Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι που πηγαίναμε υποχρεωτικά με το σχολείο στην εκκλησία, Κυριακές και γιορτές.
Με την μάννα ανάβαμε το καντηλάκι του σπιτιού μας και της Παναγίας και των άλλων εξωκλησιών, με μεγάλη ευχαρίστηση.
Κατά την περίοδο των εξετάσεων στο Γυμνάσιο τα τάματα για να περάσω την τάξη έδιναν και έπαιρναν και σε κάθε τάξη προστίθενταν μία καινούργια εικόνα στην εκκλησιά της Παναγίας.
Μετά, έφυγα απ’ το χωριό. Από κει και πέρα είχα άλλου είδους εξετάσεις, κι αυτές ήταν της ζωής. Το «βόηθα Παναγιά μου» ήταν σταθερό κι όταν πήγαινα στο χωριό, πήγαινα συχνά στην εκκλησία της Παναγιάς και άναβα τα καντηλάκια.
Κάτι άλλο σημαντικό, δεν θυμάμαι.
Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου