"Είχα Άγιο!"

Για άλλο ήρθα τέτοια ώρα, αλλά επειδή χρωστάω κι αυτό το "Ευχαριστώ", το έφερα έτσι. Απ' τα σχόλια. Ξέρω πως κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, δεν μετράνε εδώ. Αλλού είναι η ουσία, κι όσοι έχουν πίστη μέσα τους, θα καταλάβουν!
.......

Γλυτώνωντας άλλη μια φορά με το μηχανάκι...
"Είχα Άγιο!", είπαν.
"Να φοράς γυαλιά", είπε ο κουμπάρος. "Ο ήλιος είναι επικίνδυνος".
Γυαλιά ήλίου, Φλεβάρη μήνα!Λες και φόρεσα ποτέ! Ούτε τα καλοκαίρια! Πάντα κατάματα τον κοίταζα, όπως και σήμερα.
Μα κι αυτός, γυάλισε την άσφαλτο! Λες κι οδηγούσα πάνω σε καθρέφτη...

Φωτογράφησα τον ήλιο και μετά κάθισα μέσα, να μην τον βλέπω. Να μη με ζαλίζει.
Κι αν σήμερα βγήκε, δεν ξέρω κι αν αύριο θα βγει.
Δεν ξέρω.
......
Πάμε τώρα στον ήλιο και στο μηχανάκι, μια και μου δίνεις την ευκαιρία, για να μην μονολογώ μόνη μου!

Τον κοιτάζω κατάματα, όταν με παίρνει! Όχι όταν οδηγώ! Τότε θα ήμουνα χαζή και για δέσιμο!

Άκου τώρα την ιστορία, εν συντομία:
Από τότε που γλύτωσα στα φανάρια, δεν ξαναπήρα το μηχανάκι μου. Έπαθα φοβία, έπιασε κι ο χειμώνας.
Το πήρα μόνο μια φορά για να βγάλω φωτογραφίες εδώ κοντά και πήγα μέχρι το πάρκο.

Μετά το πάρκαρα.
Την Παρασκευή όμως, έπρεπε να είμαι στη δουλειά 8μιση το πρωί, γιατί είχε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού στις 9 ο άντρας μου.

Τηλεφώνησα ταξί και είχαν απεργία. Τρελάθηκα! Μένω μακριά, ήμουνα και λουσμένη, έσταζα, είπα, πρέπει να πάρω το μηχανάκι μου!

Εκείνο, που να πάρει μπρος; Σκούριασε.

κυκλάμινο 2010 είπε... Που λες, σκουριασμένο και παραμελλειμμένο το καυμένο, δεν έπαιρνε μπρος. Απογοητεύτηκα!
Το έσυρα στην κατηφόρα, είπα κι ένα "Παναγιά, μαζίμου", γιατί όντως φοβάμαι πια, και κάπου πήρε μπρος, μετά από αρκετό περπάτημα!

Από κει και μετά, κελαηδούσε το καημένο κι εγώ προσεκτικότατη μεν, χεσμένη δε, (σόρυ για την έκφραση), βιαστική ακόμα πιο πολύ, γιατί ο χρόνος έτρεχε, κόντευα στον προορισμό μου, μια χαρά, καλοταξίδευτη!

Μόλις έστριψα στην οδό των γλάρων (Ιάσωνος) αν και πρωί πρωί, υπήρχε ένας μεγάλος ολόλαμπρος ήλιος, Άσπρος!Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο φως, πόσο μάλλον τέτοια ώρα, πρωί πρωί!

Μου έκανε εντύπωση που γυάλιζε όλος ο δρόμος, σαν καθρέφτης! Όλος! Όχι στίγμα απ' ότι φαίνεται στις φωτογραφίες και άλλη στιγμή.
(Τότε είχα σοκ! Τι φώτο να βγάλω;)

Το πήρα σαν καλό σημάδι, γιατί ξέρεις... (άλλοι διαβάζουν το φλυτζάνι, εγώ την φύση και τα πουλιά!)

Αμέσως κατέβασα το βλέμμα και ήμουνα ακόμα πιο προσεκτική. Έδινα προταιρεότητα σε όλους και πήγαινα άκρη άκρη. Έχουμε και τις κορύνες στη μέση, στενός ο δρόμος.

Φτάνοντας λοιπόν στη δουλειά (αν έβλεπες πως το φώτιζε ο ήλιος!!!)
συνήθως παρκάρω μπροστά. Επειδή όμως είδα ότι σταμάτησε ένα φορτηγάκι να ψωνίσει απ' τον άντρα μου και για να μην περάσω από δίπλα του και μ' ανοίξουν απότομα καμιά δεξιά πόρτα, είπα να τ' αφήσω απ' την άλλη μεριά, εφόσον θα το έπαιρνε ο Δημήτρης αμέσως να φύγει.

Μετά απ' το σταματημένο φορτηγάκι, υπήρχε χώρος να παρκάρουν δυο αυτοκίνητα.

Μόλις πήγα να πιάσω θέση όμως, είδα το φορτηγάκι να παρκάρει πίσω πίσω και με ταχύτητα, χωρίς να μ' έχει δει. (Δεν σταμάτησε για να ψωνίσει, ούτε φλας άναψε - και ν' άναβε δηλαδή- καμία διαφορά!)

Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάτω ήταν μόνο να φωνάξω:
"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ,Σταματήστε!"

Μ' έφτασε σε πόντους, όταν με πήρε είδηση.
Ήδη, ο άντρας μου είχε βγει έξω και τον έβριζε που δεν άναψε φλας και δεν κοιτάει πίσω "λες κι ειναι στο χωριό του", εκείνος έβριζε εμένα "που τρύπωξα, ενώ έπρεπε να σκεφτώ ότι ένα φορτηγάκι μπορεί να θέλει να ξεφορτώσει!" κι εγώ, έπαθα την πλάκα μου και πάλι, όπως τραγουδούσε και ο Καφάσης!

Θα μου πεις, το σοκ, δεν συγκρίνεται με την άλλη φορά. Αυτή τη φορά θα ζούσα, με τι κουσούρια μόνο δεν ξέρω...

Πάει κι αυτό! Το ξεπέρασα μεν, μπροστά στα άλλα, αλλά μη μου πεις να το ξαναπάρω! Η ψυχή μου το ξέρει πως το ξαναέφερα σπίτι!