…Αυτό το «όνειρο», το αξέχαστο, έχω αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να το
γράψω.
…Έτσι κι αλλιώς, «κυνηγημένη» για κυνηγημένη (βλέπε χάκερ, βλέπε
εμπόδια, «τι να πρωτοδείς;» θα μου πεις… και δεν θα έχεις άδικο.
Σήμερα, λοιπόν, παρακολουθώντας λάιβ, την μεταφορά της εικόνας της
Παναγιάς της Εικονίστριας ή Κουνίστρας, της Σκιάθου, στο Φεις, (ΔΕΣ ΕΔΩ), κατασυγκινημένη,
ακριβώς από κάτω, ήταν μια ανάρτηση που αφορούσε, ΑΥΤΟ. (Δες ΕΚΕΙ).
…Ανατρίχιασα… και περισσότερο τώρα που το γράφω.
Ναι, Παναγιά μου, σήμερα, για ΣΕΝΑ, τώρα θα το κάνω.
Αυτό Θέλεις…
Ώρα 12 και 33, Δως μου ΔΥΝΑΜΗ να το κάνω, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, Αξίωσέ με, να το
κάνω, σύντομα και σωστά!
Όχι, όπως το σκεφτόμουνα, εδώ και ώρες…
Να μείνω στην «ουσία», ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται τυχαία, σ’ αυτή τη ζωή.
…Το ότι γράφω (καλά ή κακά, αυτό είναι σχετικό, να μην το αναπτύξω), το
ότι είμαι 12 χρόνια στα μπλογκς, γνωστό, το ότι Πιστεύω, κι αυτό γνωστό!
Το ότι δημοσιεύω και πολλά όνειρα νυκτός, κι αυτό επίσης, γνωστό.
Το ότι ξεχωρίζουν μερικά, ΑΝΩΤΕΡΑ, όπως ΑΥΤΟ, που χόρευα μ’ έναν Άγνωστο
Δέσποτα, κι ήταν ο Άγιος Εφραίμ (δες εδώ), κι αυτό γνωστό, στους σταθερούς
αναγνώστες μου...
Να γράψω τώρα, κι ένα άγνωστο.
Διάλλειμα.
12 και 52, ΠΑΜΕ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!
…Ήταν η εποχή που οι τότε φίλοι μου, ξανοίχτηκαν στο Φεις (2008; 2009;
Έψαξα μήπως βρω «στίγμα», κάποιας καταγραφής, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη, δεν
παραπέμπω), κι εγώ δυσκολευόμουνα να τους ακολουθήσω. Αγαπούσα τα μπλογκς,
αγαπούσα τους «φίλους» μεν, αλλά, δεν κατείχα και πολλά, πάντα πλήρωνα τεχνικό,
ακόμα και για να μου δείξει, πως θα κάνω συγκεκριμένες κινήσεις. Δεν κατέχω
Αγγλικά (του Σχολείου, η ηλικία και οι υποχρεώσεις μου, δεν βοηθάνε… Πλήρωνα,
λοιπόν, για ΟΛΑ και παιδευόμουνα πολύ, για ότι στους άλλους είναι εύκολο… Γι’
αυτό λέω για τα «ζύγια» της ζωής μου. Δεν ζυγίζονται με τα λάιβ εύκολα της
εποχής μας… Αυτά!)
Μακρηγορώ.
Αναγκαστικά, επειδή τους έχανα, άνοιξα κι εγώ μια σελίδα, ως «κυκλάμινο
βουνού», φυσικά!
Για πότε μάζεψα 5000 άτομα, δεν το κατάλαβαν, ούτε οι τότε και ακόμα, «διάσημοι».
Θες που ζήταγα «φιλία» κι εγώ, θες που εύκολα κατάλαβαν πως υπάρχει κι
ένα «κορόϊδο» που διαφημίζει τζάμπα και χωρίς κίνητρα και κλίκες, πήγα και σε
β’ σελίδα!
Όλα καλά, προχωρούσα… Ακούραστη. Διαφήμιζα και στα μπλογκ,
κατενθουσιασμένη με την ΤΕΧΝΗ, φυσικά, πάντα!
Ποια θρησκόληπτη και αρκούδες;
Η Πίστη βαθειά ριζωμένη μέσα μου, έβγαινε αυθορμήτως, όπου «τύχαινε»,
χωρίς να παρακολουθώ τα της Πίστης.
Δεν το σκέφτηκα, είχα κάποιες σταθερές, δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι κι
ΕΚΕΙ, τα πράγματα αλλάζουν!
Ούτε για Πολιτική, χαμπάρι!
Αδιάφορη. Δεν προλάβαινα και δεν μ’ άρεσε. Έβλεπα την ζωή μου από παιδί,
έφτανε. Άμα γεννηθείς φτωχός και τίμιος, έτσι και θα πεθάνεις.
Ξανοιγόμενη λοιπόν, στο Φέις, έβλεπα και πολύ ωραίες φωτογραφίες! Πάντα
μ’ άρεσε η φωτογραφία, χάζευα με τις ώρες και φυσικά, «κράταγα» και στις λήψεις
μου. Αναμετέδιδα, κ.λ.π. όλα νόμιμα, ότι κάνουν όλοι, δηλαδή, ακόμα και σήμερα!
…Και φτάνουμε στο όνειρο, λοιπόν!
Ένα βράδυ, μετά από Προσευχή και ίσως και κλαμένη, για πολλά «γιατί;»
της ζωής μου, είδα ένα όνειρο, παραπλήσιο με του Αγίου Εφραίμ, «περίεργο»,
ανεξήγητο, δεν το θεώρησα καλό «σημάδι».
Χρόνια με βασάνιζε εκείνο το όνειρο.
Με τα χρόνια μεταφράστηκε και κατάλαβα πως ήταν κατώτερο… και πως
υπάρχουν και Απ’ ΑΥΤΑ, τα «σημάδια»!
Τότε, δεν θα ήξερα να περιγράψω περιοχή, αν το έγραφα. Τώρα, μπορώ.
Περίπου… δηλαδή.
Φανταστείτε, όσοι ξέρετε Παναγία Τρύπα, Πλάκες, Λόφο Γορίτσης.
Ήταν νύχτα. Σκοτάδια. Εγώ αόρατη, μα μέσα στο όνειρο, έβλεπα, έναν παπά
να διαβάζει με πλάτη στην θάλασσα (πες σημείο Πλάκες), χωρίς να υπάρχει δρόμος
(άσφαλτος), έψελνε προς τον λόφο (πες Γορίτσα).
Γύρω του δεν υπήρχε κόσμος. Ο ίδιος ο παπάς, θεοσκότεινος. Υπέθεσα πως
ήταν και μαύρα τα ράσα του. Δεν καταλάβαινα τι έψελνε και σε ποιον. Δεν έβλεπα
να φοράει κάτι στο κεφάλι του. Περισσότερο μου φέγγιζε σα φαλάκρα, γέρικη. Δεν
έβλεπα γένια, μούσια.
Κοίταζα προς τα κει, τάχα, παραπονεμένη, ώσπου κάποια στιγμή, ακούω…:
«Κι όσο για την Κατερίνα…» και βλέπω μια στροφή κεφαλιού προς το μέρος
μου, ήμουνα αριστερά του, δηλαδή, προς Παναγία Τρύπα, κι όχι προς ΑΓΕΤ, Αγρια,
κ.λ.π.
«που όλο ρωτάει «γιατί και γιατί», έχω να της πω, πως θα περάσει μια
«δοκιμασία», γιατί της αρέσουν πολύ, οι εικόνες!»
Όσο το έλεγε αυτό, τόσο το πρόσωπό του έρχονταν πιο κοντά μου, μα μου
ήταν άγνωστο, συγκράτησα μόνο μια γκριμάτσα ειρωνική, κακή, σκληρή, και ξύπνησα
τρομαγμένη.
Δεν τον ήξερα αυτόν τον Άγιο. Μου ήταν άγνωστος. Δεν ήξερα και πολλούς,
άλλωστε! Οι Άγιοι δεν είναι φωτογραφίες. Οι Αγιογράφοι δεν είναι σταθεροί, κι
εγώ δεν ειδικευόμουνα στην Πίστη μου.
Αμέσως σκέφτηκα το Φεις. Ίσως αμάρταινα που «μάζευα» φωτογραφίες… Δεν
ήταν σωστό. Ίσως «έκλεβα», όντως.
Περνούσα δύσκολα. Κι άλλη «δοκιμασία», Θεέ μου, γιατί;
Γιατί και γιατί, Άγιε, όποιος κι αν ήσουνα.
Μαζεύτηκα τότε λίγο, φρόντισε και το ίδιο το Φεις και εν μία νυκτί,
μόλις ανάρτησα το τραγούδι «αρνιέμαι – αρνιέμαι», μου διέγραψε την σελίδα
εντελώς, το ίδιο βράδυ. (κ.λ.π. πολλά)
…Ε, λοιπόν. Χρόνια με βασάνιζε αυτό το όνειρο. Οι δοκιμασίες δεν
τελείωσαν ποτέ, γιατί έτσι είναι η ζωή, κανείς δεν μας υποσχέθηκε, ΑΠΟΛΥΤΩΣ,
τίποτα!
Είχε μείνει στα ανεξήγητά μου, ενώ συνέβαιναν στην ζωή μου και πολύ
ΚΑΛΑ, ΑΝΩΤΕΡΑ ΣΗΜΑΔΙΑ, απ’ τα οποία πολλά, είναι καταγεγραμμένα.
Με τα χρόνια και την ροή, ήρθε κάποια στιγμή που έμαθα και για πάπα.
Με γειά του με χαρά του, ότι θέλει ο καθένας πιστεύει.
Το προσπέρασα, συνάμα έπεσαν στην αντίληψή μου σελίδες με περίεργα
θέματα και στάθηκα, γιατί είχα κι άλλες «παράξενες» απορίες της ζωής μου, που
χρόνια έψαχνα να λύσω.
Κάποιες δεν μου έχουν λυθεί ακόμα.
Όταν θα συμπέσουν εμπειρίες μου με κατοχυρωμένα άρθρα, ψυχή βαθιά, πάει
το τραίνο, έφυγε!
Έ, ρε, κι έρχεται ένα βράδυ και βλέπω μια φωτογραφία του πάπα στις ειδήσεις, με μια γκριμάτσα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! έπαθα...
Ανατρίχιασα.
Ήταν εκείνη. Η κακιά, εκείνης της νύχτας!
Κι ήταν ο πάπας, δυστυχώς, τότε, στο όνειρό μου, που γι’ αυτόν σήμερα, εδώ και χρόνια, μεγάλος
ντόρος γίνεται, απλά εγώ, ήμουνα κολλημένη με την Τέχνη.
Παντού "πόρτες" ανοιχτές, βρήκε και στ' όνειρό μου και ήρθε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου