Πήγε 5 και όμως η ώρα, μέχρι να ξεκλειδώσω και να ξανακλειδώσω "ανέγγιχτες" αναρτήσεις, θα πρέπει να είμαι πολύ σύντομη... θα προσπαθήσω, τουλάχιστον να γράψω για το κόκκινο μπουμπουκάκι, το τριανταφυλλάκι... που είχα "δει" να κρατάει η Παναγία, την προηγούμενη φορά.
Είχε υπερβολικά πολύ κόσμο η εκκλησία. Άναψα κεράκι και ανέβηκα κατευθείαν στον γυναικωνίτη. Κι εκεί πολλές γυναίκες και παιδάκια. Όρθια και δεν έβλεπες, μόνο άκουγες. ...Κάποια στιγμή βρέθηκα κάτω απ' την αγιογραφία της Αγίας Κασσιανής που η σελίδα στο χέρι της έγραφε: "Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα γυνή".
¨ολο δικό μου το μήνυμα και μεγαλύτερή μου αμαρτία, το ίντερνετ! Τί άλλο;
...Κι ύστερα, όταν ο κόσμος αραίωσε κι εγώ θα έμενα, ρώτησα τους: επιτρόπους, την νεοκόρο και τον ιερέα, αν μπορώ να ξαναδώ και να χαιρετήσω την εικόνα της Παναγίας, των Χαιρετισμών και εξήγησα "γιατί". δεν ήταν εύκολο να θυμηθεί κανένας, ποια ακριβώς ήταν. Η νεοκόρος είπε, πως, ίσως να την είχαν φέρει απ' το Άγιον Όρος, οπότε, ίσως αυτό να εξηγούσε ότι, ότι "είδα", είδα! Ο ιερέας είπε άλλη, μού έδειξαν δύο, απέκλεισα την μία, ίσως ήταν η άλλη την οποία και ξαναπροσκύνησα. Ούτε ο ιερέας ξέρει εικόνα ή έχει δει με τριανταφυλλάκι, "ίσως", είπε, "κι άλλη μια κυρία μάς είπε, πως είδε ανοιχτά τα μάτια του Αγίου Νεκταρίου"! "Ποια μάτια...;" ρώτησα. Μόνο; Εδώ και 3 χρόνια, όλη η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου "παραμιλάει"... τόσο που την αποφεύγω, γιατί δεν το ελέγχω και τρομάζω.
Δεν με ρώτησε περισσότερα, τί να του πρωτοέλεγα. Άλλωστε, επείγε ο στολισμός του Επιταφίου.
Στην αρχή ανακοίνωσε πως η εκκλησία θα έμενε όλη νύχτα ανοιχτή, οπότε, τηλ. στην οικογένεια κ.λ.π.
ξανά μετά και ξανά ύστερα.
Κι έφυγε ο κόσμος, κι έμειναν λίγες γυναίκες και περίμεναν, να έρθει το συνεργείο, να φέρει τα λουλούδια και να στολίσει τον επιτάφιο, γιατί είναι νέο το έπιπλο και πολύ σκαλιστό και πολύ δύσκολο.
Ας είναι. Την πικρία και το παράπονό τους που δεν συμμετείχαν, μετά το κατάλαβα, δεν είναι τώρα το θέμα μου.
Προείχε το άλλο ΣΟΚ, μόλις είδα τα λουλούδια... Πολύ κόκκινο μπουμπούκι τριαντάφυλλο, πολύ σύμπτωση...
Πέτυχα τον ιερέα πάνω στην σκάλα, στεριώναν καλά τον Σταυρό απαλλάσσωντάς τον απ' τα πολλά στεφάνια (ένα, είχε τρελαθεί από νωρίς να γυρίζει!!! σταμάταγε, ξεκίναγε...) τρίτο κάρφωμα πέτυχα, τα δυο ήταν με σφυριά, άγρια και εν ώρα λειτουργίας, ανατρίχιασα:
"Πάτερ μου, συγγνώμη... Είμαι συγκλονισμένη. Ο επιτάφιός μας είναι γεμάτος κόκκινα μπουμπούκια!...."
Κοίταξε κάτω ο Ιερέας, τα είδε, έσκυψε προς το μέρος μου για δευτερόλεπτα και συνεχίζοντας το ξαλάφρωμα των στεφανιών στα χέρια του Χριστού, μού είπε: "Τί να σου πω; Αν είσαι τόσο άξια... μπράβο σου!"
....... Ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήξερα που να κρυφτώ. Δεν το είχα δει, ποτέ μου έτσι! Δεν μαρτυρούσα τις "εικόνες" μου γι' αυτό, ίσα ίσα που ντρεπόμουνα που μού συμβαίνει αυτό, κι όχι να τό 'χω για υπερηφάνεια...
Πιο ανάξια και "άρρωστη" δεν ένιωσα, ποτέ.
Βγήκα... να συνέλθω. Χρειαζόταν "δύναμη" να ξαναμπώ, να μην φύγω, ενώ θα έμενα κι ο γιος μου θα 'ρχόταν να με πάρει.
Κι εκεί που θα ξαναέμπαινα, με έφτασε το μαντάτο. Ο ιερέας είπε στις γυναίκες: "Μόλις τελειώσει ο στολισμός, χαιρετείστε, η εκκλησιά θα κλείσει".
Ξαναβγήκα, να ειδοποιήσω τον γιο, να έρθει να με πάρει.
Είδα όμως, τον νεότερο ιερέα να έρχεται στην εκκλησία, κι είπα μέσα μου, "ίσως, να μην κλείσει"!Ξαναμπήκα να χαιρετήσω και να φύγω. Το συνεργείο στόλιζε, δεν ήταν εύκολο, ούτε και γι' αυτό, κι ας ήταν έτοιμα τα μπουκετάκια, ήθελαν τον χρόνο τους, οι γυναίκες κάθονταν, δυο μαδούσαν ροδοπέταλα, ρώτησα διστακτικά: "Είμαι άξια να μαδήσω κι εγώ, ένα λουλουδάκι;" "Μα, τί κουβέντα είναι αυτή; Και βέβαια! Εδώ, δεν έχει άξιες και ανάξιες! Όποια αισθάνεται, συμμετέχει...!"
Μάδησα μια καμελίτσα και η ψυχή μου έκλαιγε... για την αξιοσύνη...
Έφευγα και η χρυσή καρδούλα στο χεράκι της άλλης εικόνας της Παναγίας, φαίνεται λίγο, ακόμα και στην φώτο μου!
Έφευγα, ενώ έμαθα πως η εκκλησία θα έμενε ανοιχτή, κι αυτό, γιατί το ανέλαβε η κυρία Ανθούλα και άλλες φίλες της.
Γερά θεμέλια οι κυρές Ανθούλες, για τα θεμέλια, κάθε εκκλησιάς και γειτονιάς!
Τις αγκάλιασα τις γυναίκες! Ανέλαβα ν' ανάψω εγώ τα κεράκια τους στον Άγιο Ανδρέα, που εκείνες δεν θα πήγαιναν, γιατί έπρεπε να μείνουν εκεί, να φυλάνε τα Ιερά και τα Όσια!
Πριν φύγω, ήρθε στην παρέα μας ο ιερέας, ο οποίος εξήγησε τις δυσκολίες που περνάει, συν, του ότι έπρεπε να κοιμηθεί.
Είχε δίκιο, το είπα κι εκεί. Υποβαθμισμένη η γειτονιά, αναγκάζονται να τηρούν αυστηρούς κανόνες και οι ιερείς!
Αν όμως υπάρχουν πολλές κυρές Ανθούλες, όλα γίνονται πιο "ανοιχτά" στην πίστη μας!
Έφυγα χαρούμενη και ικανοποιημένη πια, από κει και νιώθοντας ευχαριστημένο τον Άγιο Νεκτάριο που έμεινε ανοιχτός!
Υγ. Στον Άγιο Ανδρέα, βοήθησα πολύ, ξανάνοιωσα, θυμήθηκα το χωριό μου, πόσο συμμετείχα, όταν ήμουνα παιδί.
3 σχόλια:
Φέρνω εδώ....
http://tamenoblog.blogspot.gr/2015/03/blog-post_38.html
για να γράψω την συνέχεια.
Πήγε 5 και όμως η ώρα, μέχρι να ξεκλειδώσω και να ξανακλειδώσω "ανέγγιχτες" αναρτήσεις, θα πρέπει να είμαι πολύ σύντομη...
θα προσπαθήσω, τουλάχιστον να γράψω για το κόκκινο μπουμπουκάκι, το τριανταφυλλάκι... που είχα "δει" να κρατάει η Παναγία, την προηγούμενη φορά.
Είχε υπερβολικά πολύ κόσμο η εκκλησία. Άναψα κεράκι και ανέβηκα κατευθείαν στον γυναικωνίτη.
Κι εκεί πολλές γυναίκες και παιδάκια.
Όρθια και δεν έβλεπες, μόνο άκουγες.
...Κάποια στιγμή βρέθηκα κάτω απ' την αγιογραφία της Αγίας Κασσιανής που η σελίδα στο χέρι της έγραφε:
"Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα γυνή".
¨ολο δικό μου το μήνυμα και μεγαλύτερή μου αμαρτία, το ίντερνετ! Τί άλλο;
...Κι ύστερα, όταν ο κόσμος αραίωσε κι εγώ θα έμενα, ρώτησα τους: επιτρόπους, την νεοκόρο και τον ιερέα, αν μπορώ να ξαναδώ και να χαιρετήσω την εικόνα της Παναγίας, των Χαιρετισμών και εξήγησα "γιατί".
δεν ήταν εύκολο να θυμηθεί κανένας, ποια ακριβώς ήταν.
Η νεοκόρος είπε, πως, ίσως να την είχαν φέρει απ' το Άγιον Όρος, οπότε, ίσως αυτό να εξηγούσε ότι, ότι "είδα", είδα!
Ο ιερέας είπε άλλη, μού έδειξαν δύο, απέκλεισα την μία, ίσως ήταν η άλλη την οποία και ξαναπροσκύνησα.
Ούτε ο ιερέας ξέρει εικόνα ή έχει δει με τριανταφυλλάκι, "ίσως", είπε, "κι άλλη μια κυρία μάς είπε, πως είδε ανοιχτά τα μάτια του Αγίου Νεκταρίου"!
"Ποια μάτια...;" ρώτησα. Μόνο; Εδώ και 3 χρόνια, όλη η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου "παραμιλάει"... τόσο που την αποφεύγω, γιατί δεν το ελέγχω και τρομάζω.
Δεν με ρώτησε περισσότερα, τί να του πρωτοέλεγα. Άλλωστε, επείγε ο στολισμός του Επιταφίου.
Στην αρχή ανακοίνωσε πως η εκκλησία θα έμενε όλη νύχτα ανοιχτή, οπότε, τηλ. στην οικογένεια κ.λ.π.
ξανά μετά και ξανά ύστερα.
Κι έφυγε ο κόσμος, κι έμειναν λίγες γυναίκες και περίμεναν, να έρθει το συνεργείο, να φέρει τα λουλούδια και να στολίσει τον επιτάφιο, γιατί είναι νέο το έπιπλο και πολύ σκαλιστό και πολύ δύσκολο.
Ας είναι. Την πικρία και το παράπονό τους που δεν συμμετείχαν, μετά το κατάλαβα, δεν είναι τώρα το θέμα μου.
Προείχε το άλλο ΣΟΚ, μόλις είδα τα λουλούδια...
Πολύ κόκκινο μπουμπούκι τριαντάφυλλο, πολύ σύμπτωση...
Πέτυχα τον ιερέα πάνω στην σκάλα, στεριώναν καλά τον Σταυρό απαλλάσσωντάς τον απ' τα πολλά στεφάνια (ένα, είχε τρελαθεί από νωρίς να γυρίζει!!! σταμάταγε, ξεκίναγε...)
τρίτο κάρφωμα πέτυχα, τα δυο ήταν με σφυριά, άγρια και εν ώρα λειτουργίας, ανατρίχιασα:
"Πάτερ μου, συγγνώμη... Είμαι συγκλονισμένη. Ο επιτάφιός μας είναι γεμάτος κόκκινα μπουμπούκια!...."
Κοίταξε κάτω ο Ιερέας, τα είδε, έσκυψε προς το μέρος μου για δευτερόλεπτα και συνεχίζοντας το ξαλάφρωμα των στεφανιών στα χέρια του Χριστού, μού είπε:
"Τί να σου πω; Αν είσαι τόσο άξια... μπράβο σου!"
.......
Ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Δεν ήξερα που να κρυφτώ.
Δεν το είχα δει, ποτέ μου έτσι!
Δεν μαρτυρούσα τις "εικόνες" μου γι' αυτό, ίσα ίσα που ντρεπόμουνα που μού συμβαίνει αυτό, κι όχι να τό 'χω για υπερηφάνεια...
Πιο ανάξια και "άρρωστη" δεν ένιωσα, ποτέ.
Βγήκα... να συνέλθω. Χρειαζόταν "δύναμη" να ξαναμπώ, να μην φύγω, ενώ θα έμενα κι ο γιος μου θα 'ρχόταν να με πάρει.
Κι εκεί που θα ξαναέμπαινα, με έφτασε το μαντάτο.
Ο ιερέας είπε στις γυναίκες:
"Μόλις τελειώσει ο στολισμός, χαιρετείστε, η εκκλησιά θα κλείσει".
Ξαναβγήκα, να ειδοποιήσω τον γιο, να έρθει να με πάρει.
Είδα όμως, τον νεότερο ιερέα να έρχεται στην εκκλησία, κι είπα μέσα μου, "ίσως, να μην κλείσει"!Ξαναμπήκα να χαιρετήσω και να φύγω. Το συνεργείο στόλιζε, δεν ήταν εύκολο, ούτε και γι' αυτό, κι ας ήταν έτοιμα τα μπουκετάκια, ήθελαν τον χρόνο τους, οι γυναίκες κάθονταν, δυο μαδούσαν ροδοπέταλα, ρώτησα διστακτικά:
"Είμαι άξια να μαδήσω κι εγώ, ένα λουλουδάκι;"
"Μα, τί κουβέντα είναι αυτή; Και βέβαια! Εδώ, δεν έχει άξιες και ανάξιες! Όποια αισθάνεται, συμμετέχει...!"
Μάδησα μια καμελίτσα και η ψυχή μου έκλαιγε...
για την αξιοσύνη...
Έφευγα και η χρυσή καρδούλα στο χεράκι της άλλης εικόνας της Παναγίας, φαίνεται λίγο, ακόμα και στην φώτο μου!
Έφευγα, ενώ έμαθα πως η εκκλησία θα έμενε ανοιχτή, κι αυτό, γιατί το ανέλαβε η κυρία Ανθούλα και άλλες φίλες της.
Γερά θεμέλια οι κυρές Ανθούλες, για τα θεμέλια, κάθε εκκλησιάς και γειτονιάς!
Τις αγκάλιασα τις γυναίκες! Ανέλαβα ν' ανάψω εγώ τα κεράκια τους στον Άγιο Ανδρέα, που εκείνες δεν θα πήγαιναν, γιατί έπρεπε να μείνουν εκεί, να φυλάνε τα Ιερά και τα Όσια!
Πριν φύγω, ήρθε στην παρέα μας ο ιερέας, ο οποίος εξήγησε τις δυσκολίες που περνάει, συν, του ότι έπρεπε να κοιμηθεί.
Είχε δίκιο, το είπα κι εκεί.
Υποβαθμισμένη η γειτονιά, αναγκάζονται να τηρούν αυστηρούς κανόνες και οι ιερείς!
Αν όμως υπάρχουν πολλές κυρές Ανθούλες, όλα γίνονται πιο "ανοιχτά" στην πίστη μας!
Έφυγα χαρούμενη και ικανοποιημένη πια, από κει και νιώθοντας ευχαριστημένο τον Άγιο Νεκτάριο που έμεινε ανοιχτός!
Υγ. Στον Άγιο Ανδρέα, βοήθησα πολύ, ξανάνοιωσα, θυμήθηκα το χωριό μου, πόσο συμμετείχα, όταν ήμουνα παιδί.
Αυτά και βιαστικά, γιατί πήγε 6!
Δημοσίευση σχολίου