...Κάπου ΕΚΕΙ (σ' αυτή την ανάρτηση), έστω ότι υπάρχει ένας πρόλογος, που θα με βοηθήσει να συνεχίσω, να γράψω τις στιγμές μου, παρακάτω... έως και πολύ Παραπάνω, ίσως!
Πήρα το καλντερίμι, έφτασα.
Άγιος Τριαντάφυλλος, Σχολείο Ρήγα Φεραίου, Άγιος Ιωάννης, δρόμος για Χορευτό, ΣΤΟΠ, δεν πάνε τα πόδια, ώρα για τους νεκρούς μου!
Ένα κεράκι στην μάννα, στον αδελφό, από κοντά ή νοητά και για άλλους, συν δυο τρεία μνήματα... που κάθε φορά προλαβαίνω, ανάλογα, αν έχω και κεριά.
Πάντα κυνηγημένη. Έστω για λίγο, ένα "παρόν" εκεί, πάντα για την μάννα, κι ας πέρασαν 24 χρόνια.
Πέρασε ο Παναγιώτης με τ' αγροτικό. Κάτι θα κολλούσε, ναι, τον Σταυρό της δικής του μάννας.
Εγώ άναβα το καντηλάκι του Αγίου Ιωάννη.
"Θα περιμένεις να πάρεις κι εμένα, να μην ανεβαίνω με τα πόδια τον ανήφορο και είμαι πτώμα;"
"Ναι", είπε το παιδί και περίμενε...
...Μετά, δεν ξέρω τι έγινε...
Ένα "κλικ" και ήθελα να μείνω.
Ο ήλιος με τύφλωνε, τα πουλιά κελαηδούσαν, οι νεκροί έκαναν απόλυτη ησυχία, ψυχή ανθρώπινη δεν κυκλοφορούσε στο Νεκροταφείο, ήθελα να μείνω μόνη μου, να δω καλύτερα τους νεκρούς μου...
"Παναγιώτη, φύγε. Κάποιον θα βρω να ανέβω. Θα μείνω, είναι ευκαιρία, να δω όλα τα μνήματα. Θέλω να δω φωτογραφίες, να δω ποιοι Έφυγαν, και γιατί νιώθω μεταξύ αγνώστων, όταν κυκλοφορώ στο χωριό. Μού λείπουν άνθρωποι, που μόνο μια φωτογραφία θα μού τους θυμίσει".
Κάτι τέτοια είπα και έμεινα.
Πόσο;
Πάνω από δυο ώρες.
Και γύρισα και με τα πόδια.
Ήθελα χρόνο, να προσαρμοστώ με την πραγματικότητα, με το εδώ που έγινε εκεί, πάλι μακριά του είμαι.
Οι στιγμές που έζησα ήταν συγκλονιστικές.
Οι γνωστοί - αγαπημένοι μου, μάλιστα, ζητούσαν!...
Απίστευτα πράγματα, μεταφυσικά, "κάτι" έλεγαν, όλοι οι γνωστοί μου!
Από μνήματα που ήμουνα περαστική ή σκόνταψα ή πιάστηκε η τσάντα ή κάτι άλλο έγινε!
Όταν είδα πως ήταν ατελείωτα και πολύ ψυχοφθόρο, σκέφτηκα και τις φωτογραφίες...
Έτσι θα τα έβλεπα σπίτι, ένα ένα...
Ποιος να τα δει, πάλι;
Αντέχεται;
Ο Άλλος Τόπος!
Εκεί που "αποθηκεύεται" το ρούχο μας, το φθαρτό σώμα μας...
Κι όμως, ήταν όλες οι Ψυχές, ΕΚΕΙ, ολοζώντανες!
Έδιναν μηνύματα για "κάτι" που υπάρχει παραπέρα, παραπάνω...
Η προσευχή μου ήταν, πρώτον, να μην βρέξει και δεύτερον, να μην έρθει κανένας και διακόψει αυτό το συγκλονιστικό που ζούσα.
Τρεις ανθρώπους είδα. Τον Παναγιώτη, πριν πάω, μια κοπέλα που μού δάνεισε σκούπα, κι έναν πολύ λυπημένο άντρα που τον ρώτησα αν είναι πουλί αυτό που ακούγεται, το λένε (ξέχασα! αυτό που τρυπάει το ξύλο, αυτό που με φόβισε - ακούγεται στο βίντεο) και διαπιστώσαμε κι οι δυο, ότι πηγαίναμε στο ίδιο μνήμα...
Εγώ είχα "κλέψει" απ' αλλού, τα κρατούσα, για ν' ανάψω το καντηλάκι που με είχε σοκάρει.
Δεν είχα δει την κρυψώνα ή ντουλαπάκι που είχε.
"Όλα γίνονται για κάποιον σκοπό, καταλήξαμε" και συμφωνήσαμε πως η αγαπημένη Ψυχή, "κάτι" ήθελε να πει.
Τί να λέω;
Παρασκευή βράδυ, είχε Ανάσταση το Νεκροταφείο! Έκλεβα απ' το ένα μνήμα, ότι έλειπε στο άλλο και άναβα.
Ελπίζω να μην είναι αμαρτία και να με σ'χωρέσουν οι συγγενείς!
Μα, έτσι δεν κάναμε και στην ζωή;
Ο ένας έδινε στον άλλον, ότι δεν είχε την συγκεκριμένη στιγμή.
Έννιωσα, ΤΟΣΟ, πρωτόγνωρα και γαλήνια!
Νομίζω, δεν περιγράφεται...
Σεβασμό δείχνει αυτό το βίντεο, ίσως και "κάτι" παραπάνω.
Δίσταζα να το δημοσιεύσω.
Απόψε είμαι σίγουρη, πως πρέπει.
Στους αγαπημένους μας δείχνουμε την αγάπη μας, όταν είμαστε παρόντες.
Η θρησκεία μας απαιτεί την ταφή, φάρμακο και σκότωμα, μαζί.
Και κοντά στο μνήμα να είσαι, δεν είναι ένδειξη αγάπης το κάθε μέρα, το άναμμα του καντηλιού, γιατί υπάρχουν πολλοί παράγοντες, ακόμα και οι οικονομικοί.
Και για πόσα χρόνια;
Ίσως είναι καλύτερα να τα δώσεις τα λεφτά, αν τα έχεις, για να χορτάσουν οι άστεγοι....
Δύσκολες οι εποχές μας, δύσκολο και το θέμα, δεν είναι για ανάπτυξη.
Θα μείνω στο
δρυοκολάπτης!
Το θυμήθηκα!
Το θέλουν όμως, οι νεκροί μας... το κεράκι τους, δεν το συζητάμε!
Κράτησα τη ζωή μου - Αντώνης Καλογιάννης (με βίντεο)
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Να πω για πόσους δεν ήξερα;
Για νέους;
Για γέρους;
Τί να γράφω;
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ!...
Για όλους ... άσε, κανείς δεν μένει αιώνια εδώ, ας το θυμόμαστε...
Πήρα το καλντερίμι, έφτασα.
Άγιος Τριαντάφυλλος, Σχολείο Ρήγα Φεραίου, Άγιος Ιωάννης, δρόμος για Χορευτό, ΣΤΟΠ, δεν πάνε τα πόδια, ώρα για τους νεκρούς μου!
Ένα κεράκι στην μάννα, στον αδελφό, από κοντά ή νοητά και για άλλους, συν δυο τρεία μνήματα... που κάθε φορά προλαβαίνω, ανάλογα, αν έχω και κεριά.
Πάντα κυνηγημένη. Έστω για λίγο, ένα "παρόν" εκεί, πάντα για την μάννα, κι ας πέρασαν 24 χρόνια.
Πέρασε ο Παναγιώτης με τ' αγροτικό. Κάτι θα κολλούσε, ναι, τον Σταυρό της δικής του μάννας.
Εγώ άναβα το καντηλάκι του Αγίου Ιωάννη.
"Θα περιμένεις να πάρεις κι εμένα, να μην ανεβαίνω με τα πόδια τον ανήφορο και είμαι πτώμα;"
"Ναι", είπε το παιδί και περίμενε...
...Μετά, δεν ξέρω τι έγινε...
Ένα "κλικ" και ήθελα να μείνω.
Ο ήλιος με τύφλωνε, τα πουλιά κελαηδούσαν, οι νεκροί έκαναν απόλυτη ησυχία, ψυχή ανθρώπινη δεν κυκλοφορούσε στο Νεκροταφείο, ήθελα να μείνω μόνη μου, να δω καλύτερα τους νεκρούς μου...
"Παναγιώτη, φύγε. Κάποιον θα βρω να ανέβω. Θα μείνω, είναι ευκαιρία, να δω όλα τα μνήματα. Θέλω να δω φωτογραφίες, να δω ποιοι Έφυγαν, και γιατί νιώθω μεταξύ αγνώστων, όταν κυκλοφορώ στο χωριό. Μού λείπουν άνθρωποι, που μόνο μια φωτογραφία θα μού τους θυμίσει".
Κάτι τέτοια είπα και έμεινα.
Πόσο;
Πάνω από δυο ώρες.
Και γύρισα και με τα πόδια.
Ήθελα χρόνο, να προσαρμοστώ με την πραγματικότητα, με το εδώ που έγινε εκεί, πάλι μακριά του είμαι.
Οι στιγμές που έζησα ήταν συγκλονιστικές.
Οι γνωστοί - αγαπημένοι μου, μάλιστα, ζητούσαν!...
Απίστευτα πράγματα, μεταφυσικά, "κάτι" έλεγαν, όλοι οι γνωστοί μου!
Από μνήματα που ήμουνα περαστική ή σκόνταψα ή πιάστηκε η τσάντα ή κάτι άλλο έγινε!
Όταν είδα πως ήταν ατελείωτα και πολύ ψυχοφθόρο, σκέφτηκα και τις φωτογραφίες...
Έτσι θα τα έβλεπα σπίτι, ένα ένα...
Ποιος να τα δει, πάλι;
Αντέχεται;
Ο Άλλος Τόπος!
Εκεί που "αποθηκεύεται" το ρούχο μας, το φθαρτό σώμα μας...
Κι όμως, ήταν όλες οι Ψυχές, ΕΚΕΙ, ολοζώντανες!
Έδιναν μηνύματα για "κάτι" που υπάρχει παραπέρα, παραπάνω...
Η προσευχή μου ήταν, πρώτον, να μην βρέξει και δεύτερον, να μην έρθει κανένας και διακόψει αυτό το συγκλονιστικό που ζούσα.
Τρεις ανθρώπους είδα. Τον Παναγιώτη, πριν πάω, μια κοπέλα που μού δάνεισε σκούπα, κι έναν πολύ λυπημένο άντρα που τον ρώτησα αν είναι πουλί αυτό που ακούγεται, το λένε (ξέχασα! αυτό που τρυπάει το ξύλο, αυτό που με φόβισε - ακούγεται στο βίντεο) και διαπιστώσαμε κι οι δυο, ότι πηγαίναμε στο ίδιο μνήμα...
Εγώ είχα "κλέψει" απ' αλλού, τα κρατούσα, για ν' ανάψω το καντηλάκι που με είχε σοκάρει.
Δεν είχα δει την κρυψώνα ή ντουλαπάκι που είχε.
"Όλα γίνονται για κάποιον σκοπό, καταλήξαμε" και συμφωνήσαμε πως η αγαπημένη Ψυχή, "κάτι" ήθελε να πει.
Τί να λέω;
Παρασκευή βράδυ, είχε Ανάσταση το Νεκροταφείο! Έκλεβα απ' το ένα μνήμα, ότι έλειπε στο άλλο και άναβα.
Ελπίζω να μην είναι αμαρτία και να με σ'χωρέσουν οι συγγενείς!
Μα, έτσι δεν κάναμε και στην ζωή;
Ο ένας έδινε στον άλλον, ότι δεν είχε την συγκεκριμένη στιγμή.
Έννιωσα, ΤΟΣΟ, πρωτόγνωρα και γαλήνια!
Νομίζω, δεν περιγράφεται...
Σεβασμό δείχνει αυτό το βίντεο, ίσως και "κάτι" παραπάνω.
Δίσταζα να το δημοσιεύσω.
Απόψε είμαι σίγουρη, πως πρέπει.
Στους αγαπημένους μας δείχνουμε την αγάπη μας, όταν είμαστε παρόντες.
Η θρησκεία μας απαιτεί την ταφή, φάρμακο και σκότωμα, μαζί.
Και κοντά στο μνήμα να είσαι, δεν είναι ένδειξη αγάπης το κάθε μέρα, το άναμμα του καντηλιού, γιατί υπάρχουν πολλοί παράγοντες, ακόμα και οι οικονομικοί.
Και για πόσα χρόνια;
Ίσως είναι καλύτερα να τα δώσεις τα λεφτά, αν τα έχεις, για να χορτάσουν οι άστεγοι....
Δύσκολες οι εποχές μας, δύσκολο και το θέμα, δεν είναι για ανάπτυξη.
Θα μείνω στο
δρυοκολάπτης!
Το θυμήθηκα!
Το θέλουν όμως, οι νεκροί μας... το κεράκι τους, δεν το συζητάμε!
Κράτησα τη ζωή μου - Αντώνης Καλογιάννης (με βίντεο)
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Να πω για πόσους δεν ήξερα;
Για νέους;
Για γέρους;
Τί να γράφω;
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ!...
Για όλους ... άσε, κανείς δεν μένει αιώνια εδώ, ας το θυμόμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου