Στις 3 Ιανουαρίου γιορτάζει ο Άγιος Εφραίμ. Είναι η μέρα που φανερώθηκαν τα Άγια λείψανά Του.
Το μοναστήρι του στην Νέα Μάκρη πανηγυρίζει και πλήθος κόσμου θα το επισκεφθεί και πάλι, ο καθένας για προσωπικούς του λόγους.
Γι' αυτούς τους προσωπικούς λόγους Τον επισκέπτομαι κι εγώ, εδώ και τρία και πλέον χρόνια.
Η κάθε φορά, το κάθε προσκύνημα, είχε και Κάτι το Αλλιώτικο...
Κι όχι μόνο εκεί. Αυτός ο Άγιος είναι τόσο παρόν στη ζωή μου, τόσο ζωντανός και θαυματουργός, που με έχει ξαφνιάσει.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη απόψε, γράφοντας μόνο πως Τον γνώρισα και για το τελευταίο μου προσκύνημα την Τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων του 2009.
Πως τον γνώρισα:
Πριν τρία χρόνια ήμουνα πολύ στεναχωρημένη, γιατί μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στην καρδιά. Ήμουνα πολύ φοβισμένη και απογοητευμένη. Ο γιατρός με φόβισε πολύ λέγοντάς μου:
"Κομμένο το τσιγάρο μαχαίρι, κομμένη η δουλειά, κομμένο ότι σε αγχώνει και σε στεναχωρεί. Διαρκείας διακοπές. Είσαι πολύ νέα ακόμα και θα πας χαμένη... Θα βλέπεις φωτιά στο σπίτι σου και δεν θα τρέχεις. Θα βγεις αργά αργά, κι ας καείς! Δεν θα τρέξεις..."
Πολλά είπε ο γιατρός κι εγώ ένιωσα άχρηστη. Είχα μάθει να ζω τελείως διαφορετικά κι εκείνος ήθελε να μ' αλλάξει, εκεί... κάπου στα 46!
Ένα μεσημέρι λοιπόν, μου έφερε ο άντρας μου γυρνώντας απ' τη δουλειά έναν φάκελο.
"Αυτό σου το στέλνει η Βούλα", μου είπε. "Είχε πάει σε ένα μοναστήρι και σου έφερε λίγο λαδάκι, να αλείψεις την καρδιά σου".
Ο άντρας μου δεν θυμόταν ούτε που είχε πάει, ούτε ποιον Άγιο. Ούτε εγώ τον ρώτησα, απ' ότι θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο ότι πήγα τον φάκελο στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας, χωρίς να τον ανοίξω και γύρισα στην κουζίνα να σερβίρω στον άντρα μου.
Μετά, με τις δουλειές μου, το ίντερνετ και τα λοιπά, τον ξέχασα τελείως. Ξέχασα ακόμα και να τηλεφωνήσω να ευχαριστήσω την Βούλα και να την ρωτήσω περισσότερα.
Ξημερώματα πήγα να κοιμηθώ. Δεν άναψα φως στο δωμάτιο, για να μην ξυπνήσω τον άντρα μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έκανα τον σταυρό μου, όπως κάθε βράδυ. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τον φάκελο της Βούλας.
Μέσα στα σκοτάδια, άπλωσα τα χέρια μου και έφτασα τον φάκελο. Τον έσκισα σιγά σιγά, μη κάνω φασαρία, άνοιξα το μπουκαλάκι με το λάδι, έβρεξα το δάχτυλό μου, σταύρωσα τρεις φορές το στήθος μου και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα κάποια στιγμή από ένα πολύ παράξενο όνειρο.
Βρισκόμουνα σε ένα μεγάλο πάρτυ με πολύ κόσμο (κάτι σαν τα πανηγύρια του χωριού μου-Πηλίου) και χόρευα ταγκό με έναν καλόγερο και μάλιστα νιώθαμε ο ένας για τον άλλον πολύ μεγάλη έλξη!
Ο κόσμος καθόταν γύρω γύρω και μας κοίταζε.
Εγώ τον κρατούσα αγκαλιά, χόρευα μαζί του και του έλεγα:
"Δέσποτα, μας κοιτάζει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει για μένα, αλλά δεν είναι σωστό να μ' αγαπάς! Δεν είναι σωστό για σένα, για την θέση σου..."
Εκείνος με κοίταζε με Αγάπη, (πάθος; λατρεία; δεν ξέρω!), με κρατούσε αγκαλιά και συνέχιζε να χορεύει μαζί μου, αυτό το ταγκό.
"Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ κι ότι εμένα δεν με νοιάζει ο κόσμος!" μου είπε. "Θέλω να θυμάσαι ότι εγώ θα είμαι πάντα πλάι σου!"
Πω πω, ντροπή!
Ξύπνησα τρομαγμένη και έκανα τον σταυρό μου. Είχε έρθει ήδη η νέα μέρα. Τρομαγμένη τηλεφώνησα αμέσως στην Βούλα.
"Βούλα μου, τι λαδάκι ήταν αυτό που μού 'στειλες; Εγώ είμαι δαιμονισμένη, φαίνεται! Είδα ένα όνειρο..." και της εξήγησα.
"Πώς ήταν ο καλόγερος που είδες;" με ρώτησε η Βούλα.
"Ήταν άγριος, άσχημος, ψηλός, αδύνατος, μα ήμασταν τόσο ερωτευμένοι!"
"Δηλαδή, μοιάζει μ' Αυτόν στην εικονίτσα που σου έστειλα;"
"Ποια εικονίτσα μου έστειλες;"
"Μέσα στον φάκελο την είχα... Δεν την είδες;"
Πώς δεν την είδα; Την είδα εκείνη τη στιγμή και έπαθα το σοκ της ζωής μου! Ο καλόγερος που χορεύαμε μαζί ταγκό ήταν ο Ίδιος ο Άγιος Εφραίμ, αυτοπροσώπως!
Από κει και μετά... ήρθε ο "έρωτας"!
Είναι πράγματι Πάντα πλάι μου! Έχει γίνει ο σταθερός και ακούραστος προστάτης μου. Τον έχω συστήσει σε πολύ κόσμο και πολύ παράξενο, σ' όλο τον κόσμο τρέχει και βοηθάει! Πολλές φορές σατυρίζω τα θαύματά του και λέω: "Δεν τον ξέρει πολύς κόσμος ακόμα, γι' αυτό ακούει εμάς! Έχει λιγότερη δουλειά απ' τους Άλλους Αγίους!"
Κι Εκείνος, δεν μου θυμώνει! Συνεχίζει και παραμένει πλάι μου!
Λόγω σχολίων, συμπληρώνω την συνέχεια 4/1/14
ΕΔΩ
Το μοναστήρι του στην Νέα Μάκρη πανηγυρίζει και πλήθος κόσμου θα το επισκεφθεί και πάλι, ο καθένας για προσωπικούς του λόγους.
Γι' αυτούς τους προσωπικούς λόγους Τον επισκέπτομαι κι εγώ, εδώ και τρία και πλέον χρόνια.
Η κάθε φορά, το κάθε προσκύνημα, είχε και Κάτι το Αλλιώτικο...
Κι όχι μόνο εκεί. Αυτός ο Άγιος είναι τόσο παρόν στη ζωή μου, τόσο ζωντανός και θαυματουργός, που με έχει ξαφνιάσει.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη απόψε, γράφοντας μόνο πως Τον γνώρισα και για το τελευταίο μου προσκύνημα την Τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων του 2009.
Πως τον γνώρισα:
Πριν τρία χρόνια ήμουνα πολύ στεναχωρημένη, γιατί μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στην καρδιά. Ήμουνα πολύ φοβισμένη και απογοητευμένη. Ο γιατρός με φόβισε πολύ λέγοντάς μου:
"Κομμένο το τσιγάρο μαχαίρι, κομμένη η δουλειά, κομμένο ότι σε αγχώνει και σε στεναχωρεί. Διαρκείας διακοπές. Είσαι πολύ νέα ακόμα και θα πας χαμένη... Θα βλέπεις φωτιά στο σπίτι σου και δεν θα τρέχεις. Θα βγεις αργά αργά, κι ας καείς! Δεν θα τρέξεις..."
Πολλά είπε ο γιατρός κι εγώ ένιωσα άχρηστη. Είχα μάθει να ζω τελείως διαφορετικά κι εκείνος ήθελε να μ' αλλάξει, εκεί... κάπου στα 46!
Ένα μεσημέρι λοιπόν, μου έφερε ο άντρας μου γυρνώντας απ' τη δουλειά έναν φάκελο.
"Αυτό σου το στέλνει η Βούλα", μου είπε. "Είχε πάει σε ένα μοναστήρι και σου έφερε λίγο λαδάκι, να αλείψεις την καρδιά σου".
Ο άντρας μου δεν θυμόταν ούτε που είχε πάει, ούτε ποιον Άγιο. Ούτε εγώ τον ρώτησα, απ' ότι θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο ότι πήγα τον φάκελο στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας, χωρίς να τον ανοίξω και γύρισα στην κουζίνα να σερβίρω στον άντρα μου.
Μετά, με τις δουλειές μου, το ίντερνετ και τα λοιπά, τον ξέχασα τελείως. Ξέχασα ακόμα και να τηλεφωνήσω να ευχαριστήσω την Βούλα και να την ρωτήσω περισσότερα.
Ξημερώματα πήγα να κοιμηθώ. Δεν άναψα φως στο δωμάτιο, για να μην ξυπνήσω τον άντρα μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έκανα τον σταυρό μου, όπως κάθε βράδυ. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τον φάκελο της Βούλας.
Μέσα στα σκοτάδια, άπλωσα τα χέρια μου και έφτασα τον φάκελο. Τον έσκισα σιγά σιγά, μη κάνω φασαρία, άνοιξα το μπουκαλάκι με το λάδι, έβρεξα το δάχτυλό μου, σταύρωσα τρεις φορές το στήθος μου και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα κάποια στιγμή από ένα πολύ παράξενο όνειρο.
Βρισκόμουνα σε ένα μεγάλο πάρτυ με πολύ κόσμο (κάτι σαν τα πανηγύρια του χωριού μου-Πηλίου) και χόρευα ταγκό με έναν καλόγερο και μάλιστα νιώθαμε ο ένας για τον άλλον πολύ μεγάλη έλξη!
Ο κόσμος καθόταν γύρω γύρω και μας κοίταζε.
Εγώ τον κρατούσα αγκαλιά, χόρευα μαζί του και του έλεγα:
"Δέσποτα, μας κοιτάζει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει για μένα, αλλά δεν είναι σωστό να μ' αγαπάς! Δεν είναι σωστό για σένα, για την θέση σου..."
Εκείνος με κοίταζε με Αγάπη, (πάθος; λατρεία; δεν ξέρω!), με κρατούσε αγκαλιά και συνέχιζε να χορεύει μαζί μου, αυτό το ταγκό.
"Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ κι ότι εμένα δεν με νοιάζει ο κόσμος!" μου είπε. "Θέλω να θυμάσαι ότι εγώ θα είμαι πάντα πλάι σου!"
Πω πω, ντροπή!
Ξύπνησα τρομαγμένη και έκανα τον σταυρό μου. Είχε έρθει ήδη η νέα μέρα. Τρομαγμένη τηλεφώνησα αμέσως στην Βούλα.
"Βούλα μου, τι λαδάκι ήταν αυτό που μού 'στειλες; Εγώ είμαι δαιμονισμένη, φαίνεται! Είδα ένα όνειρο..." και της εξήγησα.
"Πώς ήταν ο καλόγερος που είδες;" με ρώτησε η Βούλα.
"Ήταν άγριος, άσχημος, ψηλός, αδύνατος, μα ήμασταν τόσο ερωτευμένοι!"
"Δηλαδή, μοιάζει μ' Αυτόν στην εικονίτσα που σου έστειλα;"
"Ποια εικονίτσα μου έστειλες;"
"Μέσα στον φάκελο την είχα... Δεν την είδες;"
Πώς δεν την είδα; Την είδα εκείνη τη στιγμή και έπαθα το σοκ της ζωής μου! Ο καλόγερος που χορεύαμε μαζί ταγκό ήταν ο Ίδιος ο Άγιος Εφραίμ, αυτοπροσώπως!
Από κει και μετά... ήρθε ο "έρωτας"!
Είναι πράγματι Πάντα πλάι μου! Έχει γίνει ο σταθερός και ακούραστος προστάτης μου. Τον έχω συστήσει σε πολύ κόσμο και πολύ παράξενο, σ' όλο τον κόσμο τρέχει και βοηθάει! Πολλές φορές σατυρίζω τα θαύματά του και λέω: "Δεν τον ξέρει πολύς κόσμος ακόμα, γι' αυτό ακούει εμάς! Έχει λιγότερη δουλειά απ' τους Άλλους Αγίους!"
Κι Εκείνος, δεν μου θυμώνει! Συνεχίζει και παραμένει πλάι μου!
Λόγω σχολίων, συμπληρώνω την συνέχεια 4/1/14
ΕΔΩ
2 σχόλια:
Αγγελική, Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά επί τη ευκαιρία!
Η "ντροπή" πολλές φορές έχει κι άλλη έννοια.
Ντροπή μπορείς να νοιώσεις άμα κυκλοφορήσεις στον δρόμο γυμνός, ντροπή, κι όταν άλλοι σε τιμούν.
Ωστόσο, δε θα μπω στην διαδικασία για περισσότερες απολογίες.
Ότι θέλει ο καθένας σας, ας σκεφτεί.
Ήταν το Άγιος, γιατί μου απάντησε με το όραμά Του, όταν μετά από λίγες μέρες πήγα για πρώτη φορά στο μοναστήρι Του.
Δεν γράφονται έτσι, στο πόδι όμως, κάποια "πράγματα"!
Με συγχωρείς!
Αγγελική μόλις είδα ότι γράψει την συνέχεια, εδώ:
http://tamenoblog.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC
Δημοσίευση σχολίου