Ιερός Ναός Αναλήψεως Βόλου - Άγιος Ραφαήλ - Άγιος Εφραίμ, Ειδήσεις

Ώρα 2 και 57, τρέμω ολόκληρη...
Φρίκη.
Και η ΦΡΙΚΗ αυτή, δε ξέρω αν θα έχει σταματημό.

Ήμουνα πάλι σε Φρίκη, αλλά του παρελθόντος (θα φέρω το λινκ ενός Βιβλίου και Θεατρικού το: Βγερού γλυκά φανού).

Τρέμω, γιατί είχα Ανώτερες προειδοποιήσεις που δεν καταλάβαινα...

Ώ, Θεέ!, Ώ, Χριστέ μου, Ώ, Άγιε Ραφαήλ και Άγιε Εφραίμ!

Βοηθάτε μας!...
Σώστε τον αθώο κόσμο!
Δε μπορεί!

Είχα πάει στην αγρυπνία της Ανάληψης προχθές, την Πέμπτη, με αφορμή την Φιλοξενία των Ιερών οστών του Αγίου Ραφαήλ.

Πήγα νωρίτερα, γιατί ήθελα να καθίσω κάπου ήρεμα να διαβάσω ένα βιβλίο.
Ήταν μικρό, όσο διάβαζα...

.....
Μπήκα, βγήκα, κάθισα, διάβασα.

Όταν άρχισε η αγρυπνία ήμουνα εκεί.

Ο Άγιος Ραφαήλ, δεν ήταν όπως προχθές.
Ήταν αλλιώς.

Στην Ελλάδα υπήρχε 24 απεργία και ο Βόλος είχε 100% συμμετοχή.
Απεργούσαμε κι εμείς, αλλά έπρεπε να είμαστε εκεί, γιατί η δουλειά μας δεν έχει πόρτες... Μόνο ένα πανί μεγάλο, εννοούσε "ΑΠΕΡΓΩ".
Έπρεπε όμως, κάποιος να είναι εκεί. Κανένας δεν αφήνει την περιουσία του στον δρόμο, ειδικά, αν γίνονται πορείες, κ.λ.π. κ.λ.π.
Όσο ήταν ο άντρας μου εκεί, ήμουνα πιο ήρεμη.
Όταν ανέλαβε το παιδί, όσο είχε παρέα, ήμουνα ήσυχη.
Έτσι, πήγα στην εκκλησία.

"Κάτι" όμως, μ' ανησυχούσε.

Κάποια στιγμή συνέλαβα τον εαυτό μου να μην είναι εκεί, παρά μόνο το σώμα μου.
Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω.
Δεν έχει νόημα η ποσότητα, αλλά η ποιότητα.
Το να είσαι εκεί, σώματι και ψυχή.

Προσευχήθηκα, ζήτησα συγγνώμη... νοερά, απ' τους Αγίους μας, Χριστό και Παναγία, και πήγα να χαιρετήσω για άλλη μια φορά την εικόνα της Ανάληψης.

Εκεί που χαιρετούσα, αντιλήφθηκα αριστερά μου το μαύρο ράσο.
Κοίταξα, λίγο πιο ψηλά και ώ, είχα ξεχάσει σε ποιό σημείο είχε η Ανάληψη τον Άγιο Εφραίμ!
Ήταν από πάνω μου, σχεδόν και με κοίταζε ανήσυχα, μέσ' τα μάτια.
"Το παιδί!" σκέφτηκα. "Ή με μαλώνει που φεύγω".

Οι εικόνες από παλιότερη φωτογράφιση είναι ΕΔΩ
Πήγα πιο κοντά του, εσωτερικά του "μίλαγα" απ' όλες τις θέσεις.
Δεξιά, αριστερά, στον τοίχο, απ' όλες τις πλευρές με κοίταζε με το ίδιο έντονο βλέμμα.
Τα μάτια του, μ' ακολουθούσαν, απ' όπου κι αν κοίταζα.
Όχι, δεν ήταν αυστηρό, "κάτι" ανήσυχο έλεγε. (τώρα το μετέφρασα καλύτερα).

Έτσι, έφυγα νωρίτερα, κι έτρεξα στο παιδί.
Πούντιασα να κάθομαι στα σκαλιά, έξω στο κρύο, αλλά με ζέσταινε το διάβασμα κι ότι όλα εξελίχθηκαν καλά και ήσυχα.

Σήμερα, μόλις πήγα να μπω στο Φεις, πέτυχα ένα μαύρο άλογο σε βιντεάκι που το έχω ξανα- ανεβάσει με χαρά.
Δεν ξέρω γιατί τρόμαξα, αυτή την φορά.
Πήγα να το δω, ευτυχώς ήταν άλλο παρακάτω, έγραφε λόγια αραβικά και ζήτησα μετάφραση.
Τρόμαξα...
Έγραφε τσιχάντ, κ.λ.π. παράξενα.
Σβήστηκα αμέσως απ' την σελίδα, να μη ξαναδώ ποτέ τέτοια άλογα... που εγώ τα έχω για Αγίους και προστασία...

Ύστερα πέτυχα την προηγούμενη ανάρτηση που ανέβασα χθες, που λέει "Προσέχετε, πάρ'τε μέτρα..." 
Μετά έφυγα με τον γιο μου και στον δρόμο είδαμε μαύρο άλογο.
Άλλο Άλογο, αυτό, όμως!
Ήρεμο, βοσκούσε.
Μετά, δεν ξαναμπήκα, κι όταν μπήκα ασχολήθηκα με το βιβλίο και την παρουσίασή του, απ' τα άλλα μου μπλογκ.

Δεν πήρα είδηση εγκαίρως, για την Φρίκη μακριά μας.
Η Φρίκη όπου κι αν είναι, είναι φρίκη και μας αγγίζει.
Η ανεξέλεγκτη αυτή, Φρίκη, δεν ξέρουμε πόσο μακριά μας είναι.
Προσέχετε και ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
ΠΟλύ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
Και μέτρα... όσο προλάβουμε...

Σάββατο βράδυ, μετά την επιβεβαίωση. 14 Νοέμβρη 2015
(Η 13 και Παρασκευή θα μείνει στην Ιστορία)