Εκκλησάκι Αγίου Κυπριανού - Βόλος

"Κατερίνα, θα πάω σ' ένα πολύ όμορφο εκκλησάκι σήμερα που λειτουργεί μια φορά τον χρόνο! Θέλεις να πάμε παρέα; Θα σ' αρέσει πολύ! Πανηγυρίζει για τον Άγιο Κυπριανό που γιορτάζει αύριο!" μου έλεγε μια φίλη χαρούμενη κι εγώ έτρεχα με τον δίσκο, να παραδώσω έναν καφέ.

Δούλευα και δε θα πήγαινα. Έγραψα βιαστική τα ονόματα σε ένα χαρτάκι, της έδωσα λεφτά να μου ανάψει κι ένα κερί και συνέχισα τη δουλειά μου. Πάει πολύς καιρός που δεν ξέρω ούτε πόσο έχει ο μήνας, πόσο μάλλον ποιος Άγιος γιορτάζει. Εδώ μ' έχουν παρεξηγήσει φίλοι και φίλοι, γιατί δεν πήρα είδηση την γιορτή τους!

Είναι αυτό που λένε... πως τα έχουμε ισσοπεδώσει όλα. Γιορτές, αργίες, Κυριακές. Μέσα σ' αυτούς, κι εγώ.

Έλα μου, ντε, όμως, που μερικές φορές, όταν Σε θέλει και Το θέλεις, βρίσκεσαι εκεί που πρέπει!

Δεν ξέρω αν άνοιξαν δρόμοι ξαφνικά και βρέθηκαν λύσεις, εκείνο που ξέρω είναι πως βρέθηκα εκεί και ένιωσα πολύ ωραία! Ήταν όλα πολύ πρωτόγνωρα για μένα και ένιωσα πολύ συγκινητικά. Εκεί έμαθα πως το εκκλησάκι ήταν του Παλιού ημερολογίου, καθώς και ο ιερέας και οι καλόγεροι κι ότι η γιορτή του Αγίου Κυπριανού και της Αγίας Ιουστίνας είχε περάσει με το νέο ημερολόγιο.
Δε με ένοιαξε. Άλλωστε, ποτέ δεν μπήκα σε καλούπια. Μέτρησα μόνο το πως ένιωσα, το ότι βρήκα κι εκεί την Παναγία με τον Χριστό και όλους τους Αγίους!Δεν είμαι διαβασμένη, δεν ξέρω πολλά, δεν θα έβαζα ποτέ αυτό που πιστεύω σε καμιά ανθρώπινη ζυγαριά και κυρίως ημερομηνιών!Γιατί τις ημερομηνίες, άνθρωποι τις ορίσανε.

Εκεί βρήκα και κυκλάμινα!
Εκεί βρήκα και περιστέρια να πετάνε!
Εκεί βρήκα απλό κόσμο που έτρεχε μες τα χωράφια, τη βροχή και τις λάσπες, να προσευχηθεί!
Εκεί βρήκα σκοτάδια, λακκούβες με νερό της βροχής που γυάλιζαν και θυμήθηκα την μάννα που μου έλεγε όταν ήμουνα παιδί (τις νύχτες που περπατάγαμε με τον φακό - όταν αποχτήσαμε) "όπου γυαλίζει δεν θα πατάς!" και πρόσεχα να μην λασπωθώ, γιατί θα ξαναπήγαινα στην δουλειά.

Εκεί, εκείνη τη μέρα, έτυχε να προσευχηθώ στους αγρούς και να κρατήσω και ενθύμια, εφόσον μου το επέτρεψαν.