Γιατί θαρρείς τις νύχτες σου φυλάω την καρδιά;

ΓΙΑΤΙ ΘΑΡΡΕΙΣ ΜΕ ΚΕΦΙ - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚΚΟΤΑΣ

(Stamaths Kokotas - Giati tharreis me kefi)
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας

Γιατί θαρρείς με κέφι
τραγουδάμε τη ζωή;
Θαρρείς η ζωή που τραγουδάμε
μας στάθηκε καλή;

Έλα, σίμωσε και βάλε το χέρι στην πληγή.
Βάλε το χέρι στην πληγή,
στην πληγή που ξέχειλη είναι
από πόνο, από πίκρα, από αίμα.

Γιατί θαρρείς τις νύχτες
σου φιλάω την καρδιά;
Γιατί η καρδιά χωρίς αγάπη
λαβώνεται βαριά.

Γιατί θαρρείς με πάθος
κυνηγάμε τη χαρά;
Γιατί η χαρά για λίγους είναι
και δεν μας καρτερά.

Συγκλονισμένη...
Δε θ'ανέβαζα εύκολα εδώ, σ' αυτό το μπλογκ τραγούδι. Γι' αυτό είμαι και συγκλονισμένη...
Ήταν όμως, μια πρωτότυπη απάντηση...

Κοιμήθηκα με παράπονο. Μέσ' την προσευχή μου Του ζήτησα ένα σημάδι στο όνειρό μου. Του παραπονέθηκα γιατί έχει σιωπήσει τελευταία... Τον ρώτησα γιατί έπαψε να με κρατά, όπως πρώτα...

Το πρωί με ξύπνησε ο πανζουρλισμός των πουλιών στο μπαλκόνι μου.
Έσφιγγα τα μάτια, μην ανοίξουν γρήγορα και ξεχάσουν τα όνειρά μου.
Η σκέψη μου ανέτρεξε στη μνήμη της νύχτας και το αποτέλεσμα στην αναζήτηση ήταν:
"δεν υπάρχει όνειρο, ακόμα κι εκεί σιώπησε ο Προστάτης μου και Φύλακας Άγγελός μου".

Τα μάτια σφίγγονταν, η μεγάλη ερώτηση "ΓΙΑΤΙ;" έκανε μια ακόμα αναζήτηση στη νυχτερινή μνήμη με παράπονο, ενώ τα χέρια έψαχναν κάτω απ' το μαξιλάρι συγχρόνως, οι απαντήσεις έφτασαν σχεδόν ταυτόχρονα...

Η πρώτη αφορούσε τα χέρια. Δεν ήταν εκεί! Πάλι είχε γλιστρίσει η εικονίτσα απ' τη θέση της... Κοιμήθηκα δύσκολα.
Στη δεύτερη, η μνήμη τραγουδούσε ήδη αυτό το τραγούδι...
Πού το βρήκε; Το είχα ξεχάσει. Δε θυμόμουνα καν, τα λόγια του. Μόνο την αρχή, ότι πρόλαβε να μου τραγουδήσει η δυνατή αντρική φωνή, δευτερόλεπτα πριν ανοίξουν για καλά τα μάτια στο φως του ήλιου που επέμενε να μπαίνει απ' τα αραιά ξύλινα πατζούρια.

Σηκώθηκα μελαγχολική και βιαστική να μπω στον υπολογιστή, να βρω τα λόγια αυτού του τραγουδιού, με αναζήτηση στο γκουγκλ.
Μ' έβγαλε αμέσως σ' αυτή τη σελίδα.
Άκουγα το τραγούδι, ενώ η ματιά έψαχνε πιο βιαστική, τα γραμμένα λόγια.
Έψαχνα την απάντηση, αν υπάρχει κάτι θετικό, παρακάτω... γιατί αυτό το τραγούδι, μόνο ερωτήσεις είχε.
Διαβάζοντας εκεί που έγραφε:
Γιατί θαρρείς τις νύχτες
σου φυλάω την καρδιά;
το χέρι μου ασυναίσθητα άφησε το πληκτρολόγιο και χάιδεψε με παράπονο την καρδιά μου.
Κι εκεί, τελικά, ήταν η απάντηση!
Με πήραν τα δάκρυα. Έσφιγγα αυτή την απάντηση για ώρα και μετά άρχισα να ετοιμάζω αυτή την ανάρτηση.

Η απάντηση ήταν πάνω μου! Η εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ ήταν κολλημένη στο στήθος μου, κατάσαρκα, στο στήθος μου, στο μέρος της καρδιάς!Είχα ξεχάσει στο πάλεμα της προσπάθειάς μου να κοιμηθώ, ότι το χέρι μου την τοποθέτησε εκεί, για να τον φέρω πιο κοντά μου!
Κι ήταν εκεί! Κι είναι εδώ, ακόμα, εφόσον γράφω!
Ο Άγιος Εφραίμ, ο Βηματοδότης μου!
Έτσι τον γνώρισα! Μ' ένα όνειρο, χωρίς να ξέρω καν, το πρόσωπό του και την ιστορία του!
Μία φίλη μου είχε στείλει ένα φάκελο που όπως μου είπε ο άντρας μου, μέσα είχε μια εικονίτσα και λαδάκι από Έναν πολύ θαυματουργό Άγιο που είχε επισκεφθεί η φίλη μας η Βούλα.
Στο τρέξιμο της μέρας, δεν τον είχα ανοίξει. Τον είχα ακουμπήσει δίπλα στο δικό μου κομοδίνο και το βράδυ, χαράματα, όταν πήγα

(χτυπάνε οι καμπάνες χαρούμενα και γρήγορα του Αγίου Νεκταρίου!
Κάνω τον Σταυρό μου! Μου θυμίζουν την Ανάσταση! Ώρα 10:43 το πρωί Κυριακής! Τότε χτυπάνε έτσι!
Να μάθω τι είναι σήμερα!)

πρέπει να συνεχίσω:
όταν πήγα να κοιμηθώ, μη θέλοντας να ξαγρυπνίσω τον άντρα μου, δεν άναψα το φως, ξάπλωσα, θυμήθηκα το φακελάκι της Βούλας, κι εκεί, μέσ' τα σκοτάδια του δωματίου

(οι καμπάνες χτυπάνε πάλι, αλλιώς!)

έσκισα το φακελάκι, έπιασα στα τυφλά το μπουκαλάκι με το λαδάκι, σταύρωσα τρεις φορές το μέρος της καρδιάς που τότε πολύ με πονούσε, και κοιμήθηκα, αφού πρώτα είπα: "Βόηθα με κι Εσύ, Άγνωστε για μένα, Άγιέ μου!"
Ούτε καν το όνομά Του δεν ήξερα, γιατί όχι δεν το συγκράτησα, μάλλον, αλλά γιατί ούτε ο άντρας μου αναφέρθηκε σ' αυτό, όταν μαζί με τα ψώνια μου παρέδωσε κι αυτό.

Κι εκεί στο ξύπνημα, τότε, βρέθηκα ανταριασμένη να τηλεφωνώ στην Βούλα!

"Βούλα μου, είδα ένα τρομακτικό όνειρο! Πρέπει να είμαι πολύ αμαρτωλή! Το και το, είδα στο ύπνο μου! Τρόμαξα!"
"Ηρέμησε και πες μου το όνειρό σου!" μου είπε εκείνη.

Ήμουνα σε μια ανοιχτή λάκα, (χωράφι) μεγάλη και χόρευα μ' έναν Δέσποτα με μαύρα ράσα ένα ερωτικό μπλουζ! Εμείς στη μέση και γύρω μας πολύς κόσμος που μας κοίταζε από μακριά, περίεργα. Είχαμε πολύ
(πάλι καμπάνες, σαν πένθιμες)
πάθος και πόθο, κοιταζόμασταν στα μάτια, εκείνος μ' έσφιγγε δυνατά κι εγώ του έλεγα: "Δέσποτα, δεν πρέπει να χορεύουμε μαζί! Μας βλέπει ο κόσμος! Δεν είναι σωστό! Για σένα, όχι για μένα!"
Εκείνος μ' έσφιξε ακόμα πιο δυνατά, έσκυψε γιατί ήταν και πολύ ψηλός, με κοίταξε με πολύ πάθος στα μάτια και μου είπε δυνατά:
"Δε με νοιάζει ο κόσμος! Εσύ να ξέρεις ότι θα είμαι

11:10. Ξύπνησαν τα παιδιά, χαιρετηθήκαμε γρήγορα, αφού προλάβαμε και είπαμε και για τον Άγιο, κι αφού η ματιά μου φοβήθηκε πως στο καντηλάκι είχε σβήσει η φλόγα Του, κι η κοπέλα είπε: "Όχι! Δεν είναι σβηστό! Σιγοκαίει!"
Μόλις έφυγαν, άλλαξα το φυτίλι, ενώ συμπλήρωσα και λαδάκι...

ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ!" και με φίλησε!
"Βούλα μου, είμαι κολασμένη!" της είπα, τότε!
"Ηρέμησε, ρε, Κατερίνα! Πώς ήταν Αυτός ο Δέσποτας; Πες μου! Μοιάζει με την εικονίτσα που σου έστειλα;"
"Ποια εικονίτσα; Δεν την έχω δει!"
"Ψάξε! Είναι μέσα στον φάκελο!" μου είπε.
"Ήταν ψηλός, πολύ αδύνατος, σοβαρός και άσχημος" της έλεγα, ενώ τα χέρια μου έψαχναν τον φάκελο.
"Αυτός Ήταν!" φώναξα μόλις Τον είδα, τότε...

Ναι, "Αυτός ΗΤΑΝ, Αυτός ΕΙΝΑΙ και Αυτός θα είναι όσο ζω, στον ύπνο μου, στο ξύπνιο μου, στην καρδιά μου, γιατί Εκείνος διάλεξε να αναλάβει από τόσο κοντά, την προστασία μου..."

Το τραγούδι θέλει να πει πως η ζωή που τραγουδάμε είναι κύματα που βρέχεσαι, στεγνώνεις, πιάνεις βυθό, πνίγεσαι, ανεβαίνεις, παλεύεις, κολυμπάς, προχωράς... φτάνεις ως τη στεριά, σ' ένα νησί... σ' ένα μικρό ή μεγάλο παράδεισο...

Δε θα το συνεχίσω, δε θα το διορθώσω. Όπως γράφτηκε, για να κουβαλάει το κείμενο την "αλήθεια" του τις στιγμές που γράφτηκε.
Θα προσθέσω μόνο μια φωτογραφία που είχα δει πριν πολύ καιρό στο φεις και πολύ μου άρεσε, αλλά μετά την έχασα και μάλωνα τον εαυτό μου που την συγκεκριμένη στιγμή δεν την κράτησα. (έκλεψα, όπως λέω εγώ, ιντερνετικά)
Χθες, ξημερώματα, πριν κοιμηθώ, την είδα και φυσικά την κράτησα τόσο βιαστικά που δεν συγκράτησα καν, το όνομα της φίλης που την δημοσίευσε!
Πηγαίνοντας να κοιμηθώ το σκέφτηκα, αλλά ήταν πλέον αργά. Καταλάγιασα τις τύψεις μου σκεφτόμενη ότι μπορούσα με μια ανακοίνωση να εξηγήσω περισσότερα για την "κλοπή", να ζητήσω συγγνώμη που δεν έχω την πηγή αυτής της φωτογραφίας και να προσθέσω πως, αν ήταν μοντάζ, αν ήταν δική της και μπορούσε, να πρόσθετε και μια γυναίκα να κολυμπάει στο πλάνο, στο δρόμο... είτε δίπλα στον άντρα, είτε μόνη της, ανάλογα πως εκείνη ένοιωθε.

Συνδυασμός σκέψεων. Άτσαλα τα γράφω, όλα σ' ένα δύσκολο κολύμπι οδηγούν...
Έξω έχει μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Κι αυτό το λένε, μικρή δόση ελπίδας, μεσ' το καταχείμωνο της ζωής και της καρδιάς...

Yg.Το ότι ήταν Κυριακή της Ορθοδοξίας το ήξερα, αλλά δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Είχε κολλήσει το μυαλό μου στο ότι χθες γιόραζαν οι Θεόδωροι και οι Θεοδώρες, μάλιστα είχα και γνωστούς που τηλεφώνησα, μα δε θυμόμουνα γιορτή για σήμερα, με την έννοια του κάποιος Άγιος γιορτάζει, π.χ. Ορθοδόξιος! Ήμουνα και σαστημένη από όσα περιέγραφα... φάουλ! Μέγα λάθος να μου ξεφύγει ότι γιόρταζαν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Συγγνώμη, αν "χωράει"!