Σκέψεις

Είναι Παρασκευή πρωί και χθες σκεφτόμουνα ότι θα μου πάρει τουλάχιστον ένα χρόνο, για να μάθω τις γιορτές και τα βιογραφικά των Αγίων, βάση του ημερολογίου και με το πως εγώ τους μαθαίνω.
Σκεφτόμουνα ότι καλοκαιριάτικα έχει πολλές γιορτές, κι εμείς, εγώ, είχα κολλήσει μόνο στις γιορτές Χριστουγέννων και Πάσχα και στις ονομαστικές της οικογένειας και φίλων!

Ναι, άργησα πολύ, μα κάποιοι Άγιοι έρχονται για κάποιον λόγο νωρίτερα στον δρόμο μου... οδηγώντας με να τους μάθω βαθύτερα.

Ο Άγιος Φανούριος και ο Άγιος Θεράπων, δίπλα του, (στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου) μου "μίλησαν" προχθές.
Ιδιαίτερα ο Άγιος Φανούριος.

Είχα πάει από νωρίς στην αγρυπνία για τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, ξέροντας απ' την αρχή πως θα φύγω ενδιάμεσα, γιατί είχα ένα σημαντικό ραντεβού και μετά θα ξαναγύριζα.

Η αλήθεια είναι πως πήγαινα στην εκκλησία φοβισμένη, μα και με περιέργεια μαζί, για το τι καινούργιο θα "έβλεπαν" πάλι τα μάτια μου.

Να πω πως απέφευγα να εστιάζω για πολύ ώρα σε ένα συγκεκριμένο σημείο τα μάτια μου;
Το έκανα.
Τι κι αν το έκανα;
"Ότι" έπρεπε ίσως να "δω", το είδα!

Θα είμαι σύντομη, γιατί κι αν "είδα", λίγα κατάλαβα....
Ίσως τα "καταλάβω" στο μέλλον.

Όλα κύλησαν χαλαρά στην πρώτη μου παρακολούθηση της αγρυπνίας από 7 και ώς 9 περίπου, εκτός απ' το ότι χρύσιζε υπερβολικά πολύ μια εικόνα αριστερά του Ιερού.

Όλα φυσιολογικά.... με τις ανταύγειες του ηλιοβασιλέματος να "χτυπούν" τις εικόνες, μα ακόμα κι όταν ο ήλιος νύσταξε, το χρύσισμα δεν σταμάτησε.

Φυσικά και πήγα κοντά να βεβαιωθώ για το ποιος Άγιος ήταν Αυτός!
Ο Άγιος Φανούριος που και οι άσχετοι με τα της εκκλησίας ξέρουν πως φανερώνει....

Δίπλα Του ο Άγιος Θεράπων που κι Αυτόν δεν τον ξέρω, μα αφού βγαίνει απ' την λέξη "θεραπεύω", σίγουρα, κάνει καλά τους ασθενείς!

Αυτά τα δυο σημάδια πήρα μαζί μου φεύγοντας την πρώτη φορά, κι όταν γύρισα, όταν οι ανταύγειες του ήλιου αντικαταστάθηκαν απ' τις κόκκινες φλόγες (που φαίνονταν σαν σπίθες - απ' τα κόκκινα ποτήρια) των καντηλιών, η ανεξήγητη "παράσταση" άρχισε, τόσο στην εικόνα του Αγίου Φανουρίου, όσο και της Παναγίας με τον Χριστό και σε αρκετές άλλες.

Σε συνδυασμό της "ταινίας" που έβλεπα σε διασκορπισμένα σημεία της εκκλησίας με τα λόγια της αγρυπνίας που άκουγα με πολύ "ανοιχτά' αυτιά, κατέληγα και σε κάποια συμπεράσματα, καλά ή κακά, δεν έχει σημασία.

Ήμουνα πολύ εξαντλημένη για να μείνω μέχρι το τέλος της αγρυπνίας (12 και μισή), κι όταν ξεκίνησα να φύγω, ενώ η σκέψη μου είχε ήδη βγει απ' τον ιερό χώρο της εκκλησίας, σκεφτόμενη το "αργά για να γυρίσω με τα πόδια μεσ' τα σκοτάδια, στην ερημιά", άκουσα τον παπά να λέει: "Δύναμις!", κοίταξα καλά, κι όπως βγήκε απ' τα σκοτάδια μέσα του Ιερού, έτσι γρήγορα ξαναμπήκε και χάθηκε για κείνο το βράδυ απ' τα μάτια μου.

Η φωνή του μ' ακολουθούσε απ' τα μεγάφωνα μετά, για αρκετή ώρα στην πορεία του δρόμου μου.

Σκοτάδια, δυο σκυλιά μεγάλα, ένας άστεγος έψαχνε στους σκουπιδοτενεκέδες, τα σκυλιά με πλησίασαν: "Φίλε, συγγνώμη! Δαγκώνουν τα σκυλιά σας;"
"Όχι, κυρία μου, μη τα φοβάστε...."

Τα φοβόμουνα.... Για αρκετή ώρα έτρεχαν πίσω μου, μ' ακολουθούσαν, με περιτριγύριζαν, με προσπερνούσαν, τόσο αυτά, όσο και ο άστεγος.

Η καρδιά μου πήγε στη θέση της όταν τρεις σπίθες φώτησαν ένα παγκάκι.
Τρεις άνθρωποι κάθονταν στα σκοτάδια, απολάμβαναν την δροσιά της πανσελήνου και κάπνιζαν.

Τότε τάχυνα με σιγουριά τα βήματά μου και έβγαλα την φωτογραφική μηχανή απ' την τσάντα μου, κοιτάζοντας περισσότερο ψηλά, παρά που πατάω...

Υγ. Γράφω γρήγορα, μα η ουσία, μένει.