Τ' αγαπημένο προσκυνητάρι, περίμενε...

Στο πήγαινε (στον Άγιο Νεκτάριο),
δεν μπορεί! Ήταν αναμμένο το προσκυνητάρι...!
Θα το έβλεπα, αν και πήγα με τ' αυτοκίνητο.
Τόσος κόσμος εκεί γύρω, δε μπορεί να ήταν σβηστό!
Όχι, ήταν σίγουρα, αναμμένο!

Πήγα, τελείωσε η λιτανεία, μετά πήγα αλλού, με πήρε η οικογένεια από αλλού, για να πάμε βόλτα και περνώντας από κει, τσουπ και το βλέπω σβηστό!

"Σταμάτα! Το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ, είναι σβηστό!"
Μέχρι να μ' ακούσει, είχε φύγει δυο τετράγωνα.

"Τώρα; Στον γυρισμό", είπε και συνέχισε.
Πόση στεναχώρια, μέσα μου, δε λέγεται...
Βουβή προσευχή και συγγνώμες...

Αργήσαμε να γυρίσουμε και... με περίμενε σβηστό.
Είχε λαδάκι, κι όμως...
Λες και κανένας άλλος, δεν πέρασε από κει.
Πόση μοναξιά να νιώθουν άραγε τα προσκυνητάρια;

Δεν έχω φωτογραφία.
Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί στ' αυτοκίνητο με περίμεναν δυο άντρες.

Η μουσική απ' τ' αυτοκίνητο μπερδευόταν με την νοερή προσευχή μου και την συγγνώμη μου.

Έλαμπε η γωνία όταν έφυγα.
Έτσι πρέπει να λάμπουν την νύχτα τα προσκυνητάρια.