Τυχερό παιχνίδι

Η προσευχή του θράσους;

Μετά από 9 μέρες
Είναι δυνατόν ν’ αλλάξει η ζωή από μια μόνο στιγμή; Είναι;
Τρέμω αυτήν την στιγμή. Προσεύχομαι γι’ αυτήν. Θ’ αλλάξει πολλά. Δεν ξέρω όμως. Μόνο Εκείνος ξέρει. Εκείνος αποφασίζει.
Ζητώ απ’ Αυτόν, ότι πρέπει, ότι είναι σωστό. Μόνο Εκείνος ξέρει, γι’ αυτό περιμένω να δω σε λίγο, τι έχει αποφασίσει Εκείνος για τον Κυριάκο και γενικότερα για όλη την οικογένεια.
Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Και μόνο γι’ αυτές τις στιγμές αγωνίας που μου δίνεις. Είναι βουβές στιγμές, σαν τότε….
Φόβος, μη θεωρηθεί αχαριστία, απ’ την άλλη και η ανάγκη όλων των ανθρώπων για μια πιο οικονομικά άνετη ζωή. Όχι, όμως τώρα. Είμαστε καλά. Βοηθάει πολύ η αποζημίωση. Γεροί να είμαστε και όχι, δεν εξαρτάται ούτε η ζωή μας, ούτε η ευτυχία μας απ’ το αν θα κερδίσει η Γαλλία.
Δεν τολμώ να πω τίποτα. Φοβάμαι κάθε σκέψη. Καλή και κακή. Σε λίγο θα ξέρω αν άδικα ήμουν τόσο προσγειωμένη.
Νιώθω σαν τον κλέφτη που κινείται αθόρυβα, ελπίζοντας σε καλύτερη ζωή. Μα εγώ, εμείς, είμαστε κλέφτες; Παιχνίδι έπαιξε ο Κυριάκος και μέχρι στιγμής κερδίζει. Τ’ αποτέλεσμα κρίνεται μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όχι, δεν κλέβουμε και ως άνθρωποι, έχουμε δικαίωμα στη χαρά που δίνει το τυχερό παιχνίδι, που πληρώσαμε για να το παίξουμε.
Αν μας αξίζει, θα παραμείνει το σκορ. Αν όχι, κάποιος άλλος ίσως τα χρειάζεται περισσότερο από μας. Άλλωστε, όπως είπα και στον Κυριάκο, ήδη σήμερα κέρδισε 90.000. Είναι αχαριστία να ζητάει κι άλλα.
Πήρε και ο Αρμπέν τηλέφωνο. Αγωνιά.
Ο Κυριάκος το είπε σε μένα, που να μην το ‘λεγε! Στον Μάνο, όχι. Ευτυχώς! Θα απογοητευόταν πολύ το παιδί. Η Χαρά ούτε που πήρε είδηση για την αγωνία των τριών μας. Γιατί ο Μάνος την έχει πάντα με το ποδόσφαιρο. Απλώς, δεν ξέρω πόσο είναι το ποσόν.
Θεέ μου, πόση ώρα κάνουν να περάσουν 35 λεπτά; Τουλάχιστον να βρει η καρδιά μου τον φυσιολογικό της χτύπο. Τώρα βουβάθηκε κι αυτή.
Θέλει 8 λεπτά ακόμη λέει ο Κυριάκος και στριφογυρίζει γύρω γύρω σιωπηλά.
Θεέ μου, θα πάθει καρδιά!
Νωρίτερα, ψάχνοντας για τσάντα για το γυμναστήριο (άλλο κεφάλαιο αυτό, αποφάσισα να αδυνατήσω), κατέληξα στην τσάντα που είχα έτοιμη για τον σεισμό. Πρώτα πρώτα βρήκα την Παναγία της Πάρου, την Εκατονταπυλιανή. Την έσφιξα στα χέρια μου, προσευχήθηκα, έταξα…
Βρήκα βιβλιάρια υγείας, ένσημα, χαρτιά επίσημα και μετά την Τριάδα του Αγίου Ραφαήλ. Δεύτερο σφίξιμο, τάμα, προσευχή.
Μετά από στυλούς κεριά, ασπιρίνες, βρήκα το λαδάκι απ’ την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου. Το έσφιξα στα χέρια. Προσευχήθηκε η ψυχή μου.
Όταν η τσάντα άδειασε κάτι χτυπούσε ακόμα μέσα. Έβαλα το χέρι μου και βρήκα την εικονίτσα της Παναγίας με τον Χριστό.
Θεέ μου, λέω, όταν γράφω, Παναγίτσα μου στη ζωή και σε όλους τους Αγίους. Όλοι και όλα για μένα είναι Ένα. Είναι ο Θεός και τα κλωνάρια του. Σε όλα πιστεύω στην δύναμή τους. Σε όλα προσεύχομαι. Μόνο που δεν ξέρω, αν αξίζω την βοήθειά τους κι αν είναι θράσος η προσευχή μου για ένα τέτοιο λόγο, όπως απόψε. Εκείνοι, Εκείνος όμως, ξέρουν αν αξίζω, ίσως περισσότερο κι από μένα.

Η απάντηση στην προσευχή
Σε 6 λεπτά;
Τώρα;
Θα φανεί.
Θα μου έχουν απαντήσει αν με θέλουν κοντά τους ή όχι.


«ΑγγέλαΑΑΑΑ! Τα πήρ…!

Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ! Ότι μου στέρησε η δουλειά μου, μου το έδωσες Εσύ!


Υ.γ. Ώρα 2 παρά 20 (συμπληρώνω)
Ήρθε ο Κυριάκος στην κουζίνα χαρούμενος, (εκεί που έγραφα και προσευχόμουν) και μου το είπε. Πριν τον αγκαλιάσω έγραψα την τελευταία γραμμή.

(Από ένα ανέκδοτο βιβλίο)