(συνέχεια από δω)
Με την ικανοποίηση απ' το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ, με την όμορφη παρέα, με τις συχνές στάσεις μας, δεν είχα καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Όταν την έμαθα όμως, κι όταν η Βούλα μας είπε πως μιάμιση η ώρα πρέπει να είμαστε ήδη σε ταβέρνα, για να φάει ο άντρας της και να κάνει την ένεση της ινσουλίνης, τότε στεναχωρέθηκα πολύ.
Σκέφτηκα την σκούπα μου... το τάμα μου που δεν θα προλάβαινα, πως το ταξίδι μου δεν θα πετύχαινε τον σκοπό μου.
Σε τόσο λίγο χρόνο δεν θα προλάβαινα να σκουπίσω...
Και δεν ήξερα αν θα μ' άφηναν...
Και δως του στεναχώρια!
Τα κορίτσια μου έλεγαν ότι οι καλόγριες θα με άφηναν.
Η Βούλα έλεγε:" Μπορεί να σ' αφήσουν να σκουπίσεις πίσω στον τάφο της Αγίας Μητέρας της Μακαρίας".
Εγώ ήξερα μόνο πως η ώρα περνούσε, κι ακόμα δεν είχαμε φτάσει.
Φτάσαμε μία παρά είκοσι. Έξω απ' το μοναστήρι με περίμενε απ' το πρωί η Βάσω, τουλάχιστον να με δει για λίγο, αλλά το μόνο που προλάβαμε ήταν να φιληθούμε και να ανταλλάξουμε σακούλες...
Πέρασα τους πάγκους με τα αναμνηστικά δωράκια, σαν να μην ήταν εκεί, και παρόλο που φορούσα φόρεμα, όπως μου είχε πει μια καλόγρια παλιότερα, πήγα βιαστικά, φόρεσα και μια φούστα, για να μπορώ να σκουπίσω ακόμα πιο άνετα.
Το μοναστήρι αυτή τη φορά είχε πολύ κόσμο. Πήγα ν' ανάψω τα κεριά μου και είδα πως η ουρά ήταν μεγάλη. Απογοητεύτηκα. Έχανα χρόνο... Στα χέρια μου κρατούσα εκείνη τη σακούλα με την σκούπα... Την παρέα την είχα χάσει, μα ήξερα πως δεν θα έφευγαν χωρίς εμένα.
Εκεί που κοίταζα στα χαμένα, μια τα κεριά, μια τον κόσμο και δεν ήξερα τι να κάνω, με πλησίασε μία εθελόντρια μέσης ηλικίας. Κάτι με ρωτούσε για την σακούλα. Τότε της είπα για το τάμα μου και την απογοήτευσή μου γιατί έχω μπροστά μου πολύ λίγο χρόνο.
Εκείνη μ' άκουγε και με κοίταζε.
"Τουλάχιστον, αν μ' αφήνατε να σκουπίσω σ' ένα σημείο, εκεί έξω, έστω μια σκουψιά, έτσι για το καλό..." της είπα με παράπονο.
"Όχι...", μου λέει η κυρία κι εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Εκείνη όμως συνέχισε:
"Δεν θα σκουπίσεις εκεί έξω. Ο Άγιος σε περίμενε και θα σκουπίσεις εδώ μέσα και μάλιστα θα ξύσεις και τα κεριά απ' το πάτωμα! Έπρεπε να είχα σκουπίσει ήδη, αλλά δεν πρόλαβα. Είχε πολύ κόσμο και δεν έφυγα απ' τα κεριά. Εσένα περίμενε! Ξεκίνα λοιπόν!"
Κοίταξε την σκούπα μου. "Τι είν' αυτή; Χωρίς κοντάρι;"
Είχα πάθει σοκ. Που να βρω τα λόγια να της απαντήσω;
"Ήθελα χωρίς κοντάρι, για να κουραστώ, να ιδρώσω..."
"Α, εδώ δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Πάρε αυτή (και μου έδινε μια δική τους με κοντάρι), πάρε και την ξύστρα..." και έτρεξε πάλι στα κεριά.
Κοίταζα γύρω μου, σα χαμένη. Έψαχνα την ξύστρα. Δεν την έβλεπα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ένα τέτοιο μεγάλο μέγεθος, πόσο μάλλον ότι είχε και κοντάρι.
Πήγα κοντά της.
"Όχι, με την δικιά μου θα σκουπίσω, αλλά μπορώ να τ' αφήσω για λίγο, να πάω να χαιρετήσω τον Άγιο; Κι έρχομαι αμέσως! Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστώ!"
Έτρεξα σαν αλαφιασμένη έξω. Είδα την παρέα μου και την ενημέρωσα ότι φεύγοντας θα με βρουν Εκεί! Πήγα και χαιρέτισα βιαστικά τον Άγιο. Τόσα σύντομα λόγια, δεν του έχω ξαναπεί, πόσο μάλλον από κοντά!
Πήγα και στο μνήμα της Αγίας Μητέρας, της Μακαρίας.
Όχι, δεν προλάβαινα να κλάψω.
Τώρα, ενώ σε 20 λεπτά ξημερώνει ο Εορτασμός της Φανέρωσης των Ιερών Λειψάνων Του, θυμάμαι πως:
Η εθελόντρια μου είχε υποδείξει όλο τον χώρο. "Από δω. Απ' την αρχή!" μου είχε πει.
Εγώ ξεκίνησα πρώτα απ' το σημείο του πατώματος κοντά στα μεγάλα κεριά.
Με θυμάμαι να ξύνω, να ξύνω, να σκουπίζω και να είναι γεμάτο πάλι το δάπεδο!
Με θυμάμαι να είμαι σκυμμένη συνέχεια, συγκινημένη και αγχωμένη συγχρόνως, για να προλάβω να καθαρίσω όλο τον χώρο και να βλέπω μόνο πόδια ανθρώπων να προχωρούν, να μου πατάνε τα κεριά που μόλις είχα ξύσει και να τα κολλάνε παραπέρα...
Με θυμάμαι να τρέχω σε σημεία του πατώματος που μαύριζαν, σημάδι πως είχαν κερί.
Με θυμάμαι να σηκώνω κάποιες στιγμές το κεφάλι, κι ανάλογα τις σκέψεις μου, να βλέπω τις Αγιογραφίες του Αγίου Εφραίμ, που μου έδιναν απάντηση με τις κινήσεις των χεριών του, σαν: "Μπράβο, ωραία, Σ' ευχαριστώ!"
Τότε συνειδητοποίησα πως κάθε αγιογραφία είχε και διαφορετική κίνηση χεριών.
Με θυμάμαι να τον παρακαλάω να προλάβω, να καθυστερήσει λίγο την παρέα μου, να λιγοστέψει λίγο ο κόσμος, και τότε να μην βλέπω πια πόδια και να είμαι μόνη μου στον χώρο!
Κι άντε πάλι απ' την αρχή!
Κάποιες στιγμές πάλι, ένιωθα πως δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα και δως του απογοήτευση!
Κι άντε πάλι απ' την αρχή!
Κάποια στιγμή η εθελόντρια μου είπε:
"Όπου μαυρίζει θα ξύνεις. Κοίτα και στα κεριά. Πάω να φάω λίγο. Έχε τον νου σου..."
Θεέ μου, πως ένιωσα!
Πόση τιμή!...
Κάποια στιγμή, εκεί που έσβηνα κεράκια στο νερό, με προσοχή όμως, να είναι καμένα πολύ (από παράπονο δικό μου, που σε πολλές εκκλησίες δεν τ' αφήνουν να κάψουν), είδα και την Λένα να σκουπίζει με την σκούπα με το κοντάρι, χάρηκα τόσο πολύ"!
Όταν άκουσα μια φωνή να μου λέει τρυφερά:
"Πάμε Κατερίνα τώρα; Τελείωσες;", τότε σήκωσα το κεφάλι.
"Πάμε, Βούλα μου!" της είπα. Ήξερα πως για μένα, ήδη είχε καθυστερήσει την ένεση του άντρα της.
Πριν φύγω, κοίταξα κάτω. Τα μάρμαρα γυάλιζαν. Δεν έβλεπα πια, μαύρα σημάδια κεριών.
Μετά κοίταξα γύρω μου. Μια αγιογραφία μου τράβηξε την προσοχή. Το ένα χέρι του Αγίου Εφραίμ κοντά στο στήθος του, σα να μου έλεγε: "Ευχαριστώ!"
Την ίδια κίνηση έκανα κι εγώ.
"Εγώ, σ' Ευχαριστώ" του έλεγα νοερά.
Δεν προλάβαινα να χαιρετήσω πάλι το σκήνωμά του. Χαιρέτησα την εικόνα του, εκεί στον χώρο των κεριών.
Εκεί με τρόμαξε το κομμένο κεφάλι του, που ήταν κάτω... χαμηλά στην εικόνα.
Τότε θυμήθηκα πως Εκείνος θυσιάστηκε για την θρησκεία μας κι εγώ δεν είχα κάτι παραπάνω από ένα απλό σκούπισμα!
Έφυγα απ' τον χώρο των κεριών με μια μεγάλη αίσθηση πληρότητας.
Τότε είδα πως ήμουνα μούσκεμα στον ιδρώτα απ' τα μαλλιά ως τα πόδια.
Χάρηκα...
Είχα και δεύτερα ρούχα μαζί μου. Μετά όμως, δεν ήθελα ν' αλλάξω. Ήθελα να μεταφέρω σπίτι μου ζωντανό αυτό το άρωμα, που καμία σχέση με ιδρώτα δεν είχε!
Μεγάλη η Χάρη Σου, Άγιέ μου!
Υγ. Άλλες φωτογραφίες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου