Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Η ποιότητα της προσευχής

Η ποιότητα της προσευχής

21 Μαρτίου 2014
«Κύριε εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου».
Το να φωνάζει κανείς δυνατά είναι προσόν της φύσεως. Είναι πλεονέκτημα του σώματός του. Όταν όμως ο Δαυίδ λέγει, Κύριε, φωνάζω δυνατά σε σένα, «εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου», δεν εννοεί την φυσική κραυγή, αλλά εννοεί την προσευχή που βγαίνει μέσα από την καρδιά του ανθρώπου, που είναι τόσο θερμή, ώστε παρομοιάζεται με δυνατή κραυγή.
213a
Πράγματι η προσευχή είναι η ένδον φωνή, η εσωτερική φωνή, η οποία βγαίνει μέσα από μια καρδιά που πυρπολείται από αγάπη προς τον Θεό. Μπορεί κανείς να σιωπά κι όμως η καρδιά του να προσεύχεται. «Εγώ καθεύδω, και η καρδία μου αγρυπνεί». Εγώ μεν ησυχάζω, αλλά η καρ­διά μου αγρυπνεί. Δεν αρκεί να λέγει κανείς τα λόγια της προσευχής. Αυτό δεν μας ωφέλει ιδιαίτερα. Πρέπει να τα λέει, με προθυμία, με διάθεση, με συντετριμμένη καρδιά, με ταπείνωση.
Ο Φαρισαίος προσευχήθηκε με δυνατή φωνή και με έπαρση. Προσευχήθηκε όμως με υπερηφάνεια και εγωισμό, γι’ αυτό και δεν τον ωφέλησε η προ­σευχή του. Ενώ ο Τελώνης που προσευχήθηκε με δάκρυα δικαιώθηκε. Ο Μωυσής ήταν βραδύγλωσ­σος, ετραύλιζε, και όμως, επειδή η προσευχή του ήταν θερμή, άκουσε τον Θεό να του λέγει· «τί βοάς προς με», γιατί μου φωνάζεις δυνατά;
Η προσευχή πρέπει επίσης να έχει ποιότητα ως προς το περιεχόμενο. Ο διάβολος γνωρίζει ότι από την προσευχή ο άνθρωπος ωφελείται πάρα πολύ και γι’ αυτό προσπαθεί να νοθεύσει την προσευχή μας. Μας παρασύρει ώστε να ζητάμε από τον Θεό πράγματα άσχετα με τη σωτηρία μας. Ζητάμε συ­νεχώς υλικά αγαθά και έτσι γίνεται άκαρπη η προσευχή μας. Γι’ αυτό ο Κύριος δίδαξε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».
Είναι αλήθεια ότι προσευχόμαστε, μόνοι μας ή με άλλους, στον ναό ή στο σπίτι μας. Άλλος προ­σεύχεται λίγο κι άλλος πολύ. Το πρόβλημα όμως είναι πως προσευχηθήκαμε. Η προσευχή μας ήταν ζωντανή; Είχε κόπο, για να συναντήσει τον Ιησού, είχε αγωνία, για να λυτρώσει τον προσευχόμενο;
Μπορεί αντί να παρακαλούμε για τις αμαρτίες μας, να απαριθμούμε τις αρετές μας.
Συχνά η προσευχή μας μοιάζει με αγγαρεία. Προσπαθούμε να την συντομεύουμε. Αισθανόμα­στε ανακούφιση όταν τελειώσει η Θεία Λειτουρ­γία, η κοινή ή η ατομική προσευχή. Πολλοί μάλιστα δεν προσεύχονται καθόλου.
Λένε για κάποιον άγιο της Εκκλησίας μας πως την ώρα που προσευχόταν τον δάγκωσε ένας σκορπιός και η καρδιά του έσταξε αίμα από τους πόνους. Αυτός όμως συνέχισε την προσευχή του μέχρι το τέλος.
Η προσευχή μας δεν θα πρέπει να επηρεάζεται με τίποτε. Μόνο τότε θα έχει αποτελέσματα.
(Μητροπ. Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ, Θυσία Εσπερινή, σ.37-39)

πηγή

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Πότε δεν εισακούγονται οι Προσευχές;

Πότε δεν εισακούγονται οι Προσευχές;

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως


Τι είναι και τι περιέχει η Ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”

Posted: March 17, 2014 at 12:00 pm, Last Updated: March 17, 2014 at 1:38 am
Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως

- Είναι προσευχή, διότι μ’ αυτήν ζητούμε παρακλητικά το θείο έλεος.

- Είναι ευχή επειδή παραδίδουμε τους εαυτούς μας στο Χριστό με το να Τον επικαλούμεθα.

- Είναι ομολογία, διότι μακαρίστηκε ο Πέτρος επειδή ομολόγησε αυτό το όνομα.

- Παρέχει το Πνεύμα διότι «κανένας δεν λέει τον Ιησού Κύριο, παρά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος».

- Χορηγεί θείες δωρεές διότι γι’ αυτήν λέει ο Χριστός στον Πέτρο «θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών».

- Είναι κάθαρση καρδιάς διότι βλέπει το Θεό και Τον καλεί και καθαρίζει αυτόν που βλέπει.

- Διώχνει τους δαίμονες, διότι με το Όνομα του Ιησού Χριστού διώχθηκαν και διώκονται όλοι οι δαίμονες.

- Είναι και κατοίκηση Χριστού μέσα μας διότι με το να Τον φέρουμε στη μνήμη μας – - Είναι μέσα μας και με την ενθύμηση κατοικεί και μας γεμίζει ευφροσύνη, όπως λέει, «θυμήθηκα το Θεό και γέμισα ευφροσύνη» .

- Είναι πηγή πνευματικών σκέψεων και λογισμών, διότι ο Χριστός είναι ο θησαυρός κάθε σοφίας και γνώσεως, και αυτά τα χορηγεί σ’ εκείνους που μέσα τους κατοικεί.

- Είναι απολύτρωση των αμαρτιών, επειδή λέει γι’ αυτήν «Όσα λύσεις, θα είναι λυμένα στον ουρανό».

- Είναι θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων, επειδή λέει «στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα» και «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός».

- Χορηγεί το θείο φωτισμό, διότι ο Χριστός είναι το αληθινό φως και μεταδίδει σ’ αυτούς που Τον επικαλούνται από τη λαμπρότητα και τη χάρη Του. «Ας είναι, λέει, η λαμπρότητα του Κυρίου και Θεού μας σ’ εμάς», και «όποιος με ακολουθεί θα έχει το φως της ζωής».

- Είναι πηγή του θείου ελέους διότι ζητούμε το έλεος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων και ελεεί όλους όσοι τον επικαλούνται, και κάνει γρήγορη εκδίκηση εκείνων που βοούν προς Αυτόν.

- Είναι η μόνη σωτηρία διότι, λέει ο Απόστολος «με κανέναν άλλο δεν μπορούμε να σωθούμε», και «Αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός». Γι’ αυτό και κατά την εσχάτη ημέρα «κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» και θα ανυμνήσει, θέλοντας και μη θέλοντας «ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός Πατέρας».

Αυτό είναι το σημάδι της πίστεως μας, ότι είμαστε και ονομαζόμαστε Χριστιανοί και δίνουμε μαρτυρία ότι είμαστε εκ Θεού. «Όποιος ομολογεί πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός που ήλθε και έγινε άνθρωπος, αυτός είναι εκ του Θεού» λέει όπως είπαμε και πριν, και όποιος δεν ομολογεί δεν είναι εκ του Θεού. Και αυτός που δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό είναι από τον Αντίχριστο.

(Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Η Προσευχή του Ιησού, Εκδ. Επέκταση) 

Γέροντας Ιωσήφ - "Μη φοβηθείτε!"

Γέροντας Ιωσήφ - "Μη φοβηθείτε!"

Δείτε το βίντεο που συγκλονίζει: «Ο πόλεμος αρχίζει. Μη φοβηθείτε!»
Ανατριχιάζουν οι λεπτομέρειες που καταγράφονται στο συγκλονιστικό βίντεο του Αγιορείτη μοναχού, που προβλέπει όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και στον κόσμο, αφήνοντας άφωνους όσους τον ακούν!

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός, που κοιμήθηκε στο Άγιον Όρος την 1η Ιουλίου 2009, τα είχε δει όλα: την Οικονομική Κρίση, την Πολιτειακή Ανωμαλία, την ξαφνική Απόσυρση του Διεθνούς Κεφαλαίου, τις Απολύσεις, τη Φτώχεια, την Τουρκική Εισβολή σε ώρα αδυναμίας της Ελλάδος - πηγή: arouraios.gr


Αγία Μαγδαληνή


Όταν φανερωθώ θα είναι ημέρα Παρασκευή και κατά την ημέρα αυτή θα γίνουν πολλά θαυμαστά στο μέρος ετούτο…

Posted: March 15, 2014 at 11:15 am, Last Updated: March 15, 2014 at 11:16 am
agia-magdalini-mitilinis
Το ιστορικό των ανασκαφών των κατακομβών της Αγίας Μαγδαληνής, στόν Σκόπελο της Μυτιλήνης σύμφωνα με τα Πατερικά Κείμενα έχει ως εξής:
Στη θέση που είναι κτισμένη σήμερα η Εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής, καθώς και σ’όλο το μεγάλο οικόπεδό της, υπήρχαν κτισμένα σπίτια τα οποία είχαν αυλές εμπρός των, όπως χαρακτηριστικά ήταν τα σπίτια της παλαιάς εκείνης εποχής στα χωριά της Γέρας, στην περιοχή της οποίας ανήκει και ο Σκόπελος. Μεταξύ αυτών, ήταν και το σπίτι του Αντώνη και της Ελένης Τσανταρλιώτη.
Και τα θαυμαστά αυτά γεγονότα άρχισαν στό μέρος αυτό το άγιο κατά τις ημέρες τής Αγίας κα Μεγάλης εβδομάδος.
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, γύρω στο έτος 1898-1900, σύμφωνα με την διήγηση της Ελένης Καράκωντη-Μάγειρα. Η σύζηγος του Αντώνη Τσανταρλιώτη η Ελένη, μια πολύ πιστή και ευσεβής γυναίκα, που αγαπούσε πολύ το Θεό, μόλις είχε επιστρέψει από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, όπου μ’όλη την οικογένειά της είχαν παρακολουθήσει με κατάνυξη την ακολουθία των Παθών του Κυρίου, και ετοιμαζόταν να μπη μέσα στο σπίτι της, βλέπει μια άγνωστη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα σαν καλόγρια, να στέκεται σαν να την περιμένει να επιστρέψει.
Η Ελένη βλέποντας την άγνωστη μέσα στο μέχρι τότε κλειδωμένο σπίτι της φοβήθηκε… Έκανε να γυρίσει πίσω, να φύγει, αλλά η άγνωστη και παράξενη γυναίκα της λέγει: “Μη φοβάσαι Ελένη. Είμαι η Αγία Μαγδαληνή. Κάθομαι και εγώ εδώ κοντά σου”. Και της έδειξε έξω την αυλή το σπιτιού, στην οποία υπήρχε ένα δένδρο αγριελιάς. “Εδώ ακριβώς μένω, συνέχισε η Αγία καί θέλω από σήμερα να μου ανάβεις κάθε ημέρα καί νύχτα καντήλι”. Ακόμη της λέγει: “Από τώρα και πέρα θα με βλέπεις τακτικά, γιατί εσένα διάλεξα για να με υπηρετήσεις”.
Εκστατική μένει η Ελένη. Κάνει το σταυρό της και γονατίζει εμπρός της. Αλλά η Αγία αμέσως χάνεται από μπροστά της. Καταφοβισμένη η γυναίκα, συγκινημένη και με δάκρυα στά μάτια διηγείται σε λίγο, μόλις έρχονται ο άνδρας της και τα παιδιά της από την εκκλησία, το θαύμα της εμφανίσεως της Αγἰας Μαγδαληνής.
Ο Αντώνης Τσανταρλιώτης, ο άνδρας της Ελένης, ήταν ένας φτωχός άνθρωπος, πολύ απλός και πιστός χριστιανός. Ήταν ζευγάς στο επάγγελμα. Μόλις λοιπόν η γυναίκα του, τρομαγμένη ακόμα, και με δάκρυα στα μάτια, του διηγείται το θαύμα αυτό της Αγίας, σταυροκοπιέται πολλές φορές και δακρυσμένος και εκείνος ευχαριστεί το Θεό και την Αγία Μαγδαληνή, γιατί διάλεξε την δική του οικογένεια, να φανερώσει τη Χάρη της.
Την εποχή αυτή που εμφανίστηκε η Αγία Μαγδαληνή, το νησί της Μυτιλήνης ήταν υποδουλωμένο στους Τούρκους. Από φόβο, λοιπόν, μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι, παρ’ όλη τη σχετική ελευθερία την οποία είχαν οι χριστιανοί του Σκοπέλου ως προς τα θρησκευτικά των καθήκοντα, απεφάσισαν να μην πούνε τίποτα σε κανέναν. Όμως την επόμενη ημέρα το πρωί, παρ’ όλον ότι ήταν Μεγάλη Παρασκευή και δεν έπρεπε να κάνουν καμμία εργασία, όλη η οικογένεια καθάρισαν πολύ καλά το μέρος που έδειξε η Αγία μέσα στην αυλή τους.
Το καθάρισαν, το ασβέστωσαν και άναψαν κι ένα καντήλι, βάζοντας μπροστά μερικές πέτρες για να μη φαίνεται το φως τη νύχτα.
Όταν τελείωσαν, η Ελένη πήγε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου κι εκεί αποκάλυψε στον ιερέα π. Ευστράτιο Μάγειρα, τα όσα είδε κι άκουσε από το στόμα της Αγίας Μαγδαληνής. Εκείνος συγκινήθηκε και την συμβούλεψε: Να σκεφθείς πολύ καλά Ελένη τι θα κάνεις. Δεν ξέρουμε πώς θα τα πάρει ο κόσμος. Εγώ σε πιστεύω και σε μακαρίζω για την τιμή που σου έκανε η αγία. Αλλά οι άλλοι; Κι αν το μάθουν οι Τούρκοι; Αφορμή θέλουν να μας βλάψουν.
Πώς άρχισαν τα θαύματα.
Πιο πάνω από το σπίτι της Ελένης ήταν το σπίτι της Αμερσούδας της Καραγιώργαινας. Η Αμερσούδα βλέποντας από το ύψος του σπιτιού της κάθε νύχτα το κανδήλι να ανάβει πηγαίνει στην Ελένη και την ρωτάει: “Τι κανδήλι είναι αυτό που ανάβει στην αυλή σου;”. Η Ελένη, μη μπορώντας να κρύψει εντελώς το μστικό της, της λέει: “Ε, να. Κάτι παρουσιάζεται. Δεν μπορώ όμως να σου πω τίποτε περισσότερο τώρα”.
Η Καραγιώργαινα δεν την πιέζει περισσότερο. Σέβεται το δισταγμό της. Κάνει μόνο το σταυρό της, γυρνώντας προς το μέρος που βρίσκεται το αναμμένο κανδήλι και φεύγει. Έχοντας ακούσει κάποια παράδοση από τους παλιότερους, μόλις βρήκε ευκαιρία, πηγαίνει κοντά στο αναμμένο καντήλι και χωρίς να την δούνε παίρνει λίγο χώμα στην χουφτα της, το βάζει σ’ ένα ποτήρι να κατασταλάξει και αφού κάνει την προσευχή της ευλαβικά κάτω από τα εικονίσματα του σπιτιού της, ζυμώνει μ’ αυτό , το αλεύρι που είχε ετοιμάσει.
Το βάζει ύστερα να ανεβεί και σε λίγο κατάπληκτη βλέπει τη ζύμη να έχει φουσκώσει τόσο πολύ, που ούτε με το καλύτερο προζύμι δεν θα μπορούσε να φουσκώσει τόσο. Και όχι μόνο αυτό. Παρ’ όλον ότι το αλεύρι ήταν λίγο, ένα πιάτο μόνο γιατί ήταν φτωχή γυναίκα, γέμισε η σκάφη ζύμη και έκανε πολλά ψωμιά. Μόλις είδε το θαύμα αυτό, πηγαίνει στο σπίτι της Ελένης, γονατίζει μπροστά στο δένδρο της αγριελιάς και με δάκρυα στα μάτια ευχαριστεί το Θεό και τον Αγιο, όποιος είναι αυτός, αφού δεν γνωρίζει ακόμα το όνομά του.
Στη συνέχεια διηγείται το θαύμα στην οικογένεια του Αντώνη Τσανταρλιώτη και τότε η Ελένη, της αποκαλύπτει την αλήθεια.
Από τη στιγμή αυτή, διστακτικά στην αρχή, αρχίζει ο κόσμος του Σκοπέλου πρώτα, να μαθαίνει σιγά σιγά τα θαυμαστά αυτά γεγονότα. Ο κόσμος πήγαινε με ελπίδα και πίστη να προσκυνήσει σ’ αυτόν τον ιερό τόπο και να ανάψει το κανδήλο της Αγίας. Πολλοί έπαιρναν χώμα και ζύμωναν το αλεύρι τους, άρρωστοι το έβαζαν μέσα στο νερό και αφού καταστάλλαζε και καθάριζε, το έπιναν και θεραπεύονταν. Και τα θαύματα γίνονταν το ένα κατόπιν του άλλου.
Στη γειτονιά της Ελένης, είχε το σπίτι της κάποια γυναίκα που την έλεγαν Βιτσάνη Κουκούλη. Ένα πρωί, αφού πήγε και έβαλε λάδι στο κανδήλι της Αγίας και προσευχήθηκε, γύρισε στο σπίτι της. Αλλά μόλις μπαίνει μέσα σ’ αυτό, μια μυρωδιά σαν θυμίαμα την χτύπησε στη μύτη. Κάτι μοσχοβολούσε και ευωδίαζε όλο το σπίτι της.
Και όταν άρχισε να ψάχνει από που προέρχεται αυτή η ευωδία, διαπίστωσε ότι έβγαινε από την στάμνα της, την οποία είχε γεμίσει βγάζοντας νερό από το γειτονικό πηγάδι και από την οποία μόλις ήπιε νερό, αισθάνθηκε το νερό να μοσχοβολά, σαν να είχε ρίξει κανείς μέσα ακριβό άρωμα. Είχε γίνει ροδόσταμα το νερο και σκορπούσε την ευωδία σε όλο το σπίτι της.
Το πηγάδι με το αγίασμα
Πέρασαν από τότε επτά χρόνια. Στο διάστημα αυτό το κανδήλι της αγίας δεν έσβησε ποτέ. Δίπλα ακριβώς από το σπίτι του Αντώνη Τσανταρλιώτη υπήρχε ένα άλλο σπίτι της Βιτσάνης Ανδρειώτη ή Καντζουρδά, το γένος Μάγειρα, στην αυλή της οποίας υπήρχε από τα πολύ παλιά χρόνια, ένα βαθύ πηγάδι, περί τα 30 μέτρα βάθος. ήταν το πηγάδι από το οποίο είχε γεμίσει τη στάμνα της η Βιτσάνη Κουκούλη, και μοσχομύρισε με αρώματα το σπίτι της.
Μια ημέρα και ενώ μια γυναίκα σήκωσε το ξύλινο σκέπασμα του πηγαδιού, το οποίο προστάτευε το νερό του πηγαδιού από τη σκόνη και τις ακαθαρσίες, και ενώ ετοιμαζόταν να ρίξει μέσα το κουβά να βγάλει νερό, βλέπει το νερό, το οποίο συνήθως ήταν πολύ χαμηλά, να κινείται. Το βλέπει έκπληκτη να φουσκώνει, να ανεβαίνει ψηλά μέχρι τα χείλη του πηγαδιού και να χύνεται ακόμη κι απ’ έξω.
Η γυναίκα άρχισε να σταυροκοπιέται, να κλαίει, να φωνάζει τις γειτόνισσες, κι όλες μαζί άρχισαν να ψέλνουν σιγανά τροπάρια, όσα ήξεραν και να ευχαριστούν τον Θεό και την Αγία Μαγδαληνή για το καινούριο της θαύμα. Στη στιγμή μαζεύτηκε πλήθος κόσμου. Η καμπάνα του αγίου Γεωργίου άρχισε να χτυπά. Δύο πράγματα πρέπει να αναφερθούν.
Το ένα είναι ότι γύρω από το πηγάδι με το φούσκωμα του νερού, μία υπέροχη ευωδία είχε ξεχυθεί, σαν ευωδία θυμιάματος μοσχολίβανου, ακόμη δε όποιος έπινε από το νερό, το ένιωθε να μυρίζει σαν ροδόσταμα. Το δεύτερο ήταν, ότι μαζεύτηκαν και πολλοί Τούρκοι και έπαιρναν και έπιναν και οι ίδιοι νερό και έβρεχαν το κεφάλι τους.
Οι τότε εφημέριοι, π. Ευστράτιος Μάγειρας και π. Αντώνιος Παπαντωνίου γονατιστοί και δακρυσμένοι μπροστά στο θαυμαστό πηγάδι έψελναν την παράκληση της Παναγίας.
Μια εικόνα κι ένας σταυρός στο πηγάδι
Στο πηγάδι συνέχιζε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει το νερό. Όχι βέβαια, πάντα. Ξαφνικά, μία ημέρα, ενώ ο ιερέας έψελνε πάλι την παράκληση πάνω από το πηγάδι, όταν έφθασε στο ευαγγέλιο, ένας θόρυβος αρκετά μεγάλος ακούστηκε από το ανοικτό πηγάδι. Το νερό άρχισε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει. Σε ένα φούσκωμά του, ο ιερέας και ο κόσμος που υπήρχαν τριγύρω, βλέπουν να ανεβαίνουν στην επιφάνεια, ένας σταυρός και μια εικόνα.
Αυτό έγινε πολλές φορές. Κάθε φορά που ο ιερέας έκανε παράκληση, η εικόνα με τον σταυρό ανέβαινε ψηλά μέσα στο πηγάδι, αλλά κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να τα πιάσει (σ’αυτό έχω την απόλυτη διαβεβαίωση της γιαγιάς μου, που ήταν αυτόπτης μαρτυράς του γεγονότος αρκετές φορές).
Η πρώτη εκκλησία της
Ύστερα από όλα αυτά και με χίλια βάσανα και προσπάθειες πήραν την άδεια από τον Τούρκο υποδιοικητή της Γέρας, τον Μουδίρη, και κατασκεύασαν μια πρόχειρη εκκλησία , σαν παράγκα, με ξύλα και σανίδια, γιατί απαγορευόταν αυστηρώς το χτίσιμο εκκλησιών. Σ’ αυτή την ξύλινη μικρή εκκλησία άρχισαν να γίνονται θείες λειτουργίες και τ’ άλλα μυστήρια. Η οικογένεια του Αντώνη και της Ελένης Τσανταρλιώτη παρ’ όλη τη φτώχεια τους, έφυγαν από το σπίτι τους και πήγαν να μείνουν στο γεροντικό της πενθεράς του, το οικόπεδο δε και το σπίτι το χάρισαν στην εκκλησία.
Νέες εμφανίσεις και εντολές της αγίας
Αλλά ενώ συνέβαιναν αυτάη Αγία και πάλι εμφανίσθηκε σε κάποιον άνδρα του χωριού, ονόματι Χαράλαμπο Ράλλη. Του ζήτησε να βρει ανθρώπους πιστούς και ευσεβείς, οι οποίοι με τη δική του επιστασία και την δική Της καθοδήγηση, νά σκάψουν, ξεκινώντας από μέσα από την πρόχειρη αυτή ξύλινη εκκλησία, τις κατακόμβες, τα ονομαζόμενα στον Σκόπελο “ΛΑΓΟΥΜΙΑ”. Και έτσι άρχισαν οι ανασκαφές. Νήστευαν όλοι και έσκαβαν, χωρίς να πληρώνονται.
Πέρασε αρκετό διάστημα. Στο μεταξύ ο Χαράλαμπος Ραλλης σταμάτησε το σκάψιμο. Είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα, με κυριότερο το οικονομικό. Οι επίτροποι της εκκλησίας του αγίου Γεωργίου βλέποντας ότι σκάβουν τόσο καιρό και δεν βρίσκουν τίποτα δεν ήθελαν να βοηθήσουν οικονομικώς από το ταμείο του ιερού Ναού.
Η γυναίκα του Χαράλαμπου Ράλλη, η Ρήγαινα, παρ’ όλο ότι είχε πιστεύσει και εκείνη στην Αγία Μαγδαληνή, επειδή η οικογένειά της είχε πολλές ανάγκες, βλέποντας το σύζυγό της να έχει σταματήσει κάθε δική του εργασία και να ασχολείται μόνον με τις ανασκαφές, άρχισε να φέρνει αντιρρήσεις και εμπόδια στον άνδρα της.
Αυτά τα προβλήματα ανάγκασαν τον Χαράλαμπο Ράλλη να φύγει από τον Σκόπελο και να πάει στον Πολυχνίτο, που ήταν ο τόπος της καταγωγής του, για να εργασθεί, αλλά προπάντων για να γλιτώσει από την γενική κατακραυγή του κόσμου που ξέχασε τόσο γρήγορα τα θαύματα της Αγιας Μαγδαληνής και τώρα τον ειρωνεύονταν που δεν έβρισκε τίποτα με τις ανασκαφές.
Αλλά δεν έμεινε πολύ στον Πολυχνίτο.
Η Αγία Μαγδαληνή του φανερώθηκε πάλι και του είπε να γυρίσει στον Σκόπελο και να συνεχίσει το σκάψιμο. Εκείνος της παραπονέθηκε: “Γιατί Αγία μου Μαγδαληνή αναθέτεις σε μένα αυτή τη δουλειά και όχι σε κάποιον άλλον, αφού ξέρεις τι υποφέρω από όλους στον Σκόπελο;”. Εκείνη του απάντησε: “Την ανέθεσα σε σένα, γιατί πιο καθαρό άνθρωπο δεν βρήκα μέσα στο χωριό. Πήγαινε πίσω στον Σκόπελο κι εγώ θα σε βοηθώ και θα σε ανακουφίζω”.
Και όταν της είπε: “ενώ ο κόσμος Αγία μου, φέρνει τόσα λάδια στην Εκκλησία σου, οι επίτροποι τα ξοδεύουν εδώ κι εκεί κι εμάς που σκάβουμε και νηστικοί πολλές φορές, κανείς δεν μας βοηθά”, εκείνη του απάντησε: “Μην νοιάζεσαι Χαράλαμπε. Εγώ θα σε βοηθήσω. Όσο γι’ αυτούς που σπαταλούν αλλού τα λάδια και τα χρήματα της Εκκλησίας, θα τους πληρώσω ανάλογα. Έχω πολλούς να θεραπεύσω και να τους δώσω την χαρά, αλλά έχω και πολλούς να τιμωρήσω παραδειγματικά για την απιστία και την ασέβειά τους.
Ο Χαράλαμπος Ράλλης γύρισε αμέσω πάλι στον Σκόπελο και με την οικονομική βοήθεια ορισμένων πιστών χριστιανών αλλά και την ηθική συμπαράσταση της γυναίκας και των παιδιών του, οι οποίοι μετά από ένα θαύμα της Αγίας, άρχισαν να τον συμπαραστέκονται και να του δίνουν θάρρος, και παρά τους χλευασμούς των επιτρόπων και άλλων κατοίκων του Σκοπέλου, συνέχισε τις ανασκαφές, μέχρις ότου μια ημέρα, μέσα στα χώματα, βρέθηκε μια μικρή παλαιά και κατάμαυρη, σχεδόν σβησμένη απ’ την υγρασία εικόνα.
Η εικόνα βρέθηκε κατά τα έτη 1910-1911. Χτυπούσαν οι καμπάνες και πλήθος κόσμου έκλαιγε και προσευχόταν. Για μια στιγμή νόμισαν ότι αυτή ήταν η εικόνα που γύρευαν, αλλά το βράδυ πάλι η αγία Μαγδαληνή εμφανίζεται στον Χαράλαμπο και του λέγει: “Χαράλαμπε, φύλαξε την εικόνα πού βρήκες, μέσα στην εκκλησία μου για να την βλέπουν και να την προσκυνούν οι χριστιανοί και συνέχισε το σκάψιμο. Διότι δεν έφθασες ακόμη εκεί που πρέπει. Εγώ θα σου πω πότε θα σταματήσεις…
Με την καινούρια αυτή εντολή της Αγίας, ο Χαράλαμπος και οι άνθρωποί του συνέχισαν το σκάψιμο και έφθασαν μέχρι στο σημείο που έχουν σταματήσει σήμερα.
Στο σημείο αυτό, η αγία του έδωσε εντολή να σταματήσει: “Φτάνει. Ο αγώνας σου τελείωσε. Εδώ θα σταματήσετε“.
Ο Χαραλαμπος της είπε: “Μα δεν βρήκαμε ακόμη Αγία μου Μαγδαληνή, αυτά που μας είπες“.
Και εκείνη του απάντησε: “Εδώ που φθάσατε τώρα είναι αρκετά. Βρίσκομαι πια μια σπιθαμή απ’ το πρόσωπο της γης και δεν χρειάζεται περισσότερο, παρά μία ή δύο κασμαδιές για να φανερωθώ. Αλλά όχι τώρα. Δεν είναι ο κατάλληλος καιρός. Γι’ αυτό θα αργήσουν ακόμα να με βρουν οι άνθρωποι. Αλλ’ όταν φανερωθώ θα είναι ημέρα Παρασκευή και κατά την ημέρα αυτή θα γίνουν πολλά θαυμαστά στο μέρος ετούτο…“.
Εικόνες Από την Κατακόμβη Της Αγίας Μαγδαληνής Στον Σκόπελο Μυτιλήνης
agia-magdalini-mitilinis (2)agia-magdalini-mitilinis (3)agia-magdalini-mitilinis (4)agia-magdalini-mitiliniagia-magdalini-mitilinis-
Το Παραπάνω κείμενο είναι η περίηψη όσων άκουσα από τους εκεί χωρικούς που ακόμη και τώρα όταν μιλούν για τα θαύματα της Αγίας κλαίνε σαν μικρά παιδιά από την συγκίνηση!!!

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Αγαπητέ Θεέ...

Αγαπητέ Θεέ, γράμμα (βιβλίο) για ένα άρρωστο αγοράκι.

Άγιε Νικόλα μου,













Κατερίνα Δεστάπα Η μηχανή ήταν στο έγχρωμο. Απόρησα που βγήκαν μπλε... Τρελάθηκα όταν φεύγοντας, άρχισαν να χορεύουν τα περιστέρια!!! Γύρισα πίσω από ένστικτο... Τι να λέω;

ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ, ΚΙ ΕΣΥ, ΒΟΗΘΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!

Άγιε Εφραίμ, θαυματουργέ,

Τρέξε κοντά στον φίλο μου!!!