστό στασίδι με τον Άγιο Εφραίμ, που την άλλη φορά, αν και γεμάτη η Εκκλησία, εκείνη η θέση ήταν άδεια, λες και με περίμενε....
Τον ένιωσα να με κοιτά, σα να μού εξηγούσε, γιατί σιωπούσε τις άλλες μέρες...
Βρήκα και την γιαγιά που την άλλη φορά μού είπε:
"Εσύ είσαι που έγραψες για την μάννα;"
Την αγκάλιαζα, την χάϊδευα, την φίλαγα, κι εκείνη με ρωτούσε:
"Ποια είσαι; Δε σε γνωρίζω!"
"Δεν πειράζει, γιαγιά! Αρκεί που είσαι γερή! Φτάνει που νιώθεις ότι σ' αγαπάω!"
Χαμογελούσε η κόρη που χάϊδευα την μαμά της και που με ξαναείδε.
"Θέλω να φωτογραφήσω... Ξέρεις, αν επιτρέπεται;"
"Ρώτα την καλόγρια...κ.λ.π."
Ρώτησα, της είπα κι ότι η Παναγία Γοργοϋπηκόου και ειδικά η δική μας, με κρατάει στη ζωή, εδώ και χρόνια, κ.λ.π.
"Μα, έπρεπε να μας το πεις, να το γράψουμε στο βιβλίο!"
"Πού να χωρέσω εγώ σε βιβλίο; Τα έγραψα τότε, στο ίντερνετ. Γίνονται τόσα θαύματα κάθε μέρα! Και το ότι είμαι εδώ σήμερα, θαύμα είναι..." και άλλα πολλά.
Βιβλίο, σταράκι, καφές, φωτογραφίες, επιστροφή.
"Το Άλογο!!! Σταματάς, λίγο;"
"Κι άλλο! Δυο τα άλογα!"
"Δεν το πιστεύω! Και τρίτο! Καφέ! Με κοιτάζει! Κάθεται! Παίζει!"
Τρελάθηκα!...
Κι η Χ, μαζί μου, σίγουρα!
Το βράδυ της τηλεφώνησα να την ευχαριστήσω!
"Τόσες συμπτώσεις, σήμερα! Κατερίνα έλεγαν και την μαμά της φίλης μου..." έλεγε, συγκλονισμένη κι εκείνη, απ' όσα δεν ξέρω, απ' την πορεία της μέρας της.
Κι εγώ είχα, κι άλλες, πολλές άλλες!
Είναι για άλλες αναρτήσεις όμως, μη τα μπερδεύω, όπως μπέρδεψα και τους κωδικούς και βρέθηκα να "κινούμαι" ξανά, με το: "Δε.στα.πα;"
Ίσως κι αυτό το μπέρδεμα, να είναι συμβολικό.
Πού να ξέρεις;
Υγ. Μια αμυγδαλίτσα ανθισμένη είδα προχθές, πόσες, Εκεί;
Ένα μικρό αλογάκι που κρυβόταν είδα προχθές, πόσα, Εκεί;
Για "Φανερωμένη" μιλούσα συγκινημένη, προχθές, και Να, που η Παναγία, πάλι, αλλιώς, μού "φανερώθηκε", πάλι!
Όλα ένα "κουβάρι" που ξετυλίγεται απ' τη ζωή, αργά, αργά...
Τί ξέχασα;
Τί δεν έγραψα;
Πολλά!
Η Προσευχή μου στην Παναγία, ήταν πιο σύντομη, λόγω συνθηκών.
Όλα γρήγορα, όλα έντονα, συναισθηματικά φορτισμένα.
Εκείνη όμως, ξέρει!
Εκείνη, ΜΟΝΟ, ξέρει!
Υγ2. Είδα και τον παππούλη που μια φορά, εξομολογήθηκα!
Κι ένα παιδί που δεν το ξέρω, αλλά το είχα συναντήσει κάπου.
Και μια κυρία που κάπου είχα συναντήσει, ανταλλάξαμε χαμόγελα, δεν θυμόταν καμιά μας, που!
Σα να θυμήθηκα, μετά.
Στεναχωρήθηκα γι' αυτή την ανάμνηση.
Όσο καθυστερώ, τόσα θυμάμαι!
Τις φωτογραφίες τις ανέβασα εδώ, έτσι, να υπάρχουν!
Κι ένα βιντεάκι με το Απολυτίκιο.
Σίγουρα, θα επανέλθω στο θέμα.
Όχι για σας, αλλά για μένα.
Εδώ δεν χάνεται κανένα αρχείο.
Μπορεί να γίνομαι λαβύρινθος, μα οι ημερομηνίες με βοηθούν πολύ!
Άν έδινα ένα σωστό τίτλο σ' αυτή την ανάρτηση, θα ήταν:
"Προσπαθώντας να είμαι σύντομη",
πράγμα που δεν ξέρω, αν θα καταφέρω....
...Είναι ένα "μπερδεμένο" κουβάρι που όσο ξετυλίγεται, τόσο πιο πολύ σοκάρομαι και η ίδια.
Τί να εξηγήσω τώρα, στους άλλους;
Χλωμό, αλλά τόσο φωτεινό!
Δύσκολο, μα κάνω μια αρχή...
Οι συμπτώσεις και τα "σημάδια", έχουν ξεπεράσει τα όρια των ορίων, οπότε, ναι, όλα εξηγούνται... με τον Άλλον τρόπο, όχι όμως της λογικής, ούτε της παράνοιας, κυρίως!
Θα σταθώ ψυχρά στα σημερινά γεγονότα και στις φωτογραφίες μου... (Ναι, ίσως τις χρησιμοποιώ και για "απόδειξη", για όσα ΔΕΝ, άλλοι, πιστεύουν.)
Με την λογική σειρά:
Δεν πάω Κυριακές στην Εκκλησία, εκτός απροόπτου.
Προέκυψε απρόοπτο και έταξα πως χθες (πια! πέρασε!) θα πήγαινα στον Άγιο Ανδρέα, που συχνά η καμπάνα του μού θυμίζει, πόσο γαϊδούρα είμαι.
Πάτησα το ξυπνητήρι, λογικό, την ώρα που κοιμάμαι.
Ξύπνησα καθυστερημένα, όλα στο γρήγορο, να προλάβω.
Πήρα μαζί μου ένα κυκλαμινάκι που αγόρασα προχθές, δώρο στον Άγιο Ανδρέα! (Έχει κι αυτό την ιστορία του! Από φωτογράφιση μού προέκυψε και η ακριβή αγορά του!)
Ανηφόρα, βιαζόμουνα, μακρύς ο δρόμος, έκανα ωτοστόπ σ' ένα μηχανάκι, τίποτα, ένα αμάξι μού ξέφυγε, το επόμενο, δε θα τ' άφηνα...
"Σάς παρακαλώ! Μήπως μπορείτε να μ' αφήσετε στον Άγιο Ανδρέα, γιατί δε θα προλάβω..."κ.λ.π. εξηγήσεις.
"Ελάτε... Κι εγώ άργησα. Θα πήγαινα πάνω στο μοναστήρι, στην Παναγία, αλλά... τώρα θα πάω κι εγώ στον Άγιο Ανδρέα", μού απάντησε μια γλυκύτατη κυρία.
"Παναγία;" είπε; Δεν το πίστευα!
Μπήκα στο αυτοκίνητο, είπαμε πέντε λόγια, βασικά, κι εγώ η συμφεροντολόγα:
"Τί λέτε; Ανάβουμε ένα κεράκι μαζί στον Άγιο Ανδρέα και να πάμε πάνω, κι ότι προλάβουμε;"
"Μπα... Δε γίνεται. Μιάμιση η ώρα πρέπει να είμαι εκεί, πέθανε η μαμά μιας φίλης μου και θέλω να της συμπαρασταθώ."
"Κι εγώ, εντεκάμιση, θέλω να είμαι κάπου..."
.....
.....
................
"Μα, μη μπαίνετε μέσα στο πραύλιο!Προλαβαίνουμε!"
"Θέλω να στρίψω, να προλάβουμε..."
Μ' άφησε μπροστά στην πόρτα της Εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα, κι εκείνη προχώρησε να στρίψει.
Άφησα το κυκλάμινο έξω, μπήκα.
Άναψα τα κεράκια μου, έκανα τον Σταυρό μου, τις προσευχές μου, πέρασα και πιο μέσα στον Ιερό Ναό, τον Κυρίως Ναό.
Μου σταμάτησε την φόρα, το:
"Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα..."
.....
Είχα μείνει εκεί στη μέση, του Ιερού Ναού, για ώρα.
"Είχα προλάβει;" σκέφτηκα.
"Να προλάβουμε;" είχε πει η κυρία; Τί εννοούσε; Τί δεν είχα καταλάβει;
Ένα αγαπημένο νιόπατρο ζευγαράκι, μ' αγκάλιαζε ατελείωτα.
"Καθείστε, κυρία Κατερίνα! Έχει μια άδεια θέση, εδώ!"
"Όχι, παιδιά, μπορεί να φύγω. Μία κυρία μού είπε", τότε κατάλαβα, ότι μπορεί και να με περίμενε έξω, τους άφησα άρον - άρον, κι έτρεξα να την βρω.
Στον προθάλαμο η κυρία άναβε το κεράκι της.
Ήταν αυτή ή είχα κάνει λάθος;
"Δεν αργώ, πάμε!"
"Μη βιάζεστε, κι εγώ, δεν είμαι έτοιμη, ακόμα..."
Γύρισα στην εικόνα του Αγίου Ανδρέα. Προσευχήθηκα, τον ευχαρίστησα, του ζήτησα συγγνώμη... Έφυγα με την σιγουριά πως, Εκείνος, με καταλαβαίνει.
Η μηχανή στην τσέπη, το χέρι φωτογράφησε το κυκλαμινάκι, μα στην Παναγιά, τί θα πήγαινα;
Αν ήξερα, θα έπαιρνα το άσπρο κυκλάμινο της Ελπίδας, τουλάχιστον!
Δεν πειράζει, κι Εκείνη θα με καταλάβαινε...
Ανεβαίναμε το βουνό. Ένας παππούς με κάτι σακκούλες νάυλον, μπαστούνι και κάτι παπούτσια και ρούχα, λες και πέρασε από λασπωμένο ποτάμι και στέγνωσε, ανέβαινε, κι εκείνος.
Την είδα να κόβει ταχύτητα, να σταματά, ν' ανοίγει το παράθυρο, την άκουσα να ρωτά:
"Κύριε, μήπως θέλετε να σας πάρουμε πιο πάνω; Πού πάτε;"
Τον πήραμε.
Τον πήρε!
Δεν το πίστευα!
Ήθελα να τσιμπηθώ, να δω αν θα πονέσω, για να καταλάβω, αν είμαι ξυπνητή ή βλέπω ένα Ανθρώπινο όνειρο!
Αφού κατέβηκε ο παππούς, ήθελα να τσιμπήσω εκείνη, να δω, αν ήταν αληθινή...
Της το είπα.
Μετά το "θαύμα" του Περιφερειακού, ένα "κάτι", το έχω πάθει...
Πριν φτάσουμε, είδα ένα μαύρο άλογο!
"Άλογο!!!"
Της εξήγησα και γι' αυτό, κόψαμε και τον πληθυντικό, μού είπε και για την μαμά της, ότι την έλεγαν Κατερίνα!
Αγαπημένο όνομα.
Φτάσαμε.
Εγώ αλλού, η Χ, αλλού.
Έβγαζα φωτογραφίες, έψαχνα και για φούστα.
Δεν είχα ξεκινήσει για μοναστήρι.
Καμία στο νούμερό μου.
Πολλά τα παρδαλά σχέδια και χρώματα, βάλε νούμερα μεγάλα 50 -54, κι εγώ έφτασα 46αρι...
"Θα βάλω την μπλε πλισέ!"
"Μα, θα σού πέφτει!"
"Μην ανησυχείτε! θα βρω τρόπο!"
Βρήκα... και γυρίζοντας, έτοιμη πια, βλέπω την φατσούλα μιας παλιάς αγαπημένης συναδέλφου, να μού χαμογελάει που με είδε μετά από καιρό, αλλά ... και για την φούστα...
"Έχουμε το μνημόσυνο του πεθερού της αδελφής μου.... κ.λ.π."
"Α! Γι' αυτό προλάβαμε! Να ζήσετε να τον θυμόσαστε..."
"Σε θυμάμαι πολύ συχνά, μη νομίζεις!Πες τηλέφωνο!"
"Δε νομίζω! Κι εγώ σ' αγαπάω!"
Μπήκα πιο μέσα, πιο μέσα, ξαναβγήκα, ξαναμπήκα, στη σειρά να πάρω κι αντίδωρο, συγκλονισμένη απ' τα κυκλάμινα που είδα πάνω στην εικόνα της Παναγίας και συγκινημένη απ' το γνωστό στασίδι με τον Άγιο Εφραίμ, που την άλλη φορά, αν και γεμάτη η Εκκλησία, εκείνη η θέση ήταν άδεια, λες και με περίμενε....
Τον ένιωσα να με κοιτά, σα να μού εξηγούσε, γιατί σιωπούσε τις άλλες μέρες...
Βρήκα και την γιαγιά που την άλλη φορά μού είπε:
"Εσύ είσαι που έγραψες για την μάννα;"
Την αγκάλιαζα, την χάϊδευα, την φίλαγα, κι εκείνη με ρωτούσε:
"Ποια είσαι; Δε σε γνωρίζω!"
"Δεν πειράζει, γιαγιά! Αρκεί που είσαι γερή! Φτάνει που νιώθεις ότι σ' αγαπάω!"
Χαμογελούσε η κόρη που χάϊδευα την μαμά της και που με ξαναείδε.
"Θέλω να φωτογραφήσω... Ξέρεις, αν επιτρέπεται;"
"Ρώτα την καλόγρια...κ.λ.π."
Ρώτησα, της είπα κι ότι η Παναγία Γοργοϋπηκόου και ειδικά η δική μας, με κρατάει στη ζωή, εδώ και χρόνια, κ.λ.π.
"Μα, έπρεπε να μας το πεις, να το γράψουμε στο βιβλίο!"
"Πού να χωρέσω εγώ σε βιβλίο; Τα έγραψα τότε, στο ίντερνετ. Γίνονται τόσα θαύματα κάθε μέρα! Και το ότι είμαι εδώ σήμερα, θαύμα είναι..." και άλλα πολλά.
Βιβλίο, σταράκι, καφές, φωτογραφίες, επιστροφή.
"Το Άλογο!!! Σταματάς, λίγο;"
"Κι άλλο! Δυο τα άλογα!"
"Δεν το πιστεύω! Και τρίτο! Καφέ! Με κοιτάζει! Κάθεται! Παίζει!"
Τρελάθηκα!...
Κι η Χ, μαζί μου, σίγουρα!
Το βράδυ της τηλεφώνησα να την ευχαριστήσω!
"Τόσες συμπτώσεις, σήμερα! Κατερίνα έλεγαν και την μαμά της φίλης μου..." έλεγε, συγκλονισμένη κι εκείνη, απ' όσα δεν ξέρω, απ' την πορεία της μέρας της.
Κι εγώ είχα, κι άλλες, πολλές άλλες!
Είναι για άλλες αναρτήσεις όμως, μη τα μπερδεύω, όπως μπέρδεψα και τους κωδικούς και βρέθηκα να "κινούμαι" ξανά, με το: "Δε.στα.πα;"
Ίσως κι αυτό το μπέρδεμα, να είναι συμβολικό.
Πού να ξέρεις;
Υγ. Μια αμυγδαλίτσα ανθισμένη είδα προχθές, πόσες, Εκεί;
Ένα μικρό αλογάκι που κρυβόταν είδα προχθές, πόσα, Εκεί;
Για "Φανερωμένη" μιλούσα συγκινημένη, προχθές, και Να, που η Παναγία, πάλι, αλλιώς, μού "φανερώθηκε", πάλι!
Όλα ένα "κουβάρι" που ξετυλίγεται απ' τη ζωή, αργά, αργά...
Τί ξέχασα;
Τί δεν έγραψα;
Πολλά!
Η Προσευχή μου στην Παναγία, ήταν πιο σύντομη, λόγω συνθηκών.
Όλα γρήγορα, όλα έντονα, συναισθηματικά φορτισμένα.
Εκείνη όμως, ξέρει!
Εκείνη, ΜΟΝΟ, ξέρει!
Υγ2. Είδα και τον παππούλη που μια φορά, εξομολογήθηκα!
Κι ένα παιδί που δεν το ξέρω, αλλά το είχα συναντήσει κάπου.
Και μια κυρία που κάπου είχα συναντήσει, ανταλλάξαμε χαμόγελα, δεν θυμόταν καμιά μας, που!
Σα να θυμήθηκα, μετά.
Στεναχωρήθηκα γι' αυτή την ανάμνηση.
Όσο καθυστερώ, τόσα θυμάμαι!
Τις φωτογραφίες τις ανέβασα εδώ, έτσι, να υπάρχουν!
Κι ένα βιντεάκι με το Απολυτίκιο.
Σίγουρα, θα επανέλθω στο θέμα.
Όχι για σας, αλλά για μένα.
Εδώ δεν χάνεται κανένα αρχείο.
Μπορεί να γίνομαι λαβύρινθος, μα οι ημερομηνίες με βοηθούν πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου