ΜΙΛΑΝΕ

Να, που πρέπει να αρχίσω να εξηγώ, έτσι, όπως έρχεται η ροή των φωτογραφιών...

Εν ολίγοις, αυτό είναι το τελευταίο ημερολόγιό μου.
Τα τελευταία χρόνια έγραφα συνήθως ή στα μπλογκς ή σε χύμα σελίδες.
Δε θυμάμαι, κιόλας.

Τέλος πάντων, τελευταία, προέκυψε να υπάρχει αυτό μέσα στην τσάντα μου.

Ήμουνα πολύ στεναχωρεμένη εκεί, γι' αυτό και κάθισα εκεί, ενώ κοντά μου υπήρχαν καρέκλες, ένα βήμα ήταν, να καθίσω στα μαλακά.

Έγραψα, ξέσπασα.

Εκεί είναι Παρασκευή, παραμονή Ψυχοσάββατου 2015, ώρα 12 παρά, μεσημέρι (ή 12 και κάτι).

Το ξημέρωμα Παρασκευής με βρήκε να σβήνω φωτογραφίες και να τις κάνω βιντεάκια, έτσι, για ενθύμιο, μην τις χάσω, να τις θυμάμαι τουλάχιστον, εγώ.

Τα βιντεάκια είναι έτοιμα, θα τα δημοσιεύσω κάποια στιγμή.

Ήμουνα συνάμα και στεναχωρημένη. Ήθελα και να πάω στο χωριό, ήθελα να είμαι κι εδώ, έπρεπε να είμαι εδώ, χάραζε όταν έβρασα και το σταράκι μου.

Πρόθεση, όταν ξύπναγα, να το ετοιμάσω, να το διαβάσω στον Άγιο Νεκτάριο και μετά να πάω στο ραντεβού μου στον οδοντίατρο.

Θα τα προλάβαινα όλα, κι αν, θα προλάβαινα να πάω και στο χωριό, με των δύο και τέταρτο.

Λαγοκοιμήθηκα στην ουσία, ήμουνα έτοιμη, έφυγα, έτρεξα, αφού είπα στο καντηλάκι μου... "Άγιε Εφραίμ, θέλεις συμπλήρωμα λαδάκι, κράτα, μη σβήσεις, δε θ' αργήσω! Έλα μαζί μου, και βόηθα με να τα προλάβω όλα, έτσι, όπως τα θέλω και τους πρέπει."

(Εννοείται ότι αυτό το καντηλάκι καίει από Ιανουάριο του 2009, σχεδόν, μόλις Έφυγε ο πεθερός μου, επί 24ωρου βάσεως και έχει σβήσει μόνο κάποιες μέρες, όταν λείπω απ' το σπίτι. Κάτι συμβαίνει πάντα και είμαι εκεί, πριν σβήσει.
"Μιλάει" αυτό το καντηλάκι και η σύμπτωση είναι πως έδωσα τίτλο σ' αυτό τον φάκελο των φωτογραφιών: "ΜΙΛΑΝΕ"!
(Βιαστικές οι εξηγήσεις μου, μα δε θέλω να σας κουράσω, έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν χωράω σε τόμους!)