Να είσαι εκεί. (κράτημα Κυριακής)
******
Τρίτη 14 Ιούλη 2015 6. μ.μ (συνέχεια)
(6:54 ξεκινάω τα λόγια, που πρέπει να είναι λίγα..., γιατί οι φωτογραφίες άργησαν πολύ)
....Σάββατο πρωί ξύπνησα από ένα όνειρο, όχι καλό...
Φτάνοντας στο χωλ μου, το καντηλάκι του Αγίου Εφραίμ, δεν μού τα έλεγε καλά...
...Προσευχή, κι όπως πάντα: "Φέξε μου την μέρα μου, Εσύ ξέρεις."
Πάει καιρός που κατάλαβα πως δεν πάμε μόνοι μας, όπου πάμε...
...Μπήκα στον υπολογιστή, κι έπεφτα πάνω σε "σημάδια"... και τρομακτικές ειδήσεις.
"Να είσαι εκεί", το πρώτο που πέτυχα.
Σκεφτόμουνα, φοβόμουνα, ήξερα, ήθελα, νόμιζα ότι ήξερα... που έπρεπε να είμαι... να μην τα πολυλογώ.
Ήρθε η Κυριακή κι ήμουνα ακόμα σπίτι μου.
Είχα ενημερωθεί για την "γιορτή" (το λέω γιορτή, "κλέβοντας" τον τίτλο απ' το βιντεάκι) του Αγίου Παϊσίου στον Άγιο Νικόλαο, μέρες πριν, αλλά εγώ, με φανταζόμουνα να πάω αλλού, στο εκκλησάκι της Διακονίας, Βόλου, εκεί που τον υμνούσαν, πολύ πριν γίνει Άγιος απ' τους ανθρώπους.
Δεν είχε όμως, "γιορτή", εκεί!
Φαντάστηκα, δεν θα χωρούσε, τόσος κόσμος!
Και τώρα που είδα, ναι, δεν θα χωρούσε!
...Θα πήγαινα. Περαστική, χαλαρή και σε συνδυασμό με τα "μετά" μου.
...Εκεί που ετοιμαζόμουνα, ήρθε ο άντρας μου απ' την δουλειά, κι ήταν η πρώτη φορά, που δεν βιαζόταν να πάει θάλασσα!
Επέμενε να με περιμένει, να με κατεβάσει στην πόλη, εκείνος!
Όσο κι αν αργούσα, εκείνος με περίμενε!
Απίστευτος!
...Ανέτοιμη, σχεδόν, φύγαμε απ' το σπίτι, αφού είπα στο καντηλάκι μου: "Ξέρω, θα σε βρω σβηστό, όταν γυρίσω, δεν προλαβαίνω, (μην αγριέψει - κιόλας, ο άντρας μου, που κι άλλο καθυστερώ!) σ'χώρα με, λαδάκι, όταν γυρίσω..." κι έφυγα.(Σημ. μετά: Γύρισα 1 και μισή νύχτα και μόλις άνοιξα την πόρτα, μού έκανε σήματα η φλόγα!!! Συγκλονίστηκα! Με περίμενε! Δεν έσβησε! Εγώ το έσβησα, για ν' αλλάξω φυτιλάκι και να προσθέσω νέο λαδάκι, να έχει, να φέγγει, όλον τον κόσμο!)
Μπήκα στην εκκλησία, η "γιορτή" δεν είχε αρχίσει.
Είδα και γνωστούς και άδειες καρέκλες.
Κάθισα πίσω - πίσω, δεξιά της εκκλησίας.
Κόσμος έρχονταν, προσκυνούσε.
Πίσω μου, όρθιες κυρίες, πολλά καθίσματα άδεια, μπρος μου, δίπλα μου.
Η "γιορτή" άρχισε, όλο και συγκεντρωνόμουνα... κάποια στιγμή μ' έπιασε βήχας, ασταμάτητος, τόσο που αναγκάστικα να βγω, άρον - άρον, να πάω στο περίπτερο, να πάρω νερό... (άμα είσαι και καπνίστρια, τρέχα γύρευε...)
Συνήλθα, ξαναμπήκα στην εκκλησία.
Ένας κύριος στο τσακ, κάθισε στην καρέκλα μου.
"Παραλίγο να την προλαβαίνατε!" είπε η κυρία που επέμενε να στέκεται όρθια πίσω απ' την καρέκλα μου, νωρίτερα.
"Δεν πειράζει, έχει άλλες..."
Άλλαξα θέση, λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο μπροστά, βολεύτηκα.
"Καλύτερα! Βλέπω και πιο καλά τον Άγιο Ιωάννη!", σκέφτηκα.
Πάντα μού "μιλάει" Αυτός, ο Άγιος, βρίσκει τρόπο.
...Τί ήταν να το σκεφτώ; Άρχισε πάλι ένας βήχας, τί κι αν είχα νερό, βγήκα άρον - άρον, απ' την μεσαία πόρτα, δεξιά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.
Ήπια νερό, συνήλθα, στάθηκα εκεί και άκουγα και έβλεπα το κέντρο του Ναού και τον κόσμο, ενώ ήμουνα έξω και τα ρεύματα του αέρα απ' τις δυο ανοιχτές πόρτες, συν του έξω, με κρατούσαν όρθια και χωρίς καρέκλα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Φώς φανάρι, δεν είχε να μου πει, τίποτα ο Άι- Γιάννης, αυτή την φορά, δεν με ήθελε...
Με μια κυρία, μοιραζόμασταν δίκαια τον τοίχο της εκκλησίας, όταν τα πόδια κουράζονταν.
"Όμορφα είναι κι εδώ. Δεν το είχα σκεφτεί, νωρίτερα, ενοχλούσα και με τον βήχα μου, τον κόσμο..." της είπα.
"Εγώ το συνδυάζω με το παιδί. Το προσέχω που παίζει, ..."
....Χμ, ναι. Η κυρία είχε λόγο. Εγώ; Ο βήχας. Μα πού πήγε ο βήχας;
....Πότε - πότε, έφευγε και η ματιά, κοίταζε και έξω.
...Τότε, είδα μια πόρτα ανοιχτή...
....τράβηξα προς το μέρος της.
Μπήκα. Κανείς. Ηρεμία και καθαρές συχνότητες ψαλμωδιών, ακουστικές.
Στο ένα βήμα, δεξιά μου, καρέκλα.
Κάθισα, με κομμένη την ανάσα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Με "χόρταινε" αυτός ο Ιερός χώρος, άγνωστο γιατί.
Έμοιαζε με παρεκκλήσι.
....Αφού κάποια στιγμή σηκώθηκα με την σκέψη ότι ίσως ήμουνα στο Ιερό και δεν έκανε για γυναίκα, και σαν αμαρτωλή, έβγαλα και καναδό φωτογραφίες, χωρίς φλας, να τις δω λεπτομερώς στο σπίτι.
...Μετά, πήγα να χαιρετήσω τις εικόνες και να φύγω.
Τότε, είδα μέσα το Ιερό, με είδε κι ένας Ιερέας, κι αμέσως μετά ήρθε ένας παππούς με το εγγόνι του και κάθισαν εκεί, στον ίδιο χώρο.
Ίσως, φοβήθηκαν ότι θα έμπαινε πολύς κόσμος και δίπλα απ' το Ιερό, δεν έπρεπε να υπάρχει φασαρία.
Το παιδάκι έπαιζε, έκανε πολύ φασαρία, ένιωθα άσχημα.
"Σουτ!" έλεγε ο παππούς, πολύ συχνά.
...Έμεινα, όμως, δεν έφυγα. Κοιτάζοντας με τα γήινα μάτια, μετά, είδα την καρέκλα, την Καινή Διαθήκη, τον Σταυρό, το Πετραχήλι, έκανε "κλικ" το μυαλό μου, και ρώτησα και έμαθα απ' τον παππού:
Εκεί ήταν το Εξομολογητήριο του Ιερέα Βασίλειου!
Έμεινα!
....Ο Άι- Γιάννης, "μίλησε", πάλι!
...Κάπου εκεί, ήρθε κι ο Ιερέας.
Δεν δυσανασχέτησε με την παρουσία μου... γλυκύτατος και Αγγελικός, τον ρώτησα, του είπα...
"...Μείνετε. Καθείστε μόνο από κει, (αριστερά), γιατί θα δώσω μια συνέντευξη για τον Άγιο Παϊσιο.
Τόν είδα, εννοείτε, συγχρόνως, να κλείνει με δυο καρέκλες, αόρατα, την πόρτα, κι εγώ μέσα!
Είχα παραλύσει...
Τύψεις...
Τι δουλειά είχα εγώ, κλεισμένη σε έναν τόσο Ιερό, χώρο;
...Κι έμενα. Τα πόδια... δεν άκουγαν εσωτερικές φωνές, κουφάθηκαν...
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Αμέσως ήρθαν οι δυο δημοσιογράφοι, βιαστικοί θα έλεγα.
Δεν πρόλαβα, ούτε να πάω πίσω - πίσω.
Στο μισό μέτρο ο Ιερέας, στους 20 πόντους απόσταση το μικρόφωνο και οι πλάτες των δημοσιογράφων...
Άκουγα απ' ευθείας, ότι εσείς ακούσατε σήμερα!
...Ένιωσα "κερδισμένη" και κατασυγκινημένη, ακόμα και γι' αυτό!
Το δαιμονάκι... μέσα μου, σκέφτηκε την μηχανή, αλλά τα χέρια.... τα βρίσκω πάντα πιο υπάκουα και σωστά απ' τα πόδια, ούτε που κινήθηκαν να ψάξουν την τσάντα.
Σεβάστηκαν. Τα ευχαριστώ!
Κι ύστερα, μόλις έφυγαν, κοίταξα πάνω και δίπλα μου, αριστερά, τον Προφήτη Ιερεμία και την Αγία Αικατερίνα, σα να τους ευχαριστούσα από ψυχής!
Κι εκείνη την στιγμή, βλέπω να έρχεται προς το γραφείο, να πλησιάζει το τηλέφωνο, ένας γνωστός παππούλης!
Έμεινα! Ήταν ο παππούλης του Αγίου Κων/νου, που έκανα κάποτε (υπάρχει ανάρτηση), μια μίνι εξομολόγηση. (Πρόβα ήταν, τελικά, άργησα να το καταλάβω... Τόσο εκτός, απ' τους Κανόνες...)
Τον έχω ξαναδεί και στο Μοναστήρι της Παναγίας Γοργουπηκόου, (στο Φυτόκο), της Παναγίας που με έσωσε στα φανάρια, πριν 5 χρόνια. (Υπάρχουν σκόρπιες αναρτήσεις, εδώ, δίπλα.)
Του ασπάστηκα το χέρι, τον ρώτησα αν εξομολογεί κι εκείνος εκεί, του εξήγησα ... πως κατά λάθος βρέθηκα εκεί, κι έμεινα... (όχι από ασέβεια, πάντως!..)
Δεν τον πείραξε, έφυγε κι εκείνος, πήγε στο Ιερό, στον φυσικό του χώρο και στο Ιερό του καθήκον.
...Λίγο έμεινα, μετά.
Με θεώρησα πολύ ανάξια για να είμαι εκεί, η λογική ξυπνούσε καθυστερημένα, μετακίνησα μια καρέκλα, πέρασα, "έκλεισα" ξανά, αοράτως, ξαναπήγα πάλι στον τοίχο μου... στην μεσαία ανοιχτή πόρτα, συγκλονισμένη.
...Κοιτάζοντας μέσα στην εκκλησία, μια εικόνα μου "Μιλούσε". Άλλαζε πρόσωπα, κάποια δεν τα ξεχώριζα, δεν τα ήξερα - ίσως και συνάμα, μαύριζε το πρόσωπό της...
Ήταν η μεγάλη εικόνα, μπαίνοντας, η Παναγιά με τον Χριστό, αριστερά, η χρυσή.
...Απέφευγα να κοιτάζω μέσα, μετά, ...Δεν άντεχα, ήταν πολλά, γενικώς... για την μέρα μου, έφυγα όσο ήταν μέρα, ακόμα, πριν τελειώσει η "γιορτή" του Αγίου Παίσίου.
...Είχα εξίσου Ιερές υποχρεώσεις, στον υπόλοιπο δρόμο μου, κυρίως, μια χαρά, για την γιαγιά... που με περίμενε... πως και πως!
Άλλωστε, οι Εκκλησιές, δεν είναι για χόρταση. Δε μετράει μόνο έτσι, η ψυχή σου...
Έτσι σκέφτομαι, γι' αυτό κι ο Άι- Γιάννης, όλο και με "μαλώνει", ίσως και να μ' αγαπάει!...
"Ούτε σαν το νυχάκι μου, δεν μάτωσες..." μού έδειξε, μια μέρα... σαν απάντηση στην κρυφή προσευχή μου.
(Δεν το έχω γράψει. Τί να πρωτογράψω; Σε ποιο κοινό ν' απευθυνθώ; Λίγοι καταλαβαίνουν, έτσι κι αλλιώς."
...Οι γιαγιάδες, αυτές οι Ιερές Γυναίκες, οι παλιές!
80 χρονών και τόσο Γυναίκα! Δεν ξαναείδα, με την καλή έννοια Γυναίκας!
Υγ. Ώρα 1 π.μ. ξημερώμ. Τετάρτης, αφού διόρθωσα ή συμπλήρωσα και έφτασα ως εδώ,
η Γυναίκα που ξέρει τον ρόλο της και τον σέβεται, που μπορεί να σταθεί στην ζωή, δυναμική, σαν άντρας, όταν μείνει μόνη, και που επιμένει, η όψη της, αν και 80, να δείχνει θηλυκή!
Για τέτοια Γυναίκα μιλάω, εκείνη με περίμενε μέρες, ευγενικά, σιωπηλά, καρτερικά.
8 χτύπησε το ρολόι της καμπάνας του Αγίου Νεκταρίου κι ο γιος μου, δεν πιστεύει πως η Ελπίδα η γάτα μου, με περιμένει σιωπηλή, με ανοιχτή την πόρτα, εδώ και ώρα και δεν πάει μόνη της στον κήπο, μέχρι να πάω να ανανεώσω το φυτιλάκι, απ' το εκεί, προσκυνητάρι!
"Απίστευτη η Ελπίδα! Την εξοικίωσες, πολύ!"
Πάω και μετά διορθώνω την ανάρτηση.
Αφού γράφτηκε αυτή την ώρα, πρέπει να φύγει, στην ώρα της...
Εδώ έπρεπε να έρθει το υστερόγραφο, δεν πειράζει!
Κατερίνας τα γραπτά, αναγνωρισμένα...
******
Τρίτη 14 Ιούλη 2015 6. μ.μ (συνέχεια)
(6:54 ξεκινάω τα λόγια, που πρέπει να είναι λίγα..., γιατί οι φωτογραφίες άργησαν πολύ)
....Σάββατο πρωί ξύπνησα από ένα όνειρο, όχι καλό...
Φτάνοντας στο χωλ μου, το καντηλάκι του Αγίου Εφραίμ, δεν μού τα έλεγε καλά...
...Προσευχή, κι όπως πάντα: "Φέξε μου την μέρα μου, Εσύ ξέρεις."
Πάει καιρός που κατάλαβα πως δεν πάμε μόνοι μας, όπου πάμε...
...Μπήκα στον υπολογιστή, κι έπεφτα πάνω σε "σημάδια"... και τρομακτικές ειδήσεις.
"Να είσαι εκεί", το πρώτο που πέτυχα.
Σκεφτόμουνα, φοβόμουνα, ήξερα, ήθελα, νόμιζα ότι ήξερα... που έπρεπε να είμαι... να μην τα πολυλογώ.
Ήρθε η Κυριακή κι ήμουνα ακόμα σπίτι μου.
Είχα ενημερωθεί για την "γιορτή" (το λέω γιορτή, "κλέβοντας" τον τίτλο απ' το βιντεάκι) του Αγίου Παϊσίου στον Άγιο Νικόλαο, μέρες πριν, αλλά εγώ, με φανταζόμουνα να πάω αλλού, στο εκκλησάκι της Διακονίας, Βόλου, εκεί που τον υμνούσαν, πολύ πριν γίνει Άγιος απ' τους ανθρώπους.
Δεν είχε όμως, "γιορτή", εκεί!
Φαντάστηκα, δεν θα χωρούσε, τόσος κόσμος!
Και τώρα που είδα, ναι, δεν θα χωρούσε!
...Θα πήγαινα. Περαστική, χαλαρή και σε συνδυασμό με τα "μετά" μου.
...Εκεί που ετοιμαζόμουνα, ήρθε ο άντρας μου απ' την δουλειά, κι ήταν η πρώτη φορά, που δεν βιαζόταν να πάει θάλασσα!
Επέμενε να με περιμένει, να με κατεβάσει στην πόλη, εκείνος!
Όσο κι αν αργούσα, εκείνος με περίμενε!
Απίστευτος!
...Ανέτοιμη, σχεδόν, φύγαμε απ' το σπίτι, αφού είπα στο καντηλάκι μου: "Ξέρω, θα σε βρω σβηστό, όταν γυρίσω, δεν προλαβαίνω, (μην αγριέψει - κιόλας, ο άντρας μου, που κι άλλο καθυστερώ!) σ'χώρα με, λαδάκι, όταν γυρίσω..." κι έφυγα.(Σημ. μετά: Γύρισα 1 και μισή νύχτα και μόλις άνοιξα την πόρτα, μού έκανε σήματα η φλόγα!!! Συγκλονίστηκα! Με περίμενε! Δεν έσβησε! Εγώ το έσβησα, για ν' αλλάξω φυτιλάκι και να προσθέσω νέο λαδάκι, να έχει, να φέγγει, όλον τον κόσμο!)
Μπήκα στην εκκλησία, η "γιορτή" δεν είχε αρχίσει.
Είδα και γνωστούς και άδειες καρέκλες.
Κάθισα πίσω - πίσω, δεξιά της εκκλησίας.
Κόσμος έρχονταν, προσκυνούσε.
Πίσω μου, όρθιες κυρίες, πολλά καθίσματα άδεια, μπρος μου, δίπλα μου.
Η "γιορτή" άρχισε, όλο και συγκεντρωνόμουνα... κάποια στιγμή μ' έπιασε βήχας, ασταμάτητος, τόσο που αναγκάστικα να βγω, άρον - άρον, να πάω στο περίπτερο, να πάρω νερό... (άμα είσαι και καπνίστρια, τρέχα γύρευε...)
Συνήλθα, ξαναμπήκα στην εκκλησία.
Ένας κύριος στο τσακ, κάθισε στην καρέκλα μου.
"Παραλίγο να την προλαβαίνατε!" είπε η κυρία που επέμενε να στέκεται όρθια πίσω απ' την καρέκλα μου, νωρίτερα.
"Δεν πειράζει, έχει άλλες..."
Άλλαξα θέση, λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο μπροστά, βολεύτηκα.
"Καλύτερα! Βλέπω και πιο καλά τον Άγιο Ιωάννη!", σκέφτηκα.
Πάντα μού "μιλάει" Αυτός, ο Άγιος, βρίσκει τρόπο.
...Τί ήταν να το σκεφτώ; Άρχισε πάλι ένας βήχας, τί κι αν είχα νερό, βγήκα άρον - άρον, απ' την μεσαία πόρτα, δεξιά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.
Ήπια νερό, συνήλθα, στάθηκα εκεί και άκουγα και έβλεπα το κέντρο του Ναού και τον κόσμο, ενώ ήμουνα έξω και τα ρεύματα του αέρα απ' τις δυο ανοιχτές πόρτες, συν του έξω, με κρατούσαν όρθια και χωρίς καρέκλα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Φώς φανάρι, δεν είχε να μου πει, τίποτα ο Άι- Γιάννης, αυτή την φορά, δεν με ήθελε...
Με μια κυρία, μοιραζόμασταν δίκαια τον τοίχο της εκκλησίας, όταν τα πόδια κουράζονταν.
"Όμορφα είναι κι εδώ. Δεν το είχα σκεφτεί, νωρίτερα, ενοχλούσα και με τον βήχα μου, τον κόσμο..." της είπα.
"Εγώ το συνδυάζω με το παιδί. Το προσέχω που παίζει, ..."
....Χμ, ναι. Η κυρία είχε λόγο. Εγώ; Ο βήχας. Μα πού πήγε ο βήχας;
....Πότε - πότε, έφευγε και η ματιά, κοίταζε και έξω.
...Τότε, είδα μια πόρτα ανοιχτή...
....τράβηξα προς το μέρος της.
Μπήκα. Κανείς. Ηρεμία και καθαρές συχνότητες ψαλμωδιών, ακουστικές.
Στο ένα βήμα, δεξιά μου, καρέκλα.
Κάθισα, με κομμένη την ανάσα.
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Με "χόρταινε" αυτός ο Ιερός χώρος, άγνωστο γιατί.
Έμοιαζε με παρεκκλήσι.
....Αφού κάποια στιγμή σηκώθηκα με την σκέψη ότι ίσως ήμουνα στο Ιερό και δεν έκανε για γυναίκα, και σαν αμαρτωλή, έβγαλα και καναδό φωτογραφίες, χωρίς φλας, να τις δω λεπτομερώς στο σπίτι.
...Μετά, πήγα να χαιρετήσω τις εικόνες και να φύγω.
Τότε, είδα μέσα το Ιερό, με είδε κι ένας Ιερέας, κι αμέσως μετά ήρθε ένας παππούς με το εγγόνι του και κάθισαν εκεί, στον ίδιο χώρο.
Ίσως, φοβήθηκαν ότι θα έμπαινε πολύς κόσμος και δίπλα απ' το Ιερό, δεν έπρεπε να υπάρχει φασαρία.
Το παιδάκι έπαιζε, έκανε πολύ φασαρία, ένιωθα άσχημα.
"Σουτ!" έλεγε ο παππούς, πολύ συχνά.
...Έμεινα, όμως, δεν έφυγα. Κοιτάζοντας με τα γήινα μάτια, μετά, είδα την καρέκλα, την Καινή Διαθήκη, τον Σταυρό, το Πετραχήλι, έκανε "κλικ" το μυαλό μου, και ρώτησα και έμαθα απ' τον παππού:
Εκεί ήταν το Εξομολογητήριο του Ιερέα Βασίλειου!
Έμεινα!
....Ο Άι- Γιάννης, "μίλησε", πάλι!
...Κάπου εκεί, ήρθε κι ο Ιερέας.
Δεν δυσανασχέτησε με την παρουσία μου... γλυκύτατος και Αγγελικός, τον ρώτησα, του είπα...
"...Μείνετε. Καθείστε μόνο από κει, (αριστερά), γιατί θα δώσω μια συνέντευξη για τον Άγιο Παϊσιο.
Τόν είδα, εννοείτε, συγχρόνως, να κλείνει με δυο καρέκλες, αόρατα, την πόρτα, κι εγώ μέσα!
Είχα παραλύσει...
Τύψεις...
Τι δουλειά είχα εγώ, κλεισμένη σε έναν τόσο Ιερό, χώρο;
...Κι έμενα. Τα πόδια... δεν άκουγαν εσωτερικές φωνές, κουφάθηκαν...
Κι ο βήχας; Πού πήγε ο βήχας;
Αμέσως ήρθαν οι δυο δημοσιογράφοι, βιαστικοί θα έλεγα.
Δεν πρόλαβα, ούτε να πάω πίσω - πίσω.
Στο μισό μέτρο ο Ιερέας, στους 20 πόντους απόσταση το μικρόφωνο και οι πλάτες των δημοσιογράφων...
Άκουγα απ' ευθείας, ότι εσείς ακούσατε σήμερα!
...Ένιωσα "κερδισμένη" και κατασυγκινημένη, ακόμα και γι' αυτό!
Το δαιμονάκι... μέσα μου, σκέφτηκε την μηχανή, αλλά τα χέρια.... τα βρίσκω πάντα πιο υπάκουα και σωστά απ' τα πόδια, ούτε που κινήθηκαν να ψάξουν την τσάντα.
Σεβάστηκαν. Τα ευχαριστώ!
ΒΟΛΟΣ ΓΙΟΡΤΗ ΠΑΙΣΙΟΥ
Άγιος Νικόλαος, Κυριακή 12 Ιουλίου 2015
Κι ύστερα, μόλις έφυγαν, κοίταξα πάνω και δίπλα μου, αριστερά, τον Προφήτη Ιερεμία και την Αγία Αικατερίνα, σα να τους ευχαριστούσα από ψυχής!
Κι εκείνη την στιγμή, βλέπω να έρχεται προς το γραφείο, να πλησιάζει το τηλέφωνο, ένας γνωστός παππούλης!
Έμεινα! Ήταν ο παππούλης του Αγίου Κων/νου, που έκανα κάποτε (υπάρχει ανάρτηση), μια μίνι εξομολόγηση. (Πρόβα ήταν, τελικά, άργησα να το καταλάβω... Τόσο εκτός, απ' τους Κανόνες...)
Τον έχω ξαναδεί και στο Μοναστήρι της Παναγίας Γοργουπηκόου, (στο Φυτόκο), της Παναγίας που με έσωσε στα φανάρια, πριν 5 χρόνια. (Υπάρχουν σκόρπιες αναρτήσεις, εδώ, δίπλα.)
Του ασπάστηκα το χέρι, τον ρώτησα αν εξομολογεί κι εκείνος εκεί, του εξήγησα ... πως κατά λάθος βρέθηκα εκεί, κι έμεινα... (όχι από ασέβεια, πάντως!..)
Δεν τον πείραξε, έφυγε κι εκείνος, πήγε στο Ιερό, στον φυσικό του χώρο και στο Ιερό του καθήκον.
...Λίγο έμεινα, μετά.
Με θεώρησα πολύ ανάξια για να είμαι εκεί, η λογική ξυπνούσε καθυστερημένα, μετακίνησα μια καρέκλα, πέρασα, "έκλεισα" ξανά, αοράτως, ξαναπήγα πάλι στον τοίχο μου... στην μεσαία ανοιχτή πόρτα, συγκλονισμένη.
...Κοιτάζοντας μέσα στην εκκλησία, μια εικόνα μου "Μιλούσε". Άλλαζε πρόσωπα, κάποια δεν τα ξεχώριζα, δεν τα ήξερα - ίσως και συνάμα, μαύριζε το πρόσωπό της...
Ήταν η μεγάλη εικόνα, μπαίνοντας, η Παναγιά με τον Χριστό, αριστερά, η χρυσή.
...Απέφευγα να κοιτάζω μέσα, μετά, ...Δεν άντεχα, ήταν πολλά, γενικώς... για την μέρα μου, έφυγα όσο ήταν μέρα, ακόμα, πριν τελειώσει η "γιορτή" του Αγίου Παίσίου.
...Είχα εξίσου Ιερές υποχρεώσεις, στον υπόλοιπο δρόμο μου, κυρίως, μια χαρά, για την γιαγιά... που με περίμενε... πως και πως!
Άλλωστε, οι Εκκλησιές, δεν είναι για χόρταση. Δε μετράει μόνο έτσι, η ψυχή σου...
Έτσι σκέφτομαι, γι' αυτό κι ο Άι- Γιάννης, όλο και με "μαλώνει", ίσως και να μ' αγαπάει!...
"Ούτε σαν το νυχάκι μου, δεν μάτωσες..." μού έδειξε, μια μέρα... σαν απάντηση στην κρυφή προσευχή μου.
(Δεν το έχω γράψει. Τί να πρωτογράψω; Σε ποιο κοινό ν' απευθυνθώ; Λίγοι καταλαβαίνουν, έτσι κι αλλιώς."
...Οι γιαγιάδες, αυτές οι Ιερές Γυναίκες, οι παλιές!
80 χρονών και τόσο Γυναίκα! Δεν ξαναείδα, με την καλή έννοια Γυναίκας!
Υγ. Ώρα 1 π.μ. ξημερώμ. Τετάρτης, αφού διόρθωσα ή συμπλήρωσα και έφτασα ως εδώ,
η Γυναίκα που ξέρει τον ρόλο της και τον σέβεται, που μπορεί να σταθεί στην ζωή, δυναμική, σαν άντρας, όταν μείνει μόνη, και που επιμένει, η όψη της, αν και 80, να δείχνει θηλυκή!
Για τέτοια Γυναίκα μιλάω, εκείνη με περίμενε μέρες, ευγενικά, σιωπηλά, καρτερικά.
8 χτύπησε το ρολόι της καμπάνας του Αγίου Νεκταρίου κι ο γιος μου, δεν πιστεύει πως η Ελπίδα η γάτα μου, με περιμένει σιωπηλή, με ανοιχτή την πόρτα, εδώ και ώρα και δεν πάει μόνη της στον κήπο, μέχρι να πάω να ανανεώσω το φυτιλάκι, απ' το εκεί, προσκυνητάρι!
"Απίστευτη η Ελπίδα! Την εξοικίωσες, πολύ!"
Πάω και μετά διορθώνω την ανάρτηση.
Αφού γράφτηκε αυτή την ώρα, πρέπει να φύγει, στην ώρα της...
Εδώ έπρεπε να έρθει το υστερόγραφο, δεν πειράζει!
Κατερίνας τα γραπτά, αναγνωρισμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου