Προσκυνητάρι Ξηροκάμπου

Προσκυνητάρι Ξηροκάμπου

....Κι ύστερα (γράφω έτσι, γιατί οι αναρτήσεις έχουν κάποια ροή),
αφού έφυγα απ' τον Άγιο Νεκτάριο, είχα χρόνο, ακόμα και για καφέ, μέχρι να έρθει ο άντρας μου, να πάμε την βόλτα που είχε προγραμματίσει με φίλους του.
"Σε λίγα βήματα, θα σε δώ και νύχτα, Άγιε Εφραίμ!" σκέφτηκα.
Το προσκυνητάρι αυτό είναι δωρεά του πρώην δημάρχου Νέας Ιωνίας κ.Φούσκη και δεν ήταν αφιερωμένο σε συγκεκριμένο Άγιο.
... Προέκυψε να περνάω εγώ από κει, πολύ συχνά, είχα και πολλές εικονίτσες απ' το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ, άφησα δυο στα παραθυράκια και φροντίζω και τις ανανεώνω (ειδικά το καλοκαίρι, όταν ξεθωριάζουν απ' τον ήλιο), αλλά μέσα, την πρώτη φορά που το είδα, βρήκα εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, από άλλον πιστό!
Γρήγορα έμαθα - τότε - ότι ένας κύριος που το ανάβει καθημερινά, έχει για προστάτη του τον Άγιο Εφραίμ και μάλιστα τον έχει στο τσεπάκι του πουκαμίσου του, κάθε μέρα!
Οπότε, το λέμε προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ, κάποιοι!

"...Τώρα, φτάνω, τώρα, ένα βήμα, έφτασα!"

!!!
Η φλόγα τρεμόσβηνε!
Σα να με περίμενε!
Άνοιξα το πορτάκι, είδα, δεν είχε λάδι!
Μαύρα σκοτάδια γύρω.
Δεν έβλεπα.
Ευτυχώς, είδα ένα μπουκαλάκι!
Χάρηκα!
Άρχισα να συμπληρώνω, με προσοχή όμως, όσο έβλεπα, μη χυθεί κι απέξω!
Ένα "τσαφ" και η φλόγα έσβησε.
Σκοτάδια, έβρεχε καντάρια, κρατούσα και ομπρέλα.
Αλλάζω φυτίλι, ανάβω με σπίρτα που βρήκα εκεί, ανάβει, ωραία, χάρηκα, "τσαφ", σβήνει πάλι!
Άλλο κουτί σπίρτα, ευτυχώς είχε πολλά, παιδεύτηκα, δεν άναβαν εύκολα, ξανα-ανάβω, β' φορά.
Ωραία, χάρηκα, "τσαφ", σβήνει πάλι!
"Δεν σε πιστεύω, Άγιε Εφραίμ, ότι θέλεις να μού πεις, ευτυχώς που καπνίζω!"είπα από μέσα μου!
Τί να κάνω, βγάζω αναπτήρα.
Ανάβω, κρατάει η φλόγα για λίγο, έλαμψε το μέσα και τότε, τί βλέπω;
Το λαδάκι που νόμιζα πως πρόσθεσα, ήταν νερό!!!
Τρελάθηκα!
Ποιος είχε αφήσει εκεί νερό;
Αν και μαύρα σκοτάδια, πώς δεν το κατάλαβα απ' την αρχή;

Έφυγα πιο κει, χωρίς φωτογραφίες, κάθισα στα παιδιά δίπλα και παρήγγειλα καφέ, και κάθισα έξω, κάτω απ' την τέντα, λες και το πρόσεχα...
Τηλεφώνησα στον άντρα μου να μού φέρει λαδάκι...

...Κι  ύστερα, ενώ έβρεχε, ενώ ο άντρας μου βιαζόταν, χάλασε και η καντηλύθρα!
Τόσα εμπόδια!...
Ευτυχώς, είχε δεύτερη!
Τ' άναψα... όπως θα τ'άναβα, αν ήταν μέρα, αν είχε ήλιο και δεν έβρεχε!

Έλαμπε, όταν έφευγα!
Χάρηκα, δεν το συζητάμε.
Μόνο που είχα γεμίσει καρβουνίτσες και λαδάκια...
Τέτοιες να ήταν οι "βρωμιές" μας!