Σημάδια...

Εκκλησάκι της Αναλήψεως στους Άγιους Σαράντα, Μακρυράχης Πηλίου.

Οι φωτογραφίες μου θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστες. Θα μπορούσε να είναι μια βουβή ιστορία. Για κάποιους τα λεγόμενά μου θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεγάλες συμπτώσεις. Για μένα όμως θεωρήθηκαν "σημάδια", γιατί αυτές οι συμπτώσεις είχαν κάτι περισσότερο να μου πουν αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.

Με λίγα λόγια:
Ήταν η γιορτή του Άι- Γιάννη του Προδρόμου. Για μένα αυτή η μέρα ήταν συμβολική πάντα, γιατί τότε γιορτάζω τα γενέθλιά μου, κατά τα λεγόμενα της μάννας μου και όχι της ταυτότητάς μου. Φέτος έκλεισα τα πενήντα μου χρόνια, ήθελα να πάω στο χωριό μου και ειδικά στο Χορευτό, ν' ανάψω ένα κερί στο δικό μου γνωστό εκκλησάκι που πήγαινα πάντα αυτή την μέρα. Ήξερα όμως πως φέτος δεν προλαβαίνω να πάω, εφόσον δεν οδηγώ εγώ και άλλοι φίλοι με δέχονται στο δικό τους πρόγραμμα.
Έτσι, άφησα ελεύθερη τη μέρα μου και όπου με βγάλει, αρκεί που το βράδυ θα με έβγαζε στο χωριό μου.
Βρέθηκα λοιπόν στους Άγιους Σαράντα, κι ενώ έχω πάει εκεί πολλές φορές, δεν το είχα δει το εκκλησάκι!
Η παρέα στάθμευε, έπιασε την κουβέντα, εγώ είχα βρεθεί ήδη μέσα στο εκκλησάκι ν' ανάψω ένα κεράκι.
Μπήκα μέσα κρατώντας ακόμα τη μηχανή στο χέρι. Ευτυχώς, γιατί μετά δεν θα είχα αυτές τις φωτογραφίες που βλέπετε τώρα!
Η αλήθεια είναι πως όταν κρατάς τη μηχανή και τραβάς γενικά πλάνα, δε προσέχεις τις λεπτομέρειες. Τις βλέπεις μετά, είτε με το μάτι, είτε στις φωτογραφίες, εκτός αν αυτή η λεπτομέρεια σου τραβήξει την προσοχή και εστιάσεις.
Τελικά, τα πολυλογώ...
Δε γίνεται κι αλλιώς.
Όταν άφησα τη μηχανή, μετά τις τέσσερις πέντε φωτογραφίες, πήγα ν' ανάψω ένα κερί, δεν υπήρχε!
Πήγα να χαιρετήσω τις εικόνες κι ένα εκτυφλωτικό φως κάτω, μου τράβηξε την προσοχή.
Έσκυψα. Κατάλαβα πως ήταν εικόνα. Ο ήλιος με είχε τυφλώσει, δε φορούσα και τα γυαλιά για να βλέπω κοντά, και ως να φέρω την εικόνα κοντά στα μάτια μου, να καταλάβω ποιος Άγιος ήταν, μου φάνηκε χρόνος.
Όταν είδα την Αγία Παρασκευή, Αγία που δεν επικαλούμαι πολύ, (Έκείνη όμως υπάρχει στη ζωή μου πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια και μάλιστα κάτι περιμένει από μένα...), μέσα μου χτύπησαν καμπανάκια.
Αναρρωτήθηκα: "πως βρέθηκε εκεί"; Βρήκα. Φύσσαγε, ήταν σπασμένο το τζάμι και έπεσε κάτω στο πάτωμα.
Αναρρωτήθηκα: "πως έπεσε έτσι, ενώ θα έπρεπε να έχει πέσει ανάποδα;"
Σταυροκοπήθηκα, της προσευχήθηκα νοερά και έψαξα που να την τοποθετήσω. Δυσκολεύτηκα. Δεν είχε κρεμαστράκι η εικόνα, για κάποια ελεύθερα καρφιά που υπήρχαν, κι αυτά ήταν πολύ πιο μακριά απ' το δικό της σημείο.
Έτσι, την ακούμπησα πάνω στο ψαλτήρι, με την σκέψη ότι οι κάτοικοι του χωριού εκεί, ξέρουν τι θα κάνουν.
Μόλις την στερέωσα, ένιωσα την ανάγκη να δω πίσω μου, να δω ποιον Άγιο έχει απέναντί της...
Τότε είδα την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και αριστερά του Χριστού.
Ανατρίχιασα... Ο Αι- Γιάννης ήταν εκεί δίπλα μου, εφόσον δε θα πήγαινα εγώ κοντά του, στο Χορευτό.

Όλες αυτές οι σκέψεις (κι ακόμα περισσότερες) και κινήσεις έγιναν σε πολύ σύντομο χρόνο, κι ας φαίνονται πολλές οι φωτογραφίες. Κάποιες τις δούλεψα μετά, αν μπορούν να δουλευτούν... Τις μεγέθυνα εννοώ.

Η παρέα φώναζε. Βρέθηκα γρήγορα στη θάλασσα. Ο ήλιος με τύφλωνε από ψηλά, συνέχεια.
Φεύγοντας ξαναπέρασα από κει. Ήθελα κάτι να δω. Δεν υπήρχε. Γι' αυτό και δεν θα το δείτε σε φωτογραφία.

Τελικά, πήγα και στο Χορευτό. Ήταν μια μέρα πολύ περίεργη για μένα!
Ότι αγαπούσα έφτανε με κάποιο τρόπο κοντά μου, δίνοντάς μου τα σημάδια του.