Μικρό Προσκυνητάρι Νοσοκομείου Βόλου

Περπατώντας....
έφτασα κοντά στον προορισμό μου.

Πέρασα από Εκκλησιές κι Εκκλησιές, άναψα κεριά και κεριά, ένα ακόμα στο μικρό προσκυνητάρι, μπορούσα.

Θυμήθηκα σκηνές και σκηνές, στιγμές και στιγμές!



...Μετά, βγήκα απ' τον κόσμο των Ουρανών και προσγειώθηκα στην ψυχρή πραγματικότητα του Νοσοκομείου του Βόλου.

Όχι, δεν είχα χάσει προγραμματισμένο ραντεβού.

Δεν υπήρχε για μένα ραντεβού!

Δεν υπήρξε πέρυσι, δεν θα υπάρξει φέτος, δεν θα υπάρξει ποτέ!

Αυτό έλεγαν τα λόγια ενός γιατρού και με το στόμα του, αλλά κυρίως με το ύφος του.

Στεναχωρέθηκα πολύ, αλλά εκείνη τη στιγμή, περισσότερο θύμωσα.

Είχα ξεχάσει πόσα "ταξίδια" είχα κάνει απ' το πρωί και όταν μου πέταγε στα μούτρα το χαρτί με την εντολή του ΙΚΑ ότι παραπέμπομαι για εξέταση, κι όταν επέμενε για τρίτη φορά ότι "να το κάνω ότι θέλω..."

του είπα νευριασμένη ότι: "θα το δώσω για δημοσίευση στις εφημερίδες!"

.....

Άλλο κεφάλαιο, φυσικά δεν το έκανα για πολλούς Χ λόγους.

Το συμπέρασμα όμως είναι πως όταν οι γιατροί πιέζονται πολύ, (για χ λόγους) είτε μεγαλώνουν πολύ (άκου σύνταξη στα 67!) πρέπει να κρεμάσουν το πτυχίο τους και να δώσουν την ευκαιρία να δουλέψουν νέοι γιατροί που έχουν όρεξη και μεράκι. Αυτά!

Και μετά έκλεισε η μέρα, συνεχίζοντας τις υπόλοιπες δουλειές μου και πηγαίνοντας το βράδυ πάλι στο Νοσοκομείο, αυτή τη φορά για την αγρυπνία του Αγίου Ευσταθίου.

Εκείνο το χαρτί το έχω ακόμα, μη ξέροντας τι να το κάνω...

Θα μάθω.

Το είχα ξεχάσει. Απόψε το θυμήθηκα!

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα, πως η θρησκεία μας μπορεί να μας σώσει, ένας κουρασμένος και θυμωμένος γιατρός, ΠΟΤΕ!!!

Έχω δει, θαύματα και θαύματα στη ζωή μου!

Ευτυχώς, και οι καλοί γιατροί, δεν τελειώνουν!

Κι αυτός ΗΤΑΝ πολύ καλός! Γι' αυτό και κουράστηκε!...

Αν δεν ήταν, θα ήταν ξεκούραστος!

Ας είναι καλά, κι εγώ θα βρω τον δρόμο μου...