Την πρώτη εμπειρία μ’ αυτό που λέγεται θαύμα, την θυμάμαι εκεί κάπου στα 29.
Μία ξαδέλφη μου, η Γεωργία, γυναίκα πρώτου μου ξάδελφου ήταν στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου και ήταν στην Αθήνα. Ήμασταν δεμένοι μ’ αυτή την οικογένεια, γιατί έμεινα μαζί της ένα χρόνο, όταν ήμουνα μικρή. Η μάννα είχε πάει στην Αθήνα, να βοηθήσει την αδελφή μου, που με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να μείνει έγκυος.
Έμενα σπίτι τους ένα χειμώνα και δέθηκα μαζί τους. Αγάπησα τα δυο κορίτσια της σαν να ήταν μικρότερες αδελφούλες μου ή παιδάκια μου!
Έτσι λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, παντρεμένη πια και με δικά μου παιδιά και ζώντας με την μάννα στον Βόλο, χτύπησε το τηλέφωνο μια μέρα, μέσ’ την νύχτα και μας ενημέρωσαν ότι «την Γεωργία την περιμένουμε από ώρα σε ώρα…"
Κάποιος έπρεπε «να πάει να καθαρίσει το σπίτι… για να είναι καθαρό αύριο… »
Θυμάμαι ότι στενοχωρέθηκα πολύ εκείνο το βράδυ.
Θυμάμαι ότι πλησίασα το εικόνισμα του σπιτιού μου και κοιτώντας την φλόγα του καντηλιού, προσευχήθηκα…
Ζήτησα απ’ την Παναγία να δώσει παράταση ζωής στην Γεωργία, να χαρεί την κόρη της νυφούλα και μετά αν θέλει να την πάρει. Μετά, δεν ξέρω που βρήκα τόσο θράσος, Της παζάρεψα να την αφήσει γιατί είναι νέα κι έχει μικρά παιδιά κι αν θέλει, ας πάρει την μάννα μου…!!!
Κι όμως, το έκανα, τότε! Το θυμάμαι και θυμώνω ακόμα με τον εαυτό μου.
Αποτέλεσμα; Την άλλη μέρα η Γεωργία συνήλθε και ανατράπηκαν όλα. Έζησε τον γάμο της κόρης της και Έφυγε μετά από ένα ολόκληρο χρόνο στις 4/11/91.
Η τιμωρία μου όμως, γι’ αυτή την γεμάτη θράσος προσευχή, ήταν ότι την επόμενη βδομάδα, στις 11/11/91 Έφυγε και η μάννα.
Η Παναγιά με είχε ακούσει και μου τις πήρε και τις δυο.
Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου