Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Χρύσανθος Καλουτσογιαννάκης: Ο παπάς της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και μετά έπινε την υπόλοιπη Θεία κοινωνία!

Χρύσανθος Καλουτσογιαννάκης: Ο παπάς της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και μετά έπινε την υπόλοιπη Θεία κοινωνία!

***


***

Ο παπάς της Σπιναλόγκας που κοινωνούσε τους λεπρούς και μετά έπινε την υπόλοιπη θεία κοινωνία! | ΒΙΝΤΕΟ




***
Για δέκα ολόκληρα χρόνια, ο παπάς της Σπιναλόγκα, Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης, κοινωνούσε τους λεπρούς και έπειτα κατάλυε (έπινε) την υπόλοιπη θεία κοινωνία χωρίς να κολλήσει λέπρα!
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε για το «νησί των ζωντανών νεκρών» είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία.
Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
– Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ‘ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους.  Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το «θαύμα της Σπιναλόγκα» συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.



***
ΠΗΓΗ


1 σχόλιο:

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Σχ. Ήρωας και Άγιος, μαζί! Ήταν τόσο μεγάλη η Πίστη του, ήταν αποφασισμένος!
Ήξερε πως αν Εκείνος ήθελε, μπορεί και να κολλούσε!
Εκείνος όμως, δεν ήθελε!
Το "έσωσε" για να "σώσει" κι άλλους!
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο "Το νησί", ούτε έχω δει το σήριαλ.
Ξέρω, ότι ξέρουν λίγοι, όπως και οι αγράμματοι. (που δεν υπάρχουν πια, στην εποχή μας, όλοι, όλα τα ξέρουν, με πτυχία ή μη.)
Όπως και να έχει, έτυχε να δω την ανάρτηση και πολύ συγκινήθηκα, με την Δύναμη της Πίστης του και για το πόσο βοήθησε Πνευματικά τους άλλους!
Αιωνία του η Μνήμη και Αθάνατος!
Είτε τον κάνουν Άγιο ή όχι, για μένα σίγουρα, είναι στον Παράδεισο, πολύ ΨΗΛΑ!

...Με συγκίνησε που δεν πήγε μια φορά... αλλά χρόνια!!!
Και μετά, που όλοι έφυγαν, είτε ζωντανοί, είτε νεκροί.
...Θυμήθηκα και δεν είναι εγωιστικό που θέλω να το γράψω, (εφόσον τα μπλογκ μου είναι και ημερολόγιά μου, αναγκαστικά, εφόσον έχουν την υπογραφή μου, είναι καταγεγραμμένα - άλλωστε και στα "τετράδιά" μου), την περίπτωση της πεθεράς μου...
Οι γιατροί μας ενημέρωσαν να λαμβάνουμε μέτρα, γιατί ο καρκίνος από ηπατίτιδα C, ήταν κολλητικός...
...Μέρα - νύχτα πλάι της (δεν κράτησε πολύ, σχεδόν μήνα), όσο μπορούσα φόραγα γάντια, απολύμανα χέρια, κ.λ.π. είχα και οικογένεια πίσω μου...
Όμως, ήταν φορές που έκλαιγε, που μάτωνε, που είχε ανάγκη από χάδι κι αγκαλιά... υπήρχαν φορές και στιγμές, τόσο Ιερές και αυθόρμητες... που δεν περίμεναν γάντια...
Κι εκεί, όταν με μάλωναν... έλεγα: "Αν είναι να πάει κι η νύφη μαζί με την πεθερά, επειδή της στάθηκε, Χαλάλι! Εκείνος μόνο ξέρει, Εκείνος και θα το επιτρέψει..."
...Δεν ήμουνα παπάς, νύφη ήμουνα και μάλιστα, όχι αγαπημένη... αλλά, ένιωθα πως θα την πλήγωνα, φορώντας γάντια, συνέχεια δίπλα της...
...Προέκυψε, τότε, αυθόρμητα και ναι,ως άνθρωπος μετά (γιατί κάναμε ειδική εξέταση όλοι οι συγγενείς), είχα την αγωνία μου, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους!
Ο Θεός ήταν Μεγάλος!...
Κι ο Θεός μας, θα είναι ΠΑΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΣ!
Δοξασμένο το Όνομά ΤΟΥ!

Υγ. Την λέξη "κατάλυση" την έμαθα απόψε, είχα ακούσει την έκφραση Ιερέα που έλεγε: "Να μην διστάζετε να κοινωνάτε, ακόμα κι αν δεν είστε έτοιμοι, γιατί να την "πίνω" εγώ την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία και να χοντραίνω;"

Υγ2. Έτυχε να δω για πρώτη φορά στην ζωή μου (ήταν θέμα στιγμής και θέσης) στην τελευταία αγρυπνία που πήγα στον Άγιο Νεκτάριο. Δεν είχα ξαναδεί, δεν είχα φανταστεί, πως γίνεται με τόση Προσευχή και Προσοχή!
...Κοίταζα αχόρταγα, "έκλεβα" Ιερές στιγμές, πρωτόγνωρες για μένα, σα να είχα κοινωνήσει, έφυγα εκείνο το βράδυ!
Δεν πρόκειται να το ξεχάσω...
Δεν το έχω γράψει, τι να προλάβω να πρωτογράψω;
Δεν είναι κι απαραίτητο.
Δική μου ανάγκη είναι όταν το κάνω, όχι δική σας, σίγουρα!