Παρασκευή 6/3/15
και ήταν οι Β' Χαιρετισμοί της Παναγίας.
Θα πήγαινα, σχεδίαζα...
Ο άντρας μου όμως, προέκυψε να κανονίσει βόλτα και ψάρια!
Δεν ήθελα να τού χαλάσω το χατήρι, θα τα προλάβαινα όλα!
Με πήγε στο παραπέντε στην Εκκλησία.
Τ' απόγευμα προβληματίστηκα για το: "πού να πάω;"
Αν κατέβαινα κάτω, θα πήγαινα Άγιο Νικόλαο.
Αν είχα χρόνο, ίσως πήγαινα στον Άγιο Ανδρέα.
Είδα όμως στον υπολογιστή τυχαία, τον Άγιο Νεκτάριο και το πήρα σαν "κάλεσμα", κι είχα αποφασίσει, πριν μάθω για την βόλτα, ότι θα πάω εκεί!
Πήγα.
Όταν μπήκα στον Ιερό Ναό, ο ιερέας τελείωνε τις ανακοινώσεις του στον κόσμο.
Άκουγα και δεν άκουγα.
Δεν είχα καταλάβει ότι οι Χαιρετισμοί τελείωσαν!
Ότι ο κόσμος θα έφευγε και η Εκκλησία θα έκλεινε!
Συνάμα, έπρεπε ν' ανάψω τα κεράκια μου, να κάνω την προσευχή μου, να χαιρετήσω την Παναγία και τον Χριστό, τους Αγίους μας και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο, που έχω παραμελήσει...
Τ' ότι κατάλαβα, ότι ο κόσμος έφευγε... το κατάλαβα, εγκαίρως!...
Είχα προλάβει όμως και είχα χαιρετήσει τις μεγάλες εικόνες, και την Παναγία με τον Χριστό, εκτός απ' τον κρυμμένο Άγιο Νεκτάριο, πίσω απ' την κολώνα...
Ήταν μια κυρία εκεί και απέφυγα να ενοχλήσω...
...Μετά, αφού τα φώτα έσβηναν ένα ένα και η εκκλησία άδειαζε από κόσμο, είδα πως η κυρία έφυγε και έτρεξα να προλάβω να χαιρετήσω τον σκοτεινό Άγιο Νεκτάριο, πίσω απ' την κολώνα.
Όλα ήταν ήσυχα, σκοτεινά, μα μόλις έφτασα, είδα να λάμπει το πρόσωπό του, κι αμέσως το καντηλάκι άρχισε να κουνιέται!
Έμεινα!
... τόσο, που κάθισα, για να μην σωριαστώ ή φωνάξω και γίνω ρεζίλι...
...Κάπου εκεί, καθιστή, κι ενώ το καντήλι κουνιέταν ακόμα (πολύ λιγότερο απ' την αρχή, όμως!) βρήκα την δύναμη (ή αδυναμία;) να βγάλω την μηχανή και κρυφά να βιντεοσκοπήσω, σαν "απόδειξη", όχι για μένα, για τους άλλους! (Αναγκάζομαι να "μαζεύω" και "αποδείξεις", αν γίνεται, γιατί, εύκολα την σήμερον ημέρα... σε αποκαλλούν και "τρελή", εκτός από "αδέσποτη"...)
Κι ύστερα, αφού συνήλθα, έτρεξα στον Άγιο Δημήτριο, εκεί... που στην αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, είχα "δει" για πρώτη μου φορά, αυτό το "φαινόμενο".
Όταν άρχισε και το καντήλι του Αγίου Δημητρίου να κουνιέται... κοίταξα πίσω μου.
Αν μ' έπαιρνε, θα έβγαζα πάλι μηχανή, δεν το συζητούσα!
Όμως, πίσω μου είδα τον επίτροπο μ' ένα σιδερένιο εργαλείο στο χέρι, που με το:
"Τί κάνεις;"
"Καλά... Εσύ; Τι είναι αυτό;"
"Τώρα, θα δεις!"
Είναι γνωστός, έκανε ένα "τσαφ" και μού έσβησε το καντήλι του Αγίου Δημητρίου, που φυσικά, τώρα και δικαιολογημένα, θα κουνιότανε!
Τσάφ, τσαφ, ο επίτροπος έσβηνε μ' ένα σιδερένιο σβηστήρα, όλα τα καντήλια, γιατί η εκκλησία θα έκλεινε.
Ήταν νύχτα.
Κι όμως...
Είναι πολύ γαλήνιες οι εκκλησιές την νύχτα, αν είναι αναμμένα τα καντήλια τους!
Κάποτε, προ μνημονίου, ακόμα και στα παιδικά μου χρόνια, φεγγοβολούσαν οι εκκλησιές την νύχτα, κι ας τρώγαμε νερόβραστα...!
Έφυγα.
Το "τσαφ" με ακολουθούσε στην σκέψη... και όχι μόνο!
Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση.
και ήταν οι Β' Χαιρετισμοί της Παναγίας.
Θα πήγαινα, σχεδίαζα...
Ο άντρας μου όμως, προέκυψε να κανονίσει βόλτα και ψάρια!
Δεν ήθελα να τού χαλάσω το χατήρι, θα τα προλάβαινα όλα!
Με πήγε στο παραπέντε στην Εκκλησία.
Τ' απόγευμα προβληματίστηκα για το: "πού να πάω;"
Αν κατέβαινα κάτω, θα πήγαινα Άγιο Νικόλαο.
Αν είχα χρόνο, ίσως πήγαινα στον Άγιο Ανδρέα.
Είδα όμως στον υπολογιστή τυχαία, τον Άγιο Νεκτάριο και το πήρα σαν "κάλεσμα", κι είχα αποφασίσει, πριν μάθω για την βόλτα, ότι θα πάω εκεί!
Πήγα.
Όταν μπήκα στον Ιερό Ναό, ο ιερέας τελείωνε τις ανακοινώσεις του στον κόσμο.
Άκουγα και δεν άκουγα.
Δεν είχα καταλάβει ότι οι Χαιρετισμοί τελείωσαν!
Ότι ο κόσμος θα έφευγε και η Εκκλησία θα έκλεινε!
Συνάμα, έπρεπε ν' ανάψω τα κεράκια μου, να κάνω την προσευχή μου, να χαιρετήσω την Παναγία και τον Χριστό, τους Αγίους μας και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο, που έχω παραμελήσει...
Τ' ότι κατάλαβα, ότι ο κόσμος έφευγε... το κατάλαβα, εγκαίρως!...
Είχα προλάβει όμως και είχα χαιρετήσει τις μεγάλες εικόνες, και την Παναγία με τον Χριστό, εκτός απ' τον κρυμμένο Άγιο Νεκτάριο, πίσω απ' την κολώνα...
Ήταν μια κυρία εκεί και απέφυγα να ενοχλήσω...
...Μετά, αφού τα φώτα έσβηναν ένα ένα και η εκκλησία άδειαζε από κόσμο, είδα πως η κυρία έφυγε και έτρεξα να προλάβω να χαιρετήσω τον σκοτεινό Άγιο Νεκτάριο, πίσω απ' την κολώνα.
Όλα ήταν ήσυχα, σκοτεινά, μα μόλις έφτασα, είδα να λάμπει το πρόσωπό του, κι αμέσως το καντηλάκι άρχισε να κουνιέται!
Έμεινα!
... τόσο, που κάθισα, για να μην σωριαστώ ή φωνάξω και γίνω ρεζίλι...
...Κάπου εκεί, καθιστή, κι ενώ το καντήλι κουνιέταν ακόμα (πολύ λιγότερο απ' την αρχή, όμως!) βρήκα την δύναμη (ή αδυναμία;) να βγάλω την μηχανή και κρυφά να βιντεοσκοπήσω, σαν "απόδειξη", όχι για μένα, για τους άλλους! (Αναγκάζομαι να "μαζεύω" και "αποδείξεις", αν γίνεται, γιατί, εύκολα την σήμερον ημέρα... σε αποκαλλούν και "τρελή", εκτός από "αδέσποτη"...)
Κι ύστερα, αφού συνήλθα, έτρεξα στον Άγιο Δημήτριο, εκεί... που στην αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, είχα "δει" για πρώτη μου φορά, αυτό το "φαινόμενο".
Όταν άρχισε και το καντήλι του Αγίου Δημητρίου να κουνιέται... κοίταξα πίσω μου.
Αν μ' έπαιρνε, θα έβγαζα πάλι μηχανή, δεν το συζητούσα!
Όμως, πίσω μου είδα τον επίτροπο μ' ένα σιδερένιο εργαλείο στο χέρι, που με το:
"Τί κάνεις;"
"Καλά... Εσύ; Τι είναι αυτό;"
"Τώρα, θα δεις!"
Είναι γνωστός, έκανε ένα "τσαφ" και μού έσβησε το καντήλι του Αγίου Δημητρίου, που φυσικά, τώρα και δικαιολογημένα, θα κουνιότανε!
Τσάφ, τσαφ, ο επίτροπος έσβηνε μ' ένα σιδερένιο σβηστήρα, όλα τα καντήλια, γιατί η εκκλησία θα έκλεινε.
Ήταν νύχτα.
Κι όμως...
Είναι πολύ γαλήνιες οι εκκλησιές την νύχτα, αν είναι αναμμένα τα καντήλια τους!
Κάποτε, προ μνημονίου, ακόμα και στα παιδικά μου χρόνια, φεγγοβολούσαν οι εκκλησιές την νύχτα, κι ας τρώγαμε νερόβραστα...!
Έφυγα.
Το "τσαφ" με ακολουθούσε στην σκέψη... και όχι μόνο!
Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου