Μη σού τύχει!

Φύσαγε ένας τρελός άερας.
Τα μαλλιά μου ήταν ακόμα μούσκεμα απ' το βιαστικό μπάνιο, να προλάβω, λεπτά ντυμένη ήμουνα, μα άντεχα.
Στόχος μου,  να προλάβω να διαβάσω το σταράκι πρωί, να είμαι ελεύθερη τ' απόγευμα (όχι για διακοπές, εννοείται και στο χωριό, δουλειές έχω) και να μην αργήσω στο ιατρικό μου ραντεβού.

Πέρασα βιαστικά το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ, στην συνήθη στάση μου, εκεί κοντά, ήταν οκ. το καντηλάκι, κοντοστάθηκα, κάτι τού είπα, έτρεξα στον Άγιο Νεκτάριο, σίγουρη ότι θα έβρισκα παπά, λόγω της ώρας!

Αμ! δε!

Κλειδωμένη η εκκλησία και δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Τί έφταιγε, πάλι;
Πόσο λάθος ήμουνα;

Μπροστά μου ένα ταξί.

Ένας κύριος κατέβηκε, νόμιζα ήταν ελεύθερο, του ζήτησα να με πάει έως την Αγία Βαρβάρα, να προλάβω (κ.λ.π) "δε γίνεται, αν θέλει ο κύριος", είπε, που βρήκε κι αυτός κλειδωμένη την εκκλησία και επέστρεφε στο ταξί.

Με γκρίνια με δεχτηκε, πολλά τα "ευχαριστώ" μου και οι εξηγήσεις μου, σε λίγα μέτρα όμως, σταμάτησε στο περίπτερο, κατέβηκε και δεν ματαγύρισε!

Περίμενα, περίμενα, ο ταξιτζής είπε: "κάτι ψάχνει", καθυστερούσα... κατέβηκα απογοητευμένη, δεν ήξερα τι να κάνω!

Είχα χάσει πολύτιμο χρόνο, θα αργούσα πολύ στο ιατρικό μου ραντεβού, μα προτεραιότητα έδινα στους νεκρούς μου!

Τα πόδια μου πήγαιναν προς τα κάτω τρέχοντας (για το στάρι, δεν το συζητάμε πόσο είχε γύρει η πιατέλα! Μετά το είδα, πάλι!)το κεφάλι κοίταξε φευγαλέα πίσω, τα πόδια στάθηκαν προσοχή, γιατί είχα δει τον γιο μου, τον Άγγελό μου, που έτυχε να ξυπνήσει νωρίτερα, γιατί είχε έκτακτη δουλειά.

Με πήρε!
Τον καθυστέρησα κι αυτόν, με έτρεξε στην Αγία Βαρβάρα.
"Να δω, πρώτα, γιε μου, αν είναι ανοιχτά, γιατί πολλά εμπόδια βλέπω... μην τρέχω στην ανηφόρα, μη χάσω και το ραντεβού μου"!

Περίμενε το παιδί! Καθυστερούσε κι εκείνος, μα εδώ υπήρχε προτεραιότητα!
Μάνα, γιατροί, στάρι...

Είδα.... αλλά ανέβηκα και τα σκαλιά!
Και η Αγία Βαρβάρα, κλειδωμένη!

Τί έκανα λάθος, Θεέ;
Τι;

Γιατί;
Μου έχει τύχει (θα το βρείτε σε παλιότερες αναρτήσεις) να πάω σε 7 ή 8 εκκλησιές, μέχρι να το διαβάσω, μια άλλη φορά, τα ίδια πάλι;

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Με γύρισε το παιδί στο ραντεβού μου, κι έφυγε.
Κάθισα λυπημένη εκεί στο κράσπεδο, απέναντι απ' το ιατρείο, να γράψω, αντί να κλάψω, αφού δεν γινόταν, δημόσια.

Αέρας, τρελός!
Κρύωνα, μα εκεί!
Χρειαζόμουνα έναν παπά, να διαβάσει το στάρι μου, επειγόντως!
Αν έμενε για τ' απόγευμα, θα ήταν για πέταμα, θα ήταν αδιάβαστο, θα, θα... μα γιατί;
Πόσο αμαρτωλή μπορεί να είμαι;
Πόσο δεν με θέλουν, οι δικοί μου νεκροί;
Τί τους έκανα;
Γιατί με "παιδεύουν";
Γιατί μ' εμποδίζουν;
Ποιος μ' εμποδίζει και γιατί;
Όλα σε μένα, πια;
Γιατί;

Του αέρα...

Είδα το σταράκι μου... ήταν στα όρθια...
Καμία σχέση με στρώσεις, για να μην νοτίσει, καμία με σχέδιο, με τα χρυσά κόλυβα...
Πήγα να τ' ακουμπήσω στο τραπεζάκι, στην αίθουσα αναμονής.
Ήμουνα εκεί, δεν με είχαν φωνάξει, όκευ.
Χαιρέτησα τις κυρίες που περίμεναν, πήγα να βγω πάλι έξω και στην γωνία, κάτω και δίπλα απ' την τι βι, καθόταν ένας παππούλης ιερέας!
Τρελάθηκα!
Δεν το πίστευα!
Ήθελα να τρέξω κοντά του, να τον αγκαλιάσω, να του πω τον πόνο μου... έδειχνε τόσο Αγιασμένο πρόσωπο!
Χάρηκα, μα... μη έχοντας πια και πολύ εμπιστοσύνη.... στο αν "βλέπουν" και οι άλλοι ότι κι εγώ... συγκρατήθηκα και βγήκα έξω.
Έριχνα συνέχεια ματιές, ο παππούλης ήταν εκεί!
Δεν άντεξα!
Τον φωτογράφησα όταν έφευγε, αφού τελείωσε το ραντεβού του, κι εγώ ακόμα περίμενα.

Έχω πολλούς νεκρούς, είχα ένα σταράκι... είχα πάει σε δυο κλειδωμένες εκκλησίες πρωί, ενώ δεν είχε πάει ακόμα 12, ήταν παραμονή Ψυχοσάββατου, αδύνατον να είναι κλειστές οι εκκλησιές, ίσα -ίσα, που θα έπρεπε να κάνουν υπερωρία, είχα βρει στο ιατρικό ραντεβού μου έναν πολύ σεβάσμιο παππούλη, κι όμως, το σταράκι μου ήταν ανάποδα, κι αδιάβαστο!