Άγιος Κωνσταντίνος Βόλου

Άγιος Κωνσταντίνος Βόλου

(συνέχεια ημερολογίου 19/9/12)

Προχώρησα φωτογραφίζοντας, έτσι όπως συνηθίζω εγώ, για να δω μετά, ότι δεν προλάβαινε να συγκρατήσει η ματιά μου και ο φακός, πάντα, ξέρει καλύτερα!

Κοίταξα τον ήλιο, έλαμπε!

Είδα που σταμάταγαν οι ράγες, απ' το τρενάκι του Πηλίου.

Πολλά θυμήθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου σε σχέση με τα τραίνα και τα τρένα της ζωής.

Θα σταμάταγα.... έτσι κι αλλιώς!

Πλησίασα, μια ομάδα σπουργιτιών πέταξε παρέκει....
λίγα κράτησε η μηχανή μου,
μπήκα, άναψα το κεράκι μου, μα κάτι μ' έτρωγε...

Κάτι είχα ακούσει, αφού βρέθηκα Εκεί, ήθελα να ρωτήσω!

Κανένας μέσα στην εκκλησία. Απόλυτη ησυχία.

Μόνη μου;

Κανένας; Μόνο Άγιοι;

Κοίταζα τις Αγιογραφίες στα πεταχτά, έτοιμη να φύγω, μια και βιαζόμουνα κιόλας!

Πριν βγω, αισθάνθηκα μια γυναίκα να κάθεται πίσω απ' τα κεριά.

Βεβαιώθηκα, πλησίασα.

"Συγγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι;"

"Ναι. Τι θέλετε;"

"Να, έμαθα πως εδώ εξομολογεί ένας παππούλης, Κωνσταντίνος νομίζω λέγεται, έμαθα ότι είναι πολύ καλός, ότι έρχονται απ' όλη την Ελλάδα για να εξομολογηθούν σ' αυτόν, έμαθα πως πρέπει να κλείσεις ραντεβού και μια και πέρασα, ήθελα να ρωτήσω..." της είπα.

Την είδα να σηκώνεται και φαντάστηκα πως ή θα μου έδινε κάποιον αριθμό τηλεφώνου να πάρω άλλη μέρα ή ότι θα άνοιγε κάποια ατζέτα.

"Είναι επάνω! Πήγαινε τώρα! Δεν έχει κόσμο! Ήρθε για λίγο!" μου έλεγε εκείνη χαρούμενη.

"Μα...."

Μαμάκια.

"Μα...."

"Τι; Θέλεις άλλη μέρα; Μα, αφού είναι πάνω!"

"Μα...." Κοίταζα και την πλευρά του "πάνω", εν τω μεταξύ. Καιρό το σκεφτόμουνα και να που μου προσφέροταν στο πιάτο!

"Ξέρετε... Δεν είμαι έτοιμη. Περαστική ήμουνα. Είδα πόρτα ανοιχτή και μπήκα.... Πρέπει να προλάβω να πάω και στο Νοσοκομείο, κ.λ.π. Έχω όμως στο πρόγραμμα κάποια στιγμή να εξομολογηθώ."

"Δεν πειράζει! Άλλη φορά!" μου είπε κάπως απογοητευμένη η κυρία.

Τότε... κοίταξα μια το "πάνω", μια την εξώπορτα, τα πόδια μου έστριψαν αλλού, δεν την έβλεπα πια, η φωνή μου έλεγε: "πάω", στ' αυτιά μου έφτανε η δική της φωνή: "πίσω απ' τον γυναικείο γυναικωνίτη, πάνω στην σκάλα, η πόρτα που θα βρεις.... "

Δεν άκουγα τίποτα, είχα "φύγει" ήδη, προ πολλού.

Κι εκείνη η σκάλα, έλαμπε με πολύχρωμα χρώματα!

Δεν ήξερα που να πατίσω, μη χαλάσω τις ζωγραφιές του Ήλιου!

Δεν τόλμησα να φωτογραφίσω.

Μία κυνηγημένη, κουνημένη, χίλιες λέξεις!

Όλη η χαρά και η θολούρα μου μαζί!

Τι θα του έλεγα;

(Η εξομολόγηση θα είναι θέμα νέας ανάρτησης, γιατί γράφω απευθείας, μαγειρεύω βιντεάκια απευθείας, να μπορέσω να τα πω τα γεγονότα με τη σειρά μεν, αλλά....)

****

...Μετά, κατέβηκα κλαμμένη, μα χαρούμενη μαζί!
Έβγαλα μερικές φωτογραφίες, κυρίως την σκάλα, μα είχε περάσει η ώρα, ο ήλιος ανέβαινε πιο ψηλά, κι έκανε μάλιστα και άνετο χώρο να πατίσω, στριμώχνωντας τις εξαίσιες ζωγραφιές  του στους τοίχους...

Η νεοκόρος με περίμενε όλο αγωνία.

"Τι έγινε; Τον είδες;"

"Μόνο τον είδα; Το φως το αληθινό, είδα! Είναι πολύ καλός! Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ!" της έλεγα, όταν είδα τον παππούλη πίσω μου.

Είχε ήδη κατέβει να φύγει.

"Παππούλη, να σας ρωτήσω κάτι; Μετά απ' την έστω, μικρή εξομολόγηση, κάνει να κοινωνήσω την Κυριακή;"

"Εσύ; Με την ευχή μου, παιδί μου!"

"Παππούλη, εγώ έτσι κι αλλιώς, είμαι παιδί του χαλβά! Μπορεί να περάσει βδομάδα και να τρώω μόνο χαλβά! Μ' αρέσει, με χορταίνει και με γλυκαίνει, είναι η καλύτερη δίαιτα τελικά, γι' αυτό και έχω χάσει τόσα κιλά.... " κ.λ.π" του εξηγούσα, γιατί δεν ήθελα να του χρεώσω και αμαρτία ότι τις προηγούμενες μέρες είχα φάει τα αρνάκια όλου του κόσμου.

Η νεοκόρος, μόλις άκουσε ότι έχασα κιλά, τσίμπησε και ρώταγε να μάθει.

Της εξήγησα πως κάποια προβλήματα υγείας βοήθησαν σ' αυτό, συμπλήρωσε κι ο παππούλης και την είδα να απογοητεύεται.

"Δεν πειράζει! Κράτα εσύ τα κιλά σου, κι έχε γερή την υγεία σου!" της είπα. "Ότι καλύτερο!"

Είδε κι εκείνη ότι είναι πράγματι καλύτερο και ξαναβρήκε το κέφι της.

...Μετά, μη αντέχοντας την χαρά στο "Ναι" του παππούλη, αφού τον χειροφίλησα τον ρώτησα:
"Μπορώ και να σας φιλήσω; Γιατί, πέρα από Ιερέας και Εξομολόγος, δεν παύετε να είστε και πολύ καλός Άνθρωπος!"

Μ' άφησε! Το φίλησα και στα δυο μάγουλα! (Δεν ξέρω γιατί αυτό με "γέμισε" πιο πολύ!)

Μετά, τους χαιρέτησα και βγήκα.

Χαρούμενη και συγκινημένη μαζί.

Συν βιαστική.

Είχα ξεχάσει τα ρολόγια, κι εκείνη τη στιγμή που έστριψα στην πίσω πλευρά του Ναού, από κει που θα είχα κόψει δρόμο και χρόνο.... άκουσα τους χτύπους του ρολογιού, μόλις ακριβώς φωτογράφησα την Παναγιά μας!

Ταράχτηκα.

Σα να είχε ακούσει το ρολόι κάποιες σκέψεις μου, κι εκείνη μαζί!

Πάτησα αμέσως το κουμπί του βίντεο. Να κρατήσω τον ήχο, να κρατήσω τις στιγμές.

Το ρολόι σταμάτησε.

Κοίταξα πέρα.

Ο παππούλης έφευγε. Ζουμ δεν προλάβαινα να κάνω στην μηχανή.

Κι εκείνος είχε αργήσει και τον είχα καθυστερήσει εγώ!

Μετά, έφυγα με τα πόδια να περπατάνε και να μην περπατάνε, ώσπου ρώτησα μια κυρία που έκανε τραμπάλα (νομίζω) ένα παιδάκι.

"Είναι πολύ μακριά το Νοσοκομείο από δω ή να βγω από πάνω στη στάση να πάρω το λεωφορείο;" τη ρώτησα.

"Αν κάνετε λίγο πιο γρήγορο το βάδισμά σας, σε δέκα λεπτά θα είστε εκεί! Αν πάτε μάλιστα και από κάτω, θα απολαύσετε ωραία θέα!"

και εννοούσε την θάλασσά μας, λες και δεν ήμουνα από δω....

Τι να εξηγήσω όμως;

Βιαζόμουνα.

Και περπάταγα, ώσπου έφτασα στο Εκκλησάκι του Νοσοκομείου την Αγία Τριάδα.

Να 'το, έφτασα, κι είναι και η πόρτα του ανοιχτή!!!

Υγ. (Επειδή γράφω κατευθείαν, συγγνώμη για τα λάθη ορθογραφίας και σύνταξης. Εκείνο που μ' ενδιαφέρει είναι να μη μου ξεφύγει η "ουσία").