"Όσο κι αν το καθυστερήσεις, θα με επιλέξεις."

Ώρα 10 και 32, βράδυ Τρίτης.
Χριστέ μου, μια και η νύχτα με οδήγησε άπόψε, εδώ, δώς μου την θεία φώτιση, να ανταπεξέλθω σ' αυτή την ανάρτηση, με τις σωτές λέξεις κι όσο πιο λίγες γίνεται...

Φωτογραφίες και βίντεο εκείνης της ημέρας, έχω εδώ κι εδώ.
Θα ξεκινήσω στο πρόχειρο και μετά, θα την επικολλήσω εδώ.

****
Ήταν Αύγουστος και ήμασταν διακοπές στην Ζαγορά, Πηλίου, στην πατρίδα μου.
Ήταν παραμονή του Σωτήρος 5 Αυγούστου που άκουγα τις καμπάνες της αγρυπνίας του Ιερού Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος από μακριά, το μυαλό μου ήταν εκεί, μα το κορμί μου βρισκόταν στην παρέα που περιφερόταν στην αυλή μου, κόβοντας σαλάτες, ετοιμάζοντας μεζέδες, να περιποιηθώ, όσο γίνεται, ώς γυναίκα και νοικοκυρά, τους τριγύρω άντρες.
Η αγρυπνία τελείωσε, το πανηγύρι άρχισε, γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια έφταναν στ' αυτιά μου.
Νοερά, ήμουνα εκεί.
Ζήτησα απ' τους άντρες, ένας δεν βρέθηκε να με πάει, ούτε να με συνοδεύσει.
.... "Δεν πειράζει, αντέχω", είπα μέσα μου. "Αύριο..."

Ο άντρας μου κοιμήθηκε νωρίς, μαθημένος απ' τα δύσκολα ωράρια της δουλειάς του, εγώ κέρναγα νερό στα λουλούδια της τελικά, μοναχικής αυλής, γιατί μόνη της μένει, περιμένοντας...

Οι μουσικές έφταναν, η ψυχή χόρευε σέρνοντας πρώτη τον χορό, εκεί, κάπου στα 17, όταν της πήρε το μαντήλι η ψυχή μιας 55άρας που της είπε: "Κοιμήσου τώρα, αρκετά χόρεψες".

...Κι εκείνη, η 55άρα... άφησε το μαντήλι στην αυλή, έκλεισε την πόρτα, η φωνή "φάντασμα" έμπαινε κι απ' την πόρτα, κι εκείνη που ήμουνα εγώ, μαζί και οι δυο, ένα γίναμε, έκανα πως δεν άκουγα.

Έτοιμη για ύπνο. Το φως του καντηλιού φώτιζε όλο το δωμάτιο, οι εικόνες σιωπηλές, με κοίταζαν στα μάτια, μια μικρή εικονίτσα, επέμενε...

"Χριστέ μου, τόση μεγάλη η ματιά σου, σε μια τόση δα, εικονίτσα...!"
Το χέρι έκανε την κίνηση να την πάρει, να την βάλει κάτω απ' το μαξιλάρι, μαζί με του Αγίου Εφραίμ.

Ψέματα, δεν την έκανε, καν. Πριν λειτουργήσει ο μυς, η σκέψη βγήκε πρώτη:
"Χριστέ μου... ποιος τολμάει Εσένα, να Σε βάλει στο μαξιλάρι του;..."

Τότε το χέρι την πήρε απ' την θέση της, την ασπάστηκα, την ξαναέβαλα στην θέση της, έκανα τον Σταυρό μου και προσπάθησα να κοιμηθώ.

Δύσκολος ο ύπνος με τόσο Φως, τόσο πανηγύρι και τόσο παράπονο...

Ήδη, η 6 Αυγούστου είχε αρχίσει να ξημερώνει.

Τριζόνια, γκλιν γκλον (μουσικά κρεμαστά) τζιτζίκια, είχαν βαλθεί να μεγαλώσουν την αυπνία μου.

.... Όσο κοιμήθηκα τελικά, ήταν αχνό, το όνειρο όμως, με τίναξε πάνω, σαν ελατήριο.

Μια οθόνη υπολογιστού έγραφε λέξεις κι εγώ τις διάβαζα:

"Όσο κι αν το καθυστερήσεις, θα με επιλέξεις."

... Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να μεταφράσω, να καταλάβω.

Νύχτα ήταν ακόμα, όταν βγήκα στην αυλή.

Τριζόνια, γκλιν γκλον, τζιτζίκια και η καμπάνα του Σωτήρος, ξανά και ξανά, πότε λυπημένα, πότε χαρούμενα.
Το πανηγύρι ήδη είχε τελειώσει, εγώ είχα κοιμηθεί και ήδη, ξυπνήσει.
Τραβούσα βιντεάκια, κράταγα στιγμές.
Με μπέρδευε η καμπάνα, ώσπου έμαθα ότι χτύπαγε γιατί Έφυγε η κυρία Βασιλική.
Έκανα όσες δουλειές γινόταν, αθόρυβα, μέχρι να ξυπνήσει ο άντρας μου.
Ήταν σε διακοπές, τις είχε ανάγκη, προείχε η δική του ξεκούραση και μετά τα θέλω τα δικά μου.
Ήδη, τις προηγούμενες μέρες είχα τρέξει σε εξωκκλήσια, αγρυπνίες, εκδηλώσεις, τον είχα κουράσει, ειδικά με τα Χριστιανικά μου, που δεν ξέρω πως, μετά τον άθεη πολιτική μας σκηνή, όλο και ενοχλείται... όλο και μού "φωνάζει" πως είναι Άθεος! (Τον ξέρω 35 χρόνια, δεν είναι! Θα τού περάσει... Οι άθεοι δεν είναι έτσι! Διαολάκος είναι, βρήκε έδαφος... τον σταυρώνω συχνά και προσεύχομαι γι' αυτόν, είμαι αισόδοξη, θα του περάσει...)

Ξύπνησε κάποια στιγμή. Το σπίτι τσίρκο. Στίβα ο νεροχύτης, προείχε. Βάλθηκα να πλένω πιάτα.
Η καμπάνα χτυπούσε, το όνειρο το είχα ξεχάσει, ότι κι αν έλεγε, ότι κι αν εννοούσε.
Η ώρα πήγε 9, πήγε 10, πήγε 10 μισή, 11 παρά, έκανα δουλειές, κατέγραφα και ψαλμωδίες που έρχονταν απ' τα μεγάφωνα.
"Πάει και φέτος, Χριστέ μου, δεν ήρθα! Σ' χώρα με!" έλεγα από μέσα μου.

Ο άντρας μου είχε κέφια για δουλειές, ίσως και νεύρα (ο διαβολάκος φέρνει εμπόδια)  σκούπισε με την ηλεκτρική σκούπα, όλη την οικοδομή!
Ο θόρυβός της έχει καταγραφεί σε πολλά βιντεάκια μου που τα κράτησα κλειστά.

Θα κόντευε 11;
Ποιος κοίταζε ρολόι;
"Καίτη, δεν πάμε για μπάνιο τώρα, να κερδίσουμε την μέρα; Τις δουλειές τις κάναμε."
Ναι, όλα στην τρίχα! Ποτέ, ξανά, έτσι!
Πήρα την τσάντα θαλάσσης, όπως ήταν.
Ούτε που μ' ένοιαζε, αν είχε μέσα μαγιό.
Απ' τον καλόγηρο κρεμόταν στραβά μια δαντελένια λευκή μακριά μπλούζα.
Την τράβηξα και την έβαλα στην τσάντα, αφού είδα πως ήμουνα ντυμένη, πρόχειρα...
Καφέ κολάν, μωβ κοντό μπλουζάκι, μπορεί και να χρειαστεί.

Σαν υπνωτισμένη μπήκα στο αυτοκίνητο. Ξεκινήσαμε.
Χαρούμενος εκείνος, λες κι είχα γυρίσει από κηδεία, εγώ!

Κατεβαίναμε τον χωματόδρομο ώσπου άρχισαν να χτυπούν σαν τρελές οι καμπάνες του Σωτήρος, πάλι!

Μα... κοντεύει μεσημέρι! Ακόμα, ανοιχτή είναι η εκκλησιά!σκέφτηκα.

"Σταμάτα! Στρίψε αριστερά! Θα με πας στην Σωτήρα, ν' ανάψω ένα κεράκι! Έστω κι έτσι, προλαβαίνω! Δε θ' αργήσω!"

Έστριψε. Δεν έκανε "κιχ"! Το είχα απαιτήσει. Άλλωστε, τί του είχα ζητήσει;

Φόρεσα το άσπρο μακρύ δαντελένιο μπλουζάκι΄, πάνω απ' τα θαλάσσης. Ήμουνα σαν το χαζό  του χωριού... Ούτε που μ' ένοιαζε.

Έφτασα εκεί, ο άντρας μου περίμενε στ' αυτοκίνητο.

"Δεν θ' αργήσω", είπα, μα δεν κατάλαβα πως αθέτησα τον λόγο μου!

Όλο το χωριό, εκεί, ντυμένοι με τα καλά τους!
Αγκαλιές, φιλιά, συγκινήσεις γενικές και αόριστες, παρόντος και παρελθόντος, χαιρετώντας εικόνες και ανθρώπους, προχώραγα... μπροστά.

Ώσπου, κατάλαβα πως από αγκαλιά σε αγκαλιά, έφτασα στην ουρά στο:
"Τα Άγια των Αγίων, ποσέλθωμεν!"

Έμεινα. Τέτοια ώρα η Θεία Κοινωνία; Κι εγώ στην σειρά;
Δεν ήμουνα έτοιμη... ή ήμουνα;
Αναρρωτήθηκα τι είχα φάει την προηγούμενη, την παραπροηγούμενη, τι είχα πει, τι είχα κάνει, τι είχα σκεφτεί.
Κοντοστάθηκα, γιατί σε μια εικόνα μου φάνηκε πως είδα ένα Άγιο Χέρι, που έκανε: ΣΤΟΠ.

Έπιασα στασίδι, ήμουνα και κοντά, είδα ότι πίσω μου ήταν μια μαμά μ' ένα μωρό στην αγκαλιά κι ένα στο χέρι.
Μαζεύτηκα κι άλλο, να περάσουν οι αθώες ψυχές!
Σχεδόν, συμπυκνώθηκα.

...Αμέσως, είδα το Άγιο Χέρι της εικόνας, να μού δείχνει: "Προχώρα"....
Μου έχει ξανασυμβεί...
Δεν ήταν κανένας στην ουρά.
Σαν υπνωτισμένη, προχώρησα.
Ήθελα τον Χριστό, μέσα μου, είχα ανάγκη απ' τον Χριστό, μέσω της Θείας Κοινωνίας, κι αν δεν ήμουνα έτοιμη όπως έπρεπε, ας συγχώραγε κι αυτή την αμαρτία μου, σκέφτηκα.

Κοντά στο Άγιο Δισκοπότηρο, κατάλαβα, πως όχι μόνο περίμενε πλήθος κόσμου να κοινωνήσει, αλλά μας χώριζαν και σε δυο σειρές!

Εγώ, ήμουνα ήδη εκεί, και να νικούσε η λογική, στο να φύγω, ήταν πολύ αργά για να το κάνω.

Κοινώνησα και δεν "ξαναζεστάθηκα" ποτέ, ξανά, τόσο!

Πετούσα από χαρά.
Αγκάλιαζα κόσμο, μίλαγα, όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε, κάπως έτσι.

Χαμένη στα χαμένα, η Σταχτοπούτα κατάλαβε πως θ' αργούσε πολύ, έπρεπε να φύγει. Ένα εγγονάκι φίλης, "έκλεψε" άρτο νωρίτερα, χάρη της γιαγιάς, για την φίλη που βιαζόταν, η φωτογραφική μηχανή "μάζευε" ότι μπορούσε, ενώ τα πόδια έτρεχαν...

Πανηγύρι δεν είχε δεύτερη βραδιά.
Η Θεία Λειτουργία άργησε εκείνη την μέρα, πολύ, να τελειώσει, σίγουρα, αν και ο άντρας μου, μού τα έψαλε για την καθυστέρηση, εγώ ήμουνα ήδη, πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη! Το όποιο του ξέσπασμα, ούτε που μ' άγγιζε.
Είχα πια, "όπλα"!

Όχι μόνο είχα προλάβει, είχα διανύσει χιλιόμετρα Προσευχής, έφτασα ως την Θεία Κοινωνία!...

Τα μεγάλα κεράκια θα έκαιγαν όλη μέρα, για όλους μας, γλύκαναν και τον άντρα μου και περάσαμε μετά, μια πολύ όμορφη μέρα στην θάλασσα.

Όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι στην τσάντα ήταν ένα άγραφο ημερολόγιο, ξεκίνησα κάποια στιγμή να γράψω.

Μου βγήκε, να γράψω πρώτα τον τίτλο, πράγμα που δεν το κάνω ποτέ. (συνήθως το γεμίζω και ενδιάμεσα, γράφω κατεβατό τίτλων στην αρχή, με ημερομηνίες)
(δεύτερη παρένθεση και αγχώθηκα, μόλις είδα την ώρα! Πήγε 12:02! Χριστέ μου! Πόσα έγραψα πάλι; Τώρα; Τί θα κόψω; Τί κόβεται; Πόσα ακόμα, δεν έγραψα;! Πόσα;)

Εν ολίγοις, έγραψα τα λόγια του ονείρου:

"Όσο κι αν το καθυστερήσεις, θα με επιλέξεις."

Τότε και μόνο τότε, κατάλαβα ΠΟΙΟΣ μού έγραφε αυτά τα λόγια, αφού είδα πως εξελίχτηκε η μέρα μου και ποτέ μα ποτέ, δεν έγραψα ΠΟΤΕ, τίποτα, παρακάτω.

Είναι το μόνο μου ημερολόγιο, μόνο με ΤΙΤΛΟ και άσπρες γραμμές. (από μένα, εννοώ, γιατί τυπογραφικά είναι ατζέτα του 2014).

Τότε κατάλαβα, πως και τ' "ΆΛΛΟ"  τ' όνειρο με τον Χριστό, πολύ παλιότερο και ίσως και για πάντα άγραφο, ήταν αληθινό, και δεν πρέπει να αποκρύψω, τουλάχιστον, το δεύτερο.

Αν είμαστε ταπεινοί, υπερήφανοι, μετριόφρονες, καλοί, κακοί και πόσο, Εκείνος, τουλάχιστον, το ξέρει!

Ανάσα και βγήκε ένα κείμενο.
Διορθώσεις, αδυνατώ τώρα.
Μεγάλη η συναισθηματική φόρτιση, Καληνύχτα.
Αύριο, δηλαδή σήμερα.
Εκεί που ο χρόνος τρέχει, κι όπου η ζωή θέλει σε σταματά, για να σε "ξυπνήσει".
Ενημέρωση 12:15 π.μ.

***
12:32 Κι "αδυνατώ", μην ξαναπείς....
Ευχαριστώ, Χριστέ, για το κείμενο! Βάση δυνατοτήτων, βάση του τρόπου που γράφω, απευθείας και στον αέρα, είναι στα μέτρα μου, κυρίως νιώθω, πως δεν Σε προσβάλλει!

Παρέλειψα όμως, κάτι πολύ δυνατότερο και πρωτοφανές για μένα.
Τόσο που ανρωτήθηκα, αν πάω καλά, τότε...
Κράτησε πολλές μέρες, δεν το είπα σε κανέναν.
Μόνον απόψε στον γιο μου, που ήταν αφορμή, να το θυμηθώ έντονα και να το γράψω.
Για τουλάχιστον τρεις μέρες, το μυαλό μου άκουγε ψαλμωδίες, λες κι ανοίξαν οι ουρανοί, σαν της παραμονής.
Ότι εξωτερικός ήχος ακουγόταν από τριζόνια, γκλιν, γκλον και τζιτζίκια, όλα είχαν τον σκοπό Αυτής της Ιερής ψαλμωδίας... ειδικά την νύχτα που η ησυχία ήταν απόλυτη από θορύβους ανθρώπων.
Νομίζω τον έχω και σε βιντεάκι, Αυτόν τον Ϋμνο, απ' τα μεγάφωνα του τότε.
Δεν είμαι πιστή βγαλμένη απ' την συχνότητά μου στην Εκκλησία, αλλά απ' την ίδια την ζωή, γι' αυτό δεν ξέρω κι από ύμνους.
Είμαι κάτω της βάσης... δεν καμαρώνω γι' αυτό, ίσα ίσα, ντρέπομαι...

Το πρωτόγνωρο αυτό "φαινόμενο" κράτησε για μέρες, ίσως και ώς Της Παναγίας, που εκείνη την μέρα, ένα άλλο ολοζώντανο όνειρο, από νεκρούς και ζωντανούς ανθρώπους... έσβησε τους "ήχους".

Πολύ τιμητικό, μεν, όνειρο για μένα, εκκρεμούν όμως λύσεις...
Είθε η βραδιά απόψε, να τις φέρει!
Έχω ευθύνη. 12:45

Ξέρω. Η Ιατρική θα έδινε χαπάκια...
Γνωστή η μέθοδος, στην εποχή μας. 12:52

Έτσι συνέβησαν. (τελεία) 1:16 (με τις διορθώσεις)