Προς τι η μεγάλη αγάπη του Γιώργου Σεφέρη στον Χριστό και την Παναγία;

Ο Γιώργος Σεφέρης καθώς παραλαμβάνει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1963).

Προς τι η μεγάλη αγάπη του Γιώργου Σεφέρη στον Χριστό και την Παναγία; 

Διαβάστε ένα ποίημα του μεγάλου Έλληνα νομπελίστα ποιητή, που έγραψε το Νοέμβριο του 1953, όπου καταθέτει το δικό του απόσταγμα ψυχής και καρδιάς για τον Ιησού Χριστό και την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Αειπάρθενο Μαρία, που θα εορτάσουν όλοι οι Έλληνες Ορθόδοξοι  Χριστιανοί σε λίγες μέρες!...

Ο Γιώργος Σεφέρης (1900 -1971) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεότερης Ελλάδας, που τιμήθηκε το 1963 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης .
Γεννήθηκε στη Σμύρνη. Υπηρέτησε ως διπλωμάτης σε διάφορες χώρες και το 1960 έφτασε στο βαθμό του πρεσβευτή. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1931 με την ποιητική συλλογή "Στροφή". Από τότε άρχισε να δημοσιεύει πολλές ποιητικές συλλογές, δοκίμια και μελέτες. Το 1960 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Καίμπριτζ. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Στροφή" (1931), "Η στέρνα" (1932), "Μυθιστόρημα" (1935), "Τετράδιο Γυμνασμάτων" (1940), "Ημερολόγιο καταστρώματος Α" (1940), "Ημερολόγιο Καταστρώματος Β" (1944),"Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ" (1955), "Κίχλη" (1947), "Τα τρία Κρυφά ποιήματα" (1966), τις κριτικές μελέτες: "Διάλογος πάνω στην ποίηση", "Δοκιμές", "Ερωτόκριτος."
Ο Σεφέρης έχει να επιδείξει και αξιόλογες μεταφραστικές εργασίες όπως η "Έρημη Χώρα" και το "Φονικό στην εκκλησία" του Τ. Έλιοτ, την "Αποκάλυψη" του Ιωάννη και λυρικά ποιήματα ποιητών που κατά καιρούς τον συγκίνησαν με τον γενικό τίτλο "Αντιγραφές". Για τον Σεφέρη γίνεται αναλυτική αναφορά στο λήμμα νεώτερη ποίηση (μοντέρνα).
Είναι ο ποιητής του οποίου ο στίχος «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.» έχει γίνει ένα με την απογοήτευση που δοκιμάζει σε καθημερινή βάση ο ¨Ελληνας με όλα τα άσχημα που βλέπει γύρω του. Θα διαβάσουμε, λοιπόν, το ποίημα αυτό και στη συνέχεια η δική του κατάθεση ψυχής και καρδιάς για τα δύο θεία πρόσωπα, του Ιησού Χριστού και της Παναγίας:

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου".
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο
μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε
δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια'
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά'
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι
που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια
που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα
σφυρίζουν
μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών
αρχιπέλαγα
γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 937.

Νεόφυτος ο Έγκλειστος Μιλά

... τω δε βασιλεί Iσσακίω κατακλείει εν καστελλίω καλουμένω Mαρκάππω. Kατά δε του ομοίου αυτώ Σαλαχαντίνου ανύσας μηδέν ο αλιτήριος, ήνυσε τούτο και μόνον, διαπράσας την χώραν Λατίνοις, χρυσίου χιλιάδων λιτρών διακοσίων. Διό και πολύς ο ολολυγμός, και αφόρητος ο καπνός, ως προείρηται, ο ελθών εκ του βορρά...

NEOΦYTOY EΓKΛEIΣTOY
ΠEPI TΩN KATA THN XΩPAN KYΠPON ΣKAIΩN

Yπέρογκες αρχιτεκτονικές• Λαρίων Φαμαγκούστα Mπουφαβέντο• σχεδόν σκηνικά.
Ήμασταν συνηθισμένοι να το στοχαζόμαστε αλλιώς το "Iησούς Xριστός Nικά"
που είδαμε κάποτε στα τείχη της Bασιλεύουσας, τα φαγωμένα από γυφτοτσάντιρα και στεγνά χορτάρια,
με τους μεγάλους πύργους κατάχαμα σαν ενός δυνατού που έχασε, τα ριγμένα ζάρια.
Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος για την πίστη του Xριστού
και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα της Yπερμάχου Στρατηγού,
που είχε στα μάτια ψηφιδωτόν τον καημό της Pωμιοσύνης, εκείνου του πελάγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα της καλοσύνης.
Aς παίζουν τώρα μελοδράματα στα σκηνικά των σταυροφόρων Λουζινιά
κι ας φλομώνουμε με τον καπνό που μας κουβάλησαν από το βοριά.
Aσ' τους να τρώγουνται και ν' ανεμοδέρνουνται ωσάν το κάτεργο που δένει μούδες•
Kαλώς μας ήρθατε στην Kύπρο, αρχόντοι. Tράγοι και μαϊμούδες!

Eγκλείστρα, 21 Nοεμ. '53

πηγή