Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος
(Ήταν γιος του Κώστα Σταματίου. Τελικά, δεν ξέρω αν έχω ρίζα...)
Στην Εκκλησία του Αγίου Απόστολου του Νέου, βρέθηκα στις 31 Αυγούστου, τη βραδιά που ο Βόλος χόρευε συρτάκι για το ρεκόρ Γκίνες. (Επί τη ευκαιρία, έσπασε όλα τα ρεκόρ και μπράβο μας!)
Εκείνη τη βραδιά περπάτησα πάρα πολύ, η έναρξη αργούσε, βρήκα την πόρτα της Εκκλησίας ανοιχτή και μπήκα να προσευχηθώ και ν' ανάψω ένα κερί.
Όταν ήμουνα έτοιμη να φύγω, είδα ότι δεν είδα την παρουσία του Προστάτη μου Αγίου Εφραίμ, μέσα στην Εκκλησία και κατάλαβα πως έλειπε...
"Ναι, δεν τον έχουμε Αυτόν τον Άγιο" μου είπε η νεοκόρος, "δεν έτυχε να τον φέρει κανένας, αν και έμαθα ότι είναι πολύ Θαυματουργός!"
"Μην ανησυχείτε, θα τον "φέρω" εγώ την άλλη βδομάδα", της είπα, είπαμε κι άλλα, καταλήγοντας πως όλοι οι Άγιοι είναι Θαυματουργοί, η ίδια έχει Προστάτη της τον Άγιο Νικόλαο ("ποιος δεν τον έχει!"της είπα) κι έφυγα.
Τελικά, κατάφερα να πάω την εικόνα στις 19 Σεπτέμβρη!
Εν τω μεταξύ, προέκυψε να δω ότι "έλειπε" κι από την Εκκλησία της Παναγίας Φυτόκου και έπρεπε να αγοράσω δύο.
Δεν είναι τάμα μου. Προέκυψε αυθόρμητα στη ζωή μου και όταν και όσο μπορώ, το κάνω. Στα ξωκλήσια αφήνω μικρές εικονίτσες του, στις Εκκλησιές πάω μεγάλες!
Τη μέρα εκείνη είχα πολλές δουλειές να κάνω, τα λεφτά μου μετρημένα, μα κάνοντας τον Σταυρό μου και λέγοντάς Του: "Πάμε, θα είσαι δίπλα μου και θα τα προλάβω όλα!" πήγα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα μπροστά μου, κι αυτό ήταν η "Παρουσία".
Είπα ότι ήθελα δύο ίδιες εικόνες, προσιτή τιμή, εκείνος έβρισκε μία μόνο, τελικά, μάλλον είδε την οικονομική δυσκολία μου και μου είπε: "Θα σου δώσω και την άλλη στην ίδια τιμή, αφού το θες τόσο! Πάρε κι αυτό το ημερολόγιο της Παναγίας της Γοργοϋπήκοου, δώρο!"
Κατασυγκινήθηκα!
Τον ευχαρίστησα πολύ και του είπα πως "τώρα πια, η δωρεά στον Άγιο Εφραίμ, πιάνεται μισή- μισή", κι έφυγα χαρούμενη.
Αγκαλιά τις εικόνες, στην τσάντα το ημερολόγιο, χωρίς να το κοιτάξω, με βήμα γοργό, περπατούσα, περπατούσα....
Νόμιζα πως τα πόδια μου έτρεχαν πιο γρήγορα απ' τις συγκοινωνίες, πως είχαν βγάλει φτερά, κι όπως αποδείχτηκε στην πορεία, έτσι ήταν!
Άγχος μου ήταν να προλάβω την Εκκλησία του Αγίου Αποστόλου του Νέου, που είναι κι απ' τα μέρη μας, ανοιχτή.
Όταν είδα την νεοκόρο να κάθεται έξω, παραλίγο να κλάψω!
Τόση χαρά!
....Μετά....
... φεύγοντας,
την ρώτησα, αν είναι πολύ μακριά να πάω με τα πόδια στο Νοσοκομείο που είχα ένα ραντεβού.
"Δεν είναι μακριά. Θα κόψεις δρόμο πίσω απ' τον Άγιο Κωνσταντίνο και γρήγορα θα φτάσεις! Πού να παίρνεις λεωφορεία; Περισσότερο θ' αργήσεις!" μου είπε.
"Και γιατί να κόψω δρόμο, πίσω απ' Τον Άγιο Κωνσταντίνο; Ευκαιρία να του ανάψω ένα κεράκι!" της είπα και τράβηξα κατά τον Άγιο Κωνσταντίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου