Ψυχοσάββατο - Άγιος Ανδρέας Φυτόκου

Ψυχοσάββατο - Άγιος Ανδρέας Φυτόκου
(Ανάρτηση σε εκκρεμότητα. Το ανέβασμα φωτογραφιών ολοκληρώθηκε! Χωρίς "λέξεις" όμως, μισό το "βήμα". Θέλει όμως την στιγμή του, το υπόλοιπο και τώρα, δεν είναι!)

Υγ. Δευτέρας και εν "ολίγοις".

...Τελικά, μετά από πολλά εμπόδια, κατάφερα να βράσω και σταράκι και να πάω.
Η χαμηλόφωνη καμπάνα του Αγίου Ανδρέα, ήταν σα να μού έλεγε: σε περιμένω.
Δεν ήμουνα όμως και σίγουρη, γι' αυτό είπα στον ταξιτζή, να με περιμένει.

Ο Άγιος Ανδρέας ήταν "ανοιχτός" και όχι μόνο!
Ο Ιερέας γλυκομίλητος, κι εκείνος "ανοιχτός", αφάνταστα, για μένα!
Όσο εκείνος μιλούσε με μία πιστή κυρία και συζητούσαν τα προβλήματά της, εγώ απολάμβανα τις φωτοσκιάσεις που έφερνε το ηλιοβασίλεμα...
Το πρόβλημα της πιστής κυρίας, πρέπει να ήταν μεγάλο, ο Ιερέας λειτουργούσε ώς ψυχολόγος (και είναι), πολύ το χάρηκα, αλλά βρήκα το θάρρος και το θράσος να τον διακόψω, ρωτώντας τον, αν μπορώ να φωτογραφίσω τα καμώματα του ήλιου...
Μού είπε: "Ναι", κι όταν η πιστή κυρία έφυγε, από μόνος του, μού έδειξε τις πιο δυνατές φωτοσκιάσεις, αυτής της ώρας, πριν δύσει ο ήλιος και τις χάσω!
Δεν το πίστευα, ότι ένας Ιερέας θα με καταλάβαινε τόσο πολύ!
Πρώτα η Παναγία, στην αίθουσα μνημοσύνων και μετά ο Αρχάγγελος που κι αν ήξερε, τι "σημάδι" ήταν για μένα, ένα απ' τα πολλά, που δεν έχω καταγράψει...
Η μηχανή ήταν σε άλλο πρόγραμμα, να πω την αλήθεια, λίγο μ' ένοιαζε για το πως θα έβγαιναν οι φωτογραφίες!..
Ήμουνα εκστασιασμένη, μα είχα και το νου μου, ότι καθυστερούμε το τρισάγιο!
Όταν είδα το κυκλάμινο (παλιότερες αναρτήσεις), κάτω απ' την εικόνα της Παναγίας, όταν είδα να ανάβει το κεράκι μου απ' το καντήλι της Παναγίας, όταν είδα μια μικρή εικόνα να λάμπει, μέσα στα σκοτάδια του Ιερού, συγκλονίστηκα!
.....
Ήταν τόσα πολλά τα συγκλονιστικά για μένα, τι να εξηγώ;
Κουράζω.
Αρκεί που θα τα θυμάμαι εγώ, με αφορμή τις φωτογραφίες!
"Ευχαριστώ", ιδιαίτερα τον παπα- Γιάννη, για το "χασομέρι" του, μαζί μου!

Είναι πολύ γαλήνιες οι Εκκλησιές, με τα φώτα του ηλιοβασιλέματος και της νύχτας!
Δεν έχω πετύχει ποτέ ανατολή, δε μπορώ να ξέρω...
Φαντάζομαι, "υπερθέαμα"!
Μεγεθύνοντας τώρα τις φωτογραφίες, θυμήθηκα τόσα άλλα!
Άγιος Φανούριος, Άγιος Εφραίμ, κρυμμένος και φανερός, ο Άγιος Απόστολος ο Νέος, που τον πατέρα του τον έλεγαν Κώστα Σταματίου, κι έτσι έλεγαν τον αδελφό μου που θα διάβαζα... και τον παππού μου, το κεράκι που πήρα κατά λάθος μαζί μου και ξαναγύρισα και θα έκαιγε όλη νύχτα, στο έξω προσκυνητάρι, η πετροκεντημένη Αγία Αναστασία, ο φόβος του γυρισμού με τα πόδια μέσ' τα σκοτάδια, η δύναμη της προσευχής... η πρώτη φορά που διάβασα μόνο δικά μου ονόματα, τα ψάρια που έτυχε να μού φέρει εκτάκτως ο άντρας μου, εκείνο το βράδυ, ενώ είχα έτοιμο άλλο φαγητό...

... Γράφω στίγματα στιγμών, για μένα, για όταν θελήσω να τα ξαναθυμηθώ.
Πάντα οι σελίδες μου, πρωτίστως, ήταν ημερολόγιά μου!...