Μόνο να γράψω, πως ο αέρας απ' την ταχύτητα των αυτοκινήτων, ρίχνουν κάτω τα λουλούδια μου, κι απόψε μάζεψα τα πιο φρέσκα. Κι ύστερα σπίτι. Θα φέρω το λινκ, για να τα βρίσκω εγώ....γιατί φαντάζομαι, έτσι που "μιλάει" το θέμα, μάλλον θα τα χρειαστώ.
Δεν έγραψα, πως μέσα στην εκκλησία, με έκοβε πολύ η κοιλιά μου. Μιλάμε για πόνους άγριους, που θύμιζαν γέννα. Έκανα όμως, κουράγια, να τελειώσει ο Ακάθιστος.
Πριν, πάλι, σφάδαζα, κι ακόμα. Αν δεν είναι κρύωμα... τότε, υπάρχει σοβαρός λόγος που με γλύτωσε πριν πέντε χρόνια, και θα έχω πολλά άλλα άγραφτα να πω, που αν δέσουν και με την άνοιξη... και με άλλα, ε, τότε, μιλάμε για Ζωντανή Παναγιά που "κάτι" θέλει και "κάτι" λέει. Είδωμεν. Εγώ λειτουργώ μόνο σαν καταγραφέας της ζωής μου. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Και τα γράφω εδώ, δημόσια, όταν μπορώ, γιατί άλλο είναι το ζωντανό, κι άλλο το κατόπιν εορτής.
Και τόνισμα... πως οι πόνοι μου απόψε, θυμίζουν πράγματι γέννα. Με πιάνουν και μ' αφήνουν. Σαν λίγο πριν την γέννα...
Σαν λίγο πριν την Άνοιξη; Την Ανάσταση; Σαν λίγο πριν ανθίσουν οι κόκκινες τριανταφυλλιές;
Ω! Τί νύχτα! Δε μπόρεσα να δω και την Νικολούλη, να μάθω περισσότερα. Τί σαν ήταν και είναι ανοιχτή; Άλεξ και Μάριος, μαζί. Πολλές συμπτώσεις κι εκεί, αλλιώτικες, κακές. Δεν ξέρω ποιες είναι πιο "καλές". Δε μπορώ να ξέρω. "Η Παναγία, ο Χριστός, να μού πούνε που είναι το παιδί μου! Ένα σημάδι!" έκλαιγε και πάντα θα κλαίνε οι μανάδες. Ψηλά στον ουρανό... Κουράγιο, μανάδες! Κουράγιο...
4 σχόλια:
Μόνο να γράψω, πως ο αέρας απ' την ταχύτητα των αυτοκινήτων, ρίχνουν κάτω τα λουλούδια μου, κι απόψε μάζεψα τα πιο φρέσκα.
Κι ύστερα σπίτι.
Θα φέρω το λινκ, για να τα βρίσκω εγώ....γιατί φαντάζομαι, έτσι που "μιλάει" το θέμα, μάλλον θα τα χρειαστώ.
Δεν έγραψα, πως μέσα στην εκκλησία, με έκοβε πολύ η κοιλιά μου.
Μιλάμε για πόνους άγριους, που θύμιζαν γέννα.
Έκανα όμως, κουράγια, να τελειώσει ο Ακάθιστος.
Πριν, πάλι, σφάδαζα, κι ακόμα.
Αν δεν είναι κρύωμα... τότε, υπάρχει σοβαρός λόγος που με γλύτωσε πριν πέντε χρόνια, και θα έχω πολλά άλλα άγραφτα να πω, που αν δέσουν και με την άνοιξη... και με άλλα, ε, τότε, μιλάμε για Ζωντανή Παναγιά που "κάτι" θέλει και "κάτι" λέει.
Είδωμεν. Εγώ λειτουργώ μόνο σαν καταγραφέας της ζωής μου. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Και τα γράφω εδώ, δημόσια, όταν μπορώ, γιατί άλλο είναι το ζωντανό, κι άλλο το κατόπιν εορτής.
Το ένα:
http://gianayparxw2015.blogspot.gr/2015/03/blog-post_747.html
http://filotimo2015.blogspot.gr/2015/03/blog-post_244.html
Νο 2
Και τόνισμα... πως οι πόνοι μου απόψε, θυμίζουν πράγματι γέννα.
Με πιάνουν και μ' αφήνουν.
Σαν λίγο πριν την γέννα...
Σαν λίγο πριν την Άνοιξη;
Την Ανάσταση;
Σαν λίγο πριν ανθίσουν οι κόκκινες τριανταφυλλιές;
Ω! Τί νύχτα!
Δε μπόρεσα να δω και την Νικολούλη, να μάθω περισσότερα.
Τί σαν ήταν και είναι ανοιχτή;
Άλεξ και Μάριος, μαζί.
Πολλές συμπτώσεις κι εκεί, αλλιώτικες, κακές.
Δεν ξέρω ποιες είναι πιο "καλές".
Δε μπορώ να ξέρω.
"Η Παναγία, ο Χριστός, να μού πούνε που είναι το παιδί μου! Ένα σημάδι!" έκλαιγε και πάντα θα κλαίνε οι μανάδες.
Ψηλά στον ουρανό...
Κουράγιο, μανάδες! Κουράγιο...
Δημοσίευση σχολίου