ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑ που συνεχίζεται... Παναγία

Ήταν 5 Οκτώβρη 2009 (Ζωντανή σπίτι)

Όταν:

1) ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑ

2) .....

3) 6 Οκτωβρίου 2009, (Πήγα αμίλητη και με τα πόδια στην Ευαγγελίστρια Βόλου)

Ήταν 8 Οκτώβρη 2014, Όταν:

Άγιο Άλογο

Είναι 9 Οκτωβρίου 2014, σήμερα, Πέμπτη

Εικόνες εδώ

Βίντεο

"Σημάδια":
Αστική, μόλις βγήκα...
Κόκκινα αυτοκίνητα...
Και άσπρα αυτοκίνητα... Προσκυνητάρι Αγίου Εφραίμ, (έγινε μετά) εκεί που της είπα, αν θέλει να πάει από Εκείνον τον δρόμο...
"Όχι, θα σ' ακολουθήσω..." μου έλεγε, γλυκά και με υπομονή, ενώ το μηχανάκι, μικρό χόντα, δεν έτρεχε, πίσω μου, μ' ακολουθούσε, σιγά σιγά... έβλεπα το αυτοκίνητο απ' τον καθρέφτη και έννιωθα άσχημα που αργώ...
Ήλιος γυάλιζε....
Οδός Μαγνησία...
(Μοναστήρι Παναγίας Γοργουπηκόου, Φυτόκου, Νέας Ιωνίας Βόλου - ανάρτηση στα θέματα)
Εκκλησάκι Αγίας Αικατερίνης (πολύ ταλαιπωρημένο... έχω αναρτήσεις...)
Εκκλησάκι Αγίας Παρασκευής, (σημαίνει πολλά για μένα... πεθερός, πεθερά, νεκροταφείο Χλόης... που... με τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν μπορούσα να πηγαίνω...) Απόψε, την ώρα που άναβα εκεί το κεράκι μου, πέρασε μία γιαγιά με καπέλο και μου είπε:
"Καλησπέρα, Δεσποσύνη"!!!
Της έγνεψα με το χέρι.... (δεν μιλούσα ακόμα)
Φτάνοντας κοντά στην Πύλη της Ευαγγελίστριας, πέρασε γρήγορα απ' την ματιά μου, μια γυναίκα με κόκκινα ρούχα.
Μετά, μόλις μπήκα, την είδα με τον παππά και κατάλαβα πως ήταν η καλόγρια.
Μετά, ο παππάς έσβησε τα δυνατά φώτα, εγώ χαιρετούσα... εκείνος μου είπε: "Καλησπέρα!", εγώ έγνεψα το κεφάλι, ακόμα δεν μιλούσα...
Μετά, μέσα στον χαμηλό φωτισμό, η Παναγιά φεγγοβολούσε, έψαχνα ανάμεσα στους Αγίους, να βρω τον Άγιο Εφραίμ...
Μετά την ολοκλήρωση του προσκυνήματος:
Ρώτησα την καλόγρια, αν φοράει συχνά κόκκινα...
"Όχι! Σήμερα, έτυχε!"
Έμεινα!
Με πήγε στο ιδιαίτερο, μου έδειξε τον Άγιο Εφραίμ.
Περίμενα στο γραφείο να εξηγήσω στον παππά και να του ζητήσω συγγνώμη που δεν του μίλησα νωρίτερα.
Άργησε και Έφυγα. Όλα κόκκινα, εκεί!
Κόκκινα αυτοκίνητα και γύρω απ' την εκκλησία, όπου κοίταζε η ματιά μου.
Ουρανός.... αεροπλάνο.... νέο ψέκασμα....

Έψαξα να βρω βιντεάκι που να ταιριάζει με τις σημερινές μου φωτογραφίες και με την πρώτη πέτυχα, το "Αγνή Παρθένε, Δέσποινα", που έγραψε ο Άγιος Νεκτάριος! (Πολλές οι αναρτήσεις μου και Γι' Αυτόν!)

Μόλις άκουσα το "Χαίρε Νύμφε, Ανύμφθευτε", θυμήθηκα το Γηροκομείο Βόλου, τον παππού, το ποτάμι, το κλάμα μου, χρόνια μετά, το νοερό κεράκι που άναβα εκεί, έχω κι ένα βιντεάκι εκεί στην γέφυρα... που μια μέρα... ακούγονταν απ' το εκκλησάκι, εκεί, το: "Χαίρε, Νύμφε, Ανύφθευτε..." κι εγώ έκλαιγα...

Αυτά, για να θυμάμαι λεπτομέρειες, λόγια που δεν έγραψα τότε, αν κάποτε αξιωθώ να γράψω ένα θρησκευτικό βιβλίο, με όσα μεταφυσικά μου συνέβηκαν, σε όλη τη ζωή μου.

Μεγάλη σημείωση:
Η Γυναίκα που με σταμάτησε τότε, το μεσημέρι, κατεβαίνοντας, στο αντίθετο ρεύμα, για να με ρωτήσει πως θα πάει στην Ευαγγελίστρια, φορούσε κόκκινο φουστάνι, μακρύ μανίκι, είχε μια μακρυά αλογοουρά, φαινόταν πολύ σεμνή, λίγα λόγια, απαλή γλυκιά φωνή...
Την πρώτη φορά που μου μίλησε, είδα στο πίσω κάθισμα, μια γιαγιά με μαύρα. Μετά όμως, δεν την ξαναείδα, τις φορές που σταματούσα και της πρότεινα ενναλακτικούς δρόμους...

Το βράδυ που γύριζα με το μηχανάκι,απέναντι, ακριβώς απ' την πρώτη στάση του μεσημεριού μπροστά στο κόκκινο φανάρι, ήταν ένα αυτοκίνητο κόκκινο.
Όταν κατάλαβα πως πεθαίνω, και δεν είχα λύση, κι ενώ νόμιζα πως θα σκάσω στην μέση του Περιφερειακού, όσο πλησίαζα στο ... σκάσιμο... και κοντά στο αυτοκίνητο, ενώ τα πόδια δεν πατούσαν, κι ενώ τα χέρια προσπαθούσαν να κουμαντάρουν το μηχανάκι, μη σκοτώσω ανθρώπους, μπροστά στο κόκκινο αυτοκίνητο, είδα πως... οι ρόδες του αυτοκινήτου ήταν πολύ κοντά στο πεζούλι απ' το φανάρι, τελευταία λογικής, σκέψη: "Κρίμα! Δε χωράω να σκάσω εκεί!..."
...Μετά, θυμάμαι μόνο, πως, σα να έπεφτα από ψηλά, στάθηκα όρθια στο μηχανάκι, τα πόδια βρήκαν ταχύτητες και φρένο, σε πόντους κοντά μου, ένα παράθυρο ανοιχτό, η ίδια Γυναίκα του μεσημεριού, μου χαμογέλασε και με ρώτησε, σαν μη συνέβαινε τίποτα, με γλυκιά και απαλή φωνή:
"Τί παθατε;"
..." Μα... θα σας σκότωνα, κυρία μου! Μπλέχτηκε το τσόκαρό μου με τις ταχύτητες, και..", εγώ άσπρη, φλουρί, το πόδι πονούσε, μέσα η γάμπα του αριστερού ποδιού, γιατί χτύπησε βρίσκοντας το πετάλι του φρένου... είχα βαθιά μελανιά, για καιρό...
Την άλλη μέρα, υπήρχε φρέσκο φρενάρισμα, όχι εκεί που βρέθηκα, εκεί που πήγαινα...
Το φανάρι άναψε πράσινο, έπρεπε να ξεκινήσω, νεκροζώντανη, με κορμί και καρδιά που έτρεμαν, ...
Ξεκίνησα, το αυτοκίνητο το είδα να χάνεται, ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ, προς Φυτόκο.... εκεί είναι το Μοναστήρι... που μετά από χρόνια επισκέφθηκα... και έμαθα.

ΑΝ ήταν άνθρωπος, θα έβγαινε απ' τ' αυτοκίνητο και θα μ' έβριζε... Θα φώναζε το 100!

Δεν ήταν ΟΜΩΣ, άνθρωπος!
Εκείνη η ΓΥΝΑΙΚΑ, ήταν η ίδια η ΠΑΝΑΓΙΑ!

Δε μπόρεσα να εξηγήσω, ΠΟΤΕ, πολλά στον κόσμο, ακόμα και στην ίδια την οικογένεια...
Δύσκολο να με πιστέψουν...

Σημείωση:
Όσον αφορά την Αστική και την Στάση, πολλά χρόνια πριν, φωτογράφιζα κυκλάμινα εκεί και ονειρευόμουν λεωφορείο. Σ' Εκείνη την φωτογράφηση... είδα για πρώτη μου φορά, Ουράνιο Τόξο!

Όσο για τα κυκλάμινα... και τα σημάδια τους... μεγάλο κεφάλαιο, ειδικό!

Ώρα, 11:48
Πάμε σε άλλη μέρα...
Στην 10 Οκτωβρίου 2014
Ήταν 10 Οκτωβρίου 1982, όταν παντρεύτηκα τον άντρα μου.
32  χρόνια συν 2, πριν, ίσον 34!
Μεγαλώσαμε, μαζί!
Ήμουνα 20 και ήταν 23...

... Τόσα πολλά...
"Πού να τα χωρέσω, Θέ μου; Πού; Πόσους τόμους θα γεμίσω, αν γράψω; Και προλαβαίνει άνθρωπος να τα γράψει; Κι αν προλάβει, τι;"
Κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι ένα μεγάλο Θαύμα!...
..............