Αγκάθι

Όταν ήρθεη σειρά μου:
"Ορέστη, έχεις Άγιο", είπα στον γιατρό μου και δεν είναι η πρώτη φορά που του το είπα. "Πες μου για τον παππούλη! Αν σου πω, τι έπαθα σήμερα!..."κ.λ.π.
"Άγιος Άνθρωπος!" είπε ο γιατρός μου,
"όπως κι εσύ!" συμπλήρωσα εγώ και προχωρήσαμε στον έλεγχο του εξωτερικού χαμόγελού μου!...
Περίμεναν κι άλλοι ασθενείς, πάντα οι κουβέντες μας μισοτελειωμένες, εκεί στα παιδιά, κι είναι τόσο ενδιαφέρουσες!
Όλη η ομάδα, όλα τα παιδιά είναι σαν παιδιά μου, σαν μεγαλύτερη, τα συμβουλεύω κιόλας, εκείνα μου δίνουν δύναμη και αισιοδοξία, μα δεν η ώρα εδώ, να μιλήσω γι' αυτά! Έχω άλλα μπλογκς.

Έφυγα, δε με χωρούσε...
Θα ξαναπήγαινα στον Άγιο Νεκτάριο, ίσως να είχε ανοίξει!

...Ναι. Ορθάνοιχτος!
Μέγας αποχαιρετισμός σε έναν νέο άντρα, ετών 59, τον κύριο Βαγγέλη.
Χαμογελαστός στην κολώνα... σίγουρα και στην ζωή, αγκάθι.

Μπήκα στην εκκλησία, κρατώντας το στάρι...
Ποιο στάρι;
4 ιερείς μαζεμένοι, αποχαιρετούσαν τον κύριο Βαγγέλη ΚΟΥΡΚΟΥΝΑ.
Κόσμος έκλαιγε, πολύς, πόνος ολόγυρα, άναψα κεράκι... βγήκα.
Έφευγα.
Κάθισα για άλλη μια φορά, σ' εκείνο το πεζουλάκι... που φαίνονται τα βήματα στο τσιμέντο.

Εδώ είχαμε χαιρετήσει και την μάννα 11 δεκέμβρη του 1991.
Ένα μέτρο χιόνι και στην γειτονιά μου, έμεινε 5 χρόνια, εδώ, κοντά μου, στο παλιό Νεκροταφείο.

Καλό Ταξίδι, κύριε Βαγγέλη!
Δύναμη στην οικογένειά σας, πολύ!