Να φύγει, άτιτλο, αδιόρθωτο, χωρίς λιβάνια, αστραπιαία

... Κι ύστερα...
έφτασα στον Αλληλούϊα. Λίγο πριν αρχίσει το Λάμδα του "Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας..."κ.λ.π.
Εύκολο τό 'χεις, να προλάβεις το Άλφα;
Θέλει προτεραιότητα η Παναγιά και πρόγραμμα, που εγώ, δεν έχω.
Πάλι καλά!
Έκοψα πάλι, τρεία λευκά κυκλαμινάκια, λαδάκι, πάλι, για το προσκυνητάρι, και βαθιά συγγνώμη για το βιαστικό πρωί, νοερή. Αφού με βγάζει ο δρόμος, πεζή προς τα κει, δεν πρέπει να το ξεχνάω! (Μάλλον, δε θα πρέπει και να τα ξαναγράφω ή να τα ξαναφωτογραφίζω, θα εννοούνται.)
Εικοσιτέσσερα γράμματα έχει η Ελληνική Αλφάβητος, εικοσιτέσσερα γράμματα και ο Ακάθιστος Ύμνος. Θα προλάβαινα τα υπόλοιπα.
Δεν ήταν γεμάτη ακόμα η Εκκλησιά. Κόσμος έρχονταν, ευλαβικά, με βιβλιαράκια στα χέρια.
Δεν ξέρω γιατί, αυτές τις μέρες τα θυμόμαστε...
Δεν ξέρω κι αν, βοηθάνε πραγματικά στην προσευχή ή αποσπάται η σκέψη μας, από τυχόν διαφορές με το ιερό βιβλίο του παπά.
Πίσω πίσω στην αρχή και πάντα όρθια, εκτός από μια ζαλάδα στιγμιαία, τόσο κοντά στο λιβάνι είχα φτάσει, χαιρέτησα και με τους άλλους την εικόνα της Τιμώμενης Παναγιάς, του Αγίου Νεκταρίου, που ήταν στολισμένη με λευκά λουλούδια και κρίνους.

...Ασπάστηκα.
Έβλεπα καλά;
Η Παναγιά κρατούσε κόκκινο τριανταφυλλάκι, εκτός απ' τον Χριστό;
Νόμισα πως με γελούν τα μάτια μου...
Όσο κι αν προσπάθησα να ξαναδώ την εικόνα μετά, δεν τα κατάφερα, είχε πολύ κόσμο.
Ούτε συζήτηση για μηχανή, μια γνωστή μου, αν την ρωτήσω, δεν είμαι σίγουρη αν θα το πρόσεξε.
Δεν έχω ξαναδεί εικόνα της Παναγιάς, να κρατάει στο δεξί της χέρι κόκκινο τριαντάφυλλο και μάλιστα μπουμπούκι!
Πρώτη σκέψη ο κήπος μου!
Έρχεται η Ανάσταση, το Πάσχα, μπήκε ήδη η Άνοιξη, οι κόκκινες τριανταφυλλιές μου θ' ανθίσουν και πάλι, κι ας βρέχει, κι ας αστράφτει, κι ας μπουμπουνίζει!

Είχα πάρει μαζί μου ομπρέλα. Δεν έβρεχε, ούτε στον κατήφορο, ούτε στον ανήφορο!
Εκεί όμως, ανάμεσα στο Μ, Ν, Ξ, κι ενώ η εικόνα του Χριστού χρύσιζε περισσότερο, η εικόνα του Άι- Γιάννη, ίσα που "έδειχνε" ζωντανός, ο Άι - Γιώργης που με το φως των καντηλιών είχε πάρει μορφή Παναγίας, μέσα στο κόκκινο μπορντό, δεν ξεχώριζα τι κράταγε στα χέρια Της! Έμοιαζε με στεφάνι με άσπρα λουλούδια, ξαπλωμένο, έβλεπα το μισό. Ό Άγιος Φανούριος έδειχνε την σκιά ενός σταυρού στον δεξί του ώμο, και άλλα πετάριζαν στα δυο μου μάτια, όταν ανασηκώνονταν απ' το βιβλιαράκι, κι εκεί που έμεινα, ήταν όταν είδα να αστράφτουν τα παράθυρα, και να τρίζει η δεξιά πλευρά της εκκλησίας!!!
Έμεινα! Κοίταξα τους γύρω μου. Τρεις γυναίκες γελούσαν μεταξύ τους, κι έλεγαν πως έξω γίνεται κατακλυσμός!
Ευχόμουνα να μην πέσει και κεραυνός!...
Ήμουνα στον Οίκο του Θεού, ήμουνα προστατευμένη, άχρηστη η ομπρέλα. Ο Χριστός από πάνω μου, Φύλακας!

Μετά, είδα κόσμο με βρεγμένα μπουφάν, κατάλαβα. Τους είχε πιάσει η μπόρα, γερά.
Κι εμένα, το μεσημέρι.
Κράτησε ως τ' απόγευμα.
Στην εκκλησία, στέγνωσα, μέσα έξω.

Κοίταξα στο γκουγκλ, εικόνες της Παναγίας!
Δεν πέτυχα καμία, που να κρατάει στο δεξί Της χέρι κόκκινο τριαντάφυλλο, σα να στο δίνει!
Πρέπει να μάθω, αν η εικόνα είχε πραγματικά τριαντάφυλλο!
Ήταν πολύ φυσιολογική, δεν είχε καμία σχέση με τις φωτοσκιάσεις μου....


....Τι;....
...Σοκ, τώρα, αν όχι!