Στην Ελίτσα, Ζαγοράς, Πηλίου
-
κ¨ατι άλλο... που ανήκει στα μεταφυσικά μεν, αλλά συνέβει σήμερα, κι ήταν αυτό, μάλλον, ότι θα μάθω για τον Αργύρη.
Τώρα το συνδύασα.
Πήγα στον Άγιο Ανδρέα Φυτόκου, για ένα μνημόσυνο.
Ενώ έδωσα λεφτά για μεγάλο κερί, στα χέρια μου έπιασα ένα μικρό, από συνήθεια.
Το κοίταξα και απόρησα.
"Μα, τί κάνω;"
Άλλες φορές, νομίζω μού έχει ξανατύχει, τ' αφήνω πάλι στην θέση τους.
Αυτό, το κοίταζα...
Για να έρθει στα χέρια μου και μάλιστα ΕΝΑ, (ποτέ δεν παίρνω ένα) κάποιος το ζητάει, σκέφτηκα.
Ας τ' ανάψω, υπέρ αγνώστου...
Κατέβηκα με τα πόδια.
Εγώ ήμουνα ήρεμη, αλλά η ψυχολογία μου, δεν συνδυαζόταν με τον μουντό ουρανό.
Τόσες ψυχές Έφυγαν άδικα στην Γαλλία, γι' αυτό, σκέφτηκα.
(Λόγω βιασύνης, δεν βάζω εισαγωγικά).
Ο δρόμος ήταν γεμάτος καρακάξες και κοράκια.
Δεν είναι το καλύτερό μου...
Έχω τα σημάδια μου, προέκυψε.
Μακριά, έλεγα στις καρακάξες, γιατί τις θεωρώ καυγά.
Με το μακριά, νευριάζω, θυμώνω, και οι άλλοι μαζί μου, μα δεν γίνεται καυγάς.
Έτσι, συνέβει, απόψε.
θα μπορούσα να μαλώσω και να με μαλώσουν πολλοί.
Ανάμεσα όμως στα κοράκια, ήταν ένα χοντρό, που καθόταν επειδεκτικά πάνω στο σύρμα της ΔΕΗ, μ' ένα κομάτι κρέας στο στόμα.
Θάνατος...
Μέχρι το βράδυ, θα μάθω. Ήδη, φαγωμένος και χορτάτος. Το κρατάει, μού το δείχνει.
Δεν το φωτογράφισα, δεν θα το έκανα... Κάποτε, κράταγα τέτοια ενθύμια, τότε που δεν τα "εξέταζα" αλλιώς...
Και να, που έμαθα για τον Αργύρη!
Κι ύστερα μου λες, προληπτικός.
Μα η Φύση, τα ζώα, τα πουλιά, μιλάνε.
Είχα ξεχάσει την σκηνή, την σκέψη, όλα.
Αλίμονο, αν στεκόμουνα... Αλίμονο!
Μα, ο Αργύρης;
Ζητούσε κεράκι...
Ζητούσε μνήμη αγάπης...
Αργύρη, θα σε θυμάμαι, μην ανησυχείς ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου