Βήματα πριν μπω, το κοίταξα. "Ευτυχώς, δεν θα με τρομάξει πάλι..." σκέφτηκα.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και άκουσα τον αργό ήχο ενός βιολιού. Ούτε χαρούμενο, ούτε λυπημένο.
Κοίταξα γύρω. Δεν έβλεπα τίποτα. "Αρχή τρέλλας..." σκέφτηκα.
Βγαίνοντας... άκουσα χαρούμενες μελωδίες.
Τις έψαξα και έφτασα στους δυο μουσικούς. Ήταν ακριβώς απέναντι! Τους ρώτησα αν μ' αφήνουν να τους φωτογραφήσω. Ήθελαν, χαμογελούσαν και συνέχιζαν να παίζουν χαρούμενους γρήγορους ρυθμούς!
Κοίταξα ξανά πίσω.
Γαλήνη.
Η απέραντη γαλήνη της ψυχής!
Η κυρία Κατερίνα είχε μπει ήδη μέσα. Έκανε τσουχτερό κρύο, μα η καρδιά μου, τόσο ζεστή!
"Να ζήσουμε!" είπε εκείνη μόλις είδε πως είμαστε συνονόματες.
Είχαμε συμφωνήσει στην ουσία. Αυτό περίσσευε!
Άγιος Νικόλαος
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Άγραφες Στιγμές
Ήλιος και πολύ κρύο.
Ξαναπήγα εκεί, καθόλου τυχαία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου