Απ' το ημερολόγιο "Γράμμα στην Παναγιά"

Απ' το ημερολόγιο "Γράμμα στην Παναγιά"

Παναγιά μου, Γοργουπήκουη,

Εσύ που μ’ ακούς και αφουγκράζεσαι την ψυχή μου και τις σκέψεις μου, Εσύ, σ’ Εσένα θα γράψω απόψε, για να βρω τη λύση, για να μ’ οδηγήσεις Εσύ στη σωστή λύση…

Είμαι μπερδεμένη. Χτύπησε η καμπάνα απ’ το βιντεάκι της Παναγίας μου … και τρόμαξα… 11:07

Το είχα ανοιχτό για να με φέρει πιο πολύ κοντά Σου…

Τώρα σταμάτησαν οι γρήγορες καμπάνες, καθώς και το βιντεάκι.

Δεν το ξαναβάζω απ’ την αρχή, γιατί νοιώθω πως είσαι εδώ και μ’ ακούς.

…Ξέρεις τις νωρίτερα σκέψεις μου.

«Αυτή είναι η δική μου θυσία, το υπερέβην εαυτόν, τα σωστά και τα λάθη, οι κανόνες και τα πρέπει, η οικογένεια και οι υποχρεώσεις της, το αίμα κάθε Θυσίας γι’ αυτήν, ορατό ή αόρατο, το θέλω και μπορώ, το γράμμα στον παππούλη που απέρριψα, γιατί δεν έχω δικαίωμα να διακόψω την προσευχή όλων μας αύριο στην Χάρη Σου!»

Έτσι, κατέληξα να γράψω απευθείας σ’ Εσένα κι εσύ θα μου δώσεις την απάντηση. Αν Εσύ σπρώξεις τα πόδια μου στην Θεία Κοινωνία, να το ξέρεις πως θα πάνε πολύ πρόθυμα, γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη.

Θεωρώ την Θεία Κοινωνία το Ιερότερο μυστήριο, γι’ αυτό και έχω να το πλησιάσω απ’ το σαρανταήμερο μνημόσυνο της μάννας μου, απ’ τον Ιανουάριο του 1992.

Τότε μου είπαν πως κοινωνώντας θα την τιμούσα…

Δεν μπορούσα να μην το κάνω, κι ας μην είχα νωρίτερα εξομολογηθεί!

Και την εξομολόγηση την θεωρώ Ιερότατο μυστήριο της εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και δεν ξαναπήγα από παιδί, από τότε που μας έστελναν οι καθηγητές εν ώρα μαθήματος, κι εγώ διάλεγα την δύσκολη ώρα των μαθηματικών.

Γι’ αυτό και για πολλά άλλα, Παναγία μου, Σε σεβάστηκα και απέχω απ’ τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας μας εδώ και… μια ζωή.

Κι όμως, είμαι τόσο κοντά Της και τόσο κοντά Σου, το νοιώθω με τα καθημερινά θαύματά σου στη ζωή μου, συν τα ΜΕΓΑΛΑ που εσύ και άλλοι πολλοί έχουν μάθει.

Όμως, Παναγιά μου, τώρα δεν έχω να γλυτώσω από το δύσκολο μάθημα των μαθηματικών, αλλά της λογικής με τον εαυτό μου, ότι εφόσον δεν έχω εξομολογηθεί ολοκληρωτικά, εφόσον ακόμα και η σκέψη είναι αμαρτία, ακόμη και ο μη συχνός εκκλησιασμός τις Κυριακές, οι νηστείες Τετάρτες και Παρασκευές (και όλων των μεγάλων εορτών) πόσο μάλλον της εβδομάδος πριν την Θεία Κοινωνία, εφόσον δεν πληρώ τις προϋποθέσεις, δεν μπορώ να λάβω την Θείαν Κοινωνίαν, αύριο, δηλαδή σε λίγες ώρες.

Ο παππούλης μου έδωσε την Ευχή του να το κάνω, με όλη του την καρδιά και συγκινήθηκα εκείνη τη στιγμή για το «Ναι» του, γι’ αυτό κι εκτός απ’ το σεβαστικό χειροφίλημα τον αγκάλιασα κιόλας, ως άνθρωπο, τόσο καλοπροαίρετο και αγνό!

Του είπα ότι έχω φάει πολύ  χαλβά στη ζωή μου… και εκτός των νηστειών, κι εκεί ήταν που τον παρέσυρα…

Έτυχε όμως, Παναγιά μου, αυτές τις μέρες να έχει γενέθλια το παιδί μου, η τούρτα δεν ήταν μόνο πρόκληση και ευχή, ήταν και ανάγκη γεύσης, ίσως και υπογλυκαιμίας (Εσύ ξέρεις καλύτερα τα της υγείας μου…), απόψε ήταν τα ψάρια που τηγάνιζα για τους άλλους, αφού ο άντρας μου με τον κόπο του τα έφερε σπίτι μας (ξέρεις ότι εγώ δεν τα τρώω, όπως και το κρέας – πρέπει να πεινάω πολύ και να ‘χει τελειώσει ο χαλβάς για να το κάνω

Κόλλησα…

Σα να σταμάτησαν οι λέξεις μου.

Νοιώθω την ανάγκη ν’ ακούσω πάλι εκείνο το βιντεάκι, πονηρεμένη τώρα για το: «να προσέξω σε ποιο σημείο της γραφής μου και των σκέψεών μου θα χτυπήσει εκείνη η τόσο εορταστική καμπάνα!

«Δόξα Πατρί…», άρχισε!

Ναι. Έλεγα πως απόψε, αφού απεφάσισα πως δεν πρέπει να κοινωνήσω, έφαγα σαλάχι, γιατί ήταν μαλακό, χωρίς κόκκαλα λεπτά  που μ’ εκνευρίζουν, γιατί λείπει απ’ τον οργανισμό μου κι απ’ το σπίτι μου, κι έτυχε να περάσει σήμερα, γιατί στις μεγάλες νηστείες τρώνε ψάρι, γιατί, γιατί, εγώ τα έχω τόσο μπερδεμένα μέσα μου!

Μη φανταστείς όμως πολύ! Λίγο, για τη γεύση…

Εσύ με ξέρεις καλύτερα…

«Υμνείτε, Αυτόν…»

Τον υμνούμε, Παναγιά μου, κι Αυτόν κι Εσένα!

Με άλλο τρόπο, ναι, μα σας Υμνούμε, Κι Εσένα και τον Χριστό μας που θυσιάστηκε και όλους τους Αγίους, και τους Ουρανούς…

Δεν ξέρω πόσο θα μπερδευτούν τα πόδια μου αύριο, κι ούτε ξέρω αν, καν, θα μου επιτρέψει η Χάρις Σου να φτάσω εκεί!

Είναι τόσο κοντά μου, κι όμως, δεν έχω έρθει τόσα χρόνια.

Τελευταίως άκουσα πολλά γι’ Αυτή την κρυψώνα σου κι είχα σκοπό να έρθω.

Νταν, νταν! Τρόμαξα! Η καρδιά μου πήγε να σπάσει!

Σταματάω!

Μόνο η καμπάνα δεν σταματάει.

Αύριο θα μάθω, Παναγιά μου!

Πραγματικά, σταματάω, όπως σταμάτησε και το βιντεάκι.

Πάω να ξαπλώσω, για να είναι καθαρό το μυαλό μου το πρωί.

11:47 μ.μ. Σαββάτου

Συγκινημένη, όσο Εσύ, βλέπεις…

12:05 ώρα υπολογιστή

Παναγιά μου!!!

Ξανάνοιξα τον υπολογιστή, γιατί έχω ανατριχιάσει ολόκληρη!

Είπα να δω λίγο την ατζέντα που μου χάρισε ο παππούλης προχθές και ο μαγαζάτορας που αγόρασα την εικόνα τις εικόνες του Αγίου Εφραίμ, κ.λ.π.

Είναι του 2013 της Ιεράς Μονής Γοργοϋπηκόου…

Είδα περίπου πόσο έχει ο μήνας και τι γιορτή τυχόν, μπορεί να είναι αύριο δηλαδή σήμερα, πέρα απ’ τα εν συντομία που διάβασα περί Σταυρού, αλλά αυτά είναι εδώ, δεν τα χάνω, θα τα αντιγράψω στα μπλογκ μου.

Απόψε είμαι λίγο στην απομόνωση, γιατί πρέπει και έτσι νοιώθω.

Είδα λοιπόν και μετά για βεβαιωθώ κοίταξα και το ημερολόγιο του 2012 του Αγίου Εφραίμ!

Έτσι έφτασα στο γκουγκλ του ίνετρνετ που δίνει πληροφορίες σωστές, όταν εσύ ξέρεις τι ακριβώς ζητάς.

Είναι η εξέλιξη της εποχής μας.

Αντιγράφω γιατί είμαι συγκλονισμένη, συν ότι δεν γράφω για συντομία χρόνου για τη δική μου ζωή.

ΑΚΤΙΝΕΣ

«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευθεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Ι. Πολέμης

22 Σεπ 2012

Κυριακή Α΄ Λουκά (Η Σύλληψις του Τιμίου Ιωάννου Προδρόμου και Βαπτιστού)

“Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα”

    Κατά παρέκκλιση ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Α´ Λουκᾶ, ὁ ἀπόστολος σήμερα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι σέ σχέση μέ τήν ἑορτή πού ἑορτάζει ἡ ᾽Εκκλησία μας, τή σύλληψη τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Προδρόμου στή γαστέρα τῆς μητέρας του ᾽Ελισάβετ. Πρόκειται γιά ἑορτή πού ἔχει ἁγιογραφική προέλευση, ἀφοῦ ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς καταγράφει τό περιστατικό τῆς ἀναγγελίας, ἀπό τόν ἀρχάγγελο τοῦ Κυρίου στόν πατέρα τοῦ ᾽Ιωάννη ἱερέα Ζαχαρία, τῆς γεννήσεως τοῦ υἱοῦ του ἀπό τή στείρα γυναίκα του ᾽Ελισάβετ. Κι ἡ ᾽Εκκλησία μας εἶδε ἀκριβῶς τόν παραλληλισμό: ὅπως ἡ στείρωση τῆς ᾽Ελισάβετ δέν τήν ἐμπόδισε νά γεννήσει τόν ᾽Ιωάννη, γιατί ὁ Θεός θέλησε κάτι τέτοιο, ἔτσι κι ἡ στείρωση τῆς ᾽Εκκλησίας – αὐτό τονίζει ὁ ἀπόστολος στούς Γαλάτες στό ἀνάγνωσμα -  ὅσο βρισκόταν σέ ῾ἀνενεργή᾽ κατάσταση μέχρι τήν ἔλευση τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, δέν τήν ἐμπόδισε νά γεννήσει τούς υἱούς τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀκριβῶς ὁ Θεός καί πάλι εὐδόκησε τοῦτο. Μέ τά λόγια μάλιστα τοῦ προφήτη ῾Ησαΐα: ῾εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα...᾽ Νά εὐφραίνεσαι εσύ ἡ ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία πρίν ἔλθει ὁ Χριστός καί πρίν δοθεῖ τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἤσουν στείρα καί δέν γεννοῦσες παιδιά.

    1. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει καταρχάς στό συγκεκριμένο κείμενο τή στενή σχέση μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τήν ἔννοια ὅτι πολλά πρόσωπα καί γεγονότα τῆς Πρώτης συνιστοῦν προτυπώσεις καί προεικονίσεις τῆς Δευτέρας. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη στήν κεντρική της ἄρθρωση καί προοπτική ἀποτελεῖ μία προφητεία γιά τήν Καινή: εἴτε ἄμεσα μέ τίς προφητεῖες τῶν προφητῶν εἴτε ἔμμεσα μέ πρόσωπα καί γεγονότα (σάν ἕνα εἶδος προφητείας χωρίς λόγια - ὅ,τι χαρακτηρίζεται προεικόνιση καί προτύπωση) ἡ Παλαιά Διαθήκη προαναγγέλλει τόν ἐρχομό τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Καινῆς Διαθήκης, γεγονός πού τόνιζε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: ῾ὅ,τι ἔγραψαν ὁ Μωϋσῆς καί οἱ προφῆτες γιά ᾽Εμένα τό ἔγραψαν᾽. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι προσανατολισμένη στήν Καινή καί χωρίς τόν Χριστό δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ. Γι᾽ αὐτό καί ἀφενός ἡ ᾽Εκκλησία πάντοτε μιλώντας γιά τήν ῾Αγία Γραφή ἀναφερόταν ἐξίσου καί ἰσότιμα τόσο στήν Παλαιά ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη, ἀφετέρου χαρακτήριζε ὡς ἐκτός τῆς ἀλήθειας ἐκείνους πού ἐπέλεγαν τή μία εἰς βάρος τῆς ἄλλης.

   2. ῎Ετσι, στό προκείμενο ἀνάγνωσμα, τά τέκνα τοῦ ᾽Αβραάμ, ὁ ᾽Ισμαήλ ἀπό τή δούλη του ῎Αγαρ καί ὁ ᾽Ισαάκ ἀπό τήν κανονική γυναίκα του Σάρρα,  ἀποτελοῦσαν τέτοιες προτυπώσεις καί προεικονίσεις γιά τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη ἀντίστοιχα. ῾Ο ᾽Ισμαήλ προφήτευε τούς ᾽Ιουδαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐκείνους δηλαδή πού σχετίζονταν μέ τήν ἐπίγεια ᾽Ιερουσαλήμ καί θεωροῦνταν ὡς τέκνα πού προῆλθαν μέ φυσικό τρόπο, συνεπῶς δούλευαν στήν ἀνθρώπινη φθορά,  ὁ ᾽Ισαάκ προφήτευε τά μέλη τῆς ᾽Εκκλησίας, τούς χριστιανούς, ἐκείνους δηλαδή πού σχετίζονταν μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι θά εἶναι τά γνήσια παιδιά του καί οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, συνεπῶς μετεῖχαν στήν ὑπέρβαση κάθε φθορᾶς καί ἁμαρτίας.  ῾Οὐ μή γάρ κληρονομήσει ὁ υἱός τῆς παιδίσκης μετά τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας᾽. Μέ ἄλλα λόγια ἡ σωτηρία δέν θά εἶναι γεγονός φυσικό καί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά γεγονός ὑπέρ φύσιν ὡς καρπός ἐπεμβάσεως τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, συνεπῶς ὅλοι καλοῦνταν νά γίνουν τέκνα τῆς ἐλευθέρας, τῆς Σάρρας, δηλαδή τῆς ᾽Εκκλησίας.

   3. Ἡ ὑπέρβαση τῆς στείρωσης τῆς ᾽Ελισσάβετ μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ πού καθιστᾶ καρποφόρο στά σπλάχνα της τό σπέρμα τοῦ Ζαχαρία -  ὅ,τι ἀποτελεῖ τό περιεχόμενο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς – κατανοεῖται ἀπό τήν παραπάνω προοπτική πού ἀποκαλύπτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καί ἡ ᾽Ελισσάβετ, ὅπως καί ἡ Σάρρα - ᾽Εκκλησία, δέχεται τήν ἐνέργεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί γεννᾶ ἐκείνον πού θά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ καί θά ὑπηρετήσει στό σωτηριῶδες καί ἀπολυτρωτικό ἔργο Του. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ στείρωσή της πέραν ἀσφαλῶς φυσικῶν αἰτίων εἶχε πνευματικό χαρακτήρα: συνιστοῦσε τήν ἐκ Θεοῦ ἀπαραίτητη προετοιμασία πού ἀπαιτεῖτο γιά τόν ἐρχομό ἑνός μεγάλου προφήτη. Σάν τήν ἀσφυκτική συμπίεση πού ὑπάρχει σ᾽ ἕνα ἐλατήριο, προκειμένου ὅταν ἀφεθεῖ νά διοχετεύσει μεγάλη ἐνέργεια. Κατά συνέπεια, ἡ ὑπέρβαση τῆς στείρωσης τῆς ᾽Ελισσάβετ δέν γίνεται γιά νά κάνει ὁ Θεός ἁπλῶς τό χατίρι σέ μία καλή καί πιστή δούλη Του – χωρίς νά ἀποκλείεται κι αὐτό: ῾εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου᾽ λέει ὁ ἀρχάγγελος στόν Ζαχαρία – ἀλλά γιά νά ὑπηρετηθεῖ τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ σύλληψη τοῦ ᾽Ιωάννη ἀπό τήν ᾽Ελισσάβετ μέ θαυμαστό τρόπο παραπέμπει πιά στήν ἐκ Παρθένου σύλληψη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Κάτω ἀπό τήν προοπτική τῆς γέννησης τοῦ Ἡλίου κατανοεῖται καί ἡ γέννηση τοῦ λύχνου τοῦ ῾Ηλίου. Τό ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια παρανόησης: ῾᾽Ιδού γάρ συνέλαβες (᾽Ελισάβετ) ῾Ηλίου λύχνον σαφῶς, φωτίζειν τόν μέλλοντα πᾶσαν τήν οἰκουμένην, ἀβλεψίαν νοσοῦσαν᾽( Νά λοιπόν, συνέλαβες ᾽Ελισάβετ τό λυχνάρι τοῦ ῞Ηλιου, τό ὁποῖο πρόκειται νά φωτίζει μέ καθαρότητα ὅλη τήν οἰκουμένη πού ἔπασχε ἀπό τύφλωση).

   4. Κι ἐκτός ἀπό τό θεολογικό βάθος τῆς ἑορτῆς τῆς συλλήψεως τοῦ ᾽Ιωάννη: τήν ἀπαρχή τῆς διακονίας τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου ἐν προσώπω ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἑορτή ἔχει πνευματικές καί ἠθικές προεκτάσεις καί γιά ἐμᾶς: ἀφενός γιά μία ἀκόμη φορά μᾶς ὑπενθυμίζει τόν σκοπό τῆς παρουσίας τοῦ ᾽Ιωάννη στόν κόσμο -  τή μετάνοια ὡς δρόμο ἀποδοχῆς τοῦ Χριστοῦ καί σχέσης μαζί Του, πού σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση κάποιος νά σωθεῖ, δηλαδή νά βρεῖ τόν Θεό, χωρίς προσωπική ἀλλαγή μέ ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας, ἀφετέρου ἡ στειρότητα πού ζεῖ πολλές φορές ὁ χριστιανός στήν πνευματική του ζωή, ἕνα εἶδος πνευματικῆς ξηρασίας, δέν ἔχει πάντα ἀρνητικό χαρακτήρα. ῎Αν δέν συνιστᾶ καρπό χαλάρωσης καί ἀμέλειας, ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση γιά πλούσια γέννα, τό σημάδι πού δείχνει τήν ἐπικείμενη ἐπομβρία τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ σύλληψη τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννη συνιστᾶ ἔτσι μία ἑορτή ἐλπίδας καί πίστεως στόν Θεό, ὁ Ὁποῖος δέν βραδύνει τόν ἐρχομό Του σ᾽ ἐκεῖνον πού ἐπιμένει ἐν ταπεινώσει, σάν τόν ἅγιο Ζαχαρία καί τήν ἁγία ᾽Ελισάβετ.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης  - Ακολουθείν

Ναι, είμαι σίγουρη πια, πως θα είμαι εκεί πρωί πρωί σε λίγες ώρες κι εκεί θα μάθω τι ακριβώς συγχωρείς Εσύ!

12;15.

Βγαίνω απ’ τον υπολογιστή, όχι όμως απ’ τις προσευχές μου, Παναγιά μου!

7:03 π.μ. Κυριακής

Είμαι σχεδόν, ναι, σχεδόν, έτοιμη.

Τις καμπάνες των εκκλησιών όλης της περιοχής μου, τις «ακούω» από νωρίς.

Άλλη φτάνει από χαμηλά, απ’ Τον Άγιο Νεκτάριο, άλλη από παραπάνω, άλλες απ’ τις Παναγιές του Φυτόκου.

Ναι, τώρα ακούγεται από παραπάνω, που παρόλο που πήγα στην Ανάσταση κι εκεί για πρώτη φορά, δεν θυμάμαι σε ποιον Άγιο είναι αφιερωμένη.

Νωρίτερα, ενώ σκεφτόμουνα τις καμπάνες κι αναρωτιόμουν από πού να είναι η καθεμία, αφού κοίταξα και την ώρα, αφού άναψα με την Ελπίδα μου το προσκυνητάρι του κήπου που το βρήκα σβηστό, γιατί χθες το βράδυ χάθηκα ανάμεσα στα ψάρια και στις αμαρτίες μου που δεν έχουν αρίθμηση, περνώντας απ’ το εικονοστάσι του χολ, άκουσα ένα …φράστ! Κάτι έπεσε, τρόμαξα. Έψαξα στη γύρα, τίποτα δεν φαινόταν. Έσκυψα, γονάτισα και βρήκα πίσω απ’ το μικρό έπιπλο την εικονίτσα του Αγίου Ανδρέα.

Πάλι καμπάνα. Από παραπάνω. Αν μάθω ότι προστάτης της παραπάνω εκκλησιάς είναι ο Άγιος Ανδρέας, θα δηλώσω «φευγάτη». Πολύ φευγάτη.

Η καμπάνα αυτή τη φορά χτύπησε κάπως αλλιώς. Μου φάνηκε επίμονη και επιβλητική.

Δεν είναι η ιδέα μου. Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικοί ήχοι.

Σκέφτομαι το γονάτισμα, το υποχρεωτικό που έκανα πριν…

Που δεν το συνηθίζω, ιδίως στις εκκλησιές.

Σκέφτηκα το φουστάνι μου που ενώ είναι μίντι, άμα σκύψω κονταίνει.

Σκέφτηκα πως δεν έχω άλλο, αμαρτία κι αυτό…

Έχω μια μάξι φούστα που φοράω όταν πηγαίνω στα μοναστήρια.

Μοναστήρι είναι κι εκεί.

Αυτό θέλει να πει;

Προλαβαίνω Ελένη, πριν χτυπήσεις τηλέφωνο να ψάξω για φούστα μακριά;

7:22 Βρήκα. Και βρήκα τη μαύρη, όχι την μπλε…

Τηλ. Η Ελ ξεκίνησε

Τα ‘χασα. Την παίρνω στα χέρια

11:42

Μόλις γύρισα. Μόνο να γράψω πως πήγα σε 3 εκκλησιές. Στις δυο Παναγίες που άφησα και εικόνες του Αγίου Εφραίμ, στην Παναγία γύρισε πίσω επίτροπος που είχε φύγει και μου άνοιξε, και στον Άγιο Ανδρέα, παραπάνω που έλεγα και που έπαθα σοκ όταν πήγαινα, σταμάτησε ο Ευθύμιος, ήταν κλειστά, μα δυο κυρίες θα άνοιγαν για κάτι και έτσι μπήκα κι εγώ.

Τι να πω; Τίποτα.

Δεν μετέλαβα.

Το στασίδι που ήταν άδειο και μου πρότειναν να καθίσω, πάνω του ήταν ο Άγιος Εφραίμ, δεξιά του ο Άγιος Νεκτάριος, αριστερά του η Αγία Σοφία. Της Αγίας Σοφίας 17 Σεπτεμβρίου γεννήθηκε ο γιος μου, έλειπε και τα γιορτάσαμε μαζί προχθές, τούρτα το εμπόδιο, Σοφίας το μνημόσυνο στην εκκλησία σήμερα.

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος δεξιά στο Ιερό, πρώτο πρόσωπο που είδα ήταν ο Άγιος Εφραίμ με σταυρωμένα τα χέρια, αυτό μου έλεγε να μείνω σε στάση «στάσης», ως προς την κοινωνία, τα άλλα πρόσωπα  που είδα μετά αφορούσαν αγαπημένα κι όχι Αγίους.

Τι να γράψω; Τίποτα. Φευγάτη, έτσι κι αλλιώς, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψω στα κόσμια.

Έβγαλα την μακριά φούστα που φορούσα τελικά, μέχρι το σπίτι.

Βγαίνω εκτός. Ανάγκη για ύπνο.