Ήταν
μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ο πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο
πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγό του διακρίνονταν για
τη θερμή τους πίστη στο Θεό.
Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα και ο πατέρας της
αφοσιώθηκε ακόμη πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η
Ευφροσύνη έφτασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να
την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξεως. Όμως την ψυχή της
Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα
της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και την
υπηρεσία του πλησίον.
Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους
φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες
κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε
το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα
και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους. Έζησε στο μοναστήρι 38
χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν
και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 25η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως παρθένος φρόνιμη και αδιάφθορος, κατηγγυήθης οσίως τω Ζωοδότη Χριστώ,
και προσκαίρων την χλιδήν εμφρόνως έλιπες. όθεν εν μέσω των ανδρών, ως
αμόλυντος αμνάς, εξέλαμψας Ευφροσύνη και του Βελίαρ τα κέντρα τη
πολιτεία σου απήμβλυνας.
Ένα απ' τα έγγραφα που πήρα μόνη μου απ' την Ιερά Μονή Της Παναγίας Γοργοϋπηκόου Φυτόκου, ήταν κι αυτό:
ΑΜΦΙΕΣΗ (ΝΤΥΣΙΜΟ) (δες φώτο)
Ευγνωμονώ τον Άγιο Ανδρέα που με "ξύπνησε" με το σημάδι Του, γιατί διαφορετικά θα αισθανόμουνα πολύ άσχημα εκεί, όχι γιατί ήταν κοντό, απλά γιατί δεν θα μπορούσα να κινηθώ, όσο άνετα κινήθηκα.
Άλλωστε, δεν έχω και πολλά! Με αφορμή το μηχανάκι, μια ζωή παντελόνια και κολάν φορούσα!
Αν ήξερα όμως που ακριβώς θα πήγαινα, δεν θα έψαχνα για μάξι φούστα τελευταία στιγμή!
Ξέρω πως ντύνονται όταν επισκέπτονται Ιερούς χώρους!
Το θέμα εδώ είναι ότι το έγγραφο μιλάει για όλη μας τη ζωή!
Εκεί, είναι πρόβλημα!
Όχι για μένα, εγώ και με τσουβάλι και με παντόφλα, μια χαρά βολεύομαι!
Ο άντρας μου δεν ξέρω!
Τ' άκουσες παππούλη που μου έδωσες εκείνο το χαρτάκι που λέει:
1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο σύντροφό σας! Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας και να τον σέβεσθε! (Για όσους ενδιαφέρονται θα βρείτε τον δεκάλογο στα θέματα δίπλα)
Εκείνος θέλει μίνι, παππούλη μου!
Να τον στείλω από κει! Ξέρω...
Η "παρέα" μου θέλησε να με εξυπηρετήσει, κάνοντας μια στάση στην Άλλη Παναγία, αν και ήξεραν πως λόγω της ώρας θα ήταν κλειστή, γι' αυτό και πάρκαραν μεσ' τον ήλιο!
Μα, ναι, ήταν κλειστή, το έβλεπα από μακριά, μα συνέχησα να πηγαίνω.
Ήμουνα αποφασισμένη να αφήσω το "Δώρο" μου, είτε θα το κρέμαγα στο πόμολο της κλειστής πόρτας, είτε θα το παρέδινα δίπλα στην πολύ φιλόξενη ταβέρνα.
Δυο βήματα με χώριζαν απ' το να δοκιμάσω το πόμολο της κλειστής πόρτας, όταν άκουσα μια αντρική φωνή να μου λέει:
"Μόλις είχα φύγει, μα σας είδα και γύρισα. Θέλετε να σας ανοίξω;"
Αν ήθελα;
... Άργησα λιγάκι και η παρέα έσκασε να με περιμένει μέσα στ' αυτοκίνητο, με κατάματα τον ήλιο!
Εσύ που μ’
ακούς και αφουγκράζεσαι την ψυχή μου και τις σκέψεις μου, Εσύ, σ’ Εσένα θα
γράψω απόψε, για να βρω τη λύση, για να μ’ οδηγήσεις Εσύ στη σωστή λύση…
Είμαι
μπερδεμένη. Χτύπησε η καμπάνα απ’ το βιντεάκι της Παναγίας μου … και τρόμαξα…
11:07
Το είχα ανοιχτό
για να με φέρει πιο πολύ κοντά Σου…
Τώρα σταμάτησαν
οι γρήγορες καμπάνες, καθώς και το βιντεάκι.
Δεν το ξαναβάζω
απ’ την αρχή, γιατί νοιώθω πως είσαι εδώ και μ’ ακούς.
…Ξέρεις τις
νωρίτερα σκέψεις μου.
«Αυτή είναι η
δική μου θυσία, το υπερέβην εαυτόν, τα σωστά και τα λάθη, οι κανόνες και τα
πρέπει, η οικογένεια και οι υποχρεώσεις της, το αίμα κάθε Θυσίας γι’ αυτήν,
ορατό ή αόρατο, το θέλω και μπορώ, το γράμμα στον παππούλη που απέρριψα, γιατί
δεν έχω δικαίωμα να διακόψω την προσευχή όλων μας αύριο στην Χάρη Σου!»
Έτσι, κατέληξα
να γράψω απευθείας σ’ Εσένα κι εσύ θα μου δώσεις την απάντηση. Αν Εσύ σπρώξεις
τα πόδια μου στην Θεία Κοινωνία, να το ξέρεις πως θα πάνε πολύ πρόθυμα, γιατί
το έχω μεγάλη ανάγκη.
Θεωρώ την Θεία
Κοινωνία το Ιερότερο μυστήριο, γι’ αυτό και έχω να το πλησιάσω απ’ το
σαρανταήμερο μνημόσυνο της μάννας μου, απ’ τον Ιανουάριο του 1992.
Τότε μου είπαν
πως κοινωνώντας θα την τιμούσα…
Δεν μπορούσα να
μην το κάνω, κι ας μην είχα νωρίτερα εξομολογηθεί!
Και την
εξομολόγηση την θεωρώ Ιερότατο μυστήριο της εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και δεν
ξαναπήγα από παιδί, από τότε που μας έστελναν οι καθηγητές εν ώρα μαθήματος, κι
εγώ διάλεγα την δύσκολη ώρα των μαθηματικών.
Γι’ αυτό και
για πολλά άλλα, Παναγία μου, Σε σεβάστηκα και απέχω απ’ τους ιερούς κανόνες της
Εκκλησίας μας εδώ και… μια ζωή.
Κι όμως, είμαι
τόσο κοντά Της και τόσο κοντά Σου, το νοιώθω με τα καθημερινά θαύματά σου στη
ζωή μου, συν τα ΜΕΓΑΛΑ που εσύ και άλλοι πολλοί έχουν μάθει.
Όμως, Παναγιά
μου, τώρα δεν έχω να γλυτώσω από το δύσκολο μάθημα των μαθηματικών, αλλά της
λογικής με τον εαυτό μου, ότι εφόσον δεν έχω εξομολογηθεί ολοκληρωτικά, εφόσον
ακόμα και η σκέψη είναι αμαρτία, ακόμη και ο μη συχνός εκκλησιασμός τις
Κυριακές, οι νηστείες Τετάρτες και Παρασκευές (και όλων των μεγάλων εορτών)
πόσο μάλλον της εβδομάδος πριν την Θεία Κοινωνία, εφόσον δεν πληρώ τις προϋποθέσεις,
δεν μπορώ να λάβω την Θείαν Κοινωνίαν, αύριο, δηλαδή σε λίγες ώρες.
Ο παππούλης μου
έδωσε την Ευχή του να το κάνω, με όλη του την καρδιά και συγκινήθηκα εκείνη τη
στιγμή για το «Ναι» του, γι’ αυτό κι εκτός απ’ το σεβαστικό χειροφίλημα τον
αγκάλιασα κιόλας, ως άνθρωπο, τόσο καλοπροαίρετο και αγνό!
Του είπα ότι
έχω φάει πολύχαλβά στη ζωή μου… και
εκτός των νηστειών, κι εκεί ήταν που τον παρέσυρα…
Έτυχε όμως,
Παναγιά μου, αυτές τις μέρες να έχει γενέθλια το παιδί μου, η τούρτα δεν ήταν
μόνο πρόκληση και ευχή, ήταν και ανάγκη γεύσης, ίσως και υπογλυκαιμίας (Εσύ
ξέρεις καλύτερα τα της υγείας μου…), απόψε ήταν τα ψάρια που τηγάνιζα για τους
άλλους, αφού ο άντρας μου με τον κόπο του τα έφερε σπίτι μας (ξέρεις ότι εγώ
δεν τα τρώω, όπως και το κρέας – πρέπει να πεινάω πολύ και να ‘χει τελειώσει ο
χαλβάς για να το κάνω
Κόλλησα…
Σα να
σταμάτησαν οι λέξεις μου.
Νοιώθω την
ανάγκη ν’ ακούσω πάλι εκείνο το βιντεάκι, πονηρεμένη τώρα για το: «να προσέξω
σε ποιο σημείο της γραφής μου και των σκέψεών μου θα χτυπήσει εκείνη η τόσο
εορταστική καμπάνα!
«Δόξα Πατρί…», άρχισε!
Ναι. Έλεγα πως
απόψε, αφού απεφάσισα πως δεν πρέπει να κοινωνήσω, έφαγα σαλάχι, γιατί ήταν
μαλακό, χωρίς κόκκαλα λεπτά που μ’
εκνευρίζουν, γιατί λείπει απ’ τον οργανισμό μου κι απ’ το σπίτι μου, κι έτυχε
να περάσει σήμερα, γιατί στις μεγάλες νηστείες τρώνε ψάρι, γιατί, γιατί, εγώ τα
έχω τόσο μπερδεμένα μέσα μου!
Μη φανταστείς όμως
πολύ! Λίγο, για τη γεύση…
Εσύ με ξέρεις
καλύτερα…
«Υμνείτε,
Αυτόν…»
Τον υμνούμε,
Παναγιά μου, κι Αυτόν κι Εσένα!
Με άλλο τρόπο,
ναι, μα σας Υμνούμε, Κι Εσένα και τον Χριστό μας που θυσιάστηκε και όλους τους
Αγίους, και τους Ουρανούς…
Δεν ξέρω πόσο
θα μπερδευτούν τα πόδια μου αύριο, κι ούτε ξέρω αν, καν, θα μου επιτρέψει η
Χάρις Σου να φτάσω εκεί!
Είναι τόσο
κοντά μου, κι όμως, δεν έχω έρθει τόσα χρόνια.
Τελευταίως
άκουσα πολλά γι’ Αυτή την κρυψώνα σου κι είχα σκοπό να έρθω.
Νταν, νταν!
Τρόμαξα! Η καρδιά μου πήγε να σπάσει!
Σταματάω!
Μόνο η καμπάνα
δεν σταματάει.
Αύριο θα μάθω,
Παναγιά μου!
Πραγματικά,
σταματάω, όπως σταμάτησε και το βιντεάκι.
Πάω να ξαπλώσω,
για να είναι καθαρό το μυαλό μου το πρωί.
11:47 μ.μ.
Σαββάτου
Συγκινημένη,
όσο Εσύ, βλέπεις…
12:05 ώρα υπολογιστή
Παναγιά μου!!!
Ξανάνοιξα τον υπολογιστή,
γιατί έχω ανατριχιάσει ολόκληρη!
Είπα να δω λίγο
την ατζέντα που μου χάρισε ο παππούλης προχθές και ο μαγαζάτορας που αγόρασα
την εικόνα τις εικόνες του Αγίου Εφραίμ, κ.λ.π.
Είναι του 2013
της Ιεράς Μονής Γοργοϋπηκόου…
Είδα περίπου
πόσο έχει ο μήνας και τι γιορτή τυχόν, μπορεί να είναι αύριο δηλαδή σήμερα,
πέρα απ’ τα εν συντομία που διάβασα περί Σταυρού, αλλά αυτά είναι εδώ, δεν τα
χάνω, θα τα αντιγράψω στα μπλογκ μου.
Απόψε είμαι
λίγο στην απομόνωση, γιατί πρέπει και έτσι νοιώθω.
Είδα λοιπόν και
μετά για βεβαιωθώ κοίταξα και το ημερολόγιο του 2012 του Αγίου Εφραίμ!
Έτσι έφτασα στο
γκουγκλ του ίνετρνετ που δίνει πληροφορίες σωστές, όταν εσύ ξέρεις τι ακριβώς
ζητάς.
Είναι η εξέλιξη
της εποχής μας.
Αντιγράφω γιατί
είμαι συγκλονισμένη, συν ότι δεν γράφω για συντομία χρόνου για τη δική μου ζωή.
Ναι, είμαι
σίγουρη πια, πως θα είμαι εκεί πρωί πρωί σε λίγες ώρες κι εκεί θα μάθω τι
ακριβώς συγχωρείς Εσύ!
12;15.
Βγαίνω απ’ τον
υπολογιστή, όχι όμως απ’ τις προσευχές μου, Παναγιά μου!
7:03
π.μ. Κυριακής
Είμαι σχεδόν,
ναι, σχεδόν, έτοιμη.
Τις καμπάνες
των εκκλησιών όλης της περιοχής μου, τις «ακούω» από νωρίς.
Άλλη φτάνει από
χαμηλά, απ’ Τον Άγιο Νεκτάριο, άλλη από παραπάνω, άλλες απ’ τις Παναγιές του
Φυτόκου.
Ναι, τώρα
ακούγεται από παραπάνω, που παρόλο που πήγα στην Ανάσταση κι εκεί για πρώτη
φορά, δεν θυμάμαι σε ποιον Άγιο είναι αφιερωμένη.
Νωρίτερα, ενώ
σκεφτόμουνα τις καμπάνες κι αναρωτιόμουν από πού να είναι η καθεμία, αφού
κοίταξα και την ώρα, αφού άναψα με την Ελπίδα μου το προσκυνητάρι του κήπου που
το βρήκα σβηστό, γιατί χθες το βράδυ χάθηκα ανάμεσα στα ψάρια και στις αμαρτίες
μου που δεν έχουν αρίθμηση, περνώντας απ’ το εικονοστάσι του χολ, άκουσα ένα …φράστ!
Κάτι έπεσε, τρόμαξα. Έψαξα στη γύρα, τίποτα δεν φαινόταν. Έσκυψα, γονάτισα και
βρήκα πίσω απ’ το μικρό έπιπλο την εικονίτσα του Αγίου Ανδρέα.
Πάλι καμπάνα.
Από παραπάνω. Αν μάθω ότι προστάτης της παραπάνω εκκλησιάς είναι ο Άγιος Ανδρέας,
θα δηλώσω «φευγάτη». Πολύ φευγάτη.
Η καμπάνα αυτή
τη φορά χτύπησε κάπως αλλιώς. Μου φάνηκε επίμονη και επιβλητική.
Δεν είναι η
ιδέα μου. Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικοί ήχοι.
Σκέφτομαι το
γονάτισμα, το υποχρεωτικό που έκανα πριν…
Που δεν το
συνηθίζω, ιδίως στις εκκλησιές.
Σκέφτηκα το
φουστάνι μου που ενώ είναι μίντι, άμα σκύψω κονταίνει.
Σκέφτηκα πως
δεν έχω άλλο, αμαρτία κι αυτό…
Έχω μια μάξι
φούστα που φοράω όταν πηγαίνω στα μοναστήρια.
Μοναστήρι είναι
κι εκεί.
Αυτό θέλει να
πει;
Προλαβαίνω
Ελένη, πριν χτυπήσεις τηλέφωνο να ψάξω για φούστα μακριά;
7:22 Βρήκα. Και
βρήκα τη μαύρη, όχι την μπλε…
Τηλ. Η Ελ ξεκίνησε
Τα ‘χασα. Την
παίρνω στα χέρια
11:42
Μόλις γύρισα.
Μόνο να γράψω πως πήγα σε 3 εκκλησιές. Στις δυο Παναγίες που άφησα και εικόνες
του Αγίου Εφραίμ, στην Παναγία γύρισε πίσω επίτροπος που είχε φύγει και μου
άνοιξε, και στον Άγιο Ανδρέα, παραπάνω που έλεγα και που έπαθα σοκ όταν
πήγαινα, σταμάτησε ο Ευθύμιος, ήταν κλειστά, μα δυο κυρίες θα άνοιγαν για κάτι
και έτσι μπήκα κι εγώ.
Τι να πω;
Τίποτα.
Δεν μετέλαβα.
Το στασίδι που
ήταν άδειο και μου πρότειναν να καθίσω, πάνω του ήταν ο Άγιος Εφραίμ, δεξιά του
ο Άγιος Νεκτάριος, αριστερά του η Αγία Σοφία. Της Αγίας Σοφίας 17 Σεπτεμβρίου
γεννήθηκε ο γιος μου, έλειπε και τα γιορτάσαμε μαζί προχθές, τούρτα το εμπόδιο,
Σοφίας το μνημόσυνο στην εκκλησία σήμερα.
Άγιος Ιωάννης ο
Πρόδρομος δεξιά στο Ιερό, πρώτο πρόσωπο που είδα ήταν ο Άγιος Εφραίμ με
σταυρωμένα τα χέρια, αυτό μου έλεγε να μείνω σε στάση «στάσης», ως προς την
κοινωνία, τα άλλα πρόσωπαπου είδα μετά
αφορούσαν αγαπημένα κι όχι Αγίους.
Τι να γράψω;
Τίποτα. Φευγάτη, έτσι κι αλλιώς, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψω στα κόσμια.
Έβγαλα την
μακριά φούστα που φορούσα τελικά, μέχρι το σπίτι.
Άρθρα 
Ήταν
μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ο πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο
πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγό του διακρίνονταν για
τη θερμή τους πίστη στο Θεό.
Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα και ο πατέρας της
αφοσιώθηκε ακόμη πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η
Ευφροσύνη έφτασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να
την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξεως. Όμως την ψυχή της
Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα
της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και την
υπηρεσία του πλησίον.
