Ίσια κι όμοια
Άν μπορούσα να γράψω αυτή τη στιγμή τα λόγια που βγαίνουν από μέσα μου, ο τίτλος θα ήταν αυτός:
Ίσια κι όμοια.
Σήμερα ένιωσα έτσι, κι "Ευχαριστώ", από βάθος ψυχής τον παπά Γιάννη, της εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα.
Σήμερα έκλαψα τόσο, όσο δεν έκλαψα, πριν τρεία χρόνια, στην κηδεία του αδελφού μου.
Ήταν κλάμα ανακούφισης, λύτρωσης, ίσως και δικαίωσης μαζί.
Χθες βράδυ κράτησα στα πρόχειρα ένα βιντεάκι....
Ας είναι.
Επείγει η οικογένεια και μετά η γραπτή εκτόνωση.
Όταν υπάρχουν όμως Ιερείς που δεν ξεχωρίζουν, όταν ο Χριστός μάς δέχεται όλους μαζί και μας ενώνει, ε, ναι, τότε, υπάρχει ελπίδα!
Δεν χαθήκαμε, δεν θα χαθούμε.
Υγ. Ας μείνει έτσι αυτή η ανάρτηση, στην ώρα της, χωρίς πολλά στολίσματα.
Άν μπορούσα να γράψω αυτή τη στιγμή τα λόγια που βγαίνουν από μέσα μου, ο τίτλος θα ήταν αυτός:
Ίσια κι όμοια.
Σήμερα ένιωσα έτσι, κι "Ευχαριστώ", από βάθος ψυχής τον παπά Γιάννη, της εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα.
Σήμερα έκλαψα τόσο, όσο δεν έκλαψα, πριν τρεία χρόνια, στην κηδεία του αδελφού μου.
Ήταν κλάμα ανακούφισης, λύτρωσης, ίσως και δικαίωσης μαζί.
Χθες βράδυ κράτησα στα πρόχειρα ένα βιντεάκι....
Ας είναι.
Επείγει η οικογένεια και μετά η γραπτή εκτόνωση.
Όταν υπάρχουν όμως Ιερείς που δεν ξεχωρίζουν, όταν ο Χριστός μάς δέχεται όλους μαζί και μας ενώνει, ε, ναι, τότε, υπάρχει ελπίδα!
Δεν χαθήκαμε, δεν θα χαθούμε.
Υγ. Ας μείνει έτσι αυτή η ανάρτηση, στην ώρα της, χωρίς πολλά στολίσματα.
2 σχόλια:
Για να μην αφήνω πολλές εκκρεμότητες, αυτή είναι η ανάρτηση με το βιντεάκι που κράτησα στα πρόχειρα χθες το βράδυ, αφού μπήκα στην σκέψη, ότι ίσως ο αδελφός μου είναι θυμωμένος εκεί Ψηλά και δεν δεχθεί το σταράκι μου, κι είχα μελαγχολήσει... προκαταβολικά.
http://gianayparxw2015.blogspot.gr/2015/03/blog-post_859.html
Το πρωί πήγαν πολλά προγραμματισμένα ανάποδα, τόσο που έφτασα στην εκκλησία με στραπατσαρισμένο το σταράκι μου, που αυτή την φορά ήταν από ζαχαροπλαστείο, μόνο και μόνο για το κέντημα και για καλύτερη εικόνα...
Πέτυχα το αντίθετο!
Ήταν τόσο μεγάλη η τιμή του Ιερέα όμως, να το τιμήσει "Ίσια κι όμοια" με τα δυο άλλα μεγάλα μνημόσυνα, που συγκλονίστηκα.
Δυο φορές διόρθωσα με τα χέρια μου, τον χαλασμένο κεντημένο Σταυρό, ίσιαξε μόνο με τον λόγο του Ιερέα και με το "δεν πειράζει, κορίτσι μου", που μού είπε μια κλαμμένη κυρία, που μνημόνευε δικό της πρόσωπο, και έδειξε πως δεν προσβάλθηκε με το δισκάκι μου... πάνω στο Γιορτινό Τραπέζι!
Συγκηνιμένη, ναι, ακόμα και σταθερά.
Πολλά τα γιατί. Ίσως και σε άλλη σελίδα.
Τίποτα δεν επείγει, πέρα απ' αυτές τις Ιερές και συγκλονιστικές στιγμές που έζησα και έννιωσα.
Οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί, τόσο ο αδελφός μου, όσο και τα άλλα μου κεκοιμημένα πρόσωπα είναι χαρούμενα, απίστευτα χαρούμενα!
Ευχαριστώ, συγγνώμη και να ζήσουν οι συγγενείς και οι φίλοι των δύο άλλων μνημοσύνων, να θυμούνται με αγάπη τους δικούς τους!
Εγώ, δεν είχα καταλάβει ότι θα διαβαζόταν έτσι το σταράκι μου...
Αν, ναι, όλα θα ήταν αλλιώς!
Όμως... ίσως να μην ήταν έτσι...
Χαίρομαι, τελικά, που "ήρθαν" όλα έτσι!
Ίσως, υπήρχε λόγος, Άνωθεν...
Αυτός που εμείς δεν "καταλαβαίνουμε" και ίσως παρεξηγούμε.
Υπήρχε αυτοκίνητο να γυρίσω.
Γύρισα με τα πόδια και χωρίς το στάρι (μόνο μια χούφτα - το έδωσα στην συνάδελφο και φίλη που το περίμενε, να το μοιράσει στην γειτονιά της)μόνο και μόνο, για να προλάβω να κλάψω, δυνατά, εκεί στο δρόμο, να μ' ακούσουν τ' αγριολούλουδα και τα δυο Άλογα που με περίμεναν...
Στην γειτονιά και στο σπίτι, δεν ήταν εύκολο.
Το κλάμα είναι ξέσπασμα και λύτρωση για πολλά.
Δεν είναι σώνει και καλά, γιατί δεν ζουν οι δικοί μου!
Εδώ φεύγουν νειάτα, παιδιά!
Όλοι θα φύγουμε! Για μας κλαίμε, για άλλα κλαίμε!
... Άμα προστίθεται και μια "τιμή", που δεν την περιμένεις, είναι αυτός, ένας και μοναδικός λόγος, να κλάψεις και μάλιστα πολύ!
Δεν ξέρω πόσα πολλά έχω να πω για το σήμερα...!
Ίσως και να καταφέρω να του ξεφύγω, μη σας ζαλίζω.
Η "ουσία" όμως, γράφτηκε.
Νοιώθω καλύτερα, πολύ! (είτε έτσι: νοιώθω, είτε αλλιώς: νιώθω)
Χοντρές σταγόνες βροχής, πληκτρολογούν στον τσίγκο της γειτόνισσας.
Ναι, είναι η ώρα τους.
...Κι εγώ, να κοιμηθώ για βράδυ Σαββάτου, τώρα που η γειτονιά χαμηλώνει τους ήχους...
Δημοσίευση σχολίου