Είναι ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ! Παραμονή Ευαγγελισμού 2015

Εδώ έχω να γράψω πολλά λόγια, της ημέρας Τρίτης!
(Κρατάω την ημερομηνία, γιατί επείγουν τα βραδυνά, της Ευαγγελίστριας Νέας Ιωνίας Βόλου.

*****
Πέμπτη 26 Μάρτη 2015

Ανέβασα τις φωτογραφίες της Τρίτης. Τί να πουν, όμως, κάποιες, σκέτες, φωτογραφίες; Κάποια λόγια, απαραίτητα!
Παραμονή του Ευαγγελισμού 2015, κι είχα να κάνω πολλές δουλειές και να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες.
Απ' το πρωί, η εσωτερική προσευχή στην Παναγιά, όπως και μέρα νύχτα...
Εκείνη την μέρα, πολύ πιο έντονα.
Κι ήταν και Τρίτη, μα στο μυαλό μου είχε κολλήσει πως ήταν Τετάρτη!
Έτσι, ξεκίνησα με τα κοντινά.
Να προλάβω τον γιατρό μου, πριν κλείσει για την αργία της 25ης, ας είναι και χωρίς ραντεβού.
"Παναγιά μου, να με συγχωρήσεις, σήμερα, δεν θα έρθω στην γιορτή σου. Θα ήθελα, μα εσύ ξέρεις, έχω δουλειές που πρέπει να τελειώσουν. Ίσως το βράδυ, στην αγρυπνία. Μ' αρέσουν, άλλωστε, τόσο πολύ οι αγρυπνίες! Θα έχω τακτοποιήσει τις δουλειές μου, τους άντρες, κυρίως το γατί μας, που λόγω άνοιξης, πάλι έχει αναστατώσει τα αλλεργικά μου. Σ'χώρα με, άλλωστε, είσαι παντού. Σε τιμώ και σε δοξάζω. Ξέρω που θα σε βρω..." έλεγε η μέσα μου φωνή, μα την άκουγα...

... Ετοιμάστηκα.
Δυο κεριά που αγόρασε τυχαία ο άντρας μου, εδώ και μέρες, με κοίταζαν σιωπηλά.
"Πού να σας πάω; Θα ήθελα να ανάψω ένα εκεί στο φανάρι, κι ένα απέναντι, μα..." έτσι ξεκάρφωτα στον δρόμο, επικίνδυνα, ίσως και για γέλια, σε όσους τα έβλεπαν ή με έβλεπαν να τα ανάβω."
(Βρέχει τόσο δυνατά!!! 9:37 Κάτι λέει.)
Τα άφησα, εκεί, να μένουν σιωπηλά και να περιμένουν την σωστή στιγμή τους, που θα έπαιρναν τον δρόμο τους, που εκείνα ήξεραν ή ήθελαν.

Γέμισα ένα μπουκαλάκι λαδάκι, για το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ (όπως έμαθα, μάλλον αρρώστησε ένας κύριος που το άναβε και το πρόσεχε), έκοψα και τρεία άσπρα κυκλάμινα απ' την γλάστρα της Ελπίδας μου και ελπίδας μου και κατηφόρησα.

Επιτέλους, η κερασιά που μου θυμίζει την Ελένη, άνθισε!
Πολύ το χάρηκα!

Έφτασα.
Η εσωτερική προσευχή αποκτούσε βάθος και Ύψος...
Κατέθεσα στο φανάρι τα κυκλάμινα (εκεί που μ' έσωσε η Παναγία, πριν 5 χρόνια), συγκινημένη, πήγα να κάνω τον Σταυρό μου, δεν τον έκανα, με κοίταζαν... η λογική κυριάρχησε, βήμα σταθερό, να συνεχίσω τον δρόμο μου, κι ένα "φρουπ" απ' τ' αριστερά μου, με τρόμαξε!
Μια ομάδα πολύχρωμων περιστεριών, πέταγε πίσω μου, πάνω μου, πέρασαν απέναντι, εκεί, και μετά, ψηλά και πέρα, χάθηκαν!
Έμεινα!
Έβγαλα την μηχανή, μόλις συνήλθα. Είχαν ήδη απομακρυνθεί, δεν ξέρω τι φαίνεται.

Συνέχισα, σοκαρισμένη.
Στον δρόμο μάζεψα αγριολολούλουδα, χάρισα και στο προσκυνητάρι και στα παιδιά, στο ιατρείο.
Μετά κατάλαβα την τύχη!
Ο γιατρός έλειπε Τρίτες, κι όμως, ήταν εκεί!
Συνήθως, αν πάω εκτάκτως, περιμένω πολύ ώρα στην σειρά!
Προχθές: "Περάστε, κυρία Κατερίνα!" αμέσως!
Ημιαργία, κανονισμένα ραντεβού, τυχαία εκεί ο γιατρός...

Και τα δικά μου... όλα προγραμματισμένα, εξ Άνωθεν...

Εκεί, απέναντι, τότε, με είχε σταματήσει ένα κόκκινο αυτοκίνητο, με οδηγό μια κυρία με κόκκινο φόρεμα, που μού ζήτησε να της δείξω, πως θα πάει στην Ευαγγελίστρια....

Και το βράδυ, τότε, γυρίζοντας απ' την δουλειά με το μηχανάκι, μπερδεύτηκε το πόδι με το τσόκαρο στις ταχύτητες, άφρενα φρένα, χέρια στον αέρα, ένα κόκκινο αυτοκίνητο, η ίδια γυναίκα... μ' έσωσε!
(Τα γράφω σε παλιότερες  αναρτήσεις.)

Την  αστική στην περιοχή μας, δεν την βλέπεις συχνά. Όταν παρευρίσκεται στις προσευχές και στις στιγμές μου, τό 'χω σημάδι... Εκεί άλλωστε, τότε, κάναμε στάση με την Κυρία... με το κόκκινο, δείχνοντας επιλογές δρόμων, για να φτάσει στην Ευαγγελίστρια. "Θα σ' ακολουθήσω", μου είχε πει και συνεχίσαμε, παρακάτω. 

Αμέσως, πίσω, πέρασε κι ένα κόκκινο αυτοκίνητο, δεν το πρόλαβα καλά.
Άλλωστε, πρώτα ζούσα και μετά... η ανάγκη για αποδείξεις...

Γυρίζοντας, μάζεψα πάλι αγριολούλουδα.
Πάλι και συνέχεια νοερή προσευχή.

Πάλι πέτυχα αστική!

...Και προχωρούσα... με σκυμμένο το κεφάλι, πάντα προσευχόμενη, αναγνωρίζοντας Την παρουσία Της και τα Σημάδια Της, πως άκουσε τα λεγόμενά μου.
Κι εκεί που το κεφάλι κοίταζαν δρόμο και πόδια, βλέπω να πλησιάζουν πίσω μου ρόδες και... ένα κόκκινο αυτοκίνητο!!!
Τρελάθηκα!
Η ματιά έβλεπε από κάτω προς το πάνω, αργά αργά, μα και τόσο αστραπιαία!
Ρόδα, καπό, κόκκινο, τιμόνι, χέρι, μανίκι, κόκκινο!
Μια κυρία με κόκκινο σακάκι!
Τρελάθηκα!
Η καρδιά είχε σταματήσει!
Γύρισα πίσω, να δω κατάματα. Αν δεν πατούσα στο πεζοδρόμιο, οι ρόδες θα ακομπούσαν στα πόδια μου!
Ήταν μια κυρία με κόκκινο σακάκι. Μαλλιά μαύρα ή καστανά; Μακρύ καρεδάκι. Παρακάτω δεν είδα. Πάρκαρε, κατέβηκε, φόρεσε μαύρα γυαλιά, κλείδωσε, περπάτησε, την έχασα πίσω απ' τα κάγκελα του σχολείου.
Ήθελα να φωτογραφήσω, μα... τί θα μού έλεγε; Δεν ήταν σωστό.
Ένα πουλί πέταξε πάνω μου, έκανα τάχα, πως φωτογράφιζα αυτό.
Ένα δυο, τρεία κλικ, μία ξόφαλτση φώτο, το κόκκινο αυτοκίνητο (την έκοψα με το Πικάσα, να μην φαίνονται νούμερα, αν και... δεν ξέρω αν είχε, δεν είχα μάτια λογικής αυτές τις μέρες, δεν ήθελα τίποτα να ψάξω) και βλέπω την κυρία, πάλι να γυρίζει, να με κοιτάει, να ξεκλειδώνει, να μπαίνει και να φεύγει!
Έμεινα, μάλλον έφυγα, σαλταρισμένη!

Η κυρία, που δεν θυμάμαι τίποτα για το τι φορούσε παρακάτω απ' την μέση, ήταν τόσο αστραπιαία ΟΛΑ, έστριψε, πίσω απ' τα κάγκελα του Σχολείου.
Άνθρωπος ήταν, ναι...
Μπορεί και όχι.
Για να βρεθεί τόσο κοντά στις "στιγμές" μου, σίγουρα, "κάτι" ήθελε να πει.
Δεν τράβηξε κατά Φυτόκο, όπως τότε...
Κύκλο, μάλλον, έκανε και κατέβηκε...

Όπως έκανα κι εγώ, και βρέθηκα στην Ευαγγελίστρια, νωρίς, κι όχι στην αγρυπνία, όπως τα υπολόγιζα.
Άλλη έγραφε...
Άλλη μού Άνοιξε δρόμους, εμποδίζοντας ανθρώπινα σχέδια, τόσο μίζερα...
Προλάβαμε, πήγαμε στον γιατρό και το γατί, δεν το κούρεψε, να με απαλλάξει απ' την τρίχα του, δεν κάθεται και να το χτενίσω, με παιδεύει, κι όλο κι εγώ παιδεύομαι...

Τα κεριά του άντρα μου, αν και ο ίδιος δεν πατάει στην εκκλησία, ήθελαν λέει, να φτάσουν και ν' ανάψουν, στα μεγάλα προσκυνητάρια της Ευαγγελίστριας, στην Αγία Αικατερίνη και στην Αγία Παρασκευή!
Άλλα σημάδια!... κι από κει!
Τί να πρωτογράψεις;
Αλυσίδα μικρών και μεγάλων θαυμάτων, με τίποτα, συμπτώσεων! 

Γράφω, θυμάμαι και συγκλονίζομαι, ακόμα!

Υγ. Η Παναγία είναι παντού! Είναι και στις συνέχεια αναρτήσεις μου.
Το βράδυ, πάλι με περίμενε το προσκυνητάρι, πάλι τυχαία, αφού γύρισα με Ι.Χ. και μπορούσα να σταματήσω.
Αυτά, προς ανάμνησιν...
(Πάλι δυνατή μπόρα! Πάντα Παρούσα! Συμφωνεί κι Ακούει! Μία είναι η Παναγιά, όσα ονόματα κι αν της δώσαμε εμείς οι άνθρωποι! Γοργοϋπήκουος ή Ευαγγελίστρια, Πάντα δίπλα μας! Μεγάλη η Χάρη Της! Ώρα 10:32 και βροχή στον τσίγκο...)